กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => ธรรมะ => ข้อความที่เริ่มโดย: อิศวรน้อย ที่ 05 มี.ค. 2553, 02:01:35
-
(http://img69.imageshack.us/img69/7792/imagezjz.jpg)
พราหมณ์ผู้หนึ่งอยู่ในเมืองสาวัตถี อาศัยพระเจ้าปเสนทิโกศลเลี้ยงชีวิต แกรักษาไตรสรณคมน์และศีล ๕ พระราชาก็ทรงพระกรุมีณาโปรดปรานประทานข้าวของให้แก่พราหมณ์นั้นมากกว่าข้าราชการทั้งหลายทั้งปวง อยู่มาวันหนึ่งพราหมณ์นั้นมาคิดว่า พระมหากษัตริย์นี้จะรักเราด้วยศีล หรือจะรักเราด้วยชาติตระกูล คิดดังนี้แล้ว ครั้นออกจากที่เฝ้าก็ไปลักเอาเงินจากกระดานของนายช่างเงินมา นายช่างเงินรู้ก็ไม่ว่าอะไรด้วยเกรงใจ
ครั้นวันที่ ๒ มหาพราหมณ์ก็ไปลักเอาเงินของนายช่างเงินมาอีก นายช่างเงินก็ไม่ว่าอะไร ครั้นถึงวันที่ ๓ พราหมณ์ไปลักเอาเงินมาอีกกำมือหนึ่ง นายช่างเงินโกรธ จึงร้องขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า ขโมย ชาวบ้านก็มาช่วยกันจับและทุบตีพราหมณ์ แล้วก็มัดไปถวายแก่พระราชา ชนทั้งหลายกล่าววาจาด่าว่าต่างๆ นานา
พระราชาได้เห็นพราหมณ์นั้นถูกเขามัดมา จึงตรัสถามว่า ดูก่อนพราหมณ์ เหตุไรท่านจึงทำกรรมอันหยาบช้าปานดังนี้ พราหมณ์จึงกราบทูลมูลคดีที่ตนคิดมาตั้งแต่ต้นจนอวสาน ให้พระมหากษัตริย์ทรงทราบทุกประการ แล้วกราบทูลลาพระราชาออกบวชในพระพุทธศาสนา พระเจ้าปเสนทิโกศลก็ทรงอนุญาต
พราหมณ์นั้นก็เข้าเฝ้าพระบรมโลกนาถทูลขอบรรพชา พระพุทธองค์ก็ให้พราหมณ์บวชในพระพุทธศาสนา เจริญกรรมฐาน ไม่เนิ่นช้าก็สำเร็จพระอรหันต์ตัดกิเลสขาดจากขันธสันดาน ข้าพเจ้าชักเรื่องนี้มาชี้ให้เห็นโทษ ในอทินนาทานว่า ให้ผลในปัจจุบันทันตา ดังวิสัชนามาฉะนี้.
ขอบคุณที่มาจากนิทานธรรมะ จากวัดไตรมิตร