...ในยามดึกสงัด.....
เสียงพัดลมสี่ตัวดังประสาน
ในห้วงราตรีที่แสนจะยาวนาน(สำหรับผู้ที่กำลังรอ)
ผู้คนต่างหลับใหลด้วยความอ่อนล้า
เสียงปลาฮุบเหยื่อดังแว่วมา
แมว หมา ขดตัวซุกหาไออุ่น
ท่ามกลางความมืดมิดแห่งรติกาล
เสียงหนึ่งดังแว่วมาในราตรี
...."ยุงเยอะจริงๆ"....
แล้วทุกสิ่งก็กลับสู่ความปกติ
...เสียงพัดลม....
...เสียงบ่น...
...เสียงกรน...
...เสียงปลา...
ประสานผสมกันมาเป็นเสียงดนตรี
....ดนตรีแห่งชีวิต....
ท่วงทำนองลิขิตแห่งกระแสกรรม
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่จีรัง
เช้าวันใหม่ใกล้จะมา...
เสียงนกกาและเสียงเครื่องยนต์
ผู้คนเริ่มเคลื่อนไหวขยับกาย
ได้เวลาที่จะต้องตื่นนอน
แสงสีทองอ่อนๆเริ่มจับขอบฟ้า
เสียงสนทนาเริ่มจะดังขึ้น
"เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย ยุงเยอะจริงๆ"
พระคุณเจ้า ญาติโยม แมว หมาต่างตื่นแล้ว
เสียงช้อนกระทบแก้วดังแว่วมา
พร้อมกับคำถามที่ว่า..."เอากาแฟสักแก้วไหมครับ"
เสีงตอบรับ"สักแก้วก็ดี เมื่อคืนนี้นอนไม่หล้บเลย"
พร้อมกับเสียงเปรยบ่นมาว่า"ยุงเยอะจริงๆ"
แล้วทุกสิ่งก็กลับสู่ความปกติ
...เสียงหัวเราะของฉันดังขึ้นในใจ...
เพราะคิดวลีใหม่ๆได้ขึ้นมาด้วยอารมณ์ขัน
วลีที่ว่านั้น"คนหลายใจไม่น่ากลัว ยุงหลายตัวน่ากลัวกว่า"
...สวัสดีเช้าวันใหม่....
:016:ขอบใจยุงหลายตัวที่ช่วยปลุกให้ตื่นเช้า
:059:รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๓๐ มิถุนาน ๒๕๕๒ เวลา ๐๔.๕๗ น. ณ กุฏิทรงไทยชายน้ำวัดบางพระ นครชัยศรี
