:059:ที่ได้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมานั้น ก็เพราะว่าคงมีนักปฏิบัติธรรมหลายท่านคงจะเคยเจอ ความรู้สึกแบบนี้ ในขณะที่กำลังภาวนา ทำสมาธิ
บางครั้งเกิดความรู้สึกกลัวตายขึ้นมา กลัวไม่หายใจ กลัวเพี้ยน กลัวบ้า กลัวสารพัด จนไม่สามารถที่จะภาวนาปฏิบัติได้อีกต่อไป ต้องออกจาก
การภาวนา และไม่กล้าที่จะทำต่อไป
ที่เป็นเช่นนั้น เพราะมันมีเหตุและปัจจัย ทำให้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นมา เป็นเพราะว่าเราขาดความศรัทธาและเชื่อมั่นในตัวเรา ในบุญเก่าที่เราทำมา ซึ่งอาจมีสาเหตุมาจาก ความพร่องในศีล และบาปกรรมที่เคยทำมา มันยังค้างคาอยู่ในจิตใจ มันเลยทำให้เราขาดความกล้า ที่จะปฎิบัติ
ภาวนาต่อไป เพราะเราไม่มั่นใจในตนเอง
วิธีการแก้ไข ปลุกใจให้มีความกล้า เราต้องกลับมาพิจารณาตัวของเราเอง นึกถึงคุณงามความดีที่เราได้กระทำมาทั้งหมด เรื่องทาน เรื่องศีล
เรื่องบุญกุศล เพราะเมื่อเราคิดถึงสิ่งเหล่านี้แล้ว ใจเราจะมีความสุข (บุญนึกถึงครั้งใดใจเป็นสุข)ใจเราก็จะเกิดอารมณ์ปิติ มีกำลังใจขึ้นมา และมีศรัทธาในตัวเองยิ่งขึ้น เพราะเราเชื่อมั่นในกรรมดีที่เราทำมาแล้ว และบุญนั้นจะช่วยคุ้มครองเรา ทำให้เราคิดว่า ถ้าเกิดตามขึ้นมา เราต้องไปดี
อย่างน้อยก็ได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์ ได้ไปสวรรค์ ได้เป็นเทวดา ได้เป็นพรหม หรืออาจจะเข้าถึงพระนิพพาน
แต่ถ้าเราพิจารณาแล้ว และเห็นว่าเรายังพร่องอยู่ในบุญกุศล เราก็มาตั้งต้นแก้ไข ปรับปรุงตัวเราใหม่ในสิ่งที่ยังพร่องอยู่ เติมให้เต็มในสิ่งที่
ยังขาดหาย แล้วเราจะได้กำลังใจกลับมา"ลบล้างความกลัว ด้วยความกล้า ด้วยความศรัทธาในบุญกุศล" แล้วเจริญภาวนาต่อไป ท่านก็จะได้พบ
ความเจริญในธรรม " จงมีศรัทธาในตนเองเสียก่อน ก่อนที่จะให้ผู้อื่นมาศรัทธาเรา "
ด้วความปรารถนาดีและไมตรีจิตแด่มวลมิตรผู้ใฝ่ธรรม
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๕ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เวลา ๑๐.๔๙ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
