ในวันหนึ่ง..ขณะที่ฝูงแกะกำลังหากินกันอยู่ที่ในกลางท้องทุ่งใกล้ป่าใหญ่แห่งหนึ่งนั้น ก็เกิดได้มีลูกแกะตัวหนึ่ง เดินพลัดหลง ทางและแตกฝูงออกมา ลูกแกะตัวนั้นเดินหลงเข้าไปใกล้ชายป่า และก็พอดีกับตอนนั้นได้มีหมาป่าตัวหนึ่งออกมาจากในป่า เมื่อมันมองไปและได้เห็นลูกแกะ ที่เดินหลงจากฝูง ออกมาตัวเดียวอย่างนั้นเข้า... มันให้เป็นดีใจยิ่งนักที่อยู่ ๆ ก็มีลาภปากอันโอชะเดินมาให้มันกินอย่างง่าย ๆ
" เหอ ๆๆ นั่น มันลูกแกะหลงทางออกมาจากฝูงนี่ แหม..ช่างน่ากินเสียจริง..เหอ ๆๆ อย่างนี้ก็หวานคอเราแล้วน่ะสิ " 
มันว่า แล้วก็ย่างสามขุม ตรงเข้าไปหมายจะจับและขย้ำกินให้หายหิว ลูกแกะเมื่อเห็นเช่นนั้น ทำให้มันตกใจกลัวเป็นอย่างมาก มันคิดว่าจะวิ่งหนีหรือ ตัวมันเล็กเพียงแค่นี้ย่อมจะหนีไม่ทันอย่างแน่นอน ดังนั้นมันจึงได้แต่นั่งตัวสั่นและพยายามใช้ความคิดเพื่อช่วยเหลือตัวของมันเองและแล้ว...มันได้ร้องบอกกับหมาป่าไปว่า
" อย่าเพิ่งจับข้ากินตอนนี้เลยท่าน เพราะข้าเพิ่งจะกินหญ้า เข้าไปใหม่ๆ เมื่อสักครู่นี้เอง ยังไม่ย่อย และกลายเป็นเนื้ออร่อย ๆ อย่างที่ท่านชอบกินหรอก เอาอย่างนี้ไหม จริงหรือไม่ ? ข่าวเล่าลือแพร่ สะพัดไปทั่วท้องทุ่งว่า ท่านนั้นเป่าปี่ได้ไพเราะจับใจ ข้าอยากจะขอความกรุณาจากท่าน ให้ท่านช่วยเป่าปี่ให้ ข้าฟังสักครั้งก่อนตายด้วยเถิด ข้าจะได้เต้นรำเพื่อออกกำลังกายให้หญ้าที่อยู่ในท้องของข้านี้มันจะได้ย่อยเร็ว ๆ และกลายเป็น เนื้ออร่อย ๆ ให้ท่านกินสมใจไง ข้าไม่อยากให้ท่านผิดหวังนะเนี่ย ? 
เมื่อโดนชมว่าเก่งเข้าอย่างนั้น เจ้าหมาป่าหยุดใช้ความคิด ก่อนที่มันจะตอบว่า
? อ๋อ..ได้ซิ เจ้า แกะน้อยก่อนที่เจ้าจะตายเพราะโดนข้ากินเจ้าจะได้ฟัง เพลงปี่อันไพเราะจับใจของข้าแน่นอน? 
แล้วมันก็หยิบปี่คู่ชีพของมันออกมา แล้วเป่าให้ลูกแกะตัวนั้นฟังทันที
" ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ..." 
มันพยายามเป่าปี่ให้เข้าทำนองและดังที่สุดเท่าที่มันจะทำได้เพื่อให้ลูกแกะเต้น และอย่างที่ว่านั่นแหละเนื้อจะได้อร่อย ๆ มันเชื่อจริง ๆ เสียด้วยสิ... ส่วนลูกแพะนั้นก็พยายามเต้นให้เข้า กับจังหวะ ของเสียงปี่ที่มันเป่าเสียด้วย
" โอ้ ๆๆ เก่งมากท่านหมาป่า เก่งจริง ๆ เป่าอีก เป่าดัง ๆ ให้ดังขึ้นไปอีกสิท่าน นี่เนื้อของเรากำลัง เริ่มจะอร่อยขึ้นมา เรื่อย ๆ แล้วนะ ดังอีกดังขี้นไปอีกสิท่าน " เจ้าหมาป่าเริ่มเมามันกับการเป่าปี่เสียแล้ว มันรวบรวมพลัง อย่างเต็มที่แล้วตั้งหน้าตั้งตาเป่าจนสุดเสียงเลยทีเดียวเชียว
" ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปู้ ๆๆๆ" 
เสียงปี่ดังระงมสนั่นลั่นออกไปจนทั่วทั้งทุ่งกว้าง แล้วจะเป็นยังไง..คนเลี้ยงแกะและสุนัขล่าเนื้อที่กำลังเดินตามหาลูกแกะ ตัวที่พลัดหลงออกมาจากฝูงอยู่นั้น ก็เป็นอันได้ยิน
" เอ๊ะ นั่นมันเสียงปี่นี่ ! ใครมาเป่าปี่แถว ๆ นี้นะ" ครั้นเมื่อเขา กับสุนัขล่าเนื้อวิ่งตามเสียงปี่มาอย่างเร็วรี่ ก็ได้เห็นว่ามีหมาป่ากำลังยืนเป่าปี่อยู่ โดยมีลูกแกะที่แตกฝูงออกมา ของเขากำลังเต้นรำอยู่ตรงหน้าหมาป่าเข้าอย่างนั้น เขาตกใจจึงรีบตะโกนออกไปด้วยเสียงอันดังว่า
" โอ๊ะ.. อ้ายหมาป่า หยุดนะ! ..นั่นมันลูกแกะของข้าว๋อย เร็วพวกเอ็งไล่ตามกัดมันเลย เร็ว!" ว่าแล้วเขาก็หันมาออกคำสั่ง ให้สุนัขล่าเนื้อ ของเขาให้รีบไปกัดเจ้าหมาป่าทันที สุนัขล่าเนื้อเมื่อได้รับคำสั่งก็เห่าเสียงดัง และออกวิ่งเพื่อไล่กวดหมาป่าทันที ก่อนที่เจ้าหมาป่าจะ ต้องสวมวิญญานนักวิ่ง ด้วยความจำเป็นไปเสียแล้วนั้น มันก็ได้พูดกับลูกแกะหัวดีตัวนั้นว่า
?เจ้าแกะน้อย..ข้าโดนเจ้าหลอกเข้าให้เต็มเปา เสียแล้ว..เวรเอ้ย? หมาป่าร้องตะโกนก้อง พร้อมกับออกวิ่ง เพื่อหนีสุนัขล่าเนื้อจนสุดฝีเท้า
?สมน้ำหน้าตัวข้าเอง ก็ข้าเป็นเพียง หมาป่า มีหน้าที่เพียงเห่าหอน และ จับสัตว์กินเป็นอาหารเท่านั้น แต่นี่กลับเผยอหน้ามานั่งเป่าปี่น่ะสิ สมควรอย่างยิ่งแล้วที่ข้าจะ ต้องวิ่งหนีและหิวโหยเหมือนเดิม....โฮ โฮ ๆๆๆๆ?
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ?การกระทำสิ่งที่ไม่ใช่ภารกิจและเป็นวิสัยของตนนั้น ย่อมเป็นต้นเหตุที่จะทำให้เสีย ผลประโยชน์ของตนเองได้เหมือนกัน? ... (ที่มาของนิทานเรื่องนี้...sukumal.brinkster.net)
