สรรพสิ่งในโลกนี้มีสองแง่
ความดีแท้สมบูรณ์ค่าหาไม่เห็น
เอาแต่พอดีงามตามที่เป็น
ไม่ยากเย็นเฟ้นหาถ้าพอใจ
ดีกับเสียมีอยู่คู่กันติด
ถูกกับผิดว่างกับวุ่นขุ่นกับใส
ที่เย็นน้อยเพราะร้อนลนจนเป็นไฟ
สองด้านในความเป็นจริงจากสิ่งเดียว
แดดเป็นตัวเร่งให้ไม้ผลิดอก
แย้มบานออกแดดก็เผาจนเฉาเหี่ยว
ข้าวได้ฝนชูช่อรอคมเคียว
พอน้ำเชี่ยวท่วมนาน้ำตานอง
สรรพสิ่งมีทั้งให้ทั้งทำลาย
ถ้ามากมายเกินพอก็เศร้าหมอง
น้อยก็ทุกข์ทนหามาไว้ครอง
โลกจึงพร่องขาดนิยามความพอดี
แม่รักลูกอยากให้ได้ดังใจแม่
จึงเอาแต่สอนพร่ำคอยจ้ำจี้
แม่ก็ทุกข์ลูกก็ทนทุกข์ทวี
ต่างทุกข์ที่ไม่ได้ดังใจกัน
อย่าหาแต่ข้อเสียของคนอื่น
หาความดีเขาไว้ชื่นชูใจมั่น
ข้อเสียตนหมือนงูชูคอชัน
คอยประจัญทำร้ายทำลายตัว
ธรรมชาติล้วนเป็นเช่นนั้นเอง
ตามบทเพลงเหตุปัจจัยใช่ดีชั่ว
สัจธรรมมีสองด้านอยู่พันพัว
อย่าสุดขั้ววางใจให้พอดี
(พระอาจารย์ชาญชัย อธิปญฺโญ)
คนทุกคนก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ไม่มีใครดีหมดหรือเสียหมด การมองสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง จึงจะมองอย่างเที่ยงธรรม ปราศจากอคติ คนเรามักมองไม่เห็นตัวเองว่าเป็นคนเช่นใด เห็นแต่คนอื่นว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งนี้เพราะเราคุ้นเคยกับการมองเห็นสิ่งนอกตัว ไม่ฝึกมองเห็นสิ่งในตัว การเห็นความผิดตนเอง เห็นข้อบกพร่องของตนเอง จึงจะเป็นประโยชน์ในการแก้ไข ปรับปรุงตนเองให้ดีขึ้น.........(อย่าพร่องดี และอย่าเกินดี แค่พอดี)
อัตตะนา โจทะยัตตานัง ยะทัตตะคะระหิ ตะทะกัพพะ มาโน
จงเตือนตนด้วยตนเอง.....ติตนเองเพราะเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น
ขอบคุณบทความจาก ธรรมจักรดอทเน็ต
