สิ่งที่ท้ายที่สุดแล้วจิตวิญญาณทั้งหลายต้องการมากที่สุด คือ การหลุดพ้น ในระหว่างการเวียนว่ายตายเกิดนั้น จิตวิญญาณต้องถูกจองจำในลักษณะต่างๆ มากมาย แม้ว่าบางชาติภพ จิตวิญญาณจะได้เสวยผลบุญ มีความสุขชั่วขณะ แต่นั่นเป็นเพียงมายาหลอกล่อให้หลงเพลินเท่านั้น จิตวิญญาณมากมายกำลังหลงเพลินในกองบุญอันไม่เที่ยง แต่ก็มีจิตวิญญาณอีกจำนวนมากที่ตระหนักแล้วถึงความทุกข์ของการแบกขันธ์อันเป็นภาระอยู่ พวกจิตวิญญาณเหล่านี้ ล้วนปรารถนาอย่างเดียวกันคือ การหลุดพ้น แม้ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นอย่างไร ได้ด้วยวิธีไหน แต่พวกเขาล้วนพยายามทุกวิธีเพื่อการหลุดพ้นนั้น
จิตวิญญาณมากมายที่ยังวนเวียนติดค้างอยู่ในโลกนี้รอผู้มีบุญบารมีช่วยปลดปล่อยไปยังสุคติภูมิ จิตวิญญาณเหล่านี้มีอิทธิฤทธิ์กล้าแข็งแตกต่างกัน ถ้ามีฤทธิ์มากก็สามารถเข้าร่างผู้มีกำลังจิตแข็งได้มาก แต่ถ้าฤทธิ์น้อยก็ต้องเข้าร่างคนจิตอ่อน เช่น ผู้ป่วยใกล้ตาย เป็นต้น บทความฉบับนี้ จะเล่าเรื่องจิตวิญญาณหลายชนิดที่เข้าข่ายนี้ ดังต่อไปนี้
ผีปู่โสมเฝ้าทรัพย์
มีผีปู่โสมเฝ้าทรัพย์จำนวนหนึ่ง ตายไปแล้วจิตวิญญาณไม่จุติยังภพภูมิใด ล่องลอยอยู่ที่ทรัพย์เก่า สมบัติเก่าที่ตนฝังไว้ หวงไว้ ตามถ้ำบ้าง ที่เร้นลับบ้าง พวกเขาเริ่มตระหนักถึงความทุกข์ที่ต้องถูกจองจำด้วยความยึดมั่นถือมั่นในทรัพย์นั้น พวกเขาหาวิธีที่จะหลุดพ้นในแบบของตนเอง ด้วยการสร้างภาพนิมิต หรือเปิดมิติที่ซ่อนสมบัติให้ผู้ปฏิบัติจิตได้เห็น ในถ้ำบางถ้ำ มีพระธุดงค์บางรูปเข้าไปนั่งสมาธิแล้วเห็นทองคำมากมายบ้าง เห็นแสงสีทองออกมาจากถ้ำบ้าง แล้วก็ไม่ยอมไปไหน พระเหล่านั้นอาศัยถ้ำนั้นปฏิบัติ แต่จิตของท่านนั้นไม่ได้ละจากทองคำ หรือนิมิตสีทองนั้นเลย เพราะเห็นว่าเป็นของวิเศษ ของดี ของขลัง ของหายาก และเกิดความอยากได้ครอง จึงอยู่แต่ในถ้ำนั้น ไม่ยอมออกไปไหน บางรูปแม้มีผู้มาพบมาเตือนเข้าไม่ยอมเชื่อฟัง แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่เพราะ กลัวจะถูกแย่งไป แล้วสุดท้าย ก็ละสังขารตายในถ้ำนั้นเพราะจิตยึดมั่นในนิมิตทองคำนั้น ผีเฝ้าสมบัติตัวเดิมก็ได้ถึงวาระ หลุดพ้น ยังภพภูมิอื่น ส่วนพระธุดงค์รูปนั้น กลายเป็นผีเฝ้าถ้ำแทน ในประเทศไทยมีมาก ที่เป็นแบบนี้ อาจารย์ท่านหนึ่งของข้าพเจ้าเคยสำรวจในถ้ำลี้ลับแถบทางเหนือ คือ เชียงใหม่, เชียงราย ก็พบร่องรอยของผ้าจีวรขาดบ้าง ได้พบปะกับพระที่ไม่ยอมละออกจากถ้ำบ้างอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว นี่คือ ตัวอย่างแรก
ผีปอบผีกระสือ
มีผีเปรตอีกจำพวกหนึ่งที่คนไทยรู้จักกันดี คือ ผีปอบและผีกระสือ ผีเหล่านี้ แรกเริ่มเดิมทีเคยถูกผู้คนเลี้ยงดูไว้ โดยเฉพาะทางแถบภาคเหนือ เพราะเชื่อว่าผีจะนำความเจริญมาให้ แต่เมื่อเลี้ยงดูไม่ถูกวิธี ผีก็ถูกเลี้ยงให้โลภตามจิตใจของผู้เลี้ยง ความโลภ, ตระหนี่ นั้น ทำให้ผีเสื่อมลง และเกิดเป็น ปอบ บ้าง กระสือ บ้าง ญาติของข้าพเจ้าคนหนึ่งยากจนมานาน วันหนึ่งได้พบแสงเรืองๆ ที่ยอดกล้วย จึงได้ร่ำพูดร่ำว่าว่าจะมาให้โชคก็ขอให้เคลื่อนไหวให้ดูหน่อย ทันใดนั้น แสงเรืองนั้นก็ลอยวนไปมาบริเวณยอดกล้วย เขาได้มาปรึกษาข้าพเจ้าว่าทำอย่างไรดีและที่เห็นนั้นเป็นสิ่งที่นำโชคมาให้จริงไหม ข้าพเจ้ากล่าวว่านั่นคือกระสือไม่ได้เหมือนในหนังที่มีหัวกับไส้ลอยไปลอยมาหรอก เป็นแสงเรืองอย่างนั้นเอง การที่เราไปเชื้อเชิญเขามาก็ทำให้เขามาร่วมอยู่กับเราและเราจะกลายเป็นกระสือ ผีพวกนี้มาแทรกในกายคนเลี้ยง แล้วอาศัยกายคนเลี้ยงเพื่อหากิน เมื่อทั้งคนและผีหากินแบบเดียวกัน ร่วมกรรมเลวด้วยกันในกายสังขารเดียวกันนั้น ทำให้คนก็เสื่อมลงกลายเป็นกระสือ จากเดิมที่ไม่ใช่กระสือ เมื่อตายลง ดวงจิตกระสือจะมีสองดวง คือเพิ่มจำนวนมาอีกหนึ่งดวง จากคนที่เลี้ยงกระสือนั้นเอง กระสือจะหาร่างใหม่ไปเรื่อยๆ เพื่อหาทางหลุดพ้น แต่หากวาระกรรมยังไม่สิ้นก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ นอกจากจะเจอร่างที่ก่อคุณงามความดี และฉุดให้จิตวิญญาณกระสือดีขึ้นจนพ้นความเป็นกระสือ สู่สุคติภูมิ
ผีเสื้อวัด
ผีอีกประเภทจัดเข้าเป็นเทวดาชั้นที่หนึ่งมีกายเป็นยักษ์และมีหน้าที่เฝ้าวัด เฝ้าอยู่นับพันปีทิพย์ทีเดียว ไปไหนมาไหนนอกเขตวัดไม่ได้ ต้องเป็นเหมือนยามตลอดเวลาห้ามเที่ยวไปไหน ทำให้เมื่อเวลาผ่านไปสักร้อยปีมนุษย์พวกเขาก็เริ่มเบื่อหน่ายภาระหน้าที่นี้ และเริ่มมองหาคนมาแทนที่ โดยมักจะเป็น สมภาร หรือ เจ้าอาวาสวัดที่ยึดมั่นถือมั่นวัดนั้นนั่นเอง พระพุทธเจ้าสอนพระสาวกเสมอว่าไม่ให้สร้างที่อยู่ใหญ่โตและถาวรมากไป ให้สร้างแค่พออยู่ไปสักชั่วชีวิต พอตายก็พังไปด้วยกัน ท่านเมตตาถึงขนาดแนะนำให้เลือกอยู่ป้าช้า, ป่าเปลี่ยว, บ้านร้าง เป็นต้น เพราะท่านทราบดีว่าที่เหล่านี้เป็นเครื่องผูกมักจิต ทำให้เมื่อตายลงไม่ได้ไปดี แม้สวรรค์ยังไม่ได้ ต้องเฝ้าวัดเป็น ผีเสื้อวัด ในที่สุด พระมากมายตายลงต้องต่อคิวเป็นผีเสื้อวัด โดยเฉพาะเจ้าอาวาสที่ยึดวัดมากๆ เคร่งดุและหวงคนมากๆ มักต้องเป็น ผีเฝ้าวัด มากมาย ในบางจังหวัด เจ้าอาวาสเก่งกาจมีฤทธิ์มาก เมื่อตายลง จิตไม่ไปยังที่ควรจะไป ท่านเลี้ยงจระเข้ไว้ จิตท่านระลึกถึงจระเข้ ก็จุติไปยังจระเข้และร่วมอาศัยอยู่ในกายสังขารจระเข้นั้นเอง ไม่ใช่ของดีเลย เพราะจระเข้เป็นสัตว์เดรัจฉาน ทว่าลูกศิษย์ท่านยังไม่ยอมปล่อยท่านเอาท่านมาหากินต่อ เอามาโฆษณาเรียกศรัทธาคน เงินก็ไหลเข้ามาเพราะเหตุนี้ก็มี
ผีมารสลับวิญญาณ
ผีมารเป็นผีที่มีฤทธิ์มากที่สุด เพราะเป็นถึงเทวดาชั้นที่หก คือ มารนั้นเอง มารมีฤทธิ์มากสามารถมาแทรกเข้าในกายของผู้บำเพ็ญธรรมได้แม้จะได้ธรรมสูงมากก็ตาม แต่หากยังไม่หมดสิ้นเวรกรรมกับมาร มารก็อาศัยช่องกรรมที่มากพอเข้ามาได้เหมือนกัน พระหลายรูปถูกมารแทรก แต่ไม่มาก ท่านที่ถูกแทรกนี้ล้วนมีธรรมระดับสูงทั้งสิ้น เพราะมีธรรมสูงนั้นเองมารจึงแทรก เพราะถ้าธรรมไม่มาก บารมีน้อย มารก็ไม่แทรก ข้าพเจ้าได้ประสบพบมาว่ามีท่านหนึ่งถูกพญามารแทรก แล้วจึงโปรดพญามารได้สำเร็จ ต่อมาจึงชะล่าใจ ยอมให้มารตนเล็ก ที่ไม่ใช่ระดับ พญา เข้าแทรกระดับลึกขึ้น ผลคือมารตนนั้นใช้วิชชามารสลับวิญญาณกับท่าน ทำให้ท่านกลายเป็นมาร และมารนั้นก็สำเร็จเซียนทันที เมื่อท่านได้สติ จึงได้ใช้วิชชาปราบดึงสลับกลับ มารก็สิ้นฤทธิ์ พระยูไลองค์หนึ่งลงมาช่วยปราบมารจึงตายลงนรกไป ผีมารนั้นร้ายกาจมาก บางตนถึงขนาดสลับวิญญาณทั้งที่ยังมีชีวิต ไม่ต้องรอคอยให้ตายก่อน แต่บางตนจะจ้องรอคอยโอกาสตอนเจ้าของร่างใกล้ตาย จิตจะตก กำลังจิตลดลง แล้วสลับวิญญาณกันตอนนั้น ทำให้พระที่ปฏิบัติดีกลายเป็นมารได้และมารตนนั้นก็อาศัยปราณของพระรูปนั้นสำเร็จถึงขั้นเซียนทีเดียวนับว่าอันตรายมาก
เทพพรหมครอบขันธ์ใช้งาน
เทพพรหมเป็นจิตวิญญาณชั้นดีมีคุณธรรม จึงดีกว่าผีชนิดอื่นๆ ดังที่กล่าวมาข้างต้น แต่การครอบงำของเทพพรหม ก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้ปฏิบัติธรรมเสมอไป เพราะผู้ปฏิบัติธรรมเมื่อถูกครอบงำ ต้องทำกิจตามแบบเทพพรหมท่านนั้น ไม่เป็นตัวของตัวเอง และไม่รู้กิจที่แท้จริงของตนที่ตนควรชำระบนโลก แม้จะทำความดีแต่บางครั้งไม่ตรงทาง หลงทาง ออกนอกทาง ทำให้ต้องเหนื่อยกว่าที่จะได้สำเร็จสิ่งที่ตนปรารถนา เช่น ท่านที่ปรารถนาสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า แต่ถูกพรหมครอบขันธ์ไว้ แทนที่จะได้บำเพ็ญสำเร็จ กลับไปทำหน้าที่พรหมแทน แทนพรหมองค์เก่าที่ปรารถนาหลุดพ้นจากภาระหน้าที่ของตนแล้ว ซึ่งท่านเหล่านี้จะไม่แสดงออกให้ใครรู้เลยว่าตนเบื่อหน่ายกับภาระที่ยาวนานขนาดไหน เพื่อให้ผู้อื่นอยากมาแทนที่ตนเอง ก็แสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าตนดีงามมากๆ ให้คนมาแทนที่ แล้วตนเองก็จะไปสู่ทางหลุดพ้น แท้แล้วจิตวิญญาณทั้งหมดล้วนอยากหลุดพ้นทั้งนั้น หากพวกเขามีโอกาสที่จะได้หลุดพ้น เขาจะเลือกที่จะหลุดพ้นทันที ไม่เลือกตำแหน่ง, ลาภยศ, อำนาจ, อิทธิฤทธิ์, สวรรค์วิมาน ฯลฯ เลย เพราะสภาวะของจิตวิญญาณนั้น ล้วนเข้าใจอย่างดีในกรรมมากกว่ามนุษย์ เทวดาทั้งหลายล้วนอยากหลุดพ้น
ขอขอบคุณ...http://www.oknation.net/blog/buddhab.../09/14/entry-2
