ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๒๗ กันยายน ๒๕๕๓
.....รอยทาง.....
ตื่นนอนตามเวลาปกติคือตีสามกว่าๆ ทำกิจวัตรส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว
ไหว้พระสวดมนต์นั่งสมาธิ เจริญจิตภาวนา แผ่เมตตา อธิษฐานจิต ทำกิจของสงฆ์
จนได้เวลาลงไปทำกิจอื่นต่อ กวาดวิหารลานวัด จนได้เวลาจึงได้หยุดพักลงศาลา
ไหว้พระสวดมนต์ทำวัตรเช้า ฉันข้าว เสร็จแล้วลงไปกวาดลานวัดต่อ เื่พื่อย่อยอาหาร
กวาดถึงประมาณ ๑๐.๓๐ น. จึงหยุดพักขึ้นมาฉันกาแฟ ทบทวนท่องบุพรกิจปวารณา
จนถึงเวลาบ่ายสามจึงลงไปกวาดลานวัดต่อ เพราะเนื้อทีลานวัดนั้นประมาณไร่กว่าๆ
ปลูกต้นไม้ไว้เต็มลานวัดเพื่อเอาร่มเงา และไม่ได้กวาดมาหลายวันเพราะไปกิจนิมนต์
ต่างจังหวัดแลละก่อนหน้านี้ฝนตกหนักลมแรง จึงทำให้มีใบไม้กิ่งไม้ร่วงมากเต็มลาน
จึงต้องใช้เวลานานในการกวาดและขนใบไม้ไปทิ้ง กว่าจะกวาดใบไม้เศษไม้เสร็จนั้น
ก็ใกล้ค่ำแล้ว จึงได้หยุดพักลงศาลาไหว้พระสวดมนต์ทำวัตรเย็น เสร็จแล้วกลับที่พัก
ปฏิบัติต่อตามที่เคยทำมา จนได้เวลาอันสมควร จึงได้จำวัดพักผ่อน
.....รอยธรรม.....
ขณะทำงานไปเจริญสติไป คิดและพิจารณาให้เป็นธรรมะ ทุกขณะที่ทำงาน
พิจารณาใบไม้ทั้งหลายเศษขยะทั้งหลายเปรียบเหมือนกิเลสในใจเรา ถ้าเราไม่หมั่นปัดกวาด
มันก็จะสะสมเพิ่มขึ้นทุกขณะ ต้องใช้เวลานานในการที่ปัดกวาดทำให้หมดไป ทำให้สะอาด
ถ้าเราประมาทและทอดทิ้งธุระ ไม่หมั่นชำระจิตของเรา ปล่อยให้ใจหลงเพลินไปกับกิเลสทั้งหลาย
ให้มันสะสมอยู่ในจิตของเรา เหมือนกับใบไม้ในลานวัดที่เราปล่อยทิ้งไม่กวาดมานาน มันย่อมมี
มากขึ้นทุกๆวัน เพราะใบไม้นั้นคือของเสื่อม ที่หล่นลงสู้พื้นดินเมื่อสิ้นอายุไข เหมือนกับกิเลสทั้งหลาย
ที่จรมากระทบจิตของเรา และเราก็รับเอากิเลสเหล่านั้นมาไว้ในจิต มาคิดมาปรุงแต่ง เิพิ่่มแรงของกิเลสนั้น
นานวันมันก็จะเกาะติดจิตของเรา กลายเป็นความเคยชิน กลายเป็นนิสัย และต่อไปก็จะกลายเป็นสันดาน
ซึ่งอยากต่อการที่จะแก้ไข ต้องใช้เวลามากมายในการที่จะละลายความคิด ปรับจิตให้กลับมาเป็นกุศลจิต
เราจึงต้องคิดและพิจารณา ค้นหากิเลสทั้งหลายในกายและจิตของเราให้เห็น ต้องเห็นและรู้จักกับกิเลสนั้น
เสียก่อน แล้วจึงจะเข้าไปลด ไปละ ไปเลิก ในสิ่งที่เป็นอกุศลทั้งหลาย ใช้เหตุการณ์ที่เราประสพพบเห็นและ
เป็นอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา เอามาคิดพิจารณาปรับเข้าหาหลักของธรรมะ เพื่อที่จะลดละกิเลสทั้งหลาย
.....รอยกวี.....
ยกกวี ลำนำ คำครูสอน
เป็นบทกลอน สอนใจ ให้ครวญคิด
อย่าประมาท บาปกรรม อันน้อยนิด
ที่เกาะจิต เกาะใจ ในผู้คน
" อย่าดูหมิ่น บาปกรรม อันน้อยนิด
จะไม่ติด ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเปี่ยมล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง "
คือกวี คำสอน แต่ก่อนเก่า
สอนให้เรา ได้คิด จิตไม่หลง
มีสติ จัดวาง อย่างมั่นคง
เพื่อเสริมส่ง ให้คิด ด้วยจิตดี
ฝึกทำดี เริ่มที่ ใจเราคิด
คือฝึกจิต วางใจ ให้ถูกที่
ให้จิตเป็น กุศล ส่งผลดี
ใจเรานี้ ก็จะห่าง ทางอบาย
ใจที่มี ธรรมะ คุ้มครองอยู่
ทำให้รู้ ถึงชีวิต นิมิตหมาย
กำหนดที่ จะไป เมื่อใกล้ตาย
สุคติ คือที่หมาย ปลายทางเรา
วันเวลา ของชีวิต นั้นนิดหน่อย
อย่าได้ปล่อย เผลอใจ ในทางเขลา
หลงกิเลส ตัณหา พามัวเมา
ให้ต้องเศร้า ต้องทุกข์ ไม่สุขใจ
สุขในธรรม ล้ำค่า กว่าสุขอื่น
เมื่อจิตตื่น ด้วยธรรรม นำสดใส
เพราะว่ามี คุณธรรม ประจำใจ
ก็จะได้ พบสุข สงบเย็น.....
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๗ กันยายน ๒๕๕๓ เวลา ๐๗.๐๐น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
