:054:ดึกดื่นในคืนค่ำ...ม่านเมฆดำปิดบังดาว
หลายหลากมากเรื่องราว...สายลมหนาวต้องกายา
เหนื่อยนักอยากพักผ่อน...เพราะแรมรอนจมเหนื่อยล้า
รายทางที่ย่างมา...พบปัญหาสารพัน
ก้าวพ้นช่วงวิกฤติ...ของชีวิตแห่งความฝัน
อยู่กับปัจจุบัน...ผ่านคืนวันอันยาวนาน
บันทึกการเดินทาง...ทุกทุกอย่างที่ย่างผ่าน
บอกเล่าประสพการณ์...ด้วยวิญญาณของกวี
มุมหนึ่งของชีวิต...จะถูกผิดไม่อาจชี้
มอบให้ด้วยไมตรี...บทกวีคนเดินทาง
เดินบนเส้นทางธรรม...ที่จะนำแสงสว่าง
ปล่อยปละและละวาง...ทุกสิ่งอย่างที่ไม่ดี
เผยแผ่หลักคำสอน...เป็นบทกลอนบทกวี
ทางธรรมเพื่อนำชี้...สิ่งชั่วดีที่กระทำ
ความรู้อาจน้อยนิด...ไม่เคยคิดจะก่อกรรม
สิ่งที่ได้กระทำ...ช่วยชี้นำเพื่อนร่วมทาง
...ลิขิตตัวอักษร...เป็นบทกลอนเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง...บทเส้นทางของสายธรรม....
:090:แด่อารมณ์อันสุนทรีย์ในราตรีกาล
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๐.๐๘ น.ณ ชายป่าห้วยขาแข้ง อุทัยธานี
