กระดานสนทนาวัดบางพระ

ล้วนแต่เป็นคนไม่ดี

วัดเหนือ และ วัดใต้ แต่ละแห่งมีพระและเณรอาศัยอยู่ 10 กว่ารูป
พระเณรในวัดเหนือสามัคคีกันมาก การปฏิบัติบำเพ็ญก็ค่อนข้างก้าวหน้า
ส่วนพระเณรในวัดใต้ต่างก็อิจฉากัน ไม่มีความสามัคคี

พระอาจารย์ฉือหยินเจ้าอาวาสวัดใต้ รู้สึกอัปยศกับเรื่องนี้มาก และนึกชมเชยวัดเหนืออยู่ในใจ ท่านอยากจะทราบถึงสาเหตุแต่จนแล้วจนรอดก็หาสาเหตุไม่พบ วันหนึ่งเมื่อท่านไปเยี่ยมเยียนวัดเหนือ เลยถือโอกาสถามถึงปัญหานี้

เจ้าอาวาสวัดเหนือตอบเรียบ ๆ ว่า “ก็ไม่มีอะไรหรอกเพียงแต่พระเณรที่นี่ล้วนแต่เป็นคนไม่ดีต่างจึงให้กำลังใจกันสามัคคีกัน”
คำตอบสั้น ๆ เช่นนี้ แม้จะเป็นการถ่อมตน แต่ก็ไม่กระจ่างอยู่ดี

ต่อมาขณะที่เจ้าอาวาสวัดใต้ไปเยี่ยมเยียนวัดเหนือ .... ก็ได้ยินคำพูดตำหนิตนเองดังมาจากในโบสถ์อย่างไม่ตั้งใจ

“เป็นเพราะผมไม่ดีเอง ถ้าหากผมถูพื้นเร็วกว่านี้หน่อย หลวงพี่ก็คงไม่ลื่นหกล้ม” พระคนแรกกล่าว

“ไม่ ผมสะเพร่าเอง ใจร้อนเดินเร็วเกินไป ถึงได้เดินหกล้ม” พระที่ลื่นหกล้มกล่าว

“ก่อนที่หลวงพี่จะเข้ามาในโบสถ์ ถ้าผมเตือนสักคำ ก็คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เป็นเพราะผมไม่ดีเอง” พระคนที่ 2กล่าว

“เอาละ อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น ต้องโทษตัวผมเองที่ไม่ระมัดระวัง” พระที่หกล้มกล่าว

เจ้าอาวาสวัดใต้ตอนนี้จึงเข้าใจความหมายอันแท้จริงของคำว่า
“ล้วนแต่เป็นคนไม่ดี”


ที่มา
http://www.tamdee.net/sarakhun/data/readcbee.html?No=525

การแก้ปัญหา "เรียกสติ"


   อาจารย์เฒ่าเล่าว่า..ขึ้นชื่อว่าคนแล้ว มีแต่เรื่องยุ่ง ที่ยุ่งเพราะมันมี "ปัญหา" ที่มีปัญหาก็เพราะมันมี "ตัณหา" คนศึกษาธรรมะมักไม่ค่อยมีปัญหา แต่บ่อยครั้งต้องคอยเข้าไปแก้ปัญหาให้ผู้อื่น จึงต้องมี "สัมมาทิฐิ" ความเห็นชอบเป็นตัวนำ คือ "หาสาเหตุให้พบก่อน" แล้วจึงค่อยแก้ ไม่เช่นนั้นบางทียิ่งแก้มันจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ เลยต้องไปพึ่งผีสางเทวดา เจ้าพ่อเจ้าแม่ ทำพิธีแก้กันวุ่นวายเสียเงินทองโดยใช่เหตุ ถูกหลอกลวงก็เยอะแยะ..แย่ (ซวย) ซ้ำสอง !

    คนที่มีปัญหากลุ้มใจคิดไม่ตกจะกินยาตาย ผูกคอตาย เป็นเพราะ "ขาดสติ" อารมณ์จึงครอบงำจิตใจให้คิดผิด ต้องแก้ด้วย "พุทธวิธี" เป็นอันดับแรกก็คือการ "เรียกสติ" กลับคืนมาก่อน เมื่อเริ่มมีสติมันจึงจะคุยกันรู้เรื่องหาสาเหตุได้ถูก จึงแก้ตกได้

   "พุทธวิธี" สำหรับพระในนิกายเซ็นหรือเต๋ามัก "เรียกสติ" ลูกศิษย์ที่นั่งเหม่อตามอารมณ์ด้วยการตบหลัง ตบขาแรงๆ ให้สะดุ้งตื่นจากอารมณ์..สติก็โผล่! คนอกหักบ่นเพ้อร่ำไรในความรักที่มีต่อคนรักมากมาย อาจเรียกสติด้วยการถามย้อนถาม เช่น ..เธอรักและทำดีกับเขามากใช่ไหม? (..ใช่..) เธอคบเขา 5-6 ปีใช่ไหม? (..ใช่..) แล้วเธอคบพ่อแม่ของเธอมายี่สิบกว่าปีแล้ว..เคยรักและทำดีขนาดนี้ให้ท่านบ้างหรือยังล่ะ?(..งง..) สติเริ่มโผล่..ก็เปลี่ยนเรื่อง..ชวนคุยเรื่องพ่อแม่ซะเลย..อย่างคนจะกินยาตาย ถ้าเราพอมองหรือเดาออก เราก็แกล้งชวนคุยถก

  ปัญหาว่า จะฆ่าตัวตายด้วยวิธีไหนดี..วิธีนี้ทรมานยังไง..ตายแล้ววิญญาณจะไปเจออะไรต่อ..เจอผี..พญายมหรือยมฑูต? ก็ว่าไปเรื่อยๆ..เดี๋ยวเขาจะเริ่มมองว่าเราบ้า..นี่เขาเริ่มมีสติแล้ว ! บางคนคิดมาก..บ่นว่าคิดไม่ตก..ๆ..ๆ เราอาจแหย่เล่นๆว่า.."ผม(กู) ว่า..คุณ(มึง) คิดจนตกเหวเลยไปแล้วล่ะ(ว่ะ)!" แล้วเขาอาจจะย้อนด่ากลับมาว่า "กวน.." ...ก็ลองๆ ดูจะช่วยคนบางทีก็ต้องยอมถูกด่าหน่อยถือซะว่าสร้างบารมี..สนุกดี..พอสติมาแล้วก็คุยหาสาเหตุและทางแก้ไขกันต่อไปน่ะ ...

ที่มา
http://www.tamdee.net/sarakhun/data/read0135.html?No=501

ธรรมะกำลังภายใน

นิทานจีนเรื่องหนึ่งเล่าว่า
กระทาชายนายหนึ่งอยากเรียนวิชายิงธนู ไปหาอาจารย์สอนยิงธนูที่มีชื่อเสียงมากท่านหนึ่ง มอบตนเป็นศิษย์ขอเรียนวิชาด้วย

อาจารย์บอกว่า "เอ็งยังไม่ต้องเรียนตอนนี้ขอให้เอ็งกลับบ้านก่อน ไปหาเหามาตัวหนึ่งเอาเส้นไหมผูกมันแขวนไว้
แล้วเอ็งจงนั่งเพ่งดูให้มันใหญ่ขึ้นๆ จนกว่าเอ็งจะเห็นเหามันใหญ่เท่ากำปั้นเมื่อใดแล้วค่อยมาหาข้า"

ลูกศิษย์กลับบ้านไปทำตามอาจารย์บอก ฝึกเพ่งนานเกือบสามเดือน กว่าจะมองเห็นเหาโตเท่ากำปั้น
กว่าจะได้บรรลุถึงขั้นนี้เหาก็ตายไปหลายตัว

เขากลับไปรายงานอาจารย์

อาจารย์บอกเขาว่า "เอ็งกลับไปใหม่ คราวนี้ไปเพ่งเหาที่โตเท่ากำปั้นนั้น ให้เล็กลงเท่าเดิม"

เขาพยายามอยู่เกือบสองเดือนเช่นกัน กว่าจะทำเหาให้เล็กลงเท่าตัวจริงของมัน

แล้วเขาก็กลับไปหาอาจารย์รายงานผลให้ทราบ

อาจารย์กล่าวว่า "เอ็งสามารถขยายสิ่งที่เล็กให้ใหญ่ และย่อสิ่งที่ใหญ่ให้เล็กได้ตามปรารถนานับว่าเอ็งมี "พื้นฐาน" เพียงพอแล้ว
ไม่จำเป็นต้องเรียนมาก เวลาเอ็งจะยิงธนูเอ็งก็เพียงแต่ตั้งจิตให้เป็นสมาธิขยายสิ่งที่ต้องการยิงให้มันใหญ่ขึ้นๆ แล้วก็ปล่อยลูกศรไป
แค่นี้เอ็งก็ยิงไม่พลาดแล้ว"

ดูหนังเรื่องกำลังภายในจะมีเรื่องคล้ายอย่างนี้ คือในบางครั้งศิษย์ไปฝากตัวเรียนวิทยายุทธ์จากอาจารย์ รับใช้อาจารย์อยู่เป็นเวลานาน อาจารย์ก็ไม่สอนวิทยายุทธ์ให้สักที ให้ตักน้ำบ้าง กวาดลานวัดบ้าง จนศิษย์นึกน้อยใจ หารู้ไม่ว่าอาจารย์กำลัง "วางพื้นฐาน" ให้ศิษย์

วันดีคืนดีขณะลูกศิษย์กำลังผ่าฟืนอยู่ อาจารย์ก็ย่องๆ เข้ามาข้างหลัง เอาแส้หวดหลังดังเฟี้ยว ศิษย์ไม่ทันระวังตัวก็เจ็บตัวไป

วันหลังขณะศิษย์เผลอ ก็โดนอาจารย์หวดด้วยแส้อีก คราวนี้ทำให้ศิษย์ "ตื่นตัว" ทุกเวลาคอยระมัดระวัง
ชำเลืองดูว่าอาจารย์จะย่องเข้ามาหวดหลังอีกเมื่อใด เมื่อเห็นอาจารย์กำลังย่องๆ เข้ามาศิษย์ทำทีเป็นไม่เห็น พออาจารย์ฟาดแส้ลงอย่างแรง ศิษย์ก็กระโดดหลบได้ทัน

"เออ เอ็งเก่งมาก นับว่ามีพื้นฐานเพียงพอแล้ว"
อาจารย์กล่าวชม แล้วก็สอนวิทยายุทธ์ให้

พื้นฐานนี้นับว่าจำเป็นมาก คนจะฝึกต่อยมวยต้องมีพื้นฐานสำหรับการเป็นนักมวย คนจะฝึกฟันดาบก็ต้องมีพื้นฐานสำหรับการเป็นนักฟันดาบ
จนขั้นจะทำงานเล็กๆ ไม่ว่างานอะไรก็ต้องมีพื้นฐานมาก่อนทั้งนั้น จึงจะทำงานนั้นๆ ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

พระพุทธศาสนาสอนหลักธรรมอย่างหนึ่งเรียกว่า "พละ 4"
ผมแปลเพื่อเข้าใจง่ายว่า "กำลังภายใน"
คนจะทำอะไรให้มันสำเร็จได้จำเป็นอย่างยิ่งต้องมี "กำลังภายใน" ทั้ง 4 ประการ
ซึ่งเป็นพื้นฐานที่จำเป็น

กำลังภายใน 4 ประการนั้นคือ

1. กำลังคือปัญญา

2. กำลังคือความเพียร

3. กำลังคือความสุจริต

4. กำลังคือน้ำใจ

สรุปแล้ว ผู้ต้องการความสำเร็จในหน้าที่การงาน ต้องการความสุขในชีวิต ควรปลูกสร้าง "กำลังภายในทั้ง 4 ประการ"
คือ มีความรู้ดี-ขยัน-มือสะอาด-ไม่ขาดมนุษยสัมพันธ์
++++++++++++++++++
คอลัมน์ ธรรมะใต้ธรรมาสน์ ไต้ ตามทาง
ที่มา หนังสือพิมพ์ข่าวสด
http://www.tamdee.net/sarakhun/data/readb293.html?No=484

วิปัสสนา