ใช้เวลาทั้งวันในการเดินทาง....
จากฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย
ไปสู่ฝั่งทิศตะวันตกของประเทศไทย
สัตตาหะไปเพื่อเยี่ยมหมู่คณะซึ่งล้มป่วย
ซึ่งทราบข่าวมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีโอกาศที่จะลงไปเยี่ยม
ยอมรับว่าจิตมีความปลิโพธคือกังวลต่อหมู่คณะอยู่มาก
ซึ่งเป็นสิ่งที่แก้ได้ยากสำหรับตัวเราในเรื่องปลิโพธ
เมื่อบริหารจัดการภาระกิจและเวลาลงตัวได้แล้ว
จึงได้สัตตาหะ(ลาพรรษา)ลงมาดูอาการท่าน
ฝนตกมาเกือบตลอดทาง...
ตั้งแต่มุกดาหารจนเข้าเขตอำเภอบึงสามพัน
ฟ้าครี้มตลอดวันไม่เห็นแสงแดดเลย
รถทำความเร็วไม่ได้เพราะฝนตกถนนลื่นและมีหมอกลง
ใช้เวลาที่อยู่บนรถเจริญภาวนามาตลอดทาง
เพราะเวลาที่เดินทางนั้นเป็นเวลาที่เป็นส่วนตัวมากที่สุด
ไม่ต้องรับแขก ไม่ต้องรับโทรศัพย์ ไม่ต้องทำงาน
เป็นเวลาที่ได้พักผ่อนและภาวนาไปในตัว
ถึงจุดหมายปลายทางเวลาประมาณสามทุ่ม
ดูอาการคนป่วย สนทนากับพระและญาติโยมที่เฝ้าคนป่วย
จนถึงประมาณสี่ทุ่มกว่าๆจึงขอตัวไปพักผ่อน
นั่งวิเคราะห์อาการของคนป่วย ว่าจะช่วยอย่างไรได้บ้าง
พิจารณาในเรื่องความพร่องของธาตุในกาย
เรื่องการตั้งธาตุ แต่งธาตุ และปรุงธาตุ เพื่อปรับธาตุในกาย
ให้มีกำลังและมีความเป็นสมดุลย์ในร่างกายของคนป่วย
โรคทุกอย่างเกิดขึ้นจากความพร่องของธาตุในกาย
และวิบากกรรมที่ทำให้เกิดความพร่องของธาตุ
ทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ในการสงเคราะห์หมู่คณะ
ผลจะออกมาเป็นอย่างไร...เป็นเรื่องของ...วิบากกรรม....
:054:ปรารถนาดีต่อมิตรสหาย
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๗.๑๘ น. ณ ชายป่าห้วยขาแข้ง จังหวัดอุทัยธานี ประเทศไทย
:059:ขวัญกำลังใจและความรู้สึกที่ดีต่อกัน เป็นสิ่งสำคัญสำหรับมิตรสหาย ในยามทุกข์ยาก มากกว่าของฝากและของเยี่ยม
