กฎแห่งกรรม เรื่อง ตัดชีวิต (1/2)
ฉันชื่อปอ เป็นนักศึกษาชั้นปีสี่ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ฉันไม่ขอบอกนะคะว่าเป็นมหาวิทยาลัยอะไร เพราะอาจทำให้ใครบางคนไม่กล้าเอนทรานซ์เข้าไปเรียน ... ฉันเองเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเอง จะต้องเจอเรื่องลี้ลับเหล่านี้ แต่แล้ว ฉันก็ต้องมาเจอจนได้ ... บางคนบอกว่าฉันเป็นคนมีบุญ ฉันเองพยายามคิดว่าก็อาจจะจริง เพราะคนทั่วไปคงจะไม่เจอกันง่ายๆ และอีกอย่าง ใครคนนั้นที่มาบอกฉัน เขาก็มีเจตนาดี และต้องการให้ฉันนำเรื่องของเขาไปเล่าต่อ เพื่อเป็นอุทาหรณ์สอนใจ ไม่ให้คนที่รับฟังทำบาปทำกรรมกันอีก
เมื่อช่วงภาคเรียนซัมเมอร์ของปี 2545 ที่ผ่านมานี้ ฉันและเพื่อนอีกหลายคนได้ลงเรียนวิชาบังคับซึ่งวันๆ หนึ่ง ก็เรียนเพียงแค่ 2 ตัวเท่านั้น และเวลาที่เหลือ พวกเราก็จะได้ไปเที่ยวกัน เฮ้ย ปอ พิมพ์ สุ ไปเที่ยวกันไหม ? เสียงตะโกนดังมาจากข้างล่างหอพัก ทำให้ฉันและเพื่อนอีกสองคนโผล่หน้าไปดูทางระเบียงไปไหนเหรอ ? สุตะโกนถาม เมื่อเห็น โจ กับ แบ้งค์ เพื่อนร่วมรุ่น กำลังยืนข้างมอเตอร์ไซค์ ถือเบ็ดตกปลา และเงยหน้ามายังระเบียงห้องของพวกเรา ไปตกปลาน่ะสิ ไม่เห็นเหรอ
ถือเบ็ดจะให้ไปซักผ้าหรือไง แบ้งค์ตอบ ไม่ไปหรอก ถ้าไปตกปลาน่ะ พวกฉันไม่ชอบทำบาปย่ะ ฉันตะโกนออกไป พร้อมกับเดินเข้าห้อง ฉันเองรู้สึกเคืองๆ พวกมันเล็กน้อย เพราะเคยเตือนไปหลายครั้งแล้ว ว่ามันเป็นบาปกรรม แต่พวกนั้นก็ไม่เคยเชื่อกันเลย ... ฉันเดินกลับเข้ามาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงสตาร์ทมอเตอร์ไซค์และบึ่งออกไป ซึ่งคาดว่า คงจะเป็นโจกับแบงค์ที่ออกไปตกปลากันนั่นเอง ... ซึ่งสถานที่ประจำ ก็คงจะเป็นอ่างเกษตรแน่ๆ เพราะเคยได้ยินโจบอกว่าถ้าไปทางด้านหลัง เป็นป่ารกๆหน่อย ก็จะไม่มีใครเห็นและไม่มีใครมาเอาผิดทั้งคู่ได้แล้ว ...
เย็นวันนั้น ระหว่างที่ฉันและเพื่อนกำลังจะออกไปกินข้าว ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า น่าจะชวนพวกโจกับแบงค์ไปด้วย .... ฉันและเพื่อนเลยเดินไปเคาะประตูห้องของ 2 คนนั้น เพราะคิดว่าน่าจะกลับกันมาแล้ว แต่เคาะอยู่สักพัก ก็ไม่มีเสียงตอบอะไร พวกเราก็เลยคิดกันว่า ทั้งคู่คงจะออกไปหาอะไรกินกันแล้วแน่ๆ จึงออกไปข้างนอก ... หลังจากนั้น เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ฉันก็กลับเข้ามาในห้อง ส่วนสุกับพิมพ์ขอแยกตัวเข้าไปในมหาวิทยาลัย ฉันเปิดทีวีและนั่งดูรายการไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู (SFX: ก๊อกๆๆ) ฉันจึงรีบเดินไปเปิดประตู... แล้วก็พบว่า คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็คือ แบงค์นั่นเอง ...แบ้งค์มายืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ตาเหม่อลอย ที่มือมีปลาที่ถูกขอเกี่ยวไว้ 2-3 ตัว แล้วแบงค์ก็ถามฉันว่า อยากกินปลาไหม เราเอาปลามาฝากเยอะเลย ฉันรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย
ที่มา
http://www.showded.com/myprofile/mainblog.php?user=ma_madee&jucId=2803&jnId=3981