กระดานสนทนาวัดบางพระ

จะมีใครจำผมได้มั้ยนะ (ถ้าเป็นคนเก่าแก่รุ่นแรกๆน่าจะรู้จักผมอยู่นะ) 

ผม.. เค็น ศิษย์หลวงพี่พันธ์  <<< ชื่อ Log in 

ไม่ได้เข้ามาหลายปี บอร์ดเปลี่ยนไปเยอะ วันนี้มีโอกาสเลยเข้ามาเยี่ยมเยียน   

*** ขอให้สมาชิกทุกท่าน.. จงมีแต่ความสุขกาย.. สุขใจ.. ร่ำรวยเงินทอง.. สมปราถนาทุกประการเทอญ.. ***

สิ้น"ครูบาผัด" เกจิดังล้านนา พระผู้ปลุกเสกตะกรุดมหากาสะท้อนกลับ และตะกรุดหัวใจพุทธคุณ 108 อันโด่งดังแห่งวัดศรีดอนมูล สารภี เชียงใหม่ มรณภาพหลังอาพาธด้วยอาการหลายโรคสิริอายุ 82 ปี 65 พรรษา

เมื่อเวลา 16.37 น. วันที่ 18 พ.ย. พระครูพิศิษฏ์สังฆการ หรือครูบาผัด เจ้าอาวาสวัดศรีดอนมูล และที่ปรึกษาเจ้าคณะอำเภอสารภี จ.เชียงใหม่ ได้มรณภาพอย่างสงบในวิหารวัดศรีดอนมูล ต.ชมภู อ.สารภี สิริอายุ 82 ปี ท่ามกลางความเศร้าสลดของพุทธศาสนิกชนและลูกศิษย์ที่ทราบข่าว ต่างหลั่งไหลไปกราบเคารพศพจนเนืองแน่นวัด

นายภัทร กองคำ คณะกรรมการวัดศรีดอนมูล เปิดเผยว่า

ครูบาผัดเข้ารักษาอาการอาพาธที่ร.พ.เทพปัญญา อ.เมือง จ.เชียงใหม่ ตั้งแต่วันที่ 19 ต.ค.ที่ผ่านมา ด้วยอาการโรคหัวใจ, ความดันโลหิต, ต่อมลูกหมาก และโรคไต โดยอาการทรงและทรุดมาตลอด กระทั่งวันนี้แพทย์ระบุว่าอาการหนักมากแล้ว ทางคณะกรรมการและลูกศิษย์ใกล้ชิดของครูบาผัดจึงตัดสินใจนำท่านกลับมายังวัด ก่อนจะมรณภาพอย่างสงบภายในวิหารเมื่อเวลา 16.37 น.ด้านพระครูสิริศีลสังวร หรือครูบาน้อย รองเจ้าอาวาสวัดศรีดอนมูล เปิดเผยว่า เป็นลูกศิษย์ครูบาผัดตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ครูบาผัดถ่ายทอดวิชาต่างๆ ให้มากมาย โดยเฉพาะการปลุกเสกตะกรุดมหากาสะท้อนกลับ และตะกรุดหัวใจพุทธคุณ 108 ซึ่งครูบาผัดสืบทอดมาจากครูบาสม แห่งวัดป่าแดด อ.สารภี จ.เชียงใหม่

ครูบาน้อย เปิดเผยอีกว่า ครูบาผัดอาพาธมาแล้วหลายครั้ง

กระทั่งอาตมาในฐานะลูกศิษย์ตัดสินใจเข้าพิธีนิโรธกรรมเพื่อทำพิธีให้ครูบาผัดหายจากโรคร้ายโดยไม่ฉันอาหาร 7 วัน และนั่งสมาธิอยู่ในจุดที่กำหนดไว้ ฉันแต่น้ำ โดยทำทุกเดือนก.พ.ทุกปี ทำมาได้ 14 ครั้งแล้วซึ่งก็ได้ผล ครูบาผัดหายจากอาการอาพาธ อาตมากำหนดจะเข้าพิธีอีกครั้งวันที่ 14 ก.พ.51 แต่ครูบาผัดอาพาธหนักอีกครั้งกระทั่งมรณภาพในที่สุด สิริอายุ 82 ปี 65 พรรษา "ครูบาผัดถือเป็นพระเกจิอันดับ 1 ใน 9 ของพระเกจิแห่งล้านนา" ครูบาน้อยกล่าว

สำหรับกำหนดพิธีศพของครูบาผัด วันที่ 19 พ.ย. เวลาประมาณ 15.00 น.

อัญเชิญน้ำหลวงอาบศพ ณ วิหารของวัดศรีดอนมูล จากนั้นตั้งศพบำเพ็ญกุศลในวิหารเป็นเวลา 7 วัน โดยสวดพระอภิธรรมและเทศนาธรรมทุกคืน จากนั้นทำเรื่องขอพระราชทานเพลิงศพ

ประวัติพระครูพิศิษฏ์สังฆการ หรือครูบาผัด ผุสสิตธัมโม

? เดิมชื่อนายผัด เจริญเมือง เกิดเมื่อวันที่ 4 มิ.ย. 2468 ปีฉลู
? บิดาชื่อนายคำตั๋น เจริญเมือง มารดาชื่อนางจี๋ เจริญเมือง
? บ้านเดิมเลขที่ 5 ต.หนองผึ้ง อ.สารภี จ.เชียงใหม่
? บรรพชาเมื่อวันที่ 17 พ.ค.2483 ขณะอายุ 15 ปี ที่วัดป่าแคโยง ต.หนองผึ้ง อ.สารภี จ.เชียงใหม่ โดยมีพระอุปัชฌาย์คือ พระอธิการอินตา วัดสันกลาง ต.ดอนแก้ว อ.สารภี จ.เชียงใหม่
? อุปสมบทเมื่อวันที่ 21 พ.ค.2488 ที่วัดกองทราย ต.หนองผึ้ง อ.สารภี จ.เชียงใหม่ โดยพระอุปัชฌาย์คือพระอธิการมั้น นันโท วัดป่าเปอะ ต.ท่าวังตาล อ.สารภี จ.เชียงใหม่ ได้รับฉายา ผุสสิตธัมโม

? สมณศักดิ์และตำแหน่ง ปี 2493
? เป็นเจ้าอาวาสวัดศรีดอนมูล ปี 2493
? เป็นรองเจ้าคณะอำเภอสารภี และเจ้าคณะอำเภอสารภี ขึ้นเป็นที่ปรึกษาเจ้าคณะอำเภอสารภี ปี 2516
? เป็นพระครูสัญญาบัตร ชั้นโท ที่พระครูพิศิษฏ์สังฆการ ปี 2532
? เป็นพระครูสัญญาบัตร ชั้นเอก ในราชทินนามเดิม
? มีผลงานที่เป็นประโยชน์ต่อสาธารณชนมากมาย และงานเผยแผ่ศาสนาอีกมากมายเช่นกัน และยังเป็นผู้สืบทอดวิชาทำตะกรุดมหากาสะท้อนกลับ และตะกรุดหัวใจพุทธคุณ 108 ตะกรุดมหาลาภ ที่โด่งดังมาจนถึงขณะนี้
 

ที่มาจากหนังสือพิมพ์ข่าวสด

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ผู้สื่อข่าวรายงานบรรยากาศจากวัดบ้านไร่ ต.กุดพิมาน อ.ด่านขุนทด จ.นครราชสีมา มีความคึกคักขึ้นมากและหนาตาไปด้วยประชาชนนับพันคน เนื่องจากวันนี้ (4 ต.ค.) มีงานฉลองวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 84 ปี ของพระเทพวิทยาคม หรือหลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ เกจิอาจารย์ชื่อดังแห่งวัดบ้านไร่

               โดยบรรดาศิษยานุศิษย์ทั้งชาวไทยและต่างประเทศต่างทยอยมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้จุดจอดรถไม่เพียงพอ แม้ก่อนหน้านี้ คณะกรรมการวัดฯ จัดสถานที่รองรับไว้อย่างกว้างขวาง บางรายนำเครื่องนอนมาปักหลักพักแรมบริเวณวัดบ้านไร่ เพื่อร่วมแสดงมุทิตาจิตหลวงพ่อคูณ ตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยการทำบุญตักบาตรพระสงฆ์ 1,084 รูป พร้อมแจกวัตถุมงคลรุ่นสุดท้ายที่หลวงพ่อคูณจัดสร้างขึ้น

               นอกจากนี้ ยังมีมหรสพฉลองตลอด 2 วัน 2 คืน ซึ่งเริ่มมีขึ้นตั้งแต่คืนวานนี้ (3 ต.ค.) มีการจัดการแข่งขันชกมวยชิงแชมป์โลกจำนวน 4 คู่ มวยไทย 7 คู่ ที่บริเวณสนามโรงเรียนวัดบ้านไร่ และเวทีกลางมีการแสดงของศิลปินชื่อดังทั้งดารา นักร้อง รวมถึงคณะตลกให้ประชาชนได้ชมฟรีตลอดทั้งคืนเช่นกัน ขณะที่ริมถนนสองฝั่งทางเข้าวัดบ้านไร่เต็มแน่นไปด้วยพ่อค้าแม่ค้ามาตั้งร้านขายของยาวกว่า 1 กิโลเมตร

               สำหรับกำหนดการในวันนี้ เริ่มเมื่อเวลา 06.00 น. หลวงพ่อคูณ จะทำบุญตักบาตร ด้วยเงินสดแด่พระภิกษุสงฆ์ จำนวน 1,084 รูป บริเวณรอบอุโบสถวัดบ้านไร่ จากนั้นเวลา 09.00 น. คณะศิษย์จะทำพิธีร่วมแสดงมุทิตาสักการะแด่หลวงพ่อคูณ โดยมีนายสุธีร์ มากบุญ ผู้ว่าราชการจังหวัดนครราชสีมาเป็นประธานพิธี

               จากนั้นหลวงพ่อคูณ จะมอบทุนการศึกษาให้แก่เด็กนักเรียนในเขตพื้นที่ อ.ด่านขุนทด อ.เทพารักษ์ และ ศิษยานุศิษย์จะร่วมกันจัดทอดผ้าป่าสามัคคีจำนวน 84,000 กองๆ ละ 999 บาท เพื่อหาเงินสมทบทุนสร้างพิพิธภัณฑ์หลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ พร้อมแจกจ่ายวัตถุมงคลรุ่นสุดท้ายที่หลวงพ่อคูณ จัดสร้างขึ้นด้วย


ข้อมูลและภาพประกอบจาก

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

สำหรับคนที่ไม่มีเวลาในการนั่งสมาธิ

...หรือบอกกับตัวเองว่าไม่มีเวลา แต่ถ้าฝึกจิตหรือสมาธิด้วยวิธีแบบนี้แล้วคุณยังบอกว่าไม่มีเวลานนั้นก็แสดงว่ าตะกอนของกิเลสตัณหาคงทับทมกันจนอยากที่จะถอดทอนได้ มิหนำซ้ำ ขี้โคลนเลนยังมาทับถมอีกชั้นหนึ่ง ก็แล้วแต่คุณจะเลือก มารอพิสูจน์กันตอนอายุมากๆก็แล้วกัน

สำหรับแม่บ้านหรือคนที่ทำงานในออฟฟิต
การฝึกสมาธิถือว่าฝึกได้ตลอด ไม่ว่ากวาดบ้าน ล้างห้องน้ำถ่ายเอกสาร นั่งทำงานอยู่ทีโต๊ะทำงาน ฟังวิทยุ ดูโทรทัศน์ อื่นๆอีกมากมาย การฝึกก็คือ คุณมีสติจดจ่อในขณะที่ทำหรือไม่ จิตคุณอยู่ที่คุณหรืออยู่ที่ไหน ถ้าคุณกวาดบ้านแล้วจิตนึกถึงละครก็ขาดสติ ถือว่าผิดต้องดึงมันกับมา

ถ้าทำงานที่ออฟฟิต

จิตอกนอกออฟฟิตไปหาที่อื่นซึ่งไม่เกี่ยวกับงาน ณ ขณะนั้นก็ขากสติต้องรีบดึงมันกลับมาในขั้นต้นพอคุณเริ่มทำอาจจะยากหน่อยมีสติขาดสติบ้าง ส่วนมากจิตจะถูกดึงออกไปมากกว่า พอมีคนอื่นมาคุยด้วยก็ต้องฝึกรู้ว่ากำลังคุยกำคนอื่น พอหยุดคุยก็ต้องมีสติกลับมาที่ตัวเราขณะที่ดูละครหรือฟังวิทยุถึงบทที่นางร้ายทำร้ายนางเอกก็ต้องกำหนดรู้

ถ้าเรามีอารมณ์เกลียดนางร้ายถือว่าขาดสติตกหลุมกิเลสคือไม่ได้

ดังใจ ถึงบทพระเอกนางเอกดีกัน รักกันก็ต้องกำหนดรู้ ไม่งั้นคุณจะตกหลุมกิเลสที่เรียกว่าได้ดังใจ ชอบใจ ต้องให้รู้ว่านี่คือละครหรือแม้แต่ฟังรายการวิทยุ โดยเฉพาะเรื่องการเมือง ถ้าโทรศัพท์มาวิจารณ์คุณจะต้องฟังทั้งที่ชอบใจและไม่ชอบใจเสมอ

คุณจะต้องฝึกที่จะเรียนรู้ทั้งที่ชอบและไม่ชอบมีสติกำหนดรู้

แล้วดูที่ตัวเองว่ามีอาการอย่างไรถ้าไม่ชอบใจ หงุดหงิดไหม โกรธไหม อยากโทรศัพท์ไปโต้ตอบไหม ส่วนถ้าชอบใจมีอาการอย่างไร เอ่อคิดเหมือนเราดีมาก สุขใจ อยากฟังนานๆ ความคิดเราแน่และถูกต้อง คิดไม่ผิดยิ่งมีคนเห็นด้วยมาก คุณเริ่มขาดสติแล้ว หลงกับมันแล้วทั้งชอบและไม่ชอบ ต้องรีบดึงสติกลับคืนมาโดยเร็วอย่าหลงกับมันฝึกปล่อยแล้วคุณจะเข้าใจว่าเป็นกลางที่แท้จริงเป็นอย่างไร

สำหรับบางคนคิดว่าตัวเองเป็นกลาง

ไม่เข้าข้างทั้งสองฝ่ายที่ชอบและไม่ชอบ มันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินมาดูมา มันจริงหรือเปล่า แล้วคุณก็ทำตัวนิ่งเฉยๆ เหมือนกับว่าวางตัวเป็นกลางแต่ใจกับคิดหรือคิดมากแต่ไม่แสดงอาการ คุณอาจตกอยู่ในกิเลสที่เรียกว่าลังเลสงสัย

ว่าชอบหรือไม่ชอบ

บางครั้งเหตุผลฝ่ายไหนดีก็เอนเอียงทั้งที่อาจจะจริงหรือไม่จริง ต้องฝึกวางความลังเลสงสัยเพราะมันเป็นกิเลสที่ละเอียดกว่าสองตัวข้างบน ต้องฝึกบ่อยๆเพราะมันเกิดขึ้นกับชีวิตประจำวันเป็นประจำ

เมื่อเราฝึกบ่อยทั้งที่บ้าน ที่ทำงาน

สถานที่ต่างๆ คุณจะเริ่มรู้เท่าทันกิเลส ๓ ตัวนี้มากขึ้น เป็นการฝึกที่ละนิดเพื่อการสะสม ฝึกบ่อยๆทุกๆวันๆละนิด คุณจะเห็นการเปลี่ยนแปลงแน่นอนความทุกข์จะน้อยลงแน่นอน กลับรู้สึกตัว มีสติมากขึ้นเมื่อคุณฝึกดีแล้วคุณจะเข้าถึงความเป็นกลางที่แท้จริง มันจะอยู่เหนือความชอบ ความไม่ชอบ ความลังเลสังสัย จิตคุณจะมีสติรู้ทันมัน และอยู่เหนือมันได้

หากเมล็ดพันธุ์แห่งความรักความเมตตา

ได้เจริญงอกงามขึ้นในจิตใจของเราแล้ว

เราจะตระหนักว่าเรารักชีวิต เราต้องการความสุข

ชีวิตอื่น สัตว์อื่น ต่างก็รักชีวิต

และปรารถนาความสุขเช่นกัน

สาระแห่งชีวิต คือ ความรัก ความเมตตา

อานุภาพแห่งความเมตตาจะนำมาซึ่ง

ความสุขและความเบิกบานแก่ทุกชีวิต

สำหรับเราทุกคน ในฐานะชีวิตหนึ่งในโลกกว้างใหญ่

เราอาจไม่ยิ่งใหญ่พอที่จะแก้วิกฤติของโลกได้

แต่ด้วยความรักความเมตตาที่มีในหัวใจของเรานี้

เราสามารถทำสิ่งดีๆ ให้เกิดขึ้นในโลกได้มากมาย


ช่วงหนึ่งพระอาจารย์ได้เคยพิจารณาว่าข้อธรรมะของ

พระพุทธองค์ข้อไหนจะสามารถแก้ปัญหาของโลกได้

และไม่ขัดแย้งต่อเชื้อชาติหรือลัทธิศาสนาใดๆ

และมองเห็นว่า.....

หลักของศีล ๕ เมตตาธรรมและการให้ทาน

น่าจะมีความเหมาะสมที่สุด


ศีล ๕ เป็นพื้นฐานของสังคมที่ปลอดภัย สงบร่มเย็น

เมตตาธรรมและการให้ทาน จะทำให้ทุกคนในสังคม

อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข มีความเอื้ออาทรต่อกัน

ความคิดดังกล่าวเป็นที่มาของ ทานจักร ซึ่งหมายถึง

วงล้อซึ่งมีใจที่มีเมตตากรุณาเป็นศูนย์กลาง

และแสดงออกถึงความเมตตาในจิตใจด้วยการลงมือ

กระทำความดีอย่างตั้งใจแน่วแน่

ความดีนั้นคือ การบำเพ็ญทาน ๑๐ ประการ ได้แก่


๑. ให้ทานด้วย ทรัพย์สินเงินทอง

๒. ให้ทานด้วย สายตาที่เมตตาปรานี

๓. ให้ทานด้วย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

๔. ให้ทานด้วย วาจาที่ไพเราะน่าฟัง

๕. ให้ทานด้วย ให้แรงงานช่วยเหลือผู้อื่น

๖. ให้ทานด้วย การอนุโมทนายินดีเมื่อผู้อื่นทำดี

๗. ให้ทานด้วย การให้อาสนะ (ที่นั่ง)

๘. ให้ทานด้วย การให้ที่พักอันสะดวกสบาย

๙. ให้ทานด้วย การให้อภัย

๑๐. ให้ทานด้วย การให้ธรรมะ


ให้ศีล ๕ เป็นพื้นทาง

เมื่อวงล้อแห่งทานนี้หมุนเข้าไปที่แห่งใด

จะก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นในสังคม

จะเกิดพลังแห่งการสร้างสรรค์

พลังที่จะร่วมกันผลักดันสังคมที่ดีงามให้เกิดขึ้น


ด้วยการหมุนของวงล้อแห่งทานนี้

ย่อมนำความสุขไปสู่เพื่อนมนุษย์ในสังคมวงกว้าง

ยังความสันติสุขให้เกิดขึ้นในโลก


ขอให้พวกเราทุกคนจงเชื่อมั่นว่า

สันติภาพโลกเริ่มต้นจากพวกเราทุกคนที่นี่และเดี๋ยวนี้

ปลูกฝังจิตสำนึกแห่งรักและเมตตาไว้ในหัวใจ

หมุนทานจักรแห่งสันติภาพ ให้เคลื่อนไปๆ

บนพื้นทางที่มั่นคงแล้วด้วยศีล

เพื่อประโยชน์สุขที่กว้างขวางแก่เพื่อนมนุษย์

ด้วยรักและเมตตาที่ไม่จำกัดขอบเขต

ไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณ

 
 
สนับสนุนข้อคิดนานาสาระโดย:
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
วัดป่าสุนันทวนาราม
 
 

ชัยชนะที่แท้จริง



เมื่อศัตรูหรือปรปักษ์ของเรามีอันต้องเป็นไป ธรรมดาของปุถุชนย่อมอดไม่ได้ที่จะดีใจ เรามีเหตุผลมากมายที่สะใจในความวิบัติของเขา พฤติกรรมอันมิชอบหรือนิสัยที่น่ารังเกียจของเขา เป็นเหตุผลเพียงพอแล้วที่เราจะยินดีในเคราะห์กรรมของเขา ยิ่งเขามีจิตมุ่งร้ายหมายทำลายเราหรือพวกของเราโดยตรงด้วยแล้ว เรากลับจะรู้สึกด้วยซ้ำว่า ความวิบัติที่เกิดกับเขานั้นยังน้อยเกินไปเสียอีก


ความตายที่เกิดกับผู้ก่อความไม่สงบ ๑๐๘ คนนั้น สำหรับคนจำนวนไม่น้อย นับเป็นสิ่งที่น่ายินดี หลังจากที่คนบริสุทธิ์ถูกสังหาร พระเณรถูกฆ่าฟัน ตำรวจทหารถูกทำร้าย โรงเรียนถูกเผา ทรัพย์สินสาธารณะถูกทำลายตลอดสี่เดือนที่ผ่านมาโดยที่แทบจะทำอะไรคนร้ายไม่ได้ เมื่อถึงคราวที่คนร้ายเหล่านั้นถูกตอบโต้อย่างรุนแรงจนล้มตายเป็นเบือ ย่อมเป็นเรื่องเข้าใจได้ที่ปฏิกิริยาอย่างแรกของคนส่วนใหญ่ในสังคมไทยคือความรู้สึกสาสมใจ
 
อย่างไรก็ตามเราไม่ควรดีใจหรือสะใจไปจนลืมใคร่ครวญว่า เหตุการณ์นองเลือดดังกล่าวจะก่อให้เกิดผลกระทบอะไรตามมา ชัยชนะด้วยวิธีรุนแรงนั้นไม่เคยยุติที่การเก็บซากศพผู้ปราชัย ร้อยกว่าคนที่ล้มตายย่อมหมายถึงญาติมิตรนับพันคนที่ลุกขึ้นมาเป็นศัตรูกับรัฐบาล การสังหารหมู่คนที่จนตรอกและไม่มีกำลังอาวุธจะต่อกรอย่างสมน้ำสมเนื้อ หมายถึงการเร่งให้ฝ่ายที่สูญเสียหันมาใช้วิธีที่รุนแรงมากขึ้น หรือติดต่อขอรับความช่วยเหลือจากนักก่อการร้ายข้ามชาติที่ร่วมอุดมการณ์หรือศาสนาเดียวกัน


วันนี้เขาใช้มีดพร้า วันหน้าเขาอาจใช้ระเบิดพลีชีพหรือคาร์บอมบ์ วันนี้สมรภูมิอยู่ที่สามจังหวัด วันหน้าสมรภูมิคือทุกหนแห่งในประเทศไทย นั่นหมายความว่าคนไทยทั้งประเทศตกอยู่ในความเสี่ยงมากขึ้น พ่อแม่พี่น้องของเรามีโอกาสเป็นเหยื่อของความรุนแรงมากขึ้น นี้หรือคือชัยชนะที่เราควรโห่ร้องยินดี


แม้ไม่ต้องมีจิตเมตตาการุณย์มาก ก็เห็นได้ไม่ยากว่าเหตุการณ์วันที่ ๒๘ เมษายน ไม่ใช่เรื่องที่ควรยินดีปรีดา มองอย่างเห็นแก่ตัวที่สุดก็จะพบว่าความตายของคน ๑๐๘ คนนั้นกำลังทำให้ชีวิตของเราทุกคนตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น บ้านเมืองจะวุ่นวายมากขึ้น ความรุนแรงนั้นไม่เคยยุติด้วยความรุนแรง ยิ่งใช้ความรุนแรงมากเท่าไร ก็ถูกตอบโต้ด้วยความรุนแรงมากเท่านั้น


มองในฐานะคนไทย ๒๘ เมษายน คือวันวิปโยคของชาติ เพราะคนที่ตายก็ล้วนเป็นคนไทย และคนที่สูญเสียก็คือคนไทยทั้งประเทศ มองอย่างชาวพุทธ ๒๘ เมษายนคือวันที่มืดมนของมนุษย์ เพราะโทสะและโมหะได้ครอบงำจิตใจผู้คนจนพอใจในการห้ำหั่นบีฑากัน

ความโกรธเกลียดและความพอใจในความพินาศของผู้อื่นนั้นไม่เป็นประโยชน์ต่อใครเลย มันมีแต่จะบั่นทอนและทำร้ายตัวเราเอง เมื่อความโกรธเกลียดเกิดขึ้น เราย่อมเป็นทุกข์ และเมื่อเรายินดีในความวิบัติของผู้อื่น จิตใจของเราย่อมตกต่ำ เพราะบาปกรรมได้เกิดขึ้นกับเราแล้ว ไม่เพียงแต่ ความเป็นมนุษย์ของเราจะลดน้อยถอยลงเท่านั้น หากเรายังมีความสุขได้ยากขึ้นอีกด้วย เพราะความกระหายใคร่เห็นความพินาศของคนอื่นนั้นจะตามรังควานเราตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้เองพระพุทธองค์จึงตรัสว่า คนที่โกรธตอบผู้อื่นนั้น โง่และเลวกว่าฝ่ายหลังเสียอีก เพราะทำลายทั้งประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน


พึงระลึกว่ายิ่งเราโกรธเกลียดใครมากเท่าไร พยายามกำจัดเขาด้วยวิธีรุนแรงมากเท่าไร เราก็ยิ่งมีโอกาสที่จะเป็นอย่างเขามากเท่านั้น ตำรวจที่ต่อสู้กับโจรผู้ร้าย ง่ายที่จะมีใจคอเหี้ยมเกรียมอย่างผู้ร้าย (ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่มีข่าวตำรวจรีดไถหรือทรมานผู้ต้องหาอยู่บ่อยๆ) ในทำนองเดียวกันทหารที่สู้รบกับผู้ก่อการร้าย นับวันจะทำตัวละม้ายคล้ายคลึงกับฝ่ายหลัง (กรณีทหารอเมริกันใช้วิธีป่าเถื่อนกับนักโทษอิรักในเรือนจำ เป็นตัวอย่างล่าสุด) ยิ่งพยายามกำจัดยักษ์มารมากเท่าไร่ พึงระวังว่าเราเองจะกลายเป็นยักษ์มารไปกับเขาด้วย เพราะความโกรธเกลียดนั้นเป็นอาหารบำรุงเลี้ยงความชั่วร้ายในตัวเราที่ไม่มีอะไรเทียบได้ บ่อยครั้งชัยชนะในการสังหารคนชั่วร้ายนั้นจึงมักลงเอยด้วยการที่ผู้ชนะนั้นกลายเป็นคนชั่วร้ายเสียอีก ถึงตรงนี้เราควรถามว่าใครกันแน่ที่ชนะ มองอย่างพุทธ ไม่มีใครเป็นผู้ชนะ ความชั่วร้ายต่างหากที่ชนะ


ถึงที่สุดแล้ว ไม่มีมนุษย์คนใดที่เป็นศัตรูของเรา ศัตรูของเราคือความอำมหิตและความเขลาที่เห็นมนุษย์เป็นผักปลา พูดรวมๆ ก็คือความชั่วร้ายต่างหากที่เป็นศัตรูของเรา ความชั่วร้ายนี้ไม่อาจทำลายได้ด้วยการฆ่า ตรงกันข้ามยิ่งฆ่าก็ยิ่งทำให้ความชั่วร้ายแพร่ระบาด ไม่ใช่ระบาดไปยังพรรคพวกของคนที่ถูกฆ่าเท่านั้น หากยังลุกลามเข้ามาในใจของเราด้วย

จะต่อสู้กับความชั่วร้ายได้มีวิธีเดียว คือต้องใช้เมตตาที่ประกอบด้วยปัญญา คุณธรรมสองประการนี้ช่วยให้เราสามารถชนะใจอีกฝ่ายหนึ่ง และช่วยขจัดความอาฆาตพยาบาทไปจากจิตใจของทุกฝ่าย เมตตาและปัญญามิได้มีอานุภาพแต่เฉพาะความขัดแย้งระหว่างบุคคลเท่านั้น หากยังสามารถใช้ในการแก้ความขัดแย้งที่กว้างกว่านั้น


การเอาชนะคอมมิวนิสต์เมื่อ ๒๐ กว่าปีก่อน ด้วยการเปิดโอกาสให้นักรบจรยุทธกลับเข้ามาพัฒนาชาติไทยร่วมกับคนส่วนใหญ่ และการสร้างเงื่อนไขทางการเมืองที่เอื้อต่อการแก้ไขความขัดแย้งโดยสันติวิธี เป็นตัวอย่างของการใช้เมตตาและปัญญายิ่งกว่าศาสตราวุธ ถ้าหากคนไทยในครั้งนั้นยังหนำใจกับการนับศพคอมมิวนิสต์ สงครามครั้งนั้นย่อมยืดเยื้อและมีคนตายอีกนับพันนับหมื่น คำถามก็คือวันนี้คนไทยยังเห็นคุณค่าของเมตตากับปัญญาหรือไม่ หรือว่ายอมให้ความโกรธเกลียดชักนำไปหาความรุนแรงยิ่งขึ้นทุกที


คนไทยส่วนใหญ่นับถือพุทธศาสนา จึงควรสดับฟังเรื่องราวเกี่ยวกับพระเจ้าพิมพิสารซึ่งเป็นกษัตริย์องค์หนึ่งในสมัยพุทธกาล พระโอรสคือเจ้าชายอชาตศัตรูนั้นหมายปองราชสมบัติ จึงวางแผนฆ่าพระราชบิดาตามการยุยงของพระเทวทัต แต่ถูกจับได้ อำมาตย์มีความเห็นแตกเป็นสามพวก พวกหนึ่งเห็นว่า ต้องฆ่าเจ้าชายอชาตศัตรู พระเทวทัต และภิกษุที่เป็นบริวารของพระเทวทัตทั้งหมด อีกพวกหนึ่งเห็นว่าฆ่าเจ้าชายอชาตศัตรูและพระเทวทัตก็พอ พวกสุดท้ายเห็นว่าไม่ควรฆ่า เมื่อเสนอความเห็นดังกล่าวต่อพระเจ้าพิมพิสาร ปรากฏว่าพระองค์สั่งให้ถอดยศพวกที่หนึ่ง กับลดตำแหน่งพวกที่สอง ส่วนพวกที่เสนอว่าไม่ควรฆ่าใครเลยนั้น ได้เลื่อนยศ
แม้พวกเราเป็นแค่ปุถุชน มิได้เป็นอริยบุคคลอย่างพระเจ้าพิมพิสาร แต่ก็ควรระลึกไว้เสมอว่า ความเป็นผู้เจริญนั้นมิได้อยู่ที่ว่าเราปฏิบัติอย่างไรต่อผู้ที่ทำดีกับเรา แต่วัดจากการกระทำของเราต่อศัตรูหรือผู้เป็นปรปักษ์ต่างหาก

หลงใหลในความคิดของตัวเอง



คนที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม ไม่เข้าใจธรรมะ ไม่เข้าใจตัวเอง

ก็มักจะ หลง หลงในความรู้สึก หลงใหลในความคิดของตัวเอง

มีแต่อารมณ์ยินดี ยินร้าย จิตไม่สงบ

ฟุ้งซ่านไป ทุกข์ไป ปรุงไป อยู่อย่างนั้น เลยเป็นทุกข์มาก

เรียกว่าคนนั้นนั่นแหละจะเป็นคนคิดมาก มีอารมณ์มาก

ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจธรรมะ ความสงบก็ไม่ค่อยมี

เพราะพอเชื่อตามความรู้สึกของตนเอง มันก็ปรุงไปเรื่อยๆ


ธรรมะ คือ อนิจจัง ไม่เที่ยง ไม่แน่นอน

ความคิด ความรู้สึกของตัวเอง ก็ไม่แน่นอน อันนี้เราก็ไม่เห็น

เรามีแต่ถือทิฏฐิมานะ เอาแต่ใจตัวเอง

เราสังเกตดูก็ได้ ความรู้สึกเป็นอย่างไร

ยกตัวอย่างอาหารก็ได้

อาหารที่อร่อย บางทีก็มีโทษ ที่ไม่มีประโยชน์ก็มีมาก

อาหารที่ไม่อร่อย แต่มีประโยชน์มากก็มีอยู่ แต่ถ้าเราติดอาหาร

แล้วก็กินแต่ของอร่อยๆ ติดรสอร่อยก็เกิดโทษมาก

ประเทศที่เจริญบางทีก็มีโรค เจ็บไข้ป่วยมากขึ้น เพราะเลือกแต่

อาหารที่อร่อยๆ แล้วก็กินไปเรื่อยๆ กินไปเรื่อยๆ ก็ทำให้เกิดโทษ

ทุกวันนี้มนุษย์ก็เห็นอันนี้ ก็พยายามเลือกอาหาร สิ่งที่ไม่อร่อยก็กิน

สิ่งที่อร่อยชอบมาก บางทีก็งดเสีย พยายามรับประทานอาหารที่มีประโยชน์

ความรู้สึกนี่ก็เหมือนกัน ปกติเราก็หลงอยู่อย่างนั้น

หลงคิดว่า สิ่งที่ถูกใจมันดี สิ่งที่ไม่ถูกใจก็ไม่ดี

ถูกใจก็ดี ไม่ถูกใจก็ไม่ดี

นี่ก็เหมือนคนติดในอาหาร หลงอาหาร

ชอบอะไรก็กินไปเรื่อยๆ จนเกิดโทษ สุขภาพไม่ดี


อารมณ์ที่เรารับทางตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ

จะถูกใจ หรือไม่ถูกใจ ก็ต้องตั้งสติ

ถ้าเราปฏิบัติธรรม ก็ต้องใช้ปัญญา

อะไรผิดเราก็สามารถพิจารณาได้.?. เหมือนอาหาร

คำพูดต่างๆ สิ่งที่เห็นต่างๆ เรารีบระงับความรู้สึก

ทำใจสงบแล้วจึงคิด ก็จะคิดดีๆ ได้


การฝืนความรู้สึกของตัวเอง ต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

นั่นแหละคือการปฏิบัติธรรม

ละความชั่ว บำเพ็ญความดี ชำระจิตใจให้สะอาด
ในการปฏิบัติ เราก็ไม่ค่อยปฏิบัติตัวเอง

ท่านให้ "ละความชั่ว บำเพ็ญความดี ชำระจิตใจให้สะอาด"

แต่พอเรามาปฏิบัติ เราก็จะเอาแต่ "ดี"

ปฏิบัติเดี๋ยวนี้ เราก็ต้องการ "ดี" เดี๋ยวนี้

สิ่งที่เราต้องการ อะไรๆ ก็แล้วแต่ เราก็ต้องการ "เอาเดี๋ยวนี้แหละ"

เราก็ข้ามเรื่องการ "ละความชั่ว" ไปเสีย


เราก็เลยเหมือนคนมักได้

พอตั้งใจปฏิบัติ ก็จะเอาแต่ของดีเดี๋ยวนี้

เราไม่ได้นึกถึง "เรื่องการละความชั่ว" หรือ "ทำความสะอาด"

เราไม่ได้นึกถึงว่า ของสกปรกที่มีเกินควร เราต้องชำระออกจากกาย

ออกจากวาจา ออกจากใจของตัวเองเสียก่อน คือการละความชั่ว


เราต้องสำรวจดูว่ามีอะไรที่ไม่น่าดู ไม่สะอาด

ทางกาย ทางวาจา ทางจิตใจของเรา มีบ้างหรือเปล่า

ที่ทำไปแล้วตัวเองก็ไม่สบายใจ คนอื่นเห็นแล้วเขาก็ไม่ชอบ

เรามีปิยวาจารึเปล่า ฯลฯ


อันนี้เราไม่ค่อยจะได้พิจารณา ไม่ได้ระลึกถึง

นั่งสมาธิเดินจงกรมปุ๊บ ก็จะเอาสมาธิเดี๋ยวนี้

มาวัดปุ๊บ ตั้งใจปฏิบัติ นั่งสมาธิ เดินจงกรม หาของดี เดี๋ยวนี้

อันนี้ก็ผิดหลักพุทธศาสนา

เราต้องนึก ต้องพิจารณาให้ดี


 
 
สนับสนุนข้อคิดนานาสาระโดย:
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
วัดป่าสุนันทวนาราม
 
 

ตำนานเกี่ยวกับกำเนิดวันสงกรานต์

กล่าวไว้ว่า ก่อนพุทธกาลมีเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง อายุเลยวัยกลางคนก็ยังไร้ทายาทสืบสกุล ซึ่งทำให้ท่านเศรษฐีทุกข์ใจเป็นอันมาก ข้างรั้วบ้านเศรษฐีมีครอบครัวหนึ่ง หัวหน้าครอบครัวเป็นนักเลงสุรา ถ้าวันไหนร่ำสุราสุดขีด ก็จะพูดเสียงดังแสดงวาจาเยาะเย้ยเศรษฐีสบประมาทในความมีทรัพย์มาก แต่ไร้ทายาทสืบสมบัติเสมอ 
 
วันหนึ่งเศรษฐีจึงถามว่ามีความขุ่นเคืองอะไร

จึงแสดงอาการเยาะเย้ยและสบประมาท เฒ่านักดื่มจึงตอบ ถึงท่านมั่งมีสมบัติมากก็จริง แต่เป็นคนมีบาปกรรมท่านจึงไม่มีบุตร ตายไปแล้วสมบัติก็ตกเป็นของผู้อื่นหมด สู้เราไม่ได้ถึงแม้จะยากจนแต่ก็มีบุตรคอยดูแลรักษายามเจ็บไข้ และรักษาทรัพย์สมบัติเมื่อเราสิ้นใจ
 
นับแต่นั้นมา เศรษฐียิ่งมีความเสียใจ

จึงพยายามไปบวงสรวงพระอาทิตย์และพระจันทร์ เพียรพยายามตั้งจิตอธิษฐานขอบุตร ทำเช่นนี้เป็นเวลาติดต่อกันถึงสามปี ก็ไม่ได้บุตรดังที่ตนปรารถนา จนวันหนึ่งเป็นวันนักขัตฤกษ์สงกรานต์ ท่านเศรษฐีก็พาข้าทาสบริวารของตนมาที่โคนต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่ง ที่อยู่บนฝั่งแม่น้ำที่อาศัยของนกทั้งหลาย ท่านเศรษฐีให้บริวารล้างข้าวสารด้วยน้ำสะอาดถึง 7 ครั้ง แล้วจึงหุงข้าวสารนั้น เมื่อสุกแล้วยกขึ้นบูชาพระไทร 
 
เทพเหล่านั้นเกิดความสงสาร

จึงขึ้นไปเฝ้าพระอินทร์ ทูลขอบุตรแก่เศรษฐี พระอินทร์จึงบัญชาให้เทพบุตรองค์หนึ่งชื่อ ?ธรรมบาล? ลงมาเกิดในครรภ์ของภรรยาเศรษฐี เมื่อครบกำหนดภรรยาเศรษฐีก็คลอดบุตรเป็นชาย เศรษฐีจึงตั้งชื่อว่า ธรรมบาลกุมาร เพื่อตอบสนองพระคุณเทพเทวา เศรษฐีจึงสร้างปราสาทสูง 7 ชั้น ถวายเทพต้นไทร
 
เมื่อธรรมบาลกุมารเจริญวัยขึ้น

เป็นเด็กที่มีปัญญาเฉียบแหลม รอบรู้ และวัยเพียง 7 ขวบก็เรียนจบไตรเพท ยังมีเทพองค์หนึ่งชื่อ ?ท้าวกบิลพรหม? ได้ยินกิตติศัพท์ทางสติปัญญาอันยอดเยี่ยมของเด็กน้อย จึงคิดทดลองภูมิปัญญาโดยการเอาชีวิตเป็นเดิมพันจึงถามปัญหา 3 ข้อ ถ้ากุมารน้อยแก้ปัญหาทั้ง 3 ข้อได้ กบิลพรหมจะตัดศีรษะของตนบูชา ถ้าธรรมบาลแก้ไม่ได้ ก็จะต้องเสียหัวเพื่อยอมรับความพ่ายแพ้
 
ปัญหานั้นมีว่า

1. ตอนเช้าราศีคนอยู่แห่งใด

2. ตอนเที่ยงราศีของคนอยู่แห่งใด

3. ตอนค่ำราศีของคนอยู่แห่งใด

เมื่อได้ฟังปัญหาแล้ว ธรรมบาลไม่อาจทราบคำตอบในทันทีได้ จึงผลัดวันตอบปัญหาไปอีก 7 วัน ครั้นเวลาล่วงจากนั้นไป 6 วัน ธรรมบาลกุมารก็ยังคิดหาคำตอบปัญหานั้นไม่ได้ จึงหลบออกจากปราสาทหนีเข้าป่า และไปนอนพักเอาแรงใต้ต้นตาล 
 
ขณะนั้นบนต้นตาลมีนกอินทรีคู่หนึ่งอาศัยอยู่

นางนกถามสามีว่า ?พรุ่งนี้เราจะไปหาอาหารที่ไหน? นกสามีก็ตอบว่า ?พรุ่งนี้เราไม่ต้องบินไปไกล เพราะจะได้กินเนื้อธรรมบาลกุมาร ซึ่งจะถูกท้าวกบิลพรหมตัดหัว เนื่องจากแก้ปัญหาไม่ได้? นางนกถามว่า ?ปัญหานั้นว่าอย่างไร? 
 
นกสามีตอบว่า ปัญหามีอยู่ 3 ข้อ และหมายถึง

ข้อหนึ่ง ตอนเช้าราศีของมนุษย์อยู่ที่หน้า คนจึงต้องล้างหน้าทุกๆ เช้า

ข้อสอง ตอนเที่ยงราศีคนอยู่ที่อก มนุษย์จึงต้องเอาเครื่องหอมประพรมที่อก

ข้อสาม ตอนค่ำราศีคนอยู่ที่เท้า มนุษย์จึงต้องล้างเท้าก่อนเข้านอน
 
ธรรมบาลกุมาร ได้ยินการไขปัญหาของนกอินทรี และจำจนขึ้นใจ

ทั้งนี้เพราะธรรมบาลรู้ภาษานก จึงกลับสู่ปราสาทอันเป็นที่อยู่แห่งตน รุ่งขึ้นเป็นวันครบกำหนดแก้ปัญหา ท้าวกบิลพรหมมาฟังคำตอบ ธรรมบาลกุมารกล่าวแก้ปัญหาตามที่นกอินทรีคุยกันทุกประการ

 
 
ท้าวกบิลพรหมจึงเรียก ธิดาทั้ง 7 ของตน

อันเป็นบริจาริกาคือหญิงรับใช้ของพระอินทร์มาพร้อมกัน แล้วบอกว่าตนจะตัดเศียรบูชาธรรมบาลกุมาร แต่ถ้าเอาศีรษะพ่อวางไว้บนแผ่นดินก็จะลุกไหม้ไปทั้งโลก ถ้าจะโยนขึ้นไปบนอากาศ อากาศจะแห้งแล้งฟ้าฝนจะหายไปสิ้น ถ้าทิ้งลงไปในมหาสมุทร น้ำในมหาสมุทรจะแห้งแล้งไปเช่นกัน 
 
จึงสั่งให้ นางทั้ง 7 คน เอาพานมารองรับศีรษะ

แล้วจึงตัดศรีษะส่งให้นางทุงษธิดาคนโต นางทุงษจึงเอาพานรับเศียรบิดาไว้แล้วแห่ประทักษิณรอบเขาพระสุเมรุ 60 นาที

แล้วอัญเชิญไปไว้ใน

มณฑปถ้ำคันธุรลี เขาไกรลาส บูชาด้วยเครื่องทิพย์ พระเวสสุกรรมก็เนรมิตโรงประดับด้วยแก้ว 7 ประการ ชื่อภควดี ให้เป็นที่ประชุมเทวดา เทวดาทั้งปวงก็เอาเถาฉมูนวดลงมาล้างในสระอโนดาต 7 ครั้ง แล้วก็แจกกันเสวยทุกๆ องค์

ครั้นครบ 365 วัน

โลกสมมุติว่าเป็นหนึ่งปีเป็นสงกรานต์ ธิดา 7 องค์ ของเท้ากบิลพรหมก็ผลัดเวรกันมาเชิญพระเศียรของพระบิดาออกแห่ประทักษิณรอบเขาพระสุเมรุทุกปี แล้วจึงกลับไป

ขอขอบคุณเนื้อหาน่ารู้จาก
บริษัทสยามแกลเลอรี่ จำกัด 

มารู้จัก ประเพณีสงกรานต์กัน
สงกรานต์ เป็นประเพณีปีใหม่ของประเทศไทย ลาว กัมพูชา พม่า

ชนกลุ่มน้อยตระกูลภาษาไทแถบเวียดนามและมณฑลยูนนานของจีน ศรีลังกาและทางตะวันออกของประเทศอินเดีย

สงกรานต์เป็นคำสันสกฤต หมายถึง

การเคลื่อนย้าย ซึ่งเป็นการอุปมาถึงการเคลื่อนย้ายของการประทับในจักรราศี หรือคือการเคลื่อนขึ้นปีใหม่ในความเชื่อของไทยและบางประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ชาวต่างประเทศเรียกว่า "สงครามน้ำ"
ตามหลักแล้วเทศกาลสงกรานต์

กำหนดตามการคำนวณทางโหราศาสตร์ โดยกำหนดให้

? วันแรกเป็นวันที่พระอาทิตย์ยกขึ้นสู่ ราศีเมษ เรียกว่า วันมหาสงกรานต์ และ

?วันสุดท้ายเป็นวันเปลี่ยน จุลศักราช และเริ่มใช้กาลโยคประจำปีใหม่ เรียกว่า วันเถลิงศก ทั้งหมดนี้คำนวณได้จากตำรามหาสุริยยาตร์?
 
ปัจจุบันเหลื่อมอยู่ระหว่างวันที่ 13 - 15 เมษายน หรือ 14 - 16 เมษายน

แต่ดูเหมือนปฏิทินในยุคนี้จะกำหนดให้เทศกาลสงกรานต์ตรงกับวันที่ 13 - 15 เมษายน ของทุกปี ตัวอย่างเช่น พ.ศ. 2549 และ ปีนี้ วันมหาสงกรานต์ตรงกับวันที่ 14 เมษายน แต่ปฏิทินกำหนดให้สงกรานต์เริ่มในวันที่ 13 เมษายน
สงกรานต์ เป็นประเพณีเก่าแก่ของไทย

ซึ่งสืบทอดมาแต่โบราณคู่มากับประเพณีตรุษ จึงมีการเรียกรวมกันว่า ประเพณีตรุษสงกรานต์ หมายถึงประเพณีส่งท้ายปีเก่า และต้อนรับปีใหม่ คำว่าตรุษเป็นภาษาทมิฬ แปลว่าการสิ้นปี

 
 
พิธีสงกรานต์

เป็นพิธีกรรมที่เกิดขึ้นในสมาชิกในครอบครัว หรือชุมชนบ้านใกล้เรือนเคียง แต่ปัจจุบันได้เปลี่ยนไปสู่สังคมในวงกว้าง และมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนทัศนคติ และความเชื่อไป?
 
ในความเชื่อดั้งเดิมใช้สัญลักษณ์เป็นองค์ประกอบหลักในพิธี ได้แก่

? การใช้น้ำเป็นตัวแทน แก้กันกับความหมายของฤดูร้อน

? ช่วงเวลาที่พระอาทิตย์เคลื่อนเข้าสู่ราศีเมษ ใช้น้ำรดให้แก่กันเพื่อความชุ่มชื่น

? มีการขอพรจากผู้ใหญ่ การรำลึกและกตัญญูต่อบรรพบุรุษที่ล่วงลับ?
 
ในชีวิตสมัยใหม่ของสังคมไทย

เกิดประเพณีกลับบ้านในเทศกาลสงกรานต์ นับวันสงกรานต์เป็นวันครอบครัว ในพิธีเดิมมีการสรงน้ำพระที่นำสิริมงคล เพื่อให้เป็นการเริ่มต้นปีใหม่ที่มีความสุข?
 
ปัจจุบันมีพัฒนาการและมีแนวโน้มว่า

ได้มีการเสริมจนคลาดเคลื่อนบิดเบือนไป เกิดการประชาสัมพันธ์ในเชิงการท่องเที่ยวว่าเป็น ?Water Festival? เป็นภาพของการใช้น้ำเพื่อแสดงความหมายเพียงประเพณีการเล่นน้ำ
 

ขอขอบคุณเนื้อหาสาระดีๆ จาก
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย
 
 

 

ธรรมบทคำกลอน ภาค 2




1.เรื่องพระมหากาลเถระ


สุภานุปสฺสึ วิหรนฺตํ อินฺทริเยสุ อสํวุตํ
โภชนมฺหิ อมตฺตญฺญุง กุสีตํ หีนวิริยํ
ตํ เว ปสหตี มาโร วาโต ทุกฺขํ ว ทุพฺพลํ
อสุภานุปสฺสึ วิหรนฺตํ อินฺทริเยสุ สุสํวุตํ
โภชนมฺหิ จ มตฺตญฺญุง สทฺธํ อารทฺธวีริยํ
ตํ เว นปฺปสหตี มาโร วาโต เสลํ ว ปพฺพตํ


ผู้เห็นอารมณ์ว่างามและตามร่วม มิสำรวมอินทรีย์ดีไฉน
มิประมาณโภชนีดีกระไร อีกทั้งใจเกียจคร้านงานทุกสิ่ง
ความเพียรก็ล้มเหลวและเลวทราม มารย่อมดิ่งตามรังควาญระรานยิ่ง
ดุจต้นไม้มิแกร่งแข็งแรงจริง ต้นและกิ่งดิ่งล้มเพราะลมพา
ส่วนผู้เห็นว่ามิงามมิตามร่วม ย่อมสำรวมอินทรีย์ดีนักหนา
รู้จักประมาณการโภชนา มีศรัทธามิหวั่นใจมั่นคง
อีกทั้งปรารภร่วมความเพียรใหญ่ มารก็มิกวนใจให้ไหลหลง
ดุจดังไศลใหญ่กลางไพรพง มิล้มลงดอกหนาคราลมมี.


......................................................................................


2.อนิกฺกสาโว กาสาวํ โย วตฺตํ ปริทเหสฺสติ
อเปโต ทมสจฺเจน น โส กาสาวมรหติ
โย จ วนฺตกฺกสาวสฺส สีเลสุ สุสมาหิโต
อุเปโต ทมสจฺเจน ส เว กาสาวมรหติฯ


ผู้ใดมีกิเลสเฉดน้ำฝาด มิไปปราศจริงหนาอย่าสงสัย
ปราศจากทมะสัจจะชัย มิควรใส่ผ้าน้ำฝาดปลาสจริง
ส่วนผู้ใดกิเลสขาดปราศไปแล้ว ใจผ่องแผ้วปรีเปรมเกษมใส
ตั้งมั่นในศีลทมะสัจจะชัย ผู้นั้นไซร้ควรใส่กาสาวะ.ฯ


......................................................................................


3.เรื่องพระอัครสาวก


เย ธมฺมา เหตุปฺปภวา เตสํ เหตุ ตถาคโต
เยสญฺจ โย นิโรโธ จ เอวํ วาที มหาสมโณฯ


ธรรมเหล่าใดมีใจเป็นแดนเกิด ทั้งสุขเลิศภิญโญสโมสร
ทั้งทุกข์กายและใจให้อาทร ทุกขั้นตอนสอนดีถึงที่มา
ตถาคตทรงตรัสดำรัสว่า อวิชชาแน่จังอย่ากังขา
เหตุจักดับดับที่อวิชชา พระมหาสมณัสทรงตรัสชี้ฯ


......................................................................................


พระพิพัฒน์ปริยัติวิมล (เจ้าอาวาสวัดบางนาใน)

รวบรวมและเรียบเรียงโดย : ส.ธรรมสุนทร
 
 

เคล็ดลับ..สู่ความสำเร็จ

ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม ผลที่ตามมามีได้ 2 อย่างด้วยกัน คือ ความสำเร็จและความล้มเหลว ซึ่งคิดว่าใคร ๆ ก็ปรารถนาที่จะให้ตัวเองประสบความสำเร็จด้วยกัน ทั้งนั้น แต่จะทำอย่างไรเราจึงจะหลีกเลี่ยงความล้มเหลวได้พ้น
 


ประการแรก

หากคุณกำลังล้มเหลวอยู่ ให้คุณลองประเมินดูว่า อะไรกันแน่ที่เป็นสาเหตุ แห่งความล้มเหลวของคุณ แล้วพยายามแก้ไขที่สาเหตุนั้น เช่น หากล้มเหลว เพราะคุณมีความสามารถไม่พอ คุณก็ต้องพัฒนาตนเองให้มีความสามารถมากขึ้น ถ้าคิดว่าเป็นเพราะคุณไม่ได้ตั้งใจ ทำไปเล่น ๆ ไม่ได้พยายามเท่าที่ควร คราวหน้า คุณก็ต้องทุ่มเทกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญา กำลังทรัพย์ให้มากขึ้นกว่าเดิม


ประการต่อมา

นอกจากคุณต้องประเมินตัวเองตามความเป็นจริงแล้ว คุณต้องตั้งเป้าหมายของคุณ ให้อยู่บนความเป็นจริงที่คุณจะประสบผลสำเร็จได้ด้วย ถ้าคุณตั้งเป้าหมายสูงมากเกินไป โอกาสล้มเหลวก็มี แต่ถ้าตั้งเป้าหมายต่ำไป แม้จะสำเร็จได้โดยง่าย แต่ก็ไม่สร้างความภาคภูมิใจให้กับคุณเท่าที่ควร และคุณก็อาจจะไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่ หรือไม่มีโอกาสพัฒนาตัวเองให้มีความสามารถสูงขึ้นกว่าที่เคยเป็นอยู่ด้วย เพราะฉะนั้น เป้าหมายของคุณจึงควรมีความยากพอสมควร ท้าทายความสามารถ ทำให้คุณต้องออกแรงพยายามบ้างจึงจะดีที่สุด


ประการที่สาม

อย่าปล่อยให้ความล้มเหลวที่เกิดขึ้น ทำให้คุณหวาดกลัวเข็ดขยาด ไม่กล้าที่จะต่อสู้ต่อไปอีก ขอให้คิดว่าความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ท้าทายความสามารถ ทำให้คุณได้พิจารณาตัวเอง เพื่อแก้ไขปรับปรุงให้ดีขึ้น และถ้าดูตัวอย่างของบุคคลที่ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว จะพบว่า พวกเค้าเหล่านั้น ล้วนผ่านความล้มเหลวกันมาแล้วทั้งสิ้น สุดแต่ว่าใครจะมากกว่าน้อยกว่ากันเท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้าคุณอยากประสบความสำเร็จ คุณก็ต้องพยายามต่อไป
 
ประการที่สี่

คุณต้องเข้มแข็ง อย่าไปใส่ใจกับปากคนหรือความคิดเห็นของคนอื่นมากจนเกินไป คุณจะทำอะไรที่คุณคิดแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่ดีงาม ถูกต้อง สร้างสรรค์ เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง และผู้อื่น คุณก็จงมุมานะ ทำให้สำเร็จ


ประการสุดท้าย

คุณอย่าหมกมุ่นกับความล้มเหลวให้มากเกินไป จะเสียใจผิดหวัง อับอายแค่ไหนก็ปล่อยให้ผ่านไป บอกกับตัวเองให้ขึ้นใจว่า การล้มเหลวครั้งนี้ ไม่ได้หมายความว่า เราจะล้มเหลวตลอดไป การล้มเหลวเป็นบทเรียนที่ดี ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น จะได้ไม่ทำผิดพลาดอีก ความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ท้าทาย เราจะต้องเอาชนะให้จงได้ นักสู้ผู้ชนะทั้งหลาย มักจะมีความคิดว่า ทำอย่างไร จึงจะประสบความสำเร็จได้ ในขณะที่คนใจไม่สู้ ใจเสาะ มักจะคอยคิดเพียงว่า ทำอย่างไรจึงจะหลีกเลี่ยงความล้มเหลวได้พ้นเท่านั้น


"ถ้าอยากจะเป็นผู้ชนะ คุณต้องสู้ต่อไป แล้ววันหนึ่ง ความสำเร็จจะเป็นของคุณอย่างแน่นอน"

ฝึกจิตให้มีความสุข


การบริหารจิต คือการฝึกอบรมจิตให้มีความสงบ เยือกเย็นเป็นสุข ขณะเดียวกันรู้ว่าอะไรผิดอะไรถูกควรแก้ไข อะไรควรส่งเสริมอย่างไร และเมื่อรู้แล้วก็ควรปฏิบัติเพื่อแก้ไข หรือส่งเสริมให้เหมาะให้ควร


คือปฏิบัติเพื่อแก้ไขสิ่งที่ควรได้รับการแก้ไข และส่งเสริมสิ่งที่ควรได้รับการส่งเสริมการบริหารทางจิตมิใช่เพียงเพื่อฝึกอบรมจิตใจให้สงบเยือกเย็นเป็นสุขอย่างไม่รับรู้เลยว่าอะไรถูก อะไรผิด อะไรควรแก้ไข อะไรควรส่งเสริม


อันจิตที่ได้รับการฝึกอบรมในทางที่ถูกนั่น ต้องเป็นจิตที่มีความสงบเป็นพื้นฐานนี้แหละ ที่จะทำให้มีความรู้ในสิ่งที่ควรรู้ เห็นในสิ่งที่ควรเห็น เช่นความผิดถูก ความควรไม่ควร รู้วิธีปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านั้นอย่างถูกต้อง 
ผู้ปรารถนาความสงบ เยือกเย็นเป็นสุข และความมีปัญญารู้เห็นอะไร ๆ โดยชอบ


จึงจำเป็นต้องบริหารจิตและจำเป็นต้องบริหารหลักของพระพุทธศาสนา จึงจะได้ผลสมดังปรารถนานั้น


ข้อว่า จิตที่ได้รับการฝึกอบรมอย่างถูกต้อง จะเป็นจิตที่มีความสงบเยือกเย็นเป็นสุข และมีปัญญารู้ในสิ่งที่ควรรู้ เห็นในสิ่งที่ควรเห็น เช่น รู้ความถูกความผิด ความควรความไม่ควรและรู้วิธีปฏิบัติเพื่อแก้ไขหรือส่งเสริมเรื่องทั้งหลาย โดยไม่จำเป็นต้องใช้อำนาจอารมณ์กิเลส


เช่น ไม่จำเป็นต้องโลภจึงจะขยันหมั่นเพียรประกอบอาชีพ เพื่อให้ได้ทรัพย์สินเงินทอง ไม่จำเป็นต้องโกรธจึงจะว่ากล่าวตักเตือน หรือลงโทษผู้ที่กระทำความผิด ไม่จำเป็นต้องหลงจึงจะสามารถทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น สิ่งที่ไม่ควรรู้ไม่ควรเห็นเสียได้
 

เขานินทาเรา





เราไม่พอใจ เรากำลังจะโกรธเขา ต้องรีบแก้ไขทันที

"เขา" ไม่สำคัญ สำคัญที่ใจเรากำลังจะเป็นทุกข์

เรากำลังจะผิดศีล กำลังจะผิดข้อวัตรของเรา

ระวังนะ..... ถ้าเราเป็นทุกข์ เราก็ผิดข้อวัตรของเราแล้ว

ผิดศีล เราก็บาปแล้ว

เราต้องมีหิริ โอตตัปปะ ละอายต่อบาป เกรงกลัวต่อบาป

ถ้าเราเป็นทุกข์ เราผิดศีล เราก็บาป

 
 



ใครเขานินทาเราก็ไม่สำคัญ เขาทำอะไรๆ เราก็ไม่สำคัญ สำคัญที่ใจเรา

สำคัญที่ใจเราอย่าเป็นทุกข์เท่านั้นก็พอแล้ว

ไม่ต้องดูใคร ไม่ต้องฟังใคร ดูกายกับใจของเรานี่แหละ

เราต้องเป็นที่พึ่งของเราเอง

อัตตา หิ อัตตโน นาโถ นะ


 
 




ระวังนะ?.. คนโน้นคนนี้ก็ไม่สำคัญหรอก สำคัญที่จิตของเรานี่แหละ

ใครทุกข์ก็ไม่ต้องทุกข์ตามเขา ไม่ต้องโต้ตอบ ไม่ต้องชี้แจง ไม่ต้องกลัว

สำคัญที่ใจเราอย่าเป็นทุกข์นะ

ถ้าเราทุกข์เราผิดแล้วนะ ไม่ใช่เขาผิดหรอก

ต้องรีบพิจารณาแก้ไขทันที

 
 
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
วัดป่าสุนันทวนาราม
 
 

เป็นสุขทุกขณะจิต เมื่อชีวิตไม่ติดลบ


เวลากินข้าว เราไม่เพียงตักอาหารบำรุงเลี้ยงร่างกายเท่านั้น หากยังเป็นโอกาสที่เราจะได้บำรุงเลี้ยงจิตใจด้วย โดยเฉพาะเมื่อเรากินอย่างมีสติ รู้จักประมาณในการกิน กินอย่างรู้คุณค่าที่แท้จริงของอาหาร และด้วยสำนึกในบุญคุณของทุกชีวิตที่นำอาหารมาให้เรา สติและสำนึกดังกล่าวจะช่วยบ่มเพาะจิตใจของเราให้งดงามและเป็นกุศล นำไปสู่ชีวิตที่สงบเย็นและมีเมตตา


เวลาหายใจ เราไม่เพียงดูดออกซิเจนไปเลี้ยงอวัยวะต่างๆ ในร่างกายเท่านั้น หากยังเป็นโอกาสที่เราจะนำเอาความสงบเย็นไปหล่อเลี้ยงจิตใจด้วย ในยามเครียดหรือเกิดโทสะ ลองหายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ สัก ๕-๑๐ ครั้ง จิตจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจ จะพบว่าความเครียดบรรเทาลง และจิตใจหายรุ่มร้อน ยิ่งในยามปกติด้วยแล้ว การหายใจอย่างมีสติจะช่วยให้จิตสงบนิ่ง มั่นคงแต่อ่อนโยน เต็มไปด้วยความรู้ตัวทั่วพร้อม


เวลาเดิน เราไม่เพียงพาตัวเองไปให้ถึงจุดหมายเท่านั้น หากยังเป็นโอกาสที่เราจะพาใจให้เข้าถึงความผ่อนคลาย เป็นสมาธิ เมื่อเดินอย่างมีสติรู้ตัวในทุกย่างก้าว ไม่กังวลกับจุดหมาย ไม่สนใจว่าต้องเดินอีกไกลเท่าใด ไม่เร่งเร้าว่าเมื่อไหร่จะถึง เมื่อนั้นเราจะเป็นอิสระจากระยะทางและเวลา การเดินจึงกลายเป็นการพักใจในทุกก้าว แม้กายเหนื่อย แต่ใจหาเหนื่อยไม่

 
ทุกอิริยาบถ ทุกกิจกรรมในชีวิตประจำวัน แม้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องของร่างกายล้วนๆ แต่แท้ที่จริงแล้วมีมิติด้านจิตใจมาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ เป็นมิติที่มากไปกว่าการใช้สมองหรือความคิด หากเป็นมิติที่สัมพันธ์กับความปกติสุข (หรือความทุกข์) ในระดับจิตวิญญาณ ทุกขณะและทุกการกระทำของเราล้วนแยกไม่ออกจากมิติทางจิตใจ กล่าวคือล้วนส่งผลต่อจิตใจ ไม่ว่าในทางบ่มเพาะหรือบั่นทอน หล่อเลี้ยงหรือตัดรอนความสงบเย็นของชีวิตด้านใน


ชีวิตที่สนใจแต่มิติด้านกายภาพ มุ่งตักตวงความสุขทางกาย หรือความพรั่งพร้อมทางวัตถุ โดยไม่คำนึงถึงมิติด้านจิตใจ เอาแต่ปรนเปรอร่างกาย โดยละเลยการบำรุงเลี้ยงจิตใจ ชีวิตดังกล่าวย่อมเป็นชีวิตที่ยากจะพบกับความสงบสุข มีแต่จะรุ่มร้อนเพราะความอยากที่ไม่รู้จักพอ ขณะเดียวกันจิตใจก็แส่ส่ายทุรนทุรายเนื่องจากขาดความสุขที่แท้ จึงต้องดิ้นรนแสวงหาโดยนึกว่าทรัพย์สมบัติจะนำความสุขที่แท้มาให้ แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวัง จึงต้องดิ้นรนแสวงหาต่อไปไม่รู้จบ ชีวิตเช่นนี้เป็นชีวิตที่ติดลบ แม้จะมีทรัพย์สมบัติท่วมหัวก็ตาม


มนุษย์ทุกคนย่อมปรารถนาความสงบเย็นภายใน ความสงบเย็นแบบนี้หาซื้อไม่ได้ จะได้มาก็จากชีวิตด้านในที่เจริญงอกงาม หรือจากจิตใจที่ได้รับการบำรุงเลี้ยงอย่างสม่ำเสมอเท่านั้น ผู้ที่เห็นคุณค่าของชีวิตด้านในย่อมแสวงหาสิ่งดีงามมาบำรุงเลี้ยงจิตใจอยู่เป็นนิจ สิ่งดีงามนั้นได้แก่ความปรารถนาดี (เมตตา) การเผื่อแผ่และเสียสละ (จาคะ) ความตั้งมั่นและความสงบใจ (สมาธิ) ความรู้ตัวและไม่หลงลืม (สติ) ความรู้ความเข้าใจในเรื่องชีวิตจิตใจ (ปัญญา) เป็นต้น


เพียงแค่หยุดคิดแล้วหันมามองดูตน เราย่อมเห็นได้ไม่ยากว่าอะไรคือสิ่งที่ชีวิตจิตใจของเราปรารถนาอย่างแท้จริง แต่ในยุคนี้ดูเหมือนว่าทำเพียงเท่านี้ก็นับว่ายากแล้ว เพราะนอกจากชีวิตจะเร่งรีบจนแทบไม่มีเวลาว่างแล้ว แม้ในยามที่มีเวลาว่าง อะไรต่ออะไรก็พากันแย่งเวลาเราไปจนหมด ไม่ว่าโทรทัศน์ วีดีโอ โทรศัพท์มือถือ อินเตอร์เน็ต หรือสถานบันเทิง


ยิ่งกว่านั้นก็คือกระแสเงินตราที่ไหลบ่ามาแรง โดยเฉพาะสังคมไทยใน พ.ศ.นี้ และพ.ศ.หน้า ไม่เพียงสินทรัพย์จะถูกแปรเป็นทุนเท่านั้น หากแต่สรรพสิ่งก็กำลังถูกแปรเป็นเงินตรา ขณะที่วัฒนธรรมของชาติกำลังถูกแปรเป็นวัฒนธรรมเชิงท่องเที่ยว เพื่อสร้างรายได้ให้ประเทศ คาสิโนและโต๊ะพนันบอลก็ทำท่าจะเดินตามหวย คือถูกขุดขึ้นมาจากใต้ดินเพื่อเป็นขุมเงินขุมทองให้รัฐ เงินกำลังกลายเป็นเป้าหมายสูงสุดของคนในชาติ และกลายเป็นเกณฑ์วัดความสำเร็จและความเจริญของทุกสิ่งตั้งแต่บุคคล องค์กร ชุมชน ไปจนถึงประเทศชาติ ใช่แต่เท่านั้นเงินยังทำท่าแพร่สะพัดสุดแต่ว่าใครจะไขว่คว้าได้แค่ไหน ไม่ว่าเงินกู้ในรูปเครดิตการ์ดที่ธนาคารแข่งกันออก เงินล้านที่หลั่งไหลสู่ชุมชนเพื่อเอาชนะความยากจน และเงินลงทุนอีกหลายแสนล้านของรัฐบาลในโครงการนับไม่ถ้วน


ในยุคที่เงินตราเป็นตัวกำหนดทุกสิ่ง รวมทั้งความถูกต้อง จนแฟชั่น "นมหก" กลายเป็นเรื่องธรรมดาเพราะจำเป็นสำหรับการสร้างเมืองไทยให้เป็นตลาดแฟชั่นชั้นนำของโลก การที่ผู้คนจะแลเห็นอะไรที่ลึกซึ้งไปกว่าวัตถุเงินตรา ย่อมเป็นเรื่องยาก อย่าว่าแต่เรื่องจิตวิญญาณเลย แม้กระทั่งศักดิ์ศรี สิทธิมนุษยชน หรือสิทธิเสรีภาพ ซึ่งเป็นเรื่องโลกีย์ๆ ก็แทบไม่มีความหมายเสียแล้วเมื่อเทียบกับความมั่งคั่งหรือการเติบโตทางเศรษฐกิจ
 
ในยามที่เงินเป็นพระเจ้านี้ สิ่งสำคัญก่อนอื่นใดคือการมีสติยั้งคิด ไม่หลงใหลไปตามกระแสและหรือลุ่มหลงกับมายาภาพ จนลืมไปว่า มีเงินมากเท่าไหร่ ก็ไม่มีความหมายหากชีวิตติดลบ ติดลบเพราะหิวโหยความสงบเย็นภายใน ชีวิตเช่นนี้ว่างเปล่าเพราะหาสาระที่แท้ของชีวิตไม่เจอ ใช่หรือไม่ว่าในที่สุดชีวิตเช่นนี้ย่อมกลายเป็นชีวิตที่กัดเจ้าของ


ปีใหม่นี้ถึงแม้เงินจะปลิวว่อนในอากาศมากกว่าเดิม ก็อย่าหลงเพลินกับการไขว่คว้าเงินจนลืมชีวิตด้านในของตนเอง พึงตระหนักว่าทุกขณะและทุกอิริยาบถล้วนมีความสำคัญต่อชีวิตด้านใน ลึกลงไปในทุกกิจกรรมคือโอกาสแห่งการบ่มเพาะจิตใจและการนำความสงบเย็นมาสู่จิตวิญญาณ พยายามใช้ทุกกิจกรรมเพื่อการสร้างความไพบูลย์งดงามแก่จิตใจ แทนที่จะทุ่มเททุกหยาดเหงื่อให้กับการแสวงหาเงินตราและวัตถุสถานเดียว


ที่ขาดไม่ได้ก็คือการหาเวลาสงบๆ ให้แก่ตนเอง เพื่อไตร่ตรองมองตนและปล่อยวางจากสิ่งข้องขัดที่สะสมมาตลอดทั้งวัน เวลาดังกล่าวสำคัญอย่างยิ่งสำหรับการเติมความสงบเย็นให้แก่จิตใจ ถ้าทำได้เช่นนี้ ชีวิตย่อมเต็มอิ่มและนำความสุขใจมาให้ทุกขณะจิต


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

พระครูเกษมคณาภิบาล หรือ หลวงพ่อมี เขมธมฺโม เกิดเมื่อวันที่ 4 มีนาคม 2454 ตรงกับวันจันทร์แรม 2 ค่ำ เดือน 4 ปีกุน ณ หมู่บ้านขนมจีน เป็นบุตรของนางโหมดและนางพุฒ ธนสนธ์ โดยหลวงพ่อมีเป็นบุตรคนที่ 4 ในจำนวนทั้งสิ้น 5 คน
เมื่อเติบใหญ่ได้อายุ 21 ปี หลวงพ่อมีได้ตัดสินใจอุปสมบทที่วัดมารวิชัย ในวันที่ 14 กรกฎาคม 2475 โดยมีพระครูอดุลวุฒิกร (หลวงพ่อพิณ จันทโชโต) วัดช่างเหล็ก เป็นพระอุปัชฌาย์, หลวงพ่อเขียน โชติสโร วัดบ้านพร้าวนอก เป็นพระกรรมวาจาจารย์, หลวงพ่อเกลี้ยง อินทโชติ วัดสามตุ่ม เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า ?เขมธมฺโม?
การศึกษา
ในพรรษาแรกของการบวชนั้น หลวงพ่อมีได้ร่ำเรียนภาษามคธและพระปริยัติธรรมควบคู่กันไป โดยตอนหัวค่ำจะรวมกลุ่มกับพระ เณร ในวัยคราวดียวกันศึกษาวิชาคาถาอาคมจากตำรับ ตำราและสมุดข่อยต่างๆ ส่วนในตอนกลางวันก็ร่ำเรียนวิชาปริยัติธรรมจนสามารถสอบได้นักธรรมเอกและสำเร็จ การศึกษาในโรงเรียนสังฆาธิการส่วนภูมิภาครุ่นที่ 1 เมื่อปี 2513
เมื่อสำหรับด้านพระเวทวิทยาคม หลวงพ่อมีได้เล่าเรียนพุทธาคมกับหลวงพ่อเขียน วัดบ้านพร้าวนอก ผู้มีศักดิ์เป็นหลวงน้าแท้ๆ โดยได้รับการถ่ายทอดวิชาการเล่นแร่แปรธาตุและการสร้างวัตถุมงคลเนื้อเมฆพัต
นอกจากนี้ยังได้ศึกษาพระเวทวิทยาคมและกรรมฐานจากพระอาจารย์ผู้เรืองนามอีกหลายรูปอาท
ิเช่น หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค โดยอยู่ช่วยหลวงพ่อปานสร้างพระเนื้อดินอยู่ 3 ปี จนสำเร็จอสุภกรรมฐาน และสำเร็จเตโชกสิณ กับหลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก ซึ่งหลวงพ่อจงองค์นี้ หลวงพ่อมีได้อยู่ศึกษาวิชากับท่านมากที่สุดและนานที่สุดถึง 30 ปีทีเดียว
อุปด้วยปฏิปทาอันน่าเลื่อมใสประกอบกับความตั้งมั่นที่จะจรรโลงพระพุทธศาสนาจึงทำให้ หลวงพ่อมีได้รับตำแหน่งและสมณศักดิ์ดังต่อไปนี้

พ.ศ. 2481 เป็นเจ้าอาวาสวัดมารวิชัย
พ.ศ. 2493 เป็นเจ้าคณะตำบลบางนมโคและพระอุปัชฌาย์
พ.ศ. 2507 ได้รับสมณศักดิ์ชั้นตรีที่ ?พระครูเกษมคณาภิบาล?
พ.ศ. 2510 ได้รับสมณศักดิ์ชั้นโท ในพระราชทินนามเดิม
พ.ศ. 2514 ได้รับสมณศักดิ์พระครูสัญญาบัตรชั้นเอก ในพระราชทินนามเดิม จนกระทั่งมรณภาพ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ผู้มีทุกข์นั่นแหละ จึงมีความเพลิดเพลิน

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระอัญชนวัน เขตเมืองสาเกต

ครั้งนั้น เมื่อราตรีปฐมยามสิ้นไปแล้ว กกุธเทวบุตร เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค

ได้กราบทูลว่า

ข้าแต่ภิกษุ พระองค์ไม่มีทุกข์บ้างหรือ ความเพลิดเพลินไม่มีบ้างหรือ

ความเบื่อหน่ายไม่ครอบงำพระองค์ผู้ประทับนั่งแต่พระองค์เดียวบ้างหรือ ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ดูกรท่านผู้อันคนบูชา เราไม่มีทุกข์เลย และความเพลิดเพลินก็ไม่มี

อนึ่ง ความเบื่อหน่าย ก็ไม่ครอบงำเราผู้นั่งแต่ผู้เดียว ฯ

กกุธเทวบุตรกราบทูลว่า

ข้าแต่ภิกษุ ทำไมพระองค์จึงไม่มีทุกข์ ทำไมความเพลิดเพลินจึงไม่มี

ทำไมความเบื่อหน่าย จึงไม่ครอบงำพระองค์ผู้นั่งแต่ผู้เดียว ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ผู้มีทุกข์นั่นแหละ จึงมีความเพลิดเพลิน ผู้มีความเพลิดเพลินนั่นแหละ

จึงมีทุกข์ ภิกษุย่อมเป็นผู้ไม่มีความเพลิดเพลินไม่มีทุกข์ ท่านจงรู้อย่าง

นี้เถิด ผู้มีอายุ ฯ

กกุธเทวบุตรกราบทูลว่า

นานหนอ ข้าพระองค์จึงพบเห็นภิกษุ ผู้เป็นพราหมณ์ดับรอบแล้ว

ไม่มีความเพลิดเพลิน ไม่มีทุกข์ ข้ามพ้นเครื่องข้องในโลกแล้ว ฯ
สรุปในพระสูตรนี้


มีทุกข์ เพราะมีความเพลิดเพลินเป็นสาเหตุ(สมุทัย)

เมื่อไม่มีความเพลิดเพลิน ก็ไม่มีทุกข์

การดับทุกข์ ก็คือการดับเหตุแห่งทุกข์

- - - - - - - - - -

ทุกข์ คือ สิ่งที่ต้อง กำหนดรู้

สมุทัย คือ สิ่งที่ต้อง ละ

นิโรธ คือ สิ่งที่ต้อง ทำให้ได้,ถึง

มรรค คือ วิถีทางที่ต้อง นำมาปฏิบัติ


คำย่อ " รู้ ละ ทำ ทาง "
 

แม่น้ำคด น้ำไม่คด

แม่น้ำคด ส่วนน้ำ นั้นไม่คด

ไม่แกล้งปด ดูให้ดี มีเหตุผล

กายกับใจ ไม่ลามก ไม่วกวน

แต่กิเลส แสนกล นั้นเหลือคด

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥


จิตล้วนล้วน นั้นเป็น ประภัสสร

กิเลสจร ครอบงำ ทำยุ่งหมด

กิเลสเปรียบ ลำน้ำ ที่เลี้ยวลด

จิตเปรียบน้ำ ตามกฎ ไม่คดงอ

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

อันจิตว่าง มีได้ ในกายวุ่น

ในน้ำขุ่น มีน้ำใส ไม่หลอกหนอ

ในสงสาร มีนิพพาน อยู่มากพอ

แต่ละข้อ งวยงง ชวนสงกา

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

พระตรัสให้ ตัดป่า อย่าตัดไม้

ไม่เข้าใจ ตัดได้ อย่างไรหนา

รู้แยกน้ำ จากแม่น้ำ ตามว่ามา

จึงนับว่า ผู้ฉลาด สามารถเอย

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

"หัวข้อธรรมในคำกลอน"

พระธรรมโกศาจารย์

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ร้อยธรรมเป็นมาลัย, ถวายแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

พระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นเพื่อยังความสุขแก่โลก

พุทธรัตนะเป็นรัตนะอันสูงสุดของโลก

ขอนอบน้อมบูชาซึ่งพุทธรัตนะอันประเสริฐนั้น


* * * * * * * * * * * * * *


ผู้มีความเพียรมั่นคง

มีชีวิตอยู่วันเดียว

ประเสริฐกว่าชีวิตตั้งร้อยปี

ของผู้เกียจคร้าน ไร้ความเพียร


* * * * * * * * * * * * * *


อย่าประพฤติสิ่งเลวทราม

อย่าอยู่ด้วยความประมาท

อย่ายึดถือความเห็นผิด

อย่าทำตนเป็นคนรกโลก


* * * * * * * * * * * * * *
ไม่มีไฟใดเสมอด้วย ราคะ

ไม่มีโทษใดเสมอด้วย โทสะ

ไม่มีทุกข์ใดเสมอด้วย ขันธ์ ๕

ไม่มีสุขใดเสมอด้วย ความสงบ


* * * * * * * * * * * * * *


ที่ใดมีของรัก ที่นั่นมีโศก

ที่ใดมีของรัก ที่นั่นมีภัย

ไม่มีของรักเสียแล้ว

โศกภัยก็ไม่มี


* * * * * * * * * * * * * *

สังขารทั้งปวง ไม่เที่ยงหนอ

สังขารทั้งปวง เป็นทุกข์

ธรรมทั้งปวง เป็นอนัตตา

เมื่อใด เห็นแจ้งด้วยปัญญาดังนี้

เมื่อนั้น ย่อมหน่ายในทุกข์

นี่เป็นทางแห่งความบริสุทธ์


* * * * * * * * * * * * * *


ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง

สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง


* * * * * * * * * * * * * *


ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ

ความรู้จักพอ เป็นทรัพย์อย่างยิ่ง

ความไว้วางใจกัน เป็นญาติอย่างยิ่ง

พระนิพพาน เป็นสุขอย่างยิ่ง


* * * * * * * * * * * * * *
 ธรรมทาน ชนะทานทุกอย่าง

รสแห่งธรรม ชนะรสทุกอย่าง

ความยินดีในธรรม

ชนะความยินดีทุกอย่าง

ความสิ้นตัณหา ชนะทุกข์ทุกอย่าง


* * * * * * * * * * * * * *
ขอร้อยธรรมะเป็นมาลัยบูชา

ถวายแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

มิตตวินทุกะ....มานพผู้หัวดื้อ

เห็นกงจักรเป็นดอกบัว

อดีตกาลนาน นมเน...มีบุตรเศรษฐีชื่อมิตตวินทุกะ เป็นคนหัวดื้อ ไม่นับถือพุทธศาสนา แม่บอกว่าจะให้เงิน 1 พันตำลึง ถ้าลูกชายไปถือศีลฟังเทศน์

มิตตวินทุกะไปวัดรับศีล 8 แล้ว ไม่ฟังเทศน์ หลบไปนอนรุ่งเช้ากลับบ้าน แบมือขอเงินค่าจ้าง

วันหนึ่ง มิตตวินทุกะอยากจะไปค้าสำเภา...กับเพื่อนพ่อค้า 500 คน แม่ไม่ยอม ไปยืนขวางทางลงเรือ มิตตวินทุกะถีบแม่ล้มคว่ำ แล้วก็กระโดดลงเรือ

เรือแล่นไปกลางทะเล ทำท่าจะจม มีการแจกสลากกาลกิณี มิตตวินทุกะจับสลากถูกสามครั้ง

จึงต้องถูกจับลอยแพ

แพลอยไปถึงเกาะแรก ได้ 4 นางเปรต สวยเหมือนนางฟ้าเป็นเมีย แล้วก็เบื่อ ลอยแพต่อไปเกาะที่ 2 ได้ 8 นางเปรตเป็นเมีย ถึงเกาะที่ 3 ก็ได้ 16 นางเปรตเป็นเมีย นี่คือผลบุญของการรับศีล 8

ลอยแพต่อไปถึงเกาะที่ 5 เจอสัตว์นรกตนหนึ่ง มีจักร-กรดบดขยี้ศีรษะ เลือดไหลอาบทั้งตัว

ผลกรรมที่ถีบแม่ มิตตวินทุกะมองเห็นจักรกรด เป็นดอกบัว เห็นเลือดที่ไหลอาบร่างเป็นสร้อยสังวาล จึงออกปากขอ สัตว์นรกก็เต็มใจให้เพราะวิบากกรรมที่ถีบแม่

ชาดกเรื่องนี้ เป็นที่มาของสำนวน เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ...

ชีวิตที่...หลากหลาย

ข้าวปลาอาหารจานหนึ่งๆ กว่าจะปรุงเสร็จมาวางต่อหน้าเราให้ได้รับประทาน ก็ผ่านกรรมวิธีหลายขั้นตอน ชีวิตก็ดุจเดียวกัน กว่าจะเจริญเติบโตให้เห็นเป็นรูปร่างเดินเหินไปไหนมาไหนได้ ก็ผ่านการรับประทานข้าวปลาอาหารมาไม่รู้กี่จานและไม่เพียงแต่ผ่านการรับประทานข้าวปลาอาหารเท่านั้น ชีวิตก็ยังผ่านการปรุงประกอบด้วยองค์ประกอบหลายๆ อย่าง ไม่มีแขนอยู่แขนเดียว ไม่มีขาอยู่ขาเดียว หากแต่มีอวัยวะอีกหลายอย่างและแต่ละอย่างก็ไม่เหมือนกัน บางอวัยวะแข้นแข็ง บางอวัยวะอ่อนนุ่ม

ทั้งนี้เพราะชีวิตสำเร็จมาจากธาตุทั้ง ๔ คือ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟนั่นเอง ด้วยการปรุงประกอบรวมตัวกันของธาตุทั้ง ๔ นี้ ชีวิตจึงสามารถแสดงกิริยาอาการต่างๆ ออกมาปรากฎให้เห็นทั้งฝ่ายรูปธรรมคือ ทางกาย วาจา และฝ่ายนามธรรมคือ ทางอารมณ์ความรู้สึกนึกคิด

? ทางกาย เช่น อาการแข็งกล้า อาการอ่อนโยน
? ทางอารมณ์ เช่น อารมณ์ร้อน อารมณ์เย็น

ทั้งดีบ้างไม่ดีบ้างต่างก็สลับสับเปลี่ยนกันไป เหล่านี้ล้วนมีธาตุเป็นตัวแปร เพียงแต่ธาตุใดจะกำเริบขึ้นหรือเผยแสดงออกมา ชีวิตที่ประกอบด้ยธาตุทั้ง ๔ นี้ จึงมีความหลากหลายและแสดงกิริยาอาการต่างๆ ออกมา

ดังกล่าวนี้มิใช่ประเด็นที่สำคัญ สำคัญอยู่ที่ว่าเราสามารถดึงเอาธาตุต่างๆ ออกมาสร้างความหลากหลายได้หรือเปล่า นำออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้หรือไม่ ใช้ธาตุดินให้กลายเป็นความเข้มแข็ง ใช้ธาตุน้ำให้กลายเป็นความเยือกเย็น ใช้ธาตุลมให้กลายเป็นความอ่อนโยน ใช้ธาตุไฟให้กลายเป็นความกล้าหาญ ซึ่งเป็นการนำออกมาใช้ด้วยสติปัญญารู้เท่าทันจริงๆ

จากข้อคิดนี้ในอีกแง่มุมหนึ่ง เราจึงไม่ควรยึดติดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือแนวทางใดแนวทางหนึ่ง ควรสร้างความหลากหลายให้เกิดขึ้นในวิถีของชีวิต ชีวิตจึงมีความหมายอยู่ในหลายวิถีทาง

สุขใจแม้ไม่มีใครรู้จัก
ธมลวรรณ พาลูกสาววัย 9 ขวบ ไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า วันนั้นเธอซื้อของมามากมาย หิ้วถุงพะรุงพะรัง ก่อนจะขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน เธอจึงฝากกระเป๋าสะพายให้ลูกถือ พอลงจากรถไฟฟ้าเธอมองไปที่ไหล่ของลูกสาว ไม่เห็นกระเป๋าสะพายก็ใจหายวาบ ถามลูกสาวจึงได้ความว่าเด็กน้อยวางไว้ข้างหลังเก้าอี้ตอนนั่งรถไฟฟ้า ด้วยความโมโหเธอจึงตีลูกสาวไป 1 ทีจนเด็กน้อยร้องไห้

ในกระเป๋านั้นมีเงินประมาณ 26,000 บาท สร้อยคอ 1 บาท และบัตรเครดิต 5 ใบ พร้อมกับเอกสารสำคัญมากมาย รวมทั้งสมุดบัญชีเงินฝากด้วย

เธออดเสียดายไม่ได้ที่สูญเงินและของสำคัญไปเป็นจำนวนมาก จิตใจหม่นหมองอยู่หลายวัน ส่วนลูกสาวก็ไม่กล้าเข้าหน้าแม่เพราะกลัวถูกดุ เธอนึกเสียใจที่ตีเด็ก เพราะเป็นความผิดของตัวเอง แต่ตอนนั้นทั้งโกรธทั้งพาล

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเธอก็ได้รับพัสดุไปรษณีย์ เปิดดูจึงพบว่าเป็นกระเป๋าสะพายที่หายไป ของอยู่ครบหมด ขาดแต่เงิน 26,000 บาท ในกล่องนั้นมีข้อความสั้นๆ บอกว่าจะโอนเข้าบัญชีให้ ลงท้ายว่า ? จากผู้ที่หวังดี ?

อีกสองวันถัดมา เมื่อเธอไปเช็คที่ธนาคารก็ปรากฏว่ามีเงินโอนเข้ามา 26,000 บาท แต่เป็นการโอนลอย ไม่มีชื่อคนส่ง เธอดีใจจนน้ำตาไหล ส่วนลูกสาวก็เลิกหลบหน้าอีกต่อไป
 

ธมลวรรณ ไม่ได้น้ำตาไหลเพราะดีใจที่ได้เงินคืนกลับมาเท่านั้น แต่ยังน้ำตาไหลเพราะปลาบปลื้มในน้ำใจของ ? ผู้ที่หวังดี ? แม้บุคคลนิรนามผู้นั้นจะไม่ได้เห็นน้ำตาและความปลาบปลื้มของ ธมลวรรณ แต่เขาหรือเธอย่อมรู้ดีว่าเจ้าของกระเป๋าสะพายต้องดีใจอย่างแน่นอนที่ได้ของกลับมา และนั้นแหละคือรางวัลที่เขาหรือเธอได้รับ คือ ความสุขจากการได้ช่วยเหลือผู้อื่น ซึ่งไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าค่าตามาก่อน

ชื่อเสียงหน้าตาของบุคคลนิรนามผู้นั้นจะเป็นที่รู้จักหรือหรือไม่ สำหรับเขา (หรือเธอ) แล้ว นั้นไม่สำคัญเท่ากับการได้ช่วยเหลือเพื่อร่วมสังคมให้หายทุกข์

ใช่หรือไม่ว่าถ้าโลกนี้งดงามและน่าอยู่ นั่นก็เพราะบุคคลนิรนามทั้งหลายซึ่งทำความดีโดยไม่หวังตอบแทน และไม่ประสงค์แม้แต่จะเป็นที่รู้จัก ขอเราได้อย่าลังเลใจที่จะทำความดีแม้ไม่มีคนรับรู้

ทุ่งหญ้าและป่าใหญ่งดงามได้ก็เพราะดอกไม้นานาพรรณ ที่พร้อมจะบานสพรั่งโดยไม่สนใจว่าจะมีคนมาชื่นชมหรือไม่ แผ่นดินนี้จะงดงามเพียงไรหากความดีในจิตใจของทุกคนพร้อมจะเปล่งประกายให้ปรากฏ แม้ว่าจะไม่มีคนเห็นก็ตาม[
 

คำคม (ข้อคิด) ที่หลวงปู่หลวง กตปุญฺโญ จะพูดสอนอยู่เป็นประจำ


? บาปเปรียบเหมือนไฟ บุญเปรียบเหมือนน้ำ น้ำเอาไปอาบเวลาไหนก็เย็นเวลานั้น ไฟไปจับเวลาไหนก็ร้อนเวลานั้น


? ตูลีตะ ตูลีตังสีคะ สีคัง รีบๆ ด่วนๆ รีบทำคุณงามความดีเสีย ทานไม่มีก็ให้รีบทำ ศีลไม่มีก็ให้รีบรักษา ภาวนาไม่มีก็ให้รีบเจริญ ทำให้เกิดให้มีขึ้น


? ชีวิต คือการต่อสู้ จงเป็นอยู่ด้วยความอดทน อุปสรรคคือความสำเร็จ


? รูปร่างกายของเราเป็นของตาย เพราะอยู่ได้ด้วยของตาย ปลาทูปูเค็ม ขนม ต้มไก่ เป็นของตายทั้งนั้น


? มันง่าว (โง่) ตั้งแต่โคตรพ่อ โคตรแม่ โน้น โคตรพ่อคือหยัง คือท้าวอวิชชา โคตรแม่คือหยัง คือนางตัณหา


? พระพุทธเจ้าเข้านิพพานไปแล้ว สองล้านห้าแสนแปดหมื่นสี่พันหนึ่งร้อยสิบเก้าพระองค์ แต่พวกเราก็ยังไปไม่ได้ ไม่รู้ไปหลงอยู่ที่ไหน


? ให้มีความศรัทธาความเชื่อว่า บาปมีจริงบุญมีจริง สวรรค์มีจริงนรกมีจริง ทำดีได้ดีจริง ทำชั่วได้ชั่วจริง


? ปากเป็นเอก เลขเป็นโท ตัวหนังสือเป็นตรี คุณความดีเป็นตรา ปากดีเป็นเงินเป็นทอง ปากไม่ดีเสียเงินเสียทอง



? ความตายมันบ่เตือนให้รู้ล่วงหน้า มันตายได้ทุกเวลา ทุกนาทีทุกชั่วโมง ตายเข้าโลงอ้าปากก็หวอ


? พวกเรานี้มีโชคดี มีวาสนาดี ที่ได้เกิดมาแล้ว ได้พบปะธรรมะ คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ได้พบปะธรรมะคำสั่งสอนของพระอริยะเจ้า มีหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต เป็นต้น


? จะรู้ได้เพราะสติ จะละได้เพราะปัญญา
รู้ใน รู้ละ รู้นอก รู้ยึดถือ
ปริยัติ เรียนรู้คัมภีร์ ปฏิบัติดี รู้ทันกิเลส ปฏิเวธ รู้แล้ว ละวาง


? ศีลเป็นพื้นฐานของความดีทุกอย่าง
ความดีทุกอย่างเกิดจากศีล
ความสงบ เยือกเย็น ทุกอย่างเกิดจากสมาธิ
จะละกิเลสได้ด้วยกำลังสติปัญญา


? อารักขธรรมฐาน พระพุทธเจ้าให้เจริญเป็นนิจ มี ๔ อย่าง พุทธานุสติ เมตตา อสุภะ มรณะ

ให้ทำใจให้เย็นเหมือนน้ำ ทำใจดีเหมือนน้ำ น้ำมันดี ดีอย่างไร ใครด่าก็เฉย ใครนินทาก็เฉย ขี้รดก็เฉย เยี่ยวรดก็เฉย ทำใจอย่างนั้น จึงจะได้ธรรมะ ปล่อยวาง เขาว่าดีก็คืนให้เขา ไม่ต้องรับเอา เขาว่าไม่ดีก็คืนให้เขา เอามาทำไม เขายกก้อนไฟมาให้เรา เราไม่เอาทั้งนั้นแหล่ะ นินทาก็เป็นไฟ สรรเสริญก็เป็นไฟ ไฟทั้งนั้นแหล่ะ พระพุทธเจ้าท่านให้ละ ดีก็ไม่เอาของใครทั้งนั้น ชั่วก็ไม่เอาของใคร
 [/size]

ดีทางแคล้วคลาด คงกระพัน และมหาอุด

"หมากทุย" ต้นหมากนั้นตามปกติตายยากจะมีอายุยืน ที่จะตายได้ก็มีเพียงน้ำท่วม
ขังนาน ๆหรือไม่ก็ถูกลมพัดหักกลางต้น แต่ถ้าหากหมากนั้นอยู่ดีๆก็ตายแห้งกรอบเหลือง
ทั้ง ที่จั่นติดลูกดกพราว หมากนั้นเป็นหมาก "หมากตายพราย" ให้นำมาทำเครื่องรางที่
เรียกว่า "หมากทุย"

  วิธีการสร้างหมากทุย
ประการแรกพระอาจารย์จะให้ศิษย์ไปขึ้นต้นหมาก เพื่อเอาลูกหมากที่ตายพรายลง
มา และลูกหมากนั้นจะต้องเป็นลูกหมากอ่อนที่มีขนาดเล็กพอเหมาะ ส่วนการจะขึ้นไปนั้น
ท่านจะสอนคาถาภาวนาให้ เมื่อเวลาขึ้นต้นหมากก็ต้องภาวนาทุกช่วงเวลาไต่ ครั้นพอถึง
แล้วก็ไม่ให้เอามือเด็ดแต่ให้ใช้ปากคาบแล้วดึงจนลูกหมากขาด เวลาคาบไว้ในปากก็ภาว
คาถากำกับทุกช่วงไป เมื่อได้ลูกตายพรายมาแล้วก็เปิดจุกด้านบนคว้านเอาเนื้อหมากด้าน
ในออกให้หมด จากนั้นจึงเอาเม็ดพระธาตุ ( ถ้าไม่มีก็ใช้กระดาษสา ลงพระนามพระพุทธ
เจ้าด้วยอักขระแทน ) เมื่อทำการปลุกเสกแล้ว ก็บรรจุลงไปด้านในแทนให้เต็ม จากนั้นก็
เอาชันโรงใต้ดินมาอุดปิดทับด้านบนให้แน่น เพื่อป้องกันความชื้นและตัวแมลง
การปลุกเสกกำกับด้วยพลังจิต จนเกิดอุดมนิมิตว่าลูกหมากลุกตั้งได้เอง จึงถอน
จิตแล้วนำไปถักเชือกหุ้มอีกชั้นหนึ่ง แล้วลงรักเคลือบผิว ทำห่วงด้านบนเพื่อใช้คล้องคอ
ไม่สมควรนำมาคาดเอวหรือห้อยพวงกุญแจ เพราะภายในบรรจุพระนามพระพุทธเจ้า

   อานุภาพการใช้
กล่าวได้ว่าเมื่อนำติดตัวจะช่วยป้องกัน ทางด้านมหาอุด คงกระพัน แคล้วคลาด
และยังป้องกันภูติผีปีศาจ ให้หมั่นปลุกเสกกำกับด้วยคาถาพระเจ้าห้าพระองค์ว่า "นะโม
พุทธายะ " อยู่เสมอ ๆ

  การอาราธนาให้ใช้วิธีดังนี้
ตั้นะโม 3 จบ และระลึกถึงคุณพระศรีรัตนตรัย คุณบิดามารดา ครูอาจารย์ และ
เรียกชื่อผู้เป็นเจ้าของหมากทุยที่ท่านนับถือ แล้วใช้คาถามงกุฏเพชรพระพุทธเจ้า จาก
นั้นหนุนด้วยคาถามหาอุด ดังนี้ " นะอุด โมอัด พุทยัด ธาปิด ยะมิดชิด ปิดปากกระบอก
นะ พุทธผัดผิด ปิดด้วยนะโมพุทธายะ "

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ที่มา ของคำว่าสายสิญจน์ เป็นคำที่มาจากภาษา
บาลี ใช้คำว่า"สิญจ" รูปเเบบเดิม เเปลว่าการกระทำที่เกี่ยวกับน้ำ เป็นคำกริยา หมายถึง การรดน้ำมนต์ สรงมธุรธาภิเศก เป็นคำนามใช้คำว่า สายสิญจน์ หมายถึงเส้นด้ายยาวๆที่พระ ถือเวลาสวดมนต์ หรือที่นำมาวงรอบบ้านเรือน เพื่อให้เกิด ความเป็นมงคล

เหตุที่นำเส้นด้ายมาเเทนน้ำ เเล้วเรียกว่าสายสิญจน์นั้น ก็เเปลความได้ว่า น้ำที่มีลักษณะเป็นของเหลวจะมีลักษณะไหลเป็นสายๆ เมื่อใช้เส้นด้ายมาต่อกัน ก็เปรียบดั่งสายน้ำที่ไหลไปตามเส้นด้าย อย่างไม่ขาดสาย ทำให้มีเเต่ความร่มเย็นสงบสุข

ดังนั้นสายสิญจน์ สินก็เปรียบได้ดั่งสายน้ำนั่นเอง
ผู้ใดที่มีก็ ผูกข้อมือไว้ จะมีความร่มเย็นครับ? ?

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ตะกรุดดีทางป้องกันภยันอันตราย แคล้วคลาด เมตตามหานิยม

? ? ? ? ตะกรุดที่ทำด้วยโลหะ
ตะกรุด หมายถึง แผ่นโลหะบาง ๆ ที่ม้วนกลมยาวลงอักขะ บางคณาจารย์ถักเชือกลงรัก
ปิดทอง หลักฐานปรากฏชัดใน ร.5 ทรงสร้างเหรียญเสมา ปจร. เมื่อพ.ศ. 2444 ด้านบนเจาะรู
สำหรับห้อยคอ และที่ด้านซ้าย-ขวาของเส้นด้ายร้อยไว้ด้วย ตะกรุด ดอกเล็ก ๆ ข้างละ 1 ดอก
ตะกรุดยุคโบราณส่วนมากเป็นเนื้อตะกั่วสังขวานร คือ ตะกั่วที่รีดบางและลงอักขระ ส่วน
ส่วนโลหะอื่น ๆ นั้นเป็นยุคหลังลงมามีด้วยกันหลายขนาด บางองค์มีความยาวประมาณ 1 cm. ถึง 3 cm.? ? ?

ตะกรุดที่ทำด้วยหนังสัตว์
พระคณาจารย์ทางภาคกลางจากอดีต จะนิยมสร้างตะกรุดเริ่มมีใน ร.5 พิธีการทำตะกรุด
พระอาจารย์ท่านจะนำหนังเสือโคร่งหรือหนังเสือดำมาลงอักขระจารบนหนังเสือ พร้อมกับร่าย
พระเวทมนต์เสียงดัง พร้อมกับม้วนตะกรุดไปด้วย ใช้เวลาในการปลุกเสกนานพอสมควร
สรรพคุณในการใช้ดีในทางป้องกันภูตผีปีศาจ แคล้วคลาด คงกระพัน และมหานิยม

? ? ตะรุดหนังเก้ง
การสร้างตะกรุดหนังเก้งท่านจะนำหนังเก้งมาตัดเป็นเส้นยาว ๆ กว้างประมาณ 1/2 cm.
นำมาขูดจนขาวและบาง หลังจากนั้นนำมาลงอักขระพระคาถา แล้วม้วนเป็นลูกกลม ๆ มีรูสำหรับ
ร้อยตรงกลาง แล้วนำไปถักเชือกและลงรัก
อนุภาพของตะกรุด ท่านว่าอุดมไปทางแคล้วคลาด คงกระพัน มหาอุด และยังป้องกัน
ภัยจากการกระทำย่ำยี่ได้อีกด้วยตะกรุดไม้ไผ่
มีกรรมวิธีเดียวกับการลงตะกรุดที่เป็นแผ่นโลหะ แต่พระเกจิอาจารย์ท่านเปลี่ยนมาใช้ไม้
ไผ่แทนเพราะหาง่ายโดยเฉพาะในชนบทนึกอยากจะทำก็ตัดเอามาทำได้ทันที ดีในทางแคล้วคลาด
จากภยันอันตราย

? ? ตะกรุดไม้ไผ่ตัน
ตะกรุดไม้ไผ่ตันเป็นไม้ไผ่ตันตลอดทั้งลำ แต่บางพระอาจารย์ท่านเรียกว่า"ไม้ไผ่มหาอุด"
เพื่อความขลังศักดิ์สิทธิ์จึงนำมาลงอักขระจารเลขยันต์ หรือคาถาหัวใจพุทธคุณ มีความยาว
ประมาณ 5 วา ท่านเห็นว่ายาวเกินไปจึงตัดออกมาเป็นแว่นบาง ๆ และนำมาทำตะกรุดคาดเอว
ในส่วนที่ตัดออกมาเป็นแว่นนั้น ท่านได้นำมาลง "นะวิเศษ" ซึ่งเป็นหนึ่งในนะ 108 ซึ่งเป็นอัก
-ขระวิเศษสำเร็จในตัว มีอนุภาพเอนกประการ ทั้งมหาอุด เมตตามหานิยม คงกระพัน แคล้ว
คลาด ป้องกันไฟ เป็นต้น

? ? ตะกรุดไม้รวก
ตะกรุดไม้รวกมีลักษณะลำต้นกลวงตลอด ทำการตัดหัวท้ายแล้วนำมาลงอักขระเลขยันต์
แล้วบรรจุผงพุทธคุณลงไปในรู้ไม้รวกแล้วอุดหัวท้ายด้วยดินปิดรูนกเงือก

? ? ตะกรุดใบลาน
ยังมีตะกรุดอีกชนิดหนึ่ง ซึ่งมีความขลังในทางอยู่ยงคงกระพัน ทำด้วยใบลานหาได้ทำ
ด้วยแผ่นโลหะ หลวงพ่อท่านได้นำใบลานมาจากต้นลานต้นเดียวนำมาม้วนและลงอักขระขอม
หัวใจพระพุทธมนต์อันสำคัญ ๆ ไว้ภายในตลอดแผ่นใบลานม้วน


? ? ตะกรุดลูกอม
ตะกรุดลูกอมที่มีชื่อลือเลื่องนั้น เป็นตะกรุดที่ทำด้วยโลหะแผ่น กล่าวกันว่าแผ่นโลหะที่
พระคณาจารย์ท่านลงอักขระแล้วนำไปหล่อหลอมในเบ้าด้วยความร้อนสูงก็ไม่ละลายแม้จะเร่ง
ไฟใช้ความร้อนจากเตามหึมาก็ตาม


นำมาลงเพื่ออาจจะเป็นประโยชน์ต่อๆไปครับ     

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

สูตรลงยันต์



ยันต์กลม
เวลาลากเส้นยันต์ว่าสูตรดังนี้
ยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

ยันต์สามเหลี่ยม
เวลาลากเส้นยันต์ว่าสูตรดังนี้
ติยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

ยันต์สี่เหลี่ยม
เวลาลากเส้นยันต์ว่าสูตรดังนี้
จตุยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

กระดูกยันต์
เส้นกระดูกยันต์ คือ เส้นที่ขวางไปมาในยันต์นั้น เวลาลากเส้นยันต์ว่าสูตรดังนี้
อัฏฐิยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

การต่อเส้นยันต์
ในขณะที่ลากเส้นยันต์ หากมีเหตุให้ต้องหยุดชะงักลงกลางคลัน ถือว่ายันต์นั้นใช้ไม่ได้ ต้องใช้สูตรต่อเส้นยันต์ด้วยสูตรดังนี้
สนธิยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

การขมวดมุมยันต์
เมื่อลากเส้นยันต์เสร็จแล้ว ท่านให้ขมวดมุมยันต์ เวลาขมวดมุมยันต์ สามเหลี่ยม ให้ว่าสูตรดังนี้
พรัหมะภักสะมะเหสุรัง ยันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ
เวลาขมวดมุมยันต์ สี่เหลี่ยม ให้ว่าสูตรดังนี้
จัตตุโกณจา มหายันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

ยันต์ที่เป็นรูปภาพ
ยันต์ที่เป็นรูปภาพต่างๆ เวลาลากเส้นยันต์ใช้ภาวนาคาถา (อาการ ๓๒) นี้
เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ มังสัง นะหารู
อัฏฐี อัฏฐีมิญชัง วักกัง หะทะยัง ยะกะนัง กิโลมะกัง ปิหะกัง
ปัปผาสัง อันตัง อันตะคุณัง อุทะริยัง กะรีสัง ปิตตัง เสมหัง ปุพโพ
โลหิตัง เสโท เมโท อัสสุ วะสา เขโฬ สิงฆาณิกา ละสิกา มุตตัง
มัตถะเก มัตถะลุงคันติ

การลงอักขระในยันต์
เมื่อจะลงอักขระ (ตัวหนังสือขอม) ในยันต์ให้ว่าสูตรดังนี้ก่อนค่อยกรึง (เมื่อว่าสูตรนี้แล้วต้องกรึงทุกครั้งไป)
อักขระยันตัง อุปปัชชะติฯ
กรึงอักขระในยันต์
เมื่อว่าสูตรลงอักขระแล้วให้กรึงด้วยสูตรนี้
อักขระยันตัง สันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ

การลงเลขในยันต์
เมื่อจะลงตัวเลข (ตัวเลขไทย) ในยันต์ให้ว่าสูตรดังนี้
เลขะยันตัง อุปปัชชะติฯ
กรึงอักขระในยันต์
เมื่อว่าสูตรลงเลขแล้วให้กรึงด้วยสูตรนี้
เลขะยันตัง สันตัง สันตัง วิกรึงคะเรฯ



การลงองค์พระ
การลงองค์นี้มี 3 ตอนคือ เศียรพระ องค์พระ และบาทพระ
เศียรพระ ให้ว่าสูตรดังนี้
มะกาโร สีสะพุทธาปนะชายะเตฯ
องค์พระ ให้ว่าสูตรดังนี้
อะกาโร อังคะพุทธาปนะชายะเตฯ
บาทพระ ให้ว่าสูตรดังนี้
อุกาโร ปาทะพุทธาปนะชายะเตฯ




การลง อุณาโลม ในยันต์
ให้ลง อุณาโลม ด้วยสูตรดังนี้
อุณาโลม ปะนะชายะเต
สำหรับอุณาโลมเมื่อลงแล้วเวลาจะหยักตอนปลาย ให้สังเกตดูว่ามีกี่หยัก เพราะแต่ละหยักใช้สูตรไม่เหมือนกัน
- อุณาโลม ๓ หยักเวลาหยักให้ว่า
มะอะอุฯ
- อุณาโลม ๕ หยักเวลาหยักให้ว่า
นะโมพุทธายะฯ
- อุณาโลม ๙ หยักเวลาหยักให้ว่า
อะสังวิสุโลสะพุภะฯ
เมื่อหยักแล้วให้ขีดเป็นเส้นตรงขึ้นไป เวลาขีดเส้นตรงต่อจากหยักนั้นให้ว่าดังนี้
สัตถุโน พุทโธฯ

การลง ศูนย์ ในยันต์
ให้ลง ศูนย์ ด้วยสูตรดังนี้
ชาตานิ พินทุสูระยา ปะนะชายะเต

การลง จันทร์ ในยันต์
ให้ลง จันทร์ ด้วยสูตรดังนี้
ตีนิอักขะรานิ อัฑฒะจันทา ปะนะชายะเต

การลง อุ องการ ในยันต์
ให้ลง อุ องการ ด้วยสูตรดังนี้
มะอะอุ อะทิกะมูลัง ติเทวานัง มะหาสาตรา อุอุอะอะ มะมะมันตา อุอะสะวามะหามันตัง มะอะอุ โลปะเกเยยยัง อังการะเสวราชิโนฯ

ที่มา ของคำว่าสายสิญจน์ เป็นคำที่มาจากภาษา
บาลี ใช้คำว่า"สิญจ" รูปเเบบเดิม เเปลว่าการกระทำที่เกี่ยวกับน้ำ เป็นคำกริยา หมายถึง การรดน้ำมนต์ สรงมธุรธาภิเศก เป็นคำนามใช้คำว่า สายสิญจน์ หมายถึงเส้นด้ายยาวๆที่พระ ถือเวลาสวดมนต์ หรือที่นำมาวงรอบบ้านเรือน เพื่อให้เกิด ความเป็นมงคล

เหตุที่นำเส้นด้ายมาเเทนน้ำ เเล้วเรียกว่าสายสิญจน์นั้น ก็เเปลความได้ว่า น้ำที่มีลักษณะเป็นของเหลวจะมีลักษณะไหลเป็นสายๆ เมื่อใช้เส้นด้ายมาต่อกัน ก็เปรียบดั่งสายน้ำที่ไหลไปตามเส้นด้าย อย่างไม่ขาดสาย ทำให้มีเเต่ความร่มเย็นสงบสุข

ดังนั้นสายสิญจน์ สินก็เปรียบได้ดั่งสายน้ำนั่นเอง
ผู้ใดที่มีก็ ผูกข้อมือไว้ จะมีความร่มเย็นครับ?
 

 ดีทางแก้อาถรรพณ์? และเสนียดจัญไร

? ? ? ? ? ?กำเนิดปลัดขิก
? ? ? ? ? ?ในสมัยก่อนนั้นชาวบ้านอุบาสก อุบาสิกาศาสนิกชนคนไทยมีชีวิตใกล้ชิดกับวัด พระ
? เป็นที่พึ่งของชาวบ้าน? พระสงฆ์ในพระพุทธศาสนา? ท่านมีเมตตาธรรมนอกจากการเผยแผ่
? พระธรรมแล้ว? ยามที่เกิดการเจ็บป่วยขึ้นแก่ลูกเด็กเล็กแดงในหมู่บ้าน ผู้คนก็คงจะต้องไป
? ขอร้องให้ท่านปัดเป่าป้องกันภยันตรายแก่ลูกตน? มีการขอให้แคล้วคลาดจากภยันตรายที่
? เจ็บไข้ได้ป่วย? อันตรายที่เกิดจากเขี้ยวงาของสัตว์? ดังนั้น? พระอาจารย์จึงได้ประกอบรูป
? เคารพขึ้นอย่างหนึ่งจากวัตถุ คือไม้เหลาเป็นรูปท่อนกลมยาวตรงปลายคือรูเปรียบของพระ
? ศิวะ ตรงโคนเจาะรูสำหรับรอยเชือก สำหรับผูกเอวเด็กป้องกันภยันตรายและเสนียดจัญไร
? พระอาจารย์เรียกว่า ท่านปลัด แปลว่า ผู้เคียงข้าง? วัตถุสิ่งนั้นมีลักษณะคล้ายลึงค์ผู้ใดเห็น
? ก็เกิดอาการขบขัน ทำให้ต่อมาก็พากันเรียกว่า ปลัดขิก ( ขิกคือเสียงหัวเราะ )

? ? ? ? ? ? การที่พระอาจารย์ท่านกำหนดเอาอักขระหัวใจโจร คือ กันหะ เนหะ เป็นคาถาหลัก
? ลงบนตัวปลัดขิกนั้น สันนิษฐานว่าท่านจะถือเคล็ดว่าโจรนั้นเป็นผู้ฆ่าผู้ทำลายแต่ฝ่ายเดียว
? การที่จะแก้อาถรรพณ์ทางเจ็บป่วย และเสนียดจัญไรที่มองไม่เห็น? ต้องอาศัยการฆ่า? การ
? ทำลาย สิ่งนั้นด้วยหัวใจของโจร? ประกอบกับการปลุกเสกด้วยอาคม? อันมีถ้อยคำพิศดาร
? หลายอย่างหลายวิธีด้วยกัน? ปลัดขิกนั้นจึงมีอานุภาพ และสรรพคุณขลัง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

ดีทางแคล้วคลาด คงกระพัน และมหาอุด

"หมากทุย" ต้นหมากนั้นตามปกติตายยากจะมีอายุยืน ที่จะตายได้ก็มีเพียงน้ำท่วม
ขังนาน ๆหรือไม่ก็ถูกลมพัดหักกลางต้น แต่ถ้าหากหมากนั้นอยู่ดีๆก็ตายแห้งกรอบเหลือง
ทั้ง ที่จั่นติดลูกดกพราว หมากนั้นเป็นหมาก "หมากตายพราย" ให้นำมาทำเครื่องรางที่
เรียกว่า "หมากทุย"

? วิธีการสร้างหมากทุย
ประการแรกพระอาจารย์จะให้ศิษย์ไปขึ้นต้นหมาก เพื่อเอาลูกหมากที่ตายพรายลง
มา และลูกหมากนั้นจะต้องเป็นลูกหมากอ่อนที่มีขนาดเล็กพอเหมาะ ส่วนการจะขึ้นไปนั้น
ท่านจะสอนคาถาภาวนาให้ เมื่อเวลาขึ้นต้นหมากก็ต้องภาวนาทุกช่วงเวลาไต่ ครั้นพอถึง
แล้วก็ไม่ให้เอามือเด็ดแต่ให้ใช้ปากคาบแล้วดึงจนลูกหมากขาด เวลาคาบไว้ในปากก็ภาว
คาถากำกับทุกช่วงไป เมื่อได้ลูกตายพรายมาแล้วก็เปิดจุกด้านบนคว้านเอาเนื้อหมากด้าน
ในออกให้หมด จากนั้นจึงเอาเม็ดพระธาตุ ( ถ้าไม่มีก็ใช้กระดาษสา ลงพระนามพระพุทธ
เจ้าด้วยอักขระแทน ) เมื่อทำการปลุกเสกแล้ว ก็บรรจุลงไปด้านในแทนให้เต็ม จากนั้นก็
เอาชันโรงใต้ดินมาอุดปิดทับด้านบนให้แน่น เพื่อป้องกันความชื้นและตัวแมลง
การปลุกเสกกำกับด้วยพลังจิต จนเกิดอุดมนิมิตว่าลูกหมากลุกตั้งได้เอง จึงถอน
จิตแล้วนำไปถักเชือกหุ้มอีกชั้นหนึ่ง แล้วลงรักเคลือบผิว ทำห่วงด้านบนเพื่อใช้คล้องคอ
ไม่สมควรนำมาคาดเอวหรือห้อยพวงกุญแจ เพราะภายในบรรจุพระนามพระพุทธเจ้า

? ?อานุภาพการใช้
กล่าวได้ว่าเมื่อนำติดตัวจะช่วยป้องกัน ทางด้านมหาอุด คงกระพัน แคล้วคลาด
และยังป้องกันภูติผีปีศาจ ให้หมั่นปลุกเสกกำกับด้วยคาถาพระเจ้าห้าพระองค์ว่า "นะโม
พุทธายะ " อยู่เสมอ ๆ

? ?การอาราธนาให้ใช้วิธีดังนี้
ตั้นะโม 3 จบ และระลึกถึงคุณพระศรีรัตนตรัย คุณบิดามารดา ครูอาจารย์ และ
เรียกชื่อผู้เป็นเจ้าของหมากทุยที่ท่านนับถือ แล้วใช้คาถามงกุฏเพชรพระพุทธเจ้า จาก
นั้นหนุนด้วยคาถามหาอุด ดังนี้ " นะอุด โมอัด พุทยัด ธาปิด ยะมิดชิด ปิดปากกระบอก
นะ พุทธผัดผิด ปิดด้วยนะโมพุทธายะ "

ดีทางเมตตามหานิยม - โชคลาภ

? ? ? ? ? "พญาเต่าเลือน"? เป็นเครื่องรางแห่งโชคลาภ คนไทยนิยมนับถือสัตว์หลายชนิดที่เกี่ยว
? ข้องกับพระพุทธองค์สมัยเมื่อเป็นพระโพธิสัตว์เสวยชาติต่าง ๆ ดังนั้นพญาเต่าเลือนจึงมาเป็น
? เครื่องรางอีกชนิดหนึ่งที่นิยมของคนไทย

? ? ? ? ? ? การทำยันต์เต่าเลือนนั้น? พระอาจารย์จะใช้การลบผงยันต์เต่าเรือน? โดยชักยันต์คำว่า
? ?"นาสังสิโม" อันเป็นหัวใจเต่าเรือนแล้วลบเอาผงมาใช้ในการปั้นรูปเต่า? โดยผูกเป็นยันต์รูป
? เต่ามีหัวมีหางบรรจุอักขระจากหัวว่า "นา" แล้วมาทางไหล่ว่า "สัง" และมาตรงปลายกระดอง
? หลังว่า "สิ" ส่วนหางเรียกว่า "โม" รวมเป็นสี่คำ? บางท่านก็ผูกยันต์เป็นกระดองด้วยลวดลาย
? เป็นตาตารางแล้วบรรจุด้วยหัวใจเต่าเรือนที่คำสลับไปมาเรียกว่า เดินหน้าถอยหลัง แล้วปลุก
? เสกกำกับเอาติดตัวไปไหนมาไหนไม่ต้องกลัวอันตราย? จะทำการค้าใช้ได้ผลดี

เบี้ยแก้คืออะไร

เบี้ยแก้ คือ เครื่องรางชนิดหนึ่ง ซึ่งมีอุปเท่ห์การใช้มากมายหลายอย่าง ทั้งกันและแก้สิ่งชั่วร้ายเสนียด
จัญไร คุณไสย คุณคน คุณผี บาเบื่อ ยาเมา ทั้งหลาย คณาจารย์ยุคเก่าที่สร้างเครื่องรางประเภทเบี้ยแก้
เอาไว้มีด้วยกันหลายรูป แต่ที่มีชื่อเสียงมากที่สุด เห็นจะมีอยู่เพียง ๒ รูปคือ หลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว
และหลวงปู่รอด วัดนายโรง นอกนั้นก็มีชื่อเสียงอยู่เฉพาะพื้นที่ เช่น หลวงพ่อพักตร์ วัดโบสถ์ จ.อ่างทอง ,
หลวงพ่อม่วง, หลวงพ่อทัต, หลวงพ่อพลอย วัดคฤหบดี บางยี่ขัน, หลวงพ่อแขก วัดบางบำหรุ, หลวงพ่อคำ
วัดโพธิ์ปล้ำ, หลวงพ่อนุ่ม วัดนางใน จ.อ่างทอง และมีอาจารย์อื่นอีกที่สร้างได้แต่ไม่แพร่หลาย



วิธีการสร้างเบี้ยแก้

เมื่อหาตัวเบี้ยมาได้แล้ว (เบี้ยพวกนี้ไม่ค่อยพบในบ้านเรา สมัยก่อนต้องหาซื้อตามร้านเครื่องยาจีน
เข้าใจว่าเบี้ยที่นำมาใช้นี้จะถูกนำเข้ามาพร้อมกับสินค้าจากประเทศจีนในอดีต.....) คณาจารย์
ผู้สร้างก็บรรจุปรอทที่ปลุกเสกแล้วเข้าไปในตัวเบี้ย แล้วหาวิธีอุดมิให้ปรอทไหลออกมาได้ (ปรอทที่ใช้
นี้เป็นปรอท หรือปรอทดินโบราณมีวิธีการจับปรอทโดยนำไข่เน่าไปทิ้งไว้ในน้ำครำไม่ช้าปรอทจะกิน
ไข่เน่าจนเต็ม)

ปรอทมีคุณสมบัติเป็นของเหลวลื่นไหลการจะนำปรอทมาบรรจุเบี้ยแก้ คณาจารย์ผู้สร้างจำต้องมีพระเวท
เข้มขลัง เพราะต้องใช้พระเวทฆ่าปรอทหรือบังคับให้ปรอทรวมตัวกันอยู่ในเบี้ยบางราย ถึงกับบริกรรมพระเวท
เรียกปรอทเข้าในตัวเบี้ยได้เอง การปิดปากเบี้ยเพื่อกันไม่ให้ปรอทไหลออกมาได้นั้นนิยมเอาชันโรงใต้ดิน
ที่ปลุกเสกแล้วมาอุดใต้ท้องเบี้ยให้สนิทเรียบร้อย แล้วจึงหุ้มด้วยวัสดุอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ผ้าแดง แผ่นตะกั่ว
แผ่นทองแดง วัสดุที่ใช้หุ้มหรือปิดนี้ก็ต้องลงอักขระเลขยันต์และปลุกเสกกำกับด้วย เช่นเบี้ยแก้หลวงปู่บุญ
วัดกลางบางแก้วจะมีลวดทองแดงขดเป็นห่วง ๓ ห่วง เพื่อให้ใช้เชือกคล้องคาดเอว

เบี้ยแก้ที่ผ่านการบรรจุปรอทจนกระทั่งถักหุ้มเรียบร้อยแล้ว ก็ยังไม่ถือว่าเสร็จสิ้นขึ้นตอนกรรมวิธี
เพราะคณาจารย์เจ้าผู้สร้างท่านต้องปลุกเสกกำกับอีกจนมั่นใจว่าใช้ได้จริงๆ แล้วเล่ากันว่า คณาจารย์บางรูป
 และสามารถปลุกเสกเบี้ยแก้จนตัวเบี้ยคลานได้เหมือนหอย



อิทธิคุณและพิธีกรรมการใช้เบี้ยแก้

ข้ออธิบายต่อไปนี้ คัดลอกจากต้นฉบับเดิมของวัดกลางบางแก้ว เพื่อให้ท่านที่มีเบี้ยแก้ได้ทราบถึง
อิทธิคุณและการใช้อย่างถูกต้อง อันจะบังเกิดผลดีแก่ผู้ใช้

- ป้องกันอัตวิบากกรรม แก้ภาพหลอน จิตรหลอน ภาพอุปทาน แก้อำนาจภูผีปีศาจ อาถรรพณ์เวททำให้
มัวเมาขลาดกลัว ขนพองสยองเกล้า ลมเพลมพัด คุณไสย คุณผี คุณคนทั้งปวงอุบาทวเหตุ อุบาทวภัย
ทั้งปวง มัวเมายาพิษ ยาสั่งทั้งหลาย ไข้ป่า ไข้ป้าง ไข่ผีป่า ผีโป่ง ผีปอบ ต้องกระทำจากภูตผี ผีพราย
ผีตายโหง กองกอยวิกลจริต จิตวิกลวิกาล วิญญาณ อุปาทานวิกลเหมือนผีเข้าเจ้าสิงสู่ปราศจากสิ้นแล

- ให้อธิษฐานเอาน้ำมนต์ เอาดอกพุทธรักษาดอกไม้ ดอกเข็มแดงหลากสี ตั้งขันธูปเทียน ขันห้า
ข้าวตอก ดอกไม้แก้บาทวพิษ บาทยัก อัมพาต บาดแผล ฝีมะเร็ง ฝีคุณ หัวพิษ หัวกาฬ ทรางชัก
รางขนพอง สันนิบาตลูกหมา ลูกนก หลังแอ่น คางแข็ง บ้าหมู ภายนอกภายใน อาบกินด้วย ตั้งจิตหน่วงลง
ในคุณพระศรีรัตนตรัยใช้ได้แล

- เมื่อเข้าศึกสงครามให้เอาไว้ด้านหน้าสารพัดศัตรู บีทาย่ำรุกไล่ให้เอาไว้ด้านหลัง หาเจ้าฟ้ามหากษัตริย์
เจ้าขุนมูลนาย ให้เอาไว้ด้านข้างขวา เมื่อหาหญิง หานางพญาไว้ข้างซ้าย สารพัดศาสตรามิต้องข้างกายเลย
ดุจฝนเสนห่า ข้าวปลาอาหารเป็นพิษ คางแข็ง เคี้ยวไม่กลืนเลยแล

- ปลิงก็ดี ทากร้ายก็ดี มีในป่ามืด ในน้ำห้วยหนอง คลองบึง มันไม่เก่าะกินเลือดทั้งวัวทั้งควาย ช้างม้า
ก็ดีแล แก้งูพิษ เขี้ยวขนอน แมวเซา เห่าแก้วก็ดีมิต้องกายมาขบกัดเลยแล

ครูบา อาจารย์ไสยศาสตร์ที่สำคัญๆมีหลายพระองค์ดังจะยกตัวอย่างพอสังเขปดังนี้คือ

1 องค์พระศุกกราอาจารย์(พระ-ศุก-กรา-อา-จา-ระ-ยะ) หรือฤาษีศุกร์ และอีกนามหนึ่งคือครูอสูร ผู้ซึ่งเป็นคุรุ หรือครูของเหล่าอสูร ยักษ์ ทั้งหลาย เป็นบุตรแห่ง(มหาฤาษีภฤคุผู้ทรงเป็นหนึ่งในเจ็ดมหาสัปตะฤาษีผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง7) ฤาษีศุกร์ เชี่ยวชาญในมนตรา วิชา ทุกแขนง ที่สันทัดเป็นพิเศษคือ การกำหนดปลุกฟื้นคืนชีพและการทำลายชีวิตศัตรูแบบช้าๆด้วยความทรมานด้วยสารพักศาตราและโรคา การกดดวงชะตาให้ตกต่ำไม่มีผู้ค้ำจุน หรือการทำลายฐานดวงให้ชีวิตพลัดพรากจากสิ่งที่ตนรัก ในทางกลับกัน ก็เชี่ยวชาญในการแก้ไขเช่นเดียวกันด้วย พระฤาษีศุกร์ มีลูกศิษย์คนสำคัญๆยกตัวอย่างเช่น โสมเทพ(พระจันทร์) ราหู (พระราหู)เป็นต้น ฤาษีศุกร์ถือเป็นฤาษีที่อยู่ในศักดิ์ เทพฤาษี อันเป็นชั้นที่ 2 ของระดับชั้นของฤาษีเบื้องบน(ฤาษีแบ่งเป็นฤาษีเบื้องบนคือชั้นฟ้าและฤาษีเบื้องล่างคือชั้นดิน) ในชั้นที่แรกสุดของฤาษีชั้นฟ้าคือราชฤาษี ชั้นที่2คือเทพฤาษี ชั้นที่3คือพรหมฤาษี และชั้นสูงสุดคือมหาฤาษี

2 องค์พระฤาษีอังคีรส(พระ-อัง-คี-รส) หรือฤาษีพฤหัส และอีกนามหนึ่งคือคุรุเทพ เป็นคุรุหรืออาจารย์ของเหล่าเทพทั้งหลายยกตัวอย่างเช่น พระสุริยเทพ(พระอาทิตย์) องค์อมรินทราเทวาธิราชเจ้า(พระอินทร์)เป็นต้น เป็นฤาษีชั้นฟ้าในระดับเทพฤาษี เป็นบุตรของ(มหาฤาษี อังคีระสะ หนึ่งในมหาสัปตฤาษีผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง7) ฤาษีพฤหัส เป็นผู้เชี่ยวชาญในทุกแขนงมนตรา วิชา และที่ถนัดเป็นพิเศษคือวิชาในการ ให้สติปัญญา สร้างจิตสำนึกที่ดี เปลี่ยนแปลงแก้ไขความชั่วร้ายทั้งหลายให้กลายเป็นความดีงาม สร้างความรักความเข้าใจในสามีภรรยา และครอบครัว และองค์กรต่างๆ ได้เป็นอย่างดี

3 ฤาษีตาวัว หรืออีกชื่อหนึ่งคือฤาษีหน้าวัว พระนามที่จริงคือ พระนนทิ (พระ-นน-ทิ) นั่นเอง เป็นฤาษีในชั้นเทพ เป็นบริวารองค์สำคัญและยังเป็นพระราชพาหนะของ (องค์พระสดาศิวะมหาเทพ) เป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องดนตรี การร้อง ฟ้อน รำ เต้น มีศิลปะในการพูดจา เจรจาได้น่าฟังเป็นที่น่าเชื่อถือและเป็นที่ยกย่อง อีกทั้งเป็นที่รักใคร่ของผู้อื่น มีเสน่ห์ ดึงดูดใจเพศหญิงเป็นอย่างดีในภาคนี้มีรูปร่างเป็นมนุษย์ นุ่งห่มหนังเสือดาวสีเหลือง ศีรษะ เป็นวัวหนุ่ม สีขาว สวมประคำหินสีดำ

4 ฤาษีหน้าเสือ หรือพระนามที่จริงคือ ท่านท้าว หิมวัต (หิม-มะ-วัต) เป็นฤาษีในชั้นเทพ เป็นพระราชบิดาของ(องค์พระแม่ปารวตีมหามาตาอุมาเจ้า) เป็นหนึ่งในคณะปติบริวารสำคัญ ของ องค์พระสดาศิวะมหาเทพ เป็นผู้เชี่ยวชาญในการปราบและกำราบศัตรูเก่งกาจในเรื่องการรบ และการปกครองบริวาร ควบคุมดูแลบริวารได้อย่างดีเยี่ยมในภาคนี้มีรูปร่างเป็นมนุษย์ นุ่งห่มหนังเสือโคร่งสีเหลือง ศีรษะเป็นเสือโคร่ง สวมประคำ รุทรากษะ

5 ฤาษีสุตะ เป็นฤาษีในชั้นดิน เป็นศิษย์เอกของ(มหาฤาษีวยาสะหนึ่งในคณะอาจารย์แห่งฤาษีชั้นฟ้าและชั้นดิน) ฤาษีสุตะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการขับอ่านโศลก และแตกฉานเชี่ยวชาญในปุราณะ ทั้ง 27 ปุราณะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระศิวะปุราณะซึ่งแบ่งออกเป็น 24,000 บาท แยกย่อยได้อีกเป็น 7 สัมหิตา (เรื่องราวโดยสังเขป) ฤาษีสุตะมีรูปกายเป็นชายในสังขารราว60-70ปี ผิวกายขาว ร่างกายทาด้วยขี้เถ้า ไว้เหนวดเครายาวเสมอ อก ผมยาวมุ่นเป็นมวย ผมเผ้าหนวดเคราเป็นสีดำสนิท นุ่งห่มผ้าสีเหลือง,ส้ม คล้องประคำ รุทรากษะ

6 ฤาษีกษิโรธ เป็นฤาษีในชั้นเทพฤาษี ถือได้ว่าเป็นเสมือนบิดาของ(องค์พระมหาลักษมีมาตาเทวีเจ้า ผู้เป็นพระชายาในพระมหาวิษณุผู้เป็นเจ้า) เป็นผู้สันทัดในเรื่องความอุดมสมบูรณ์ ความมั่งคั่ง ร่ำรวย ด้วยสมบัติ อันมากมาย ฤาษีกษิโรธ ภาคนี่มีรูปเป็นมนุษย์ ศีรษะเป็นพญานาค ผิวกายสุกสว่างเป็นสีขาว นุ่งห่มด้วยเสื้อผ้าเครื่องประดับล้ำค่าดั่งกษัตริย์เป็นสีขาว คล้องประคำไข่มุกสีขาว

7 ฤาษีศิลาท เป็นฤาษีในชั้นดิน เป็นบิดาของ(พระนันทิน หรืออีกนามหนึ่งคือ พระนันทิเกศวร ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะปติของ องค์พระสดาศิวะมหาเทพ) ฤาษีศิลาท เป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับว่า มีบุตรอันยอดเยี่ยม และยิ่งใหญ่ เป็นอภิชาตบุตร อันหาที่เสมอเหมือนมิได้ ฤาษีศิลาท มีรูปกายเป็นมนุษย์ สูงใหญ่ผิวแดง หนวดเคราหนาสีดำสนิท แข็งแรง คล้องประคำรุทรากษะ นุ่งห่มผ้าสีเหลือง,ส้มผมยาวมุ่นเป็นมวย สีเทา

 

ถ้าน้องอยากรู้เรื่องไหน น้องค้นหาในกระทู้เก่าๆๆได้ครับ ข้อมูลเยอะมากครับ สะดวกรวดเร็วกว่าที่น้องจะมานั่งรอคนมาตอบครับ 

     พ่อครูฤษี    เป็นเทวดาองค์หนึ่งของนักดนตรีไทย นักดนตรีบางท่านเรียกพ่อครูว่า "พ่อแก่" ส่วนนามอื่น ๆ ที่มีความหมายเดียวกับพ่อครูฤษี
คือพระนารทฤษี บางทีเพี้ยนไปเป็น นารอท ศรีษะพ่อครูฤษีที่นำมาบูชามักทำเป็นรูปศรีษะผู้ชราสีทอง สวมชฎาดอกลำโพง ลักษณะใบหน้ายิ้มเห็นฟัน 2 ซี่
แก้มทั้งสองตอบลง ขนคิ้วและหนวดเป็นสีขาว

     พ่อแก่เป็นคำสามัญใช้ในวงการโขนละคร ความจริงคือพระฤาษีครูและหมายรวมถึงครู อาจารย์ทุกท่านในอดีตจนถึงปัจจุบันทักรู้จักและไม่รู้จักชื่อของท่าน และเป็นเครื่องหมายแห่งความกตัญญูรู้คุณอาจารย์นาฏศิลปะ ในพิธีไหว้โขนละครจึงนิยมปั้นหุ่นรูปพระฤาษีครูเป็นประธานในพิธี     

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

คาถาบูชาฤาษีตาไฟ
นะโม3จบ
อิติปิโสภะคะวา อะระหังสัมมา สัมพุทธโธวิชชา จะระนะสัมปันโน สุขโตโลกะวิทูร อนุตะโร ปุริสะธัมมะสาระทิ สัตสาเท วะมะนุศสานังพุทโธ ภะคะวาติ 3จบ
เเล้วต่อด้วย คาถาฤาษีตาไฟ
นาโคชิริยะ อิติกะถานัง สาระสะนะพุทโธ พระฤษีสิทธิอาคะตะสิทธิโต พะภะคะสติโต มะนะสะสีตะโต สะวาหะฯ 9จบ

อาโปกสิณ

การเพ่งนํ้า





นํ้าเป็น1 ในธาตุ 4 คือ ดิน นํ้า ลม ไฟ

นํ้านั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสิ่งมีชีวิต เพราะนํ้านั้นช่วยต่ออายุให้กับสิ่งมีชีวิตและยังความชุ่มชื้น สดชื่นมาให้กับโลก

ดังนั้น

นํ้ามีธาตุเย็นอยู่ในตัวโดยธรรมชาติ

นํ้าจึงสามารถดับความกระหาย

ระบายผ่อนคลายความร้อนได้

หน้า150

เมื่อเพ่งกสิณไฟแล้วเกิดอาการร้อนใน ตาแดง และมีอาการไข้ขึ้นแล้ว ก็อาจจะอาศัยการเพ่งกสิณนํ้าเป็นอารมณ์ ก็จะช่วยบรรเทาอาการร้อนในนั้น ผ่อนคลายลดเบาบางลงได้

วิธีเพ่งนํ้าทำดังนี้

ตักนํ้าสะอาดบริสุทธิ์ใส่ลงในขันหรือบาตรทรงกลมแล้วนำมาตั้งห่างจากตัวเราประมาณ 1 ศอก

ผู้ฝึกนั่งในท่าขัดสมาธิ เพ่งมองลาดตํ่าในลักษณะตาจ้องมองนํ้าทั้งวงกลมที่บรรจุอยู่ในภาชนะเพื่อจับเป็นนิมิต โดยตาเราจับจ้องที่นํ้านั้น ให้นึกถึงนิมิตนั้น คือ นํ้าและให้นึกถึงสภาพของนํ้านั้นมีความเย็นเป็นธาตุแท้ เมื่อเราเพ่งมองจนจำนิมิตได้แล้ว ก็พยายามเอาตัวเรากลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน นํ้าคือตัวเรา เราคือตัวนํ้า นํ้านั้นก็จะชะล้างจิตของเราให้คลายจากความเร่าร้อนได้ แล้วความเย็นของนํ้ายังแผ่ซ่านทั่วกายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าให้เย็นสบายสดชื่น

หน้า151

นิมิตกสิณนํ้าที่ได้นี้

ใหม่ๆจะเห็นเป็นวงกลมที่มีนํ้ากระเพื่อมๆไหวๆ เหมือนมีคลื่นแผ่มาเป็นระลอกๆอยู่พักใหญ่

แต่เมื่อจับจ้องเพ่งมองไปมากๆเข้า

นํ้าที่มีคลื่นนั้นจะค่อยๆนิ่งสงบลง

แต่ยังมีประกายระยิบระยับคล้ายลมเป่าผิวนํ้า

ต้องปรับจิตจับจ้องเพ่งพิจารณาให้นํ้าสงบมากขึ้น

ต่อมาผิวนํ้านั้นก็จะสงบเรียบเป็นสีขาวสนิท

ใสสะอาดดังนํ้าทิพย์จากฟากฟ้าแดนสุขาวดี

ผู้ฝึกถึงภาวะนี้จะมีจิตใจสงบแช่มชื่น

เหมือนดังนํ้าทิพย์นั้นได้ชโลมกายทั้งใจให้ปลอดโปร่ง

เป็นที่ร่าเริงสุขใจยิ่งนักท่ามกลางความสงบสุขนั้น



หลวงปู่ท่านหนึ่งท่านได้กรุณาเล่าให้ฟังว่า

ท่านได้บรรลุฌานญาณขั้นสูงด้วยการเพ่งกสิณนํ้า คือ เมื่อได้เพ่งกสิณนํ้าจนได้นิมิตเป็นรูปฌานในระดับ

หน้า152

ปฐมฌานเจริญถึงจตุตถฌานแล้วก็เข้าพิจารณาสภาวะของนํ้าว่าที่เกิดที่ดับ ตั้งแต่ละอองนํ้ามีอยู่ในอากาศรวมตัวเป็นก้อนเมฆจนตกลงมาเป็นฝนรวมตัวเป็นลำธาร แม่นํ้า ทะเล มหาสมุทร แล้วก็ระเหยขึ้นไปเป็นละอองนํ้าอีกครั้งหนึ่งที่ลอยๆอยู่ในอากาศเป็นการพิจารณามองเห็นวงจรของนํ้าที่ไม่ยั่งยืนจีรัง ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ ไม่เป็นบุคคลตัวตนเราเขาที่จะให้ยึดมั่นถือมั่นได้

การได้พิจารณาเช่นนี้

ผู้ปฏิบัติย่อมมองเห็นวัฏฏะของนํ้า แล้วเมื่อมองเข้ามาพิจารณาตน ก็จะเห็นร่างกายก็เป็นไปดังเช่นนํ้าที่เมื่อเกิดขึ้นก็เดินไปสู่การดับ จิตก็สามารถคลายจากการยึดมั่นถือมั่นในตนที่เคยหลงว่าเที่ยงแท้

จิตจึงสามารถลอยอยู่เหนือสังขารที่เกิดมา

สามารถพัฒนาจิตเข้าสู่สภาวะนิ่งสงบอย่างสมบูรณ์

วันนี้ใครที่ได้ไปชมแข่งเรือที่วัดบางพระ ช่วยนำมาเล่าให้ฟังหน่อยครับ วันนั้นไปสักเห็นคนเค้าซ้อมพายเรือกันใหญ่ คิดว่าวันงานน่าจะสนุกมาก
 

ปลุกเสกกุมารทอง
- ?เอหิ กุมารัง กุมารีนัง อุติอุนิ นะอังอิติ พุทโธ
ปลุกเสกรักยม
- ?จิเจรุนิ จิตตัง เจตตะสิกกัง รูปัง กุมาโรวา นิมิตตัง กุมารทอง เจ้ารัก เจ้ายม พรายทอง อาคัจฉาหิ จิตติ เอหิ เอหิ นะมะพะทะ นะมะพะทะ นะมะพะทะ
คาถาบทนี้ จะใช้ปลุกรักยมก็ได้ พรายทองก็ได้ กุมารทองกุมารีก็ได้ ลูกกรอกก็ได้
ใช้ปลุกเสกประจำทุก ๆ วัน อย่าให้ขาด เขาก็จะเพิ่มอิทธิฤทธิ์ขึ้นอีก และมีชีวิตชีวาอยู่กับเราตลอดไป และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ อย่าให้น้ำมันจันทร์แห้งขวด


เรียกกุมารทอง - รักยม
เวลาที่เราจะไปไหนมาไหน ก็จะต้องเรียกให้เขาไปด้วยกับเราด้วยคาถานี้ ในขณะที่เราจะกินอะไร หรือเอามาให้เขากิน ก็จะต้องเรียกด้วยคาถานี้เช่นเดียวกัน ถ้ามีศัตรูหรือกำลังเดือดร้อน ก็เรียกให้เขาช่วยด้วยคาถานี้เหมือนกัน
- ?เอหิกุมาโร เอหิกุมารี เอหิรักยม เอหิพรายทอง ปิยังมะมะ ปุตตัง วะซายะติ อารักขานะ ปัจจะโย เจ้าร้กเจ้ายม กุมารทอง พรายทอง จงมา จงมา เอหิมะมะ

 

คาถามหาละลวย คาถาเก่าแก่
นะมหาละลวย
ท่องคาถานี้ 5 จบเสกเป่าใส่เครื่องดื่มน้ำหรือขนมหวาน ให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อในคาถานี้กิน คนโบราณเชื่อถือกันนักว่า เมื่อเขาหรือเธอ กลับบ้านแล้ว ในใจจะมีแต่ใบหน้าคุณลอยวนเวียนอยู่ตลอดเวลา ในใจจะโหยหามิเป็นอันอยู่นิ่งได้ ต้องการหาทางกลับมาพบหน้าคุณอีกครา
นะ ละลวย หันตะวา โม เมามัว พุท พาตัว (ชื่อคนที่คุณรัก)มาหาหู ทา สมสู่ ยะ อยู่ด้วยกันจนตาย นา สังสิโม สังสิโมนา สิโมนาสัง โฆนาสังสิ
มหาละลวย(ฉบับขุนแผน)
โอม ละลวย มหาละลวย ชายเห็นชายงวย หญิงเห็นหญิงหลง มึ...งเห็นหน้ากูก็ให้งวยงงหลงใจรัก จะ ภะ กะ สะ
ทั้งฝูงชนมาพะวักพะวงหลงรักใคร่ จะ ภะ กะ สะ กูจะมารำลึกถึง เจ้าไทยก็ลืมสวาทรัก จะภะ กะ สะ
กูจะคิดสาวแท้ๆ ก็มาลืมทั้งแม่ทั้งพ่อ จะ ภะ กะ สะ พะวักภวังค์ให้จิตมันคลุ้มคลั่งตะลึงหลง จะภะ กะ สะ
โอมพระพายเจ้าอ๋ย จงชักนำอีนั่นมา จะภะกะสะ หาละลวยงวยงงจงใจรักกูแห่งกู จะ ภะ กะ สะ
ช้างอยู่ในป่าหลงรักกู กูก็มาลืมลม จะ ภะ กะ สะ ผมอยู่ในหัวก็มาลืมเกล้า จะ ภะ กะ สะ
ข้าวอยู่ในคอก็มาลืมกลืน สะอึกสะอื้นมาหากู จะ ภะ กะ สะ คิดถึงกูทนอยู่มิได้ อาคัจฉายะ อาคัจฉาหิ
อาคัจฉาหิ อาคัจฉายะ

คาถามงกุฎพระพุทธเจ้า(คงกระพัน แคล้วคลาด)
ข้อความ : อิติปิโสวิเสเสอิ อิเสเสพุทธะนาเมอิ
อิเมนาพุทธะตังโสอิ อิโสตังพุทธะปิติอิ
ตะโจพระพุทธเจ้าจงมาเป็นหนัง
มังสังพระธรรมเจ้าจงมาเป็นเนื้อ
อัฎฐิพระสังฆเจ้าจงมาเป็นกระดูก
ตรีเพชรคงคา อิสวาสุ สวาสุอิ สุสะวาอิ พุทธะปิติ
ข้อแนะนำ ให้ตั้งใจเหนี่ยวโน้มให้เสมือนพระคาถานี้เป็นพระพิชัยมงกุฎสวมใส่อยู่บนเหนือศีรษะ ว่าสัก3หน7หน แล้วยกมือลูบศีรษะให้ทั่ว
 

คุณ Gearmour เผอิญอยากรบกวนขอเบอร์โทรหน่อยครับ มีเรื่องอยากจะคุยด้วยครับ ขอด่วน!
ขอบคุณล่วงหน้า

ท่านเจ้าอาวาสวัดบางพระในปัจจุบัน
ท่านเป็นพระที่น่าเคารพนับถือท่านนึงเลย
ตอนที่ผมจะบวช ผมตั้งใจว่าจะไปบวชอยู่วัดบางพระ
ก็ได้ไปติดต่อกับหลวงพ่อท่าน (ขณะนั้นหลวงพ่อเปิ่นสุขภาพไม่แข็งแรง)

ท่านก็ได้เป็นธุระจัดการให้หลายต่อหลายอย่าง
ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับท่านอยู่พอสมควร
คำถามหนึ่งก็คือ "ท่านได้วิชาอะไรมาจากหลวงพ่อเปิ่นบ้าง"
ท่านตอบแบบไม่ต้องคิดนานเลยว่า "โอ้ย..หลวงพ่อท่านเก่ง อาตมาไม่ได้เท่าท่านหรอก"
และหลวงพ่อรองเจ้าอาวาส (ในขณะนั้น) ก็ได้บอกว่า
วิชานะปัดตลอดของหลวงพ่อเปิ่น อาตมาได้เห็นมากับตา
มีนายพลคนนึงเอาแผ่นทองแดงมาให้หลวงพ่อท่านทำเป็นแผ่นยันต์
ซึ่งเอามาให้เยอะมาก คงต้องใช้เวลานานในการเขียนยันต์
พระลูกวัดก็เป็นห่วงว่าจะทำให้ได้ทันหรือไม่ เพราะนายพลท่านต้องรีบใช้
หลวงพ่อท่านก็รับปากไว้เรียบร้อย รองเจ้าอาวาส (ในขณะนั้น)
บอกว่าตอนที่ท่านทำนั้น ท่านได้เขียนยันต์ไว้แผ่นนึง จากนั้นท่านก็ได้
ตบผั๊วะเดียว แล้วยื่นให้รองเจ้าอาวาส (ในขณะนั้น) แล้วบอกว่าเอาไปให้ท่านนายพลได้เลย

รองเจ้าอาวาส ก็งงเพราะเห็นกับตาว่าท่านเขียนไปแผ่นเดียว
จึงได้เปิดดูเกือบทุกแผ่น ปรากฏว่าแผ่นทองแดงทุกแผ่น
มียันต์ติดไปทั้งหมด
 

ความหมาย
พิธีทอดกฐิน เป็นงานบุญที่มีปีละครั้ง ท่านจึงจัดเป็นกาลทาน แปลว่า "ถวายตามกาลสมัย" คำว่า "กฐิน" มีความหมายที่เกี่ยวข้องกันอยู่หลายความหมายดังนี้

กฐินที่เป็นชื่อของกรอบไม้ กรอบไม้แม่แบบสำหรับทำจีวร ซึ่งอาจเรียกว่าสะดึงก็ได้ เนื่องจากในครั้งพุทธกาลการทำจีวรให้มีรูปลักษณะตามที่กำหนดกระทำได้โดยยาก จึงต้องทำกรอบไม้สำเร็จรูปไว้ เพื่อเป็นอุปกรณ์สำคัญในการทำเป็นผ้านุ่งหรือผ้าห่ม หรือผ้าห่มซ้อนที่เรียกว่าจีวรเป็นส่วนรวม ผืนใดผืนหนึ่งก็ได้ ในภาษาไทยนิยมเรียก ผ้านุ่ง ว่า สบง ผ้าห่ม ว่า จีวร และ ผ้าห่มซ้อน ว่า สังฆาฏิ
          การทำผ้าโดยอาศัยแม่แบบเช่นนี้ คือทาบผ้าลงไปกับแม่แบบแล้วตัดเย็บย้อม ทำให้เสร็จในวันนั้นด้วยความสามัคคีของสงฆ์ เป็นการร่วมใจกันทำกิจที่เกิดขึ้นและเมื่อทำเสร็จ หรือพ้นกำหนดกาลแล้ว แม่แบบหรือกฐินนั้นก็รื้อเก็บไว้ใช้ในการทำผ้าเช่นนั้นในปีต่อๆ ไป การรื้อแบบไม้นี้เรียกว่า เดาะ ฉะนั้น คำว่า กฐินเดาะ หรือ เดาะกฐิน จึงหมายถึงการรื้อไม้แม่แบบเพื่อเก็บไว้ใช้ในโอกาสหน้า
กฐินที่เป็นชื่อของผ้า หมายถึงผ้าที่ถวายให้เป็นกฐินภายในกำหนดกาล 1 เดือน นับตั้งแต่วันแรม 1 ค่ำ เดือน 11 ถึงวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12 ผ้าที่จะถวายนั้นจะเป็นผ้าใหม่ หรือผ้าเทียมใหม่ เช่น ผ้าฟอกสะอาด หรือผ้าเก่า หรือผ้าบังสุกุล คือผ้าที่เขาทิ้งแล้ว และเป็นผ้าเปื้อนฝุ่นหรือผ้าตกตามร้านก็ได้ ผู้ถวายจะเป็นคฤหัสถ์ก็ได้ เป็นภิกษุหรือสามเณรก็ได้ ถวายแก่สงฆ์แล้วก็เป็นอันใช้ได้
กฐินที่เป็นชื่อของบุญกิริยา คือการทำบุญ คือการถวายผ้ากฐินเป็นทานแก่พระสงฆ์ผู้จำพรรษาอยู่ในวัดใดวัดหนึ่งครบ 3 เดือน เพื่อสงเคราะห์ผู้ประพฤติปฏิบัติชอบให้มีผ้านุ่งหรือผ้าห่มใหม่ จะได้ใช้ผลัดเปลี่ยนของเก่าที่จะขาดหรือชำรุด การทำบุญถวายผ้ากฐิน หรือที่เรียกว่า ทอดกฐิน คือทอดหรือวางผ้าลงไปแล้วกล่าวคำว่าถวายในท่ามกลางสงฆ์ เรียกได้ว่าเป็น กาลทาน คือการถวายก่อนหน้านั้น หรือหลังจากนั้นไม่เป็นกฐิน ท่านจึงถือโอกาสทำได้ยาก
กฐินที่เป็นชื่อของสังฆกรรม คือกิจกรรมของสงฆ์ก็จะต้องมีกานสวดประกาศขอรับความเห็นชอบจากที่ประชุมสงฆ์ ในการมอบผ้ากฐินให้แก่ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง เมื่อทำจีวรสำเร็จแล้วด้วยความร่วมมือของภิกษุทั้งหลายก็จะได้เป็นโอกาสให้ได้ช่วยกันทำจีวรของภิกษุรูปอื่น ขยายเวลาทำจีวรได้อีก 4 เดือน ทั้งนี้เพราะในสมัยพุทธกาลการหาผ้า การทำจีวรทำได้โดยยาก ไม่ทรงอนุญาตให้เก็บสะสมผ้าไว้เกิน 10 วัน แต่เมื่อได้ช่วยกันทำสังฆกรรมเรื่องกฐินแล้วอนุญาตให้แสวงหาผ้าและเก็บไว้ทำเป็นจีวรได้จนตลอดฤดูหนาว คือจนถึงวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 4

จากความหมายข้างต้นจะเห็นว่า มีความเกี่ยวข้องกัน 4 ประการ เมื่อสงฆ์ทำสังฆกรรมเรื่องกฐินเสร็จแล้ว และประชุมกันอนุโมทนากฐินคือแสดงความพอใจ ว่าได้ กรานกฐิน เสร็จแล้วก็เป็นอันเสร็จพิธี คำว่า กรานกฐิน คือการลาดผ้า หรือทาบผ้าลงไปกับกรอบไม้แม่แบบเพื่อตัดเย็บ ย้อม ทำเป็นจีวรผืนใดผืนหนึ่ง
            ยังมีคำอีกคำหนึ่งที่เราได้ยินกันก่อนจะมีการทำบุญกฐิน คือ การจองกฐิน หมายถึงการแสดงความจำนงเป็นลายลักษณ์อักษร หรือด้วยวาจาต่อทางวัดว่าจะนำกฐินมาถวาย เมื่อนั้นแล้วแต่จะตกลงกัน แต่จะต้องภายในเขตเวลา 1 เดือน ตามที่กำหนดในพระวินัย (ตั้งแต่วันแรม 1 ค่ำ เดือน 11 ถึงวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12)
            อีกคำหนึ่งที่จะได้ยินในขณะที่มีพิธีการทอดกฐินคือคำว่า อปโลกน์กฐิน หมายถึงการที่ภิกษุรูปใดรุปหนึ่งเสนอขึ้นในที่ประชุมสงฆ์ถามความเห็นชอบว่าควรมีการกรานกฐินหรือไม่ เมื่อเห็นชอบร่วมกันแล้วจึงหารือกันต่อไปว่า ผ้าที่ทำสำเร็จแล้วควรถวายแก่ภิกษุรูปใด การปรึกษาหารือการเสนอความเห็นเช่นนี้เรียกว่า อปโลกน์ (อ่านว่า อะ-ปะ-โหลก) หมายถึง การช่วยกันมองดูว่าจะสมควรอย่างไร เพียงเท่านี้ก็ยังใช้ไม่ได้ เมื่ออปโลกน์เสร็จแล้วต้องสวดประกาศเป็นการสงฆ์ จึงนับว่าเป็นสังฆกรรมเรื่องกฐินดังกล่าวไว้แล้วในตอนต้น

            ในปัจจุบัน มีผู้ถวายผ้ามากขึ้น มีผู้สามารถตัดเย็บย้อมผ้าที่จะทำเป็นจีวรได้แพร่หลายขึ้น การใช้ไม้แม่แบบอย่างเก่าจึงเลิกไป เพียงแต่รักษาชื่อและประเพณีไว้โดยไม่ต้องใช้กรอบไม้แม่แบบ เพียงถวายผ้าขาวให้ตัดเย็บย้อมให้เสร็จในวันนั้น หรืออีกอย่างหนึ่งนำผ้าสำเร็จรูปมาถวายก็เรียกว่าถวายผ้ากฐินเหมือนกัน
            และเนื่องจากยังมีประเพณีนิยมถวายผ้ากฐินกันแพร่หลายไปทั่วประเทสไทยจึงนับว่าเป็นประเพณีนิยมในการบำเพ็ญกุศล เรื่องกฐินนี้ยังขึ้นหน้าขึ้นตาเป็นสาธารณประโยชน์ร่วมไปกับการบูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอารามไปในขณะเดียวกัน

เห็นมีข่าวว่าที่วัดด้ายจัดทัม พิมพ์หนังสือขึ้นมาเล่มนึงเมื่อมั่ยนานนี้ มีคัยที่ทราบเรื่องนี้บ้างคับ เพราะผมด้ายปัยหาซื้อแต่ก้อมั่ยมี จึงอยากรุว่ามีคัยที่มีเล่มที่กล่าวบ้างหรือป่าว (ผมมีเล่มเก่าที่วัดออกเล่มนึงสีแดงแต่นานมากแล้ว) 

วันนี้ใครได้ไปครอบเศียรหลวงพี่ติ่งบ้างคับ คัยเปนงัยบ้างเล่าสู่กันฟังบ้างคับ ส่วนผมก้อปัยมา ได้ครอบเศียรก้อช่วงเช้าๆคนเต็มวัดเลยคับ

คัยจะปัยวัดบ้างครับ เร็วๆนี้นัดกันปัยเยอะๆน่าจะดีนะครับจะด้ายรุจักกันบ้างอ่ะ ขอพาน1นะครับ และจะปัยงัยลงบอกหน่อยน๊าครับ