กระดานสนทนาวัดบางพระ

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๐...

...เหตุการณ์ในอนาคตนั้น เรามิอาจ
จะกำหนดได้ตามที่ใจเราปรารถนา
ไปทุกอย่างต้องปล่อยให้มันเป็นไปตาม
เหตุและปัจจัย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
เตรียมใจไว้สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่ว่าจะมีผลในทางบวกหรือทางลบ
เรายอมรับกับมันได้
...หลวงพ่อจำเนียร สีลเสฏโฐ
ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ว่า
" เสียอะไรเสียได้แต่อย่าให้ใจเสีย "
ถ้าใจเสียเมื่อไหร่ก็จบกัน อยากที่
จะแก้ไขเพราะใจมันไม่สู้แล้ว
แต่ถ้าเราตั้งใจมั่นไม่หวั่นไหว
เมื่อภัยมามีสติและสัมปชัญญะ
เราย่อมมีโอกาสที่จะหาหนทาง
แก้ไขได้
...เรียกว่า " สูญเสียแต่ไม่เสียศูนย์ "
เราจึงต้องฝึกจิตให้นิ่ง ให้สงบ
มีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกาย
และจิต โดยการเจริญสติ เจริญ
ภาวนาให้เห็นถึงพระไตรลักษณ์
คือความไม่เที่ยงแท้ ความทุกข์
ความเข้าไปยึดถือไม่ได้ของ
ธรรมชาติทั้งหลาย ที่เราเข้าไป
ควบคุมมันไม่ได้ตลอดเวลา
ทำให้เกิดธรรมสังเวชในกองทุกข์
...เมื่อจิตเรารู้ เราเห็น เราเข้าใจ
เราทำได้ ใจเราก็ไม่ไปยึดติด
ในสิ่งเหล่านั้น เมื่อจิตไม่เข้าไป
ยึดติด ยึดถือ มันก็ไม่เป็นทุกข์
เมื่อไม่มีความทุกข์ จิตย่อม
หลุดพ้น ไม่กลับมาอีก เพราะว่า
ออกจากกองทุกข์เสียแล้ว คือถึง
พระนิพพาน....

..ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๑ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๙...

...ทุกคนนั้นต่างใฝ่ฝันปรารถนาซึ่งสิ่งที่ดี
อยากจะให้มี อยากจะให้เกิดแก่ตนเอง
แต่ที่มันไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้นั้น
ก็เพราะว่าเครื่องรับอันคือจิตของเรานั้น
มันยังไม่มีความพร้อม ที่จะน้อมรับซึ่ง
กุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อเครื่องรับนั้นยังไม่
สะอาดดีพอ กุศลทั้งหลายก็ไม่อาจที่จะตั้ง
อยู่ได้หรือเกิดขึ้นได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้อง
ปรับใจ อันเป็นเครื่องรับซึ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ทั้งหลาย ให้มันสะอาด ให้มันดีเสียก่อน
เพื่อรองรับสิ่งที่ดีทั้งหลาย ให้มาเกิดขึ้นและ
ตั้งอยู่ในจิตใจของเรา...
...ทุกชีวิต ก้าวไป ในบทบาท
ตามโอกาส จังหวะ ของชีวิต
ล้วนแต่กรรม นำพา มาลิขิต
จะถูกผิด ล้วนแต่กรรม นั้นนำไป

...ไม่ใช่โชค ชะตา ฟ้าลิขิต
กรรมนิมิต นำมา ซึ่งสิ่งใหม่
จะสุขทุกข์ นั้นเกิด ขึ้นที่ใจ
ทำสิ่งใด โปรดคิด ใช้จิตตรอง

...เมื่อใจทุกข์ จงมอง ประคองจิต
ดูความคิด ดูจิต ที่เศร้าหมอง
เพ่งพินิจ ใคร่ครวญ และตริตรอง
จงเฝ้ามอง ให้เห็น ความเป็นจริง

...สรรพสิ่ง ล้วนตั้ง อยู่บนหลัก
พระไตรลักษณ์ คือหลัก สรรพสิ่ง
พระไตรลักษณ์ เป็นหลัก แห่งความจริง
สรรพสิ่ง ไม่เที่ยงแท้ และแน่นอน

...มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป เป็นคำสอน
อนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ และแน่นอน
ทุกข์ราญรอน เพราะใจ ไปยึดมัน

...ไม่ยอมลด ยอมละ ซึ่งความอยาก
ต้องการมาก ยึดติด ไม่แปรผัน
ไม่อยากสูญ ไม่อยากเสีย พรากจากกัน
ทุกสิ่งนั้น ล้วนเป็น อนัตตา

...นี้เป็นกฎ ธรรมชาติ พระไตรลักษณ์
นี้คือหลัก ของพุทธะ ศาสนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ใช้ปัญญา มองให้เห็น ความเป็นจริง

...เข้าใจโลก ก็เห็นธรรม เมื่อนำคิด
ทำให้จิต นั้นสงบ และหยุดนิ่ง
จะได้รู้ ได้เห็น ความเป็นจริง
สรรพสิ่ง ว่ามันเป็น เช่นนั้นเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๐ มีนาคม ๒๕๖๕...

...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘...

....กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียน
และเปลี่ยนไป ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุด
และหยุดนิ่งสรรพสิ่งย่อมเคลื่อนไหว
โลกนั้นแปรเปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลา
ไม่เคยหยุดนิ่ง กระแสแห่งโลกนั้น
จึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดอยู่
...แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวัน
ที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้
และได้เห็นความเป็นจริงของชีวิต
จิตวิญญาน สิ้นสุดด้วยการที่รู้จักพอ
โดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป...

...มากมาย หลายเรื่องราว
ซึ่งข่าวคราว ที่ส่งมา
ร้อยเรื่อง ร้อยปัญหา
ทำให้คิด และติดตาม

...ทางโลก และทางธรรม
จิตน้อมนำ มิมองข้าม
เฝ้าดู อยู่ทุกยาม
เฝ้าดูจิต ที่คิดไป

...ผัสสะ มากระทบ
และมันจบ ลงที่ใจ
บางครั้ง จิตหวั่นไหว
ต่อผัสสะ ที่มีมา

...คล้อยตาม กระแสโลก
จึงทุกข์โศก กับปัญหา
เพราะจิต มีอัตตา
ชี้ถูกผิด ด้วยจิตตน

...พลั้งเผลอ ใช่พลั้งพลาด
มีโอกาส จะฝึกฝน
เผลอไป ให้รู้ตน
เตือนสติ ให้กลับมา

...วางจิต อยู่ในกาย
ไม่เสาะส่าย ออกไปหา
ดูจิต ดูกายา
ไม่ส่งจิต ออกนอกกาย

...จิตที่ ส่งออกนั้น
รู้ให้ทัน อย่าให้หาย
เป็นเหตุ สมุทัย
ทำให้ทุกข์ นั้นเกิดมา

...จิตรู้ จิตเห็นจิต
เห็นความคิด รู้ปัญหา
สิ่งนั้น คือมรรคา
ที่จะดับ ทุกข์นั้นไป

...ผลจาก การเห็นจิต
ดับสนิท สิ้นสงสัย
สว่าง ขึ้นในใจ
เป็นนิโรธ ที่ดับลง

...วางจิต ไว้ในกาย
อย่างมั่นหมาย มิไหลหลง
ตั้งจิต ให้มั่นคง
โดยเอาธรรม มานำทาง

...นำทาง สร้างชีวิต
และนำจิต สู่สว่าง
เดินใน ทางสายกลาง
ตามมรรคแปด ควบคุมตน

...ชีวิต อิสระ
ไร้พันธะ เพราะหลุดพ้น
หลุดออก จากวังวน
ในวัฏฏะ ที่เป็นมา

...เข้าสู่ กระแสธรรม
บุญหนุนนำ ให้ล้ำค่า
ก่อเกิด ซึ่งปัญญา
ตาสว่าง เพราะทางธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๙ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗...

...มีหลายคนมาบ่นระบายให้ฟังอยู่เสมอ
ว่า“ ทำดีไม่ได้ดี ทำดีแล้วไม่มีคนยอมรับ ”
หรือทำความดี แล้วมีคนมานินทาให้ร้าย
จึงทำให้ไม่อยากจะทำความดีอีกต่อไป
น้อยอกน้อยใจในเสียงสะท้อนที่ตอบกลับมา
จึงได้มาบ่นระบายให้พระฟัง
...ทุกชีวิตย่อมมีความผิดพลาดมากบ้าง
น้อยบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนคนที่
ยังไม่หมดกิเลส สติยังไม่สมบูรณ์เต็มพร้อม
ในทุกขณะจิต ความคิดและการกระทำย่อม
อาจจะมีพลั้งเผลอ ไปตามแรงกิเลสตัณหา
และอุปาทาน แต่เมื่อใดที่มีสติระลึกรู้แล้ว
ควรห้ามจิตห้ามใจไม่กระทำในสิ่งนั้นต่อ
ความรู้สึกส่วนลึกใต้จิตสำนึกของทุกคนนั้น
ต่างก็อยากจะเป็นคนดีของสังคม
...แต่บางครั้งการมีทัศนคติต่อสังคมในแง่ร้าย
ของเขานั้น ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปในทางไม่ดี
โดยมีพฤติกรรมทางกายที่เรียกว่า การประชด
สังคม อ้างว่าสังคมไม่ให้โอกาสเขา ทั้งที่ความ
จริงแล้ว สังคมเปิดโอกาสให้เขาอยู่ตลอดเวลา
แต่ต้องใช้ระยะเวลาเป็นตัวพิสูจน์เพื่อให้สังคม
ยอมรับและเชื่อมั่นในพฤติกรรม
...เพราะความใจร้อนที่อยากจะได้ผลตอบรับ
โดยเร็วไว จึงทำให้คิดว่าสังคมไม่ให้โอกาสเขา
ไม่ยอมรับในความดีที่เขาได้ทำ ซึ่งความสำเร็จ
ทุกอย่างนั้นต้องอาศัยความอดทน จังหวะเวลา
โอกาสบุคคลและสถานที่มาเป็นเหตุปัจจัย
ให้เกิดความสำเร็จ ความยอมรับของสังคม
การกระทำที่เสมอต้นเสมอปลาย ในสิ่งที่ดี
ทั้งหลายนั้น จะเป็นสิ่งพิสูจน์ให้สังคมเขายอมรับ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๘ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖...

...บนเส้นทางแห่งโยธากัมมัฏฐาน...
...โยธากัมมัฏฐานคือการทำงานอย่าง
มีสติและสัมปชัญญะ เป็นการเจริญ
ซึ่งอิริยาบถบรรพ ในสติปัฏฐาน ๔
มีความระลึกรู้ แยกแยะผิดชอบชั่วดี
มีการคิดพิจารณาในทุกขณะของ
การเคลื่อนไหว เป็นไปเพื่อประโยชน์
ส่วนตนและประโยชน์ส่วนรวม...

...ทุกชีวิต ก้าวไป ในบทบาท
ตามโอกาส จังหวะ ของชีวิต
ล้วนแต่กรรม นำพา มาลิขิต
จะถูกผิด ล้วนแต่กรรม นั้นนำไป

...ไม่ใช่โชค ชะตา ฟ้าลิขิต
กรรมนิมิต นำมา ซึ่งสิ่งใหม่
จะสุขทุกข์ นั้นเกิด ขึ้นที่ใจ
ทำสิ่งใด โปรดคิด ใช้จิตตรอง

...เมื่อใจทุกข์ จงมอง ประคองจิต
ดูความคิด ดูจิต ที่เศร้าหมอง
เพ่งพินิจ ใคร่ครวญ และตริตรอง
จงเฝ้ามอง ให้เห็น ความเป็นจริง

...สรรพสิ่ง ล้วนตั้ง อยู่บนหลัก
พระไตรลักษณ์ คือหลัก สรรพสิ่ง
พระไตรลักษณ์ เป็นหลัก แห่งความจริง
สรรพสิ่ง ไม่เที่ยงแท้ และแน่นอน

...มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป เป็นคำสอน
อนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ และแน่นอน
ทุกข์ราญรอน เพราะใจ ไปยึดมัน

...ไม่ยอมลด ยอมละ ซึ่งความอยาก
ต้องการมาก ยึดติด ไม่แปรผัน
ไม่อยากสูญ ไม่อยากเสีย พรากจากกัน
ทุกสิ่งนั้น ล้วนเป็น อนัตตา

...นี้เป็นกฎ ธรรมชาติ พระไตรลักษณ์
นี้คือหลัก ของพุทธะ ศาสนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ใช้ปัญญา มองให้เห็น ความเป็นจริง

...เข้าใจโลก ก็เห็นธรรม เมื่อนำคิด
ทำให้จิต นั้นสงบ และหยุดนิ่ง
จะได้รู้ ได้เห็น ความเป็นจริง
สรรพสิ่ง ว่ามันเป็น เช่นนั้นเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๗ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕...

...“ ทำความเพียรมากเกินไปจิตใจก็ฟุ้งซ่าน
ทำความเพียรอ่อนไปก็กลายเป็นเกียจคร้าน ”
“ อจฺจารทฺธํ วิริยํ อุทฺธจฺจาย สํวตฺตติ
อติลีนํ วิริยํ โกสชฺชายํ สํวตฺตติ ”...
...พุทธสุภาษิต โสณสูตร ๒๒/๓๘๗...
๐ เชื่อมั่น และศรัทธา
น้อมนำมา ซึ่งพลัง
สู่สิ่ง ที่คาดหวัง
สร้างด้วยจิต ความคิดตน
๐ ตั้งจิต คิดให้ดี
ในสิ่งที่ มีเหตุผล
ความดี มีทุกคน
ที่ได้สร้าง และทำมา
๐ ความดี มีในจิต
จงค้นคิด จิตค้นหา
เสริมสร้าง ความศรัทธา
ในความดี สิ่งที่ทำ
๐ ย้ำเตือน และย้ำคิด
ปลุกปลอบจิต กุศลกรรม
ความดี ที่เคยทำ
เพื่อสร้างขวัญ กำลังใจ
๐ จิตดี ส่งกายเด่น
มันเฉกเช่น เครื่องกลไก
ขับเคลื่อน จากภายใน
ให้จิตนี้ มีพลัง
๐ ปลุกกาย และปลุกจิต
ปลุกชีวิต สู่ความหวัง
สร้างเสริม เติมพลัง
ให้ชีวิต เมื่อคิดทำ
๐ ความดี คือกุศล
นั้นส่งผล อย่างเลิศล้ำ
มันเป็น กุศลกรรม
ปลุกชีวิต จิตศรัทธา
๐ เริ่มต้น จากความคิด
จงฝึกจิต คิดค้นหา
สิ่งที่ ได้ทำมา
และเรานั้น ภาคภูมิใจ
๐ เมื่อใจ ระลึกถึง
สิ่งที่ซึ่ง ได้ทำไว้
มีความ ประทับใจ
และจดจำ มิลืมเลือน
๐ เพลิดเพลิน ขณะคิด
ทำให้จิต นั้นขับเคลื่อน
ฝึกทำ เพื่อย้ำเตือน
ปลุกให้จิต มีพลัง
๐ จิตดี ส่งกายเด่น
สิ่งที่เห็น เป็นความหวัง
เมื่อใจ มีพลัง
ทุกสิ่งอย่าง ก็สบาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๖ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔...

...ถ้าอยากให้สิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นกับตัวเรา
เราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดี
คือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดี
คือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อน
เมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญ
กุศลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เรา
เพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูด
สิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเรา
ในทางตรงข้ามกัน ถ้าจิตใจของเรา
ไม่ดีเป็นอกุศลจิต มันก็จะดูดเอา
สิ่งที่ไม่ดีสิ่งที่เป็นอกุศลนั้น เข้ามา
สู่ตัวเราเพราะคลื่นที่เราส่งออกไปนั้น
มันไม่ดีและเครื่องรับของเรามันไม่ดี
มันจึงรับเอาคลื่นที่ไม่ดี ทุกอย่างจึง
เริ่มที่จิตของเรา คิดดี พูดดี ทำดี

แล้วสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้นแก่เรา...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๕ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓...

...มองย้อนกลับไป หลายปีที่ผ่านไป
เราได้เห็นอะไรมากมาย ได้จดบันทึกไว้
และเมื่อเราได้นำบันทึกเก่าๆกลับมาอ่าน
ได้เห็นถึงพัฒนาการของจิต ความรู้สึก
นึกคิดที่แปรเปลี่ยนไป ซึ่งเกิดจากการ
สั่งสมอบรมจิตอย่างต่อเนื่องไม่ทิ้งธุระ
ไม่ละศรัทธา พิจารณาอยู่เนืองนิจ จิตจึง
ได้พัฒนา ความเจริญก้าวหน้านั้น
ต้องประกอบด้วยปัจจัย ๔ ที่เรียกว่า
อิทธิบาท ๔ อันประกอบด้วย...
๑.ฉันทะ ความยินดีพึงพอใจในสิ่ง
ที่กระทำ(ทำในสิ่งที่ชอบและสิ่งที่ใช่)
๒.วิริยะ ความเพียรพยายามทำใน
สิ่งนั้น (คือสิ่งที่ชอบและสิ่งที่ใช่)
๓.จิตตะ ไม่ละความเพียรพยายาม
ทำอยู่สม่ำเสมอไป(ในสิ่งที่ชอบและ
สิ่งที่ใช่)
๔.วิมังสา พิจารณา ใคร่ครวญ ทบทวน
ในสิ่งที่ทำ ว่ามันเป็นเช่นไร (ในสิ่งที่ชอบ
และสิ่งที่ใช่) แล้วเราจะเห็นความแปร
เปลี่ยนไปทั้งในความเสื่อมและความ
เจริญ ด้วยองค์แห่งอิทธิบาท ๔ ซึ่งถ้า
มีความพอดีก็จะนำไปสู่ความเจริญ
แต่ถ้าตัวใดขาดหรือตัวใดเกิน จนเกิด
ความไม่พอดี ก็จะไม่มีการพัฒนา
ก้าวหน้าเจริญขึ้นได้ และเมื่อไหร่ที่
ความเจริญในธรรมนั้นไม่ก้าวหน้า
ให้กลับมาพิจารณาที่ " อิทธิบาท ๔ "
เพราะคำนี้แปลว่าทางสู่ความสำเร็จ....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๔ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒...

...บนวิถีแห่งเส้นทางสายธรรม
อุปสรรคปัญหา คือบททดสอบ
ของผู้ปฏิบัติธรรม ว่าจะข้ามผ่าน
เพื่อไปสู่สภาวะที่สูงยิ่งขึ้นไป
...ดั่งคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า “ มารไม่มี
บารมีไม่เกิด “ ในยามที่ชีวิตนั้น
ต้องเผชิญกับอุปสรรคหรือในสภาวะ
ที่คับขัน มันคือบทพิสูจน์ขวัญและ
กำลังใจของคนผู้นั้น ว่าเข้มแข็ง
มั่นคงสักเพียงใด จะก้าวพ้นผ่าน
ไปได้หรือไม่
...ชีวิตนั้นมันต้องเจอกับของจริง
ไม่ใช่สิ่งที่จินตนาการไป อุปสรรค
ปัญหาทั้งหลายคือบททดสอบขวัญ
และกำลังใจของผู้ปฏิบัติธรรม...

...ห้วงหนึ่งแห่งกาลเวลา...

...เก็บมา ใคร่ครวญ ขบคิด
ตั้งจิต สนใจ ใฝ่หา
เรียนรู้ กับโลก มายา
ค้นหา ให้เห็น ตัวตน

...ค้นหา ให้เห็น พื้นฐาน
คือการ เรียนรู้ เบื้องต้น
รู้จิต รู้ใจ ของคน
เริ่มต้น ที่ตัว ของเรา

...รู้กาย รู้จิต ของตัว
รู้ทั่ว รู้พร้อม ไม่เขลา
ตามดู รู้เห็น จิตเรา
ขัดเกลา ฝึกจิต คิดดี

...เมื่อไหร่ ที่เห็น จิตเรา
ก็เข้า ใจซึ่ง จิตนี้
จิตเรา จิตเขา ที่มี
จิตนี้ ก็คล้าย คลึงกัน

...ล้วนมี กิเลส ตัณหา
อัตตา ตัวตน ทั้งนั้น
ตามดู ตามรู้ ให้ทัน
จิตนั้น เคลื่อนไหว ไปมา

...เคลื่อนตาม สิ่งที่ กระทบ
เมื่อพบ เจอกับ ปัญหา
ผัสสะ ที่ผ่าน เข้ามา
ทางตา ทางลิ้น กายใจ

...จิตนั้น เข้าไป รับรู้
ติดอยู่ จึงให้ หวั่นไหว
ปรุงแตก คล้อยตาม มันไป
หวั่นไหว เพราะจิต คิดตาม

...หยุดคิด หยุดจิต ที่ปรุง
เรื่องยุ่ง ก็จะ ก้าวข้าม
วางสิ่ง รู้เห็น ไม่ตาม
เห็นความ สงบ พบจริง

...สยบ ซึ่งความ เคลื่อนไหว
ทำใจ ของเรา ให้นิ่ง
รู้เห็น ตามที่ เป็นจริง
ทุกสิ่ง สมมุติ ขึ้นมา

...เข้าใจ ในพระ ไตรลักษณ์
รู้หลัก ต้นเหตุ ปัญหา
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ จากลา
อัตตา ก็จะ ลดลง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓ มีนาคม ๒๕๖๕...

...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒...

...การปฏิบัติธรรม เป็นการกระทำที่
เริ่มจากจิต จากความคิด แล้วแสดง
ออกมาซึ่งทางกาย การปฏิบัติธรรมนั้น
มิใช่เป็นไปเพื่อความโอ้อวด เพื่อให้
ผู้อื่นเขายกย่องสรรเสริญชื่นชม
แต่เป็นการอบรมกายและจิตของเรา
โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่
มีความระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อม
ในกายในจิตในความคิดและการกระทำ
เพิ่มพูนคุณธรรมให้แก่จิต ปรับเปลี่ยน
ความคิดเพื่อให้จิตเป็นบุญกุศล
ไม่เอาแต่ความคิดตนมาเป็นใหญ่
เปิดจิตเปิดใจ ให้เปิดกว้าง พิจารณา
ทุกอย่างโดยเหตุและผล ไม่เห็นแก่
ประโยชน์ตนจนเกินไป รู้จักการให้
และการแบ่งปัน สิ่งที่กล่าวมานั้นคือ
การปฏิบัติธรรม...
๐ มีคำถาม มากมาย ให้ขบคิด
ถามเรื่องจิต เรื่องกาย เพราะอยากรู้
จงบอกว่า ถ้าสงสัย ให้ทำดู
แล้วจะรู้ กายจิต คิดอย่างไร
๐ อจินไตย คิดไป ก็ปวดหัว
มาดูตัว ดูจิต แล้วคิดใหม่
ดูให้รู้ ดูให้เห็น เป็นอย่างไร
ให้รู้ใจ รู้กาย รู้จิตตัว
๐ จิตส่งออก สมุทัย ให้เกิดทุกข์
จิตเป็นสุข เพราะรู้พร้อม น้อมไปทั่ว
มีสติ ระลึกรู้ อยู่กับตัว
รู้ดีชั่ว สิ่งที่จิต ควรคิดทำ
๐ อันกายนี้ อยู่ไม่นาน ก็ต้องดับ
เหมือนอาทิตย์ ลาลับ ในยามค่ำ
ต้องเวียนว่าย ตายเกิด อยู่ประจำ
สิ่งที่นำ ติดตัวไป ใช่เงินทอง
๐ สิ่งที่ตาม ติดไป ในดวงจิต
คือนิมิต แห่งกรรม นำสนอง
ถ้าจิตดี ก็มีสุข อยู่คุ้มครอง
จิตเศร้าหมอง ก็ต้องทุกข์ ไม่สุขใจ
๐ รู้อะไร ก็ไม่สู้ เท่ารู้จิต
รู้ถูกผิด ดีและชั่ว แล้วแก้ไข
เจริญจิต ภาวนา พาสุขใจ
ทำจิตไร้ อกุศล เป็นต้นทุน
๐ คือต้นทุน ชีวิต นิมิตหมาย
เมื่อยามตาย ความดี มีเกื้อหนุน
มีกรรมดี คือกุศล เป็นผลบุญ
ช่วยค้ำจุน ส่งจิต นิมิตดี
๐ อย่าสงสัย ในสิ่ง ไร้สาระ
ควรลดละ ความคิด ชนิดนี้
ความสงสัย คือนิวรณ์ ถอนความดี
จิตไม่มี สมาธิ เพราะนิวรณ์
๐ เมื่อสงสัย ก็ต้องทำ นำพิสูจน์
อย่าเพียงพูด เพียงคิด จิตสังหรณ์
ต้องลองทำ ศึกษา ตามขั้นตอน
เพื่อจะถอน ความสงสัย ให้มันคลาย
๐ ไม่มีใคร รู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต
สิ่งที่คิด จิตใจ ในเป้าหมาย
คิดอะไร ก็ให้รู้ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย ควบคุมจิต ให้คิดดี
๐ คิดให้ดี คิดให้เห็น เช่นที่คิด
ไม่เป็นพิษ เป็นภัย ในทุกที่
ควบคุมจิต ให้คิด แต่สิ่งดี
ทำอย่างนี้ แล้วจิต จะสบาย
๐ สบายใจ คือสบาย ทั้งกายจิต
นั่นคือกิจ ที่ทำ ตามเป้าหมาย
เพราะคิดดี มีสติ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย เพราะจิต นั้นคิดดี...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓ มีนาคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐...

...นรกหรือสวรรค์ นั้นเป็นสิ่งที่
ยังไม่เห็นในวันนี้ แต่สิ่งที่เห็นและ
เป็นอยู่คือความสุขและความทุกข์
ทั้งหลาย ที่เราสัมผัสได้ในปัจจุบัน
ทำอย่างไรที่เราจะอยู่กับมันให้ได้
และต้องอยู่เหนือมัน ทำอย่างไร
ให้ใจของเรานั้น จะไม่สับสนและ
วุ่นวาย นั้นคือสิ่งที่เราต้องทำ
ในวันนี้ เป็นสิ่งที่เห็นและสัมผัสได้
ถ้าคุณคิดที่จะทำ...

...ลำนำคำกวีชี้บาปบุญ...
..."สวรรค์ อยู่ในอก
และนรก อยู่ในใจ "
เราทำ สิ่งใดไว้
รู้แก่ใจ ของเราเอง
...ดีชั่ว ตัวกำหนด
จะละลด ควรรีบเร่ง
ความชั่ว จงกลัวเกรง
อย่าอวดเบ่ง เพราะถือดี
...บาปกรรม อันน้อยนิด
จะตามติด ไปทุกที่
ส่งผล ทางไม่ดี
ให้เรามี ความทุกข์ใจ
...ความดี ควรรีบทำ
เพื่อจะนำ จิตสดใส
ความดี ที่ทำไป
ส่งผลให้ ได้เจริญ
...เมื่อใจ ไม่คิดชั่ว
และทำตัว น่าสรรเสริญ
พาใจ ให้เพลิดเพลิน
จิตเจริญ ในทางธรรม
...มองโลก ในแง่ดี
ก็จะมี ความสุขล้ำ
ความชั่ว ไม่ครอบงำ
ก็จะทำ แต่สิ่งดี
...สิ่งดี เริ่มที่จิต
อยู่ที่คิด ไม่ผิดที่
คิดดี และทำดี
เพียงเท่านี้ ดีก็มา
...ใจดี ก็มีสุข
เพราะว่าทุกข์ ไม่มาหา
ใจสุข ภาวนา
เกิดปัญญา เห็นความจริง
...ความจริง ของชีวิต
เห็นเมื่อจิต นั้นอยู่นิ่ง
มองเห็น สรรพสิ่ง
เห็นความจริง คือเห็นธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑ มีนาคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๘...

...สมัยที่เริ่มปฏิบัติธรรมใหม่ๆอยากมี
ฤทธิ์เดชปาฏิหาริย์จึงฝึกจิตเชิงพลังงาน
ทำให้จิตนั้นหยาบกระด้าง อวดดี
มีทิฏฐิมานะแรงกล้า ใช้จิตในทางที่ผิด
ลบหลู่ครูบาอาจารย์หลงติดอยู่กับ
อิทธิปาฏิหาริย์ ชื่นชมอยู่กับสิ่งนั้น
คนอื่นๆก็พลอยชื่นชม ก่อเกิดลาภ
สักการะและชื่อเสียง หลงทางไปสู่
ความเสื่อมในธรรม จนวันหนึ่งได้คิด
พิจารณา ถึงจุดหมายปลายทางของ
การเข้ามาบวชในพระพุทธศาสนา
ว่าที่สุดแล้วเรานั้นปรารถนาสิ่งใด
สิ่งที่ผ่านมานั้นใช่หรือไม่ จึงได้เข้าใจ
ว่าเรานั้นยังไม่ได้ขวนขวายเพื่อ
ความสิ้นไปแห่งกิเลสตัณหา
เพราะจุดหมายปลายทางของ
พระพุทธศาสนานั้นคือ วิมุตติ
ความหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวง
ไม่ใช่เรื่องฤทธิ์เดชปาฏิหาริย์
ซึ่งมันเป็นเพียผลพลอยได้ของการ
เจริญสมาธิ เป็นเพียงบาทฐานไปสู่
ปัญญาและไปสู่วิมุตติความหลุดพ้น
ต่อไป แต่สิ่งเหล่านั้นถ้ารู้จักนำมาใช้
ก็จะมีประโยชน์มากมายในการเผยแผ่
พระพุทธศาสนา เพราะจะเป็นเครื่องมือ
ที่ใช้กับผู้ที่ยังกระด้าง อวดดี
ยังมีทิฏฐิมานะที่แรงกล้าให้เกิดความ
เลื่อมใสศรัทธา ได้เข้ามาใกล้ชิดธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖...

...การทำงานทุกอย่างนั้นต้องมี
แผนงาน มีแบบแผนและโครงสร้าง
ที่เราต้องวางไว้ล่วงหน้า ซึ่งที่ผ่าน
มานั้นเกิดจากการคิดและวิเคราะห์หาความเหมาะสมกับเวลา โอกาส
สถานที่ บุคคล เอามาเป็นเหตุ
และผลของการกำหนดแผนงาน
วางใจให้เป็นกลาง มองทุกอย่าง
โดยความเป็นจริง ไม่เอาความคิด
ของตนเองมาเป็นบรรทัดฐานใน
การคิดและวิเคราะห์ เพื่อให้เกิด
ความเหมาะสมกับเหตุและปัจจัย
ที่มีและเป็นอยู่ คิดงานจากพื้นฐาน
ที่มีอยู่ " คือคิดได้และทำได้ด้วย "
ไม่ใช่คิดไปแบบจินตนาการคือการ
ที่คิดได้แต่ทำไม่ได้ เพราะขาดซึ่ง
เหตุและปัจจัย มันเป็นเพียงความคิด
ความฝันที่เลื่อนลอย ไม่สามารถทำ
ให้เป็นรูปธรรมขึ้นมาได้ แต่ถ้าเรา
คิดงานจากเหตุและปัจจัยที่มีอยู่
สิ่งที่เราคิดนั้นสามารถที่จะทำให้เป็น
รูปธรรมได้ขึ้นมาทันที เพราะคิดจาก
สิ่งที่มีและที่เป็น ไม่ได้ไปคอยเหตุ
และปัจจัยในอนาคตที่ยังไม่มีและยัง
ไม่มา สิ่งที่คิดจึงสามารถที่จะทำได้
สิ่งที่สำคัญในการคิดก็คือการรู้จัก
กำลังของตนเอง รู้ประมาณในกำลัง
ความรู้ความสามารถและโอกาส
ที่ตนมี ไม่ทำในสิ่งที่เกินกำลังของ
ตนเอง เพราะการทำงานที่เกินกำลัง
ของตนเองนั้นอาจนำมาซึ่งความ
ทุกข์กายและทุกข์ใจ....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๔...

...การฝึกจิตนั้นต้องกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ
ไม่มีเวลาหยุดพัก เพราะการเจริญสติ
นั้นต้องทำในทุกโอกาส เพื่อให้สติ
นั้นมีกำลังเพิ่มยิ่งๆขึ้น เพื่อให้เห็น
การเกิดดับของสรรพสิ่งและละวาง
อารมณ์ที่เป็นอกุศลจิตที่เกิดขึ้น
ให้ได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งสิ่งนั้นต้อง
อาศัยกำลังของสติสัมปชัญญะ
และองค์แห่งคุณธรรมเป็นตัวเข้าไป
จัดระบบความคิดทั้งหลายของจิต
โดยต้องมีสมาธิคือจิตที่สงบนิ่ง
เป็นบาทฐานแห่งการพิจารณา ทุกเวลา
ที่ผ่านไปนั้น จึงเป็นการปฏิบัติธรรม...
...บริหารกาย บริหารจิต จัดตารางชีวิต
ก้าวไปบนสายทางแห่งโลกและธรรม
ซึ่งต้องเป็นไปโดยพร้อมกัน ตราบใดที่
ยังไม่บรรลุซึ่งโลกุตรธรรม...

...ชีวิตมันเป็นเช่นนั้นเอง...

๐ มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
หมุนสลับ กันไป ทุกแห่งหน
เพราะว่ายัง เวียนว่าย ในวังวน
ยังไม่พ้น จากวัฏฏะ สังขารา

๐ เก่าดับไป สิ่งใหม่ ก็แทนที่
เป็นอย่างนี้ มานาน กันหนักหนา
เพราะโลกนี้ ล้วนแล้ว แต่มายา
จึงเวียนว่าย กันมา ไม่หมดกรรม

๐ เมื่อมีเกิด ก็ย่อม จะมีดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป ให้น่าขำ
เพราะกิเลส ตัณหา ชักพานำ
ก่อเกิดกรรม เวียนว่าย ในสายธาร

๐ คือสายธาร ของมนุษย์ ไม่หลุดพ้น
จึงเวียนวน เกิดดับ กับสังขาร
ไม่สิ้นสุด เวียนว่าย มานมนาน
คือสังขาร วัฏฏะ ที่หมุนวน

๐ แต่แนวทาง พุทธะ นั้นละได้
โดยฝึกใจ ให้ชอบ ประกอบผล
ละกิเลส ตัณหา และตัวตน
ก็หลุดพ้น จากกรรม ที่ทำมา

๐ ไม่ต้องกลับ มาเกิด ประเสริฐสุด
ก็เพราะหลุด จากกิเลส และตัณหา
เพราะเห็นทุกข์ เห็นภัย ในมายา
ละอัตตา ละมานะ ละตัวตน

๐ ไม่ก่อกรรม ทำบาป ที่หยาบช้า
ปรารถนา อยู่กับ บุญกุศล
เพิ่มกำลัง บารมี ให้แก่ตน
และฝึกฝน เจริญจิต ภาวนา

๐ มีสติ อยู่กับตัว รู้ทั่วพร้อม
แล้วก็น้อม ตั้งจิต ปรารถนา
ดูความคิด ดูกาย ที่เป็นมา
ให้ปัญญา เห็นทุกข์ และเข้าใจ

๐ เมื่อเห็นทุกข์ เห็นธรรม เพราะทำจิต
เปลี่ยนความคิด ตั้งจิต กับสิ่งใหม่
อยู่กับธรรม มีธรรม ประจำใจ
ก้าวเดินไป ตามทางธรรม พระสัมมา

๐ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ
เอาเป็นเหตุ ฝึกฝน และค้นหา
เพื่อให้เกิด สมาธิ และปัญญา
จะนำพา ชีวิต พ้นวังวน...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒...

...การอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น
เราต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี
ต่อชุมชนและคนรอบกาย
เพื่อพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
ก่อนที่เราจะร้องขอจากเขานั้น
เราต้องแบ่งปันและให้เขาก่อน
จงเป็นผู้ให้แล้วท่านจะรับการ
ให้ตอบแทน เป็นคำสอนของ
ครูบาอาจารย์ การมีน้ำใจต่อ
หมู่คณะนั้น จะทำให้ท่านได้รับ
ความเกรงใจ
...สรุปลงได้ในหลักธรรมเรื่อง
"พรหมวิหาร " ซึ่งแปลว่าเป็นธรรม
อันเป็นเครื่องอยู่ของพรหม
ธรรมอันเป็นหลักประจำใจ
ของผู้ใหญ่ ธรรมที่ผู้ใหญ่
ควรประพฤติ พรหมวิหารนั้น
เป็นธรรมที่เกิดขึ้นในใจ
เป็นธรรมที่กระตุ้นให้เกิด
การกระทำ เช่น สงเคราะห์
ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น ซึ่งมี
อยู่ ๔ ประการอันได้แก่...
๑.เมตตา คือความรัก ความปรารถนาดี
ต้องการให้ผู้อื่นมีความสุข
๒.กรุณา คือ ความหวั่นไหว ความ
สงสารเมื่อเห็นผู้อื่นเป็นทุกข์
คิดจะช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นจากทุกข์
๓.มุทิตา คือ ความพลอยยินดี
ความดีใจด้วย ที่ผู้อื่นมีความสุข
ได้รับความสำเร็จ
๔.อุเบกขา คือความวางใจ
เป็นกลาง ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ
เมื่อผู้อื่นได้รับความวิบัติ
...ธรรมในหมวดพรหมวิหารนี้ จึงเป็น
สิ่งที่ผู้ใหญ่หรือผู้นำต้องกระทำ ต้องมี
เพื่อให้เกิดความพอดี เสมอกันของ
ผู้ร่วมงาน เป็นธรรมที่จะประสานใจ
ทำให้เกิดความรักใคร่สามัคคีของ
หมู่คณะ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๐...

..." บัณฑิตควรตั้งตนไว้
ในคุณธรรมก่อน แล้วจึง
ค่อยสอนผู้อื่นภายหลัง
ตนจึงจะไม่มัวหมอง "
... อตฺตานเมว ปฐมํ
ปฏิรูเป นิเวสเย
อถญฺญมนุสาเสยฺย
น กิลิสฺเสยฺย ปญฺฑิโต ...
...วันเวลาที่ผ่านไปสำหรับวันๆหนึ่ง
มีสติระลึกรู้อยู่กับปัจจุบัน อดีตที่ล่วง
ไปแล้วนั้น ผุดขึ้นมาบ้างในบางคราว
ส่วนอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ก็มีบ้างที่ยัง
คิดกังวล แต่ก็ไม่ทำให้ถึงกับทุกข์
...มีสติอยู่กับปัจจุบันธรรมมากกว่า
หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ลมหายใจ
มันสั้นก็รู้ ลมหายใจยาวมันก็รู้ หายใจ
โปร่งโล่งเบาสบายก็รู้ อยู่กับลมหายใจ
เพียงเท่านั้นก็เพียงพอต่อการปฏิบัติ
สติและปัญญาจะแก่กล้าขึ้นมาเอง
ถ้าเราได้กระทำและฝึกฝนอยู่อย่าง
สม่ำเสมอ ไม่ทอดทิ้งธุระ
...เมื่อเราอยู่กับธรรม ธรรมนั้นก็อยู่
กับเรา เมื่อเรารักษาธรรม ธรรมนั้น
จะรักษาเรา ธรรมะคือตัวเรา ตัวเรา
คือธรรมะ เพราะธรรมะนั้นคือธรรมชาติ
ที่เป็นจริงของสรรพสิ่งในโลกนี้...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๘...

“ ยสฺส นตฺถิ อิทํ เมติ ปเรสํ วาปิ กญฺจนํ
มมตฺตํ โส อสํวินฺทํ นตฺถิ เมติ น โสจติ ”
..ผู้ใดไม่กังวลว่า นี้ของเรา นี้ของผู้อื่น
ผู้นั้น เมื่อไม่ถือว่าเป็นของเรา
จึงไม่เศร้าโศกว่าของเราไม่มี ดังนี้...
(ขุ.สุ. ๒๕/๕๑๙, ขุ.มหา. ๒๙/๕๓๔)
...ในการศึกษาธรรมะและประพฤติ
ปฏิบัติธรรมนั้น เราต้องมีวิจารณญาณ
อย่าเชื่อทันทีที่ได้ยิน ได้ฟังมา
อย่าได้ศรัทธาเพราะยึดติดใน
ตัวบุคคล จงเอาเหตุและผลมาเป็น
ที่ตั้ง แห่งการคิดและพิจารณาธรรม
ว่าควรจะเชื่อหรือจะปฏิเสธ ในสิ่งที่
ได้อ่าน ได้ยินหรือได้ฟัง ดั่งที่เคย
กล่าวไว้ว่า “ ถ้าเชื่อในทันที จะนำ
ไปสู่ความงมงาย ถ้าปฏิเสธทันที
จะทำให้เสียโอกาส ขาดประโยชน์
ควรพิจารณาไตร่ตรองให้รอบครอบ
และทดลองปฏิบัติ พิสูจน์ ฝึกฝน
ที่ใจตน ให้เกิดความกระจ่างชัด
ขึ้นด้วยใจตน ตามเหตุและผลแล้ว
จึงควรเชื่อหรือปฏิเสธในสิ่งที่ได้
อ่าน ได้ยิน ได้ฟังมา
...ความศรัทธาที่มาจากอิทธิปาฏิหาริย์
มักจะนำไปสู่ความงมงายได้ง่าย
เพราะจะทำให้ขาดการพิจารณา
ในเหตุและผล อย่าให้ความศรัทธา
ในตัวบุคคล มาบดบังเหตุและผล
สภาวธรรมที่แท้จริง ในสิ่งที่เป็น
ปัจจุบันธรรมทั้งหลาย ซึ่งจะทำให้
เกิดปัญญามีดวงตาเห็นธรรม เข้าถึง
สภาวธรรมที่แท้จริงนั้นได้...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๖...

...มนุษย์ทุกคนต้องดำเนินไปตามวิถีทาง
ของตน ตามเหตุและผลที่ตนตั้งไว้ มีเหตุ
และปัจจัยที่แตกต่างกัน ก้าวเดินไปตาม
วิถีแห่งกรรม เกิดจากความคิดและสิ่ง
ที่ทำจากอดีตและปัจจุบันเป็นแรงส่ง
ให้เป็นไป ทุกชีวิตนั้นเลือกที่มาไม่ได้
แต่สามารถที่จะกำหนดที่ไปในอนาคต
ของตนนั้นได้ ด้วยการสร้างเหตุและปัจจัย
ในวันนี้ เพื่อเป็นตัวชี้หนทางในอนาคต
กำหนดได้ด้วยการกระทำของเราในวันนี้
เพื่อเปลี่ยนแปลงวิถีแห่งกรรมที่ทำมา
ในอดีตของตนได้ คือการสร้างเหตุและ
ปัจจัยตัวใหม่ให้มีกำลังมากกว่าที่เคย
สั่งสมมา โดยใช้กาลเวลาในการกระทำ
เปลี่ยนแปลงความคิด เปลี่ยนแปลง
ซึ่งพฤติกรรม สร้างความเคยชินให้กับ
ชีวิต ด้วยวิธีการคิดแบบใหม่ ทำความรู้
ความเข้าใจในวิถีแห่งโลกและธรรม
ที่เป็นของคู่กันให้เข้าใจ
...โลกและธรรมต้องก้าวไปพร้อมกัน
ด้วยความเหมาะสม ความลงตัว พอเหมาะ
และพอควร ไม่เคร่งจนเกินไปในทางธรรม
จนกลายเป็นการทอดทิ้งธุระในทางโลก
ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์และ
ไม่หย่อนเกินไปในทางธรรม จนกลาย
เป็นการไร้ซึ่งคุณธรรม หาความพอเหมาะ
พอดีในการทำหน้าที่ของตน อยู่บนเหตุ
และผลของความพอดีและพอเพียง เลี้ยง
ชีวิตโดยชอบ ประกอบกรรมในสิ่งที่เป็น
กุศล สร้างสิ่งที่เป็นมงคลให้แก่ชีวิต
โดยการคิดและทำ ในสิ่งที่ไม่เป็นภัยต่อ
ชีวิตและไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น และไม่ฝ่าฝืน
ศีลธรรมกฎหมายที่ดีงามของบ้านเมือง
ทำในเรื่องที่ชอบ อันประกอบเป็นบุญกุศล
เพื่อสร้างมงคลให้แก่ชีวิต ปรับเปลี่ยน
ความคิดปรับเปลี่ยนจิตให้เป็นกุศล
เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีงาม
...การสร้างเหตุและปัจจัยที่ดีในวันนี้
เป็นการชี้หนทางในอนาคตของตน
เป็นเหตุและผลที่จะส่งผลในอนาคต
เป็นการกำหนดอนาคตหนทางที่จะไป
โลกและธรรมนั้นต้องเดินคู่กันไป เพื่อให้
โลกนี้มีคุณธรรม โดยการเริ่มกระทำที่
จิตใจของเราเป็นเริ่มแรก จัดระเบียบ
ให้แก่ชีวิตของตนเองเสียก่อน ก่อนที่จะ
ไปเรียกร้องจัดระเบียบให้แก่สังคม
เริ่มต้นที่ความคิด เริ่มที่จิตของเราเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔...

...ยอมรับความจริงว่าในบางครั้งนั้น
สภาพร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้า
จากการเดินทาง จากการทำงาน
และอุปสรรคปัญหาที่ผ่านเข้ามา
แต่ถ้าถามว่าเคยท้อแท้บ้างไหม
ตอบได้เลยว่าไม่เคยที่จะท้อแท้
ถ้ามันหนัก ก็ถอยมาพัก ตั้งหลักใหม่
มองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์
ที่ได้ผ่านมา เพื่อสรุปหาแนวทาง
ที่จะก้าวย่างกลับไปเดินใหม่
สร้างเติมเสริมขวัญและกำลังใจ
ปลุกศรัทธาให้เพิ่มขึ้นมาใหม่
แล้วก้าวเดินไป อย่างมั่นใจและมั่นคง...
..." ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น
แล้วก็ปล่อย " คือการสอนธรรมะแบบ
ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ สอนแบบที่
ไม่ให้เขารู้ว่าเรากำลังสอนธรรมะแก่เขา
เพราะการพูดอย่างเดียวนั้นมันจะได้ผล
น้อยมาก ถ้าเราไม่ได้ทำอย่างที่เราพูด
" ทำให้ดูดีกว่าพูด " เพราะจะเป็นการ
พิสูจน์ในสิ่งที่พูดนั้นว่าทำได้หรือไม่
บางครั้งเราคิดดีเกินไป พูดดีเกินไป
แต่ไม่สามารถที่จะทำได้ ในสิ่งที่คิด
และสิ่งที่พูด เพราะว่าเหตุและปัจจัย
ยังไม่พร้อม จงคิดและพูดในสิ่งที่
สามารถจะทำได้ทันที ในสิ่งที่เหตุ
และปัจจัยมีพร้อม แล้วสิ่งที่เราคิด
และเราพูดก็จะกลายเป็นความจริง
เป็นรูปธรรม เป็นสิ่งที่จับต้องได้...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม...
...๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๒...

...การเข้าอยู่ปริวาสกรรมนั้นเป็นหนึ่งใน
กิจวัตร ๑๐ ประการของพระภิกษุสงฆ์
เพื่อการดำรงไว้ซึ่งการประพฤติปฏิบัติ
ตามพระธรรมวินัย ในการออกจากครุ
อาบัติ ทั้งที่รู้ก็ดีและไม่รู้ก็ดี เป็นการอยู่
ชดใช้ในครุอาบัตินั้น
...เป็นการลดมานะ ละทิฏฐิของพระภิกษุ
ผู้เข้าอยู่ปริวาสกรรม เพราะจะถูกลดชั้น
ให้ต่ำกว่าพระปกติ แม้ท่านจะบวชได้
เพียงวันเดียวก็ตาม ต้องอยู่ในข้อวัตร
ปฏิบัติที่พระปกติกำหนดให้ทำ เป็นผู้
ว่าง่าย ไม่มากคำต่อพระปกติผู้ควบคุม
สังฆกรรม
...ความบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ของศีลนั้น
เป็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน ถ้าเราได้ปฏิบัติ
ตามธรรมตามวินัย ไม่บกพร่องแล้ว
มันจะมีปีติหล่อเลี้ยงกายและจิตให้มี
พละกำลัง มีความโปร่ง โล่งเบา สบาย
มีความเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๐...

...การเป็นผู้ปฏิบัติธรรมนั้น ต้องรู้จัก
ครอบงำประกาย ไม่ควรโอ้อวดตัว
โชว์อวดให้เขารู้ว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม
เพราะการปฏิบัติธรรมนั้นมิใช่การแสดง
มิใช่เป็นไปเพื่อการโอ้อวด
ประกวดกัน
เพื่อให้เขากล่าวสรรเสริญยกย่อง
แต่เป็นไปเพื่อความสงบ สะอาด สว่าง
ละวางจากทิฐิมานะและอัตตา
และเพื่อความจางคลาย
ของกิเลส
ตัณหา อุปาทาน
...ซึ่งการปฏิบัติธรรมนั้น ต้องเกิดจาก
ความคิดและจิตที่เป็นกุศล การเริ่มต้นที่
ถูกต้องและดีงาม ความเจริญในธรรม
จึงบังเกิด เพราะคำว่า ภาวนา
นั้นคือการกระทำให้ดีขึ้น พัฒนาขึ้น
สิ่งที่เรียกว่าพัฒนาขึ้นดีขึ้น นั้นก็คือ
ความดี คือสิ่งที่เป็นกุศลธรรมทั้งหลาย...
๐ เจริญสุข เจริญธรรม ในยามเช้า ๐
.....จะสุขใดไหนเท่าสุขในธรรม.....
๐ เจริญจิต เจริญใจ ปฏิบัติ
เพื่อขจัด ซึ่งกิเลส และตัณหา
เพื่อเสริมสร้าง จิตใจ ให้ศรัทธา
ภาวนา ให้สงบ พบที่ใจ
๐ จงดูกาย ดูจิต พร้อมดูธรรม
ดูแล้วนำ มาคิด วินิจฉัย
ดูให้เห็น ในสิ่ง ที่เป็นไป
ให้เข้าใจ สิ่งที่เห็น ความเป็นมา
๐ มองหาเหตุ ปัจจัย มองให้เห็น
สิ่งที่เป็น บ่อเกิด ของปัญหา
ใช้ความคิด ใช้สติ ใช้ปัญญา
จงมองหา มองให้เห็น ความเป็นจริง
๐ ชีวิตนี้ ย่อมมี อุปสรรค
เป็นตามหลัก เปลี่ยนไป ในทุกสิ่ง
อนิจจา ไม่เที่ยง คือความจริง
สรรพสิ่ง ย่อมผันแปร ไม่แน่นอน
๐ เมื่อมีได้ ก็ย่อม จะมีเสีย
เมื่ออ่อนเพลีย ควรตั้งหลัก หยุดพักผ่อน
ให้จิตใจ เข้มแข็ง และแน่นอน
แล้วค่อยย้อน มาแก้ไข ให้ทันการ
๐ การกดดัน ตนเอง เกรงจะเสีย
กายอ่อนเพลีย และจิตใจ ไม่อาจหาญ
ทำสิ่งใด ไม่สำเร็จ เสร็จตามกาล
สิ่งที่ผ่าน ไม่เห็นชัด เพราะอัตตา
๐ ทุกปัญหา ย่อมมีทาง จะแก้ไข
อยู่ที่ใจ ยอมละ ซึ่งตัณหา
ความอยากมี อยากได้ ที่เป็นมา
คือตัณหา ความโลภ เข้าครอบงำ
๐ เมื่อไม่ยอม เสียสละ ก็ละอยาก
ต้องลำบาก ทำชีวิต ให้ตกต่ำ
ก่อให้เกิด จองเวร และสร้างกรรม
บุญไมทำ แต่กรรมผิด ติดตามตน
๐ เพราะตัณหา อัตตา และมานะ
ที่ไม่ละ ไม่วาง จึงให้ผล
ต้องกลุ้มใจ ไร้สุข ต้องทุกข์ทน
นั้นคือผล ของกรรม ที่ทำมา
๐ ความพอดี พอเพียง เลี้ยงชีวิต
รู้ถูกผิด ในกิเลส และตัณหา
รู้แล้วละ รู้แล้ววาง ด้วยปัญญา
จะนำพา ชีวิต จิตเจริญ
๐ เจริญธรรม ล้ำเลิศ ประเสริฐนัก
มีคนรัก คนชม และสรรเสริญ
เจริญธรรม นำใจ ให้เพลิดเพลิน
สุขใดเกิน สุขในธรรม องค์สัมมา
๐ สุขทางโลก นั้นไม่นาน ก็จางหาย
พอสุขคลาย จิตก็ทุกข์ มีปัญหา
สุขในธรรม นั้นดำรง ทรงเรื่อยมา
ก็เพราะว่า ใจนั้น มันเพียงพอ......

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๘...

... สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหวไปตาม
กฎแห่งธรรมชาติ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่
แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้น
อาจจะแตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัย
ของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น จนบางครั้ง
เราแทบจะไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลง
ของความเสื่อมสลายที่กำลังเกิดขึ้น
อยู่ทุกขณะ จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือ
ในสิ่ง เหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไป
ตามที่ใจของเรานั้นปรารถนาให้เป็น
...ซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้นตอบสนองความ
ต้องการของเราได้ เราก็จะยินดีและ
เพลิดเพลินไปกับมัน แต่ถ้าสิ่งนั้น
ไม่เป็นไปตามที่ใจของเราปรารถนา
และต้องการแล้ว ก็จะเกิดความขุ่นใจ
ความคับแค้นใจ ความทุกข์ทั้งหลาย
ก็จะเกิดขึ้นในจิต เพราะว่าเราไปยึดติด
ในความต้องการของเราเกินไป ไม่เข้าใจ
และยอมรับในความเป็นจริงของสิ่ง
ทั้งหลายทั้งปวง ที่มันต้องดำเนินไป
ตามกฎแห่งธรรมชาติทั้งหลาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๖...

...ในความเรียบง่าย ไร้รูปแบบนั้น
ต้องไม่เป็นภัยต่อชีวิตตนเอง
ไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืน
พระธรรมวินัยและกฎระเบียบของสังคม
เป็นไปตามความเหมาะสมของจังหวะ
เวลา โอกาส สถานที่ บุคคล อยู่บน
พิ้นฐานของเหตุและผล ปัจจัยองค์
ประกอบทั้งหลาย
...เป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศล
เป็นมงคลแก่ชีวิต จากสิ่งที่คิดและกิจ
ที่ทำ นั้นคือความ “ เรียบง่าย ไร้รูปแบบ
แต่ไม่ไร้สาระ “ เป็นกิจที่สมณะนั้นควรคิด
ควรทำในการดำเนินชีวิต เพื่อพัฒนา
ทางจิต ไปสู่ความสงบเพื่อความจาง
คลายของอัตตา กิเลส ตัณหาและ
อุปทานทั้งหลาย เพื่อความเป็นผู้
ที่เลี้ยงง่าย ไม่สร้างความลำบากใจ
ความอึดอัดและความกดดันให้แก่
บุคคลรอบข้าง ให้ทุกอย่างเป็นไป
ตามสามัญลักษณะของธรรมชาติ
ที่มันควรจะเป็น โดยมีธรรมวินัย
เป็นกฎกติกาของชีวิตและเป็นกิจ
ที่ต้องกระทำ
...อย่าได้ไปตั้งกฎกติกาใหม่ขึ้นมา
เพื่อสนองตอบตัณหาของตนเอง
ไม่ควรตัด ไม่ควรเติม เพิ่มในสิ่งที่
พระพุทธองค์นั้น ทรงตรัสไว้ชอบแล้ว
ตรัสไว้ดีแล้ว เพราะสิ่งที่ไปตัดออก
หรือเพิ่มเข้ามาใหม่นั้น มันมาจาก
ตัณหา ความอยากความต้องการ
ของเราเองทั้งนั้น ที่อยากจะให้มัน
เป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนา
และต้องการ มันจึงเป็นการสร้างรูปแบบ
ขึ้นมาเพื่อสนองตอบตัณหาของตัวเราเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๔...

...ในการสนทนาแลกเปลี่ยนทัศนะหรือ
สภาวธรรมในหมู่ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายนั้น
สิ่งที่พึงจะสังวรก็คือการแสดงความ
คิดเห็นนั้น ต้องอยู่บนพื้นฐานของความ
เหมาะสม พอดีพอเหมาะและพอควร
มากเกินไปมันจะกลายเป็นความฟุ้งซ่าน
ไร้สาระน่าเบื่อหน่ายต่อผู้รับ ทำให้ความ
คิดเห็นต่อๆไป กลายเป็นสิ่งที่ถูกปฏิเสธ
ไม่ได้รับความสนใจ ทั้งที่อาจจะเป็น
ความคิดเห็นที่ดีๆ
...สิ่งนั้นคือเรื่องของกาลเทศะ การรู้จัก
จังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล
ที่ต้องศึกษาและทำความเข้าใจ ในการ
แสดงความคิดเห็นและการสนทนากับผู้อื่น...
... เป็นคำพูดที่ได้กล่าวแก่ผู้มาปฏิบัติธรรม
อยู่เสมอ ถึงเรื่องที่ควรระวังในการแลกเปลี่ยน
ความคิดเห็น การพูดคุยเพื่อนำไปสู่ความรู้
ความเข้าใจและการตอบรับของผู้ฟัง.....
...รอยทาง รอยธรรม...
๐ รอยทาง นั้นสร้าง รอยธรรม
รอยย่ำ นั้นคือ รอยทาง
รอยธรรม นั้นคือ แบบอย่าง
แนวทาง ที่ได้ ก้าวนำ
๐ เรียบเรียง นำมา บอกเล่า
ให้เข้า ใจใน หลักธรรม
ออกจาก โลกที่ มืดดำ
น้อมนำ สู่เส้น ทางดี
๐ หลายหลาก มากมาย มุมมอง
สนอง ตอบใน ทุกที่
แนวทาง ตัวอย่าง วิธี
นั้นมี ให้เรา เดินตาม
๐ เดินตาม เส้นทาง สายธรรม
ชี้นำ ให้เรา ก้าวข้าม
หุบเหว วัฏฏะ ขวากหนาม
เดินตาม สายธรรม กรรมดี
๐ กรรมดี นั้นจะ ส่งผล
มงคล เสริมค่า ราศี
จิตดี ส่งให้ กายดี
จะมี ความสุข ที่ใจ
๐ สุขใจ เพราะไร้ ซึ่งทุกข์
พบสุข พบความ สดใส
ชีวิต ก้าวเดิน ต่อไป
เพราะได้ เดินตาม ทางธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๒...

...การพูดหรือการแสดงออกทางกายนั้น
บางครั้งทำให้เรารู้ถึงความรู้สึกนึกคิด
และอารมณ์ของเขา เพราะคำพูด สีหน้า
แววตา มันสื่อถึงความรู้สึกภายในของเขา
ซึ่งถ้าเราเป็นผู้ฟังหรือคู่สนทนา ควรที่จะ
สังเกตในอาการเหล่านั้น เพราะการพูด
นั้นมันสื่อให้รู้ถึงภูมิปัญญาของผู้พูด
ว่ารู้จริงหรือไม่ หรือว่าได้แต่พูดโดย
ไม่รู้จริง แต่คนที่นิ่ง ไม่พูด ไม่แสดง
ออกนั้น เราจะอ่านความรู้สึกนึกคิด
เขายาก เพราะเขาไม่ยอมเผยตัวตน
ที่แท้จริงออกมา
...เหมือนดั่งคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า
" น้ำนิ่งไหลลึก " เราไม่รู้ว่าเขาคิด
อย่างไร เหมือนกับสายน้ำที่ลึกและ
กว้างใหญ่ ผืนน้ำด้านบนคล้ายดั่ง
สงบนิ่ง แต่เบื้องล่างกระแสน้ำนั้น
ไหลเชี่ยวและแรง ฉะนั้นอย่าได้รีบ
ตัดสินโดยสายตาที่มองเห็น จงคิด
และพิจารณาให้ถ้วนถี่ รอบคอบ
เสียก่อน จึงตัดสินว่ามันเป็นอย่างไร
...คนเรานั้นอย่ารีบด่วนสรุปว่าเขา
เป็นอย่างไร โดยเพียงคำพูดหรือ
การกระทำที่เราเพิ่งจะเห็น เพิ่งจะรู้
หรือพึ่งจะได้ยิน ต้องศึกษากันไปก่อน
ให้คุ้นเคยกัน แล้วจึงจะสรุปว่าเขา
เป็นอย่างไร
...ซึ่งจะขอยกคำคมมากล่าวอ้างเพื่อ
ให้เป็นแบบอย่างในการคิดและพิจารณา
ว่าเขาเป็นอย่างไร ก่อนที่จะตัดสินใจ
ในตัวบุคคลเหล่านั้น ซึ่งมีดั่งนี้
...จะรู้ว่าใครมีศีลหรือไม่
ต้องอยู่ร่วมกันนานๆ
...จะรู้ว่าใครมือสะอาดหรือไม่
ต้องดูที่การทำงาน
...จะรู้ว่าใครมีปัญญาหรือไม่
ต้องดูที่การสนทนา
...จะรู้ว่าใครมีกำลังใจเข้มแข็งหรือไม่
ต้องดูที่คราวคับขัน...
...ทุกสิ่งอย่างนั้น กาลเวลาจะเป็นตัว
พิสูจน์ในตัวบุคคลและผลของงาน....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๓๐ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐...

...กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนและเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่งสรรพสิ่ง
ย่อมเคลื่อนไหว โลกนั้นแปรเปลี่ยนไป
อยู่ตลอดเวลา ไม่เคยหยุดนิ่ง กระแส
แห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและ
หยุดอยู่ แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวัน
ที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้และได้
เห็นถึงความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญาณ
ตนเอง สิ้นสุดได้ด้วยการที่รู้จักพอ
โดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป
...ความสำเร็จของชีวิตนั้นคือรางวัลของชีวิต
ซึ่งมิได้วางไว้ในจุดเริ่มต้นของการเดินทาง
การทำงานทุกสิ่งอย่างย่อมมีอุปสรรคและ
ปัญหา เหมือนกับคำที่กล่าวว่า “เส้นทางนั้น
มิได้โรยด้วยกลีบดอกกุหลาบเสมอไป
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ การเดินทาง
ของชีวิตนั้นยังไม่จบ ไม่มีคำว่าล้มเหลว
ในชีวิต เพราะสิ่งที่ผ่านมานั้นมันล้วนเป็น
บทเรียนของชีวิตที่จะพัฒนาจิตของเรา
ให้ก้าวเดินต่อไป....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๘ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๘...

...ธรรมทั้งหลายนั้นไม่มีใครเป็น
เจ้าของ เป็นของที่อยู่คู่กับธรรมชาติ
คู่โลกกันมา เพียงแต่การใช้ภาษา
ในการสื่อนั้น อาจจะแตกต่างกัน
ในสำนวนและลีลา แต่เนื้อหาและ
ความหมายต่างก็ไปในทิศทางเดียวกัน
คือการสร้างสรรค์ให้โลกนี้สงบและร่มเย็น
ชี้ให้เห็นคุณและโทษของกิเลสทั้งหลาย
เป็นไปเพื่อความจางคลายในทิฏฐิมานะ
อัตตา ตัณหาและอุปาทาน ธรรมนั้นจึง
ไม่ควรมีการสงวนลิขสิทธิ์ยึดถือมาเป็น
ของผู้ใดแต่ผู้เดียว ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่
กับความรู้สึกนึกคิดและจิตสำนึกของ
แต่ละคน ที่จะแสวงหาผลประโยชน์
จากธรรมนั้น
...ชีวิตในแต่ละวัน ต้องพบปะและสื่อสาร
กันกับผู้คนมากมาย แม้นจะหลบหลีก
มาอยู่ในที่ ห่างไกลจากชุมชนแล้วก็ตาม
ก็ยังมีคนพยายามที่จะไปมาหาสู่ ขึ้นมา
เยี่ยมเยือนพบปะพูดคุย ที่อยู่ห่างไกล
ก็ใช้การสื่อสารสมัยใหม่ในยุคไอที
เพื่อที่จะได้คุยกัน โลกและธรรมนั้น
จึงต้องดำเนินไปคู่กัน
...จึงเอาปัจจุบันธรรมมาพิจารณาเป็น
อารมณ์กรรมฐาน พิจารณาสิ่งทั้งหลาย
ที่ได้เห็นให้เป็นธรรมะ พิจารณาให้เห็น
ถึงคุณและโทษ ประโยชน์และมิใช่
ประโยชน์ในสิ่งนั้น พิจารณาลงไปใน
อริยสัจ ๔ให้เห็นปัญหา ให้เห็นที่มา
เห็นที่ดับและทางไปอันได้แก่ ทุกข์
สมุทัย นิโรธ มรรค โดยใช้หลักของ
พระไตรลักษณ์มาเป็นพื้นฐาน เห็นความ
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณา
ให้เห็นและเข้าใจจนเกิดความเบื่อหน่าย
จางคลาย ในทิฏฐิมานะ อัตตา ตัณหา
และอุปาทาน เห็นการเกิดดับของ
โลกธรรมทั้ง ๘ จนจิตจางคลายไม่เข้าไป
ยึดถือในสิ่งนั้น วางจิตเป็นกลางและมอง
ทุกอย่างเป็นธรรมะ แล้วจะเกิดการลดละ
ด้วยสภาวะจิตที่เข้าถึงธรรม...

...วันเวลาผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่ง
สรรพสิ่งเสื่อมทรามตามสมัย
เมื่อศีลธรรมไม่กลับมาโลกบรรลัย
เพราะจิตใจเสื่อมทรามตามเวลา
...แม้นสายลมสายน้ำจะเปลี่ยนทิศ
แต่ดวงจิตนั้นควรจะรักษา
ให้มั่นคงดำรงค์ซึ่งศรัทธา
แล้วศีลธรรมจะกลับมาสู่จิตใจ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๖ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖...

...ในยามดึกสงัดของราตรีหนึ่ง
นั่งมองจันทร์ที่ริมหน้าต่าง
ดูลมหายใจเข้าออกของตนเอง
ภายนอกเคลื่อนไหวภายในสงบนิ่ง
เสียงหรีดหริ่งเรไรดังแว่วมาแผ่วเบา
คล้ายเสียงดนตรีแห่งรัตติกาล
พระจันทร์เสี้ยวของคืนขึ้นหกค่ำ
หมู่ดาวที่พราวแสงบนท้องฟ้า
ธรรมชาติจัดสรรมาได้อย่างลงตัว.....
...ราตรีภายใต้แสงจันทร์เสี้ยว
ผู้คนมากมายแต่คล้ายกับโดดเดี่ยว
นั่งเขียนบทกวีที่ริมหน้าต่างยามค่ำคืน
บอกเล่าเรื่องราวแห่งประสบการณ์
จิตร่าเริงเบิกบานอยู่ในธรรม
ใต้แสงเดือนแสงดาวที่ส่องลงมา
กับเวลาที่กำลังจะผ่านไป
ค้นพบสิ่งแปลกใหม่ขึ้นมาในจิต
เมื่อได้ใคร่ครวญคิดพิจารณา....
...วันเวลาของชีวิตที่กำลังดำเนินไป
ได้พบเห็นและเข้าใจในหลายสิ่ง
เห็นความจริงที่เป็นสัจธรรมของชีวิต
เรียนรู้สิ่งถูกผิดนั้นมามากมาย
จนมาถึงบทสุดท้ายของชีวิต
เมื่อหันมาศึกษาและค้นหาตนเอง
ดูกาย ดูจิต ดูความคิด ดูการกระทำ
น้อมนำเข้ามาสู่ตัวของเราเอง
คือบทเรียนสุดท้ายที่ต้องศึกษาและปฏิบัติ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๔ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔...

...อยู่กับปัจจุบันธรรม ด้วยการเจริญสติ
และสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา ไม่หนีปัญหา
ด้วยการหลบเข้าอารมณ์สมาธิ ใช้สติและ
ปัญญาพิจารณาหาเหตุ หาปัจจัยของอารมณ์
ทั้งหลายที่เกิดขึ้น แล้วเข้าไปดับที่เหตุ
โดยการพิจารณาให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ
เห็นประโยชน์และไม่เป็นประโยชน์ ของอารมณ์
ทั้งหลายเหล่านั้น จนเกิดความกลัวความ
ละอายต่ออกุศลจิตทั้งหลาย เกิดธรรมสังเวช
ขึ้นในจิต เพื่อให้จิตถอดถอนจากการยึดถือ
จนเกิดความเบื่อหน่ายจางคลาย เกิดการ
ปล่อยวาง เมื่อจิตไม่เข้าไปเกี่ยวข้องยึดถือแล้ว
มันก็ดับเหตุไปได้ครั้งหนึ่ง ซึ่งเราจะต้องพยายาม
ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นความเคยชิน
ความชำนาญ ในการคิดพิจารณา รู้เท่าทันอารมณ์
ทั้งหลายที่เกิดขึ้น และดับอารมณ์เหล่านั้นให้ได้
รวดเร็วขึ้น จนเป็นวสี เป็นอุปนิสัย แล้วเราจึง
จะปลอดภัยจากกระแสโลก
...การฝึกจิตนั้นต้องกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ
ไม่มีเวลาหยุดพัก เพราะการเจริญสตินั้นต้องทำ
ในทุกโอกาส เพื่อให้สตินั้นมีกำลังเพิ่มยิ่งๆขึ้น
เพื่อให้เห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง และละวาง
อารมณ์ที่เป็นอกุศลจิตให้รวดเร็ว ซึ่งสิ่งนั้นต้อง
อาศัยกำลังของสติสัมปชัญญะและองค์แห่ง
คุณธรรมเป็นตัวเข้าไปจัดระบบความคิดทั้งหลาย
ของจิต โดยมีสมาธิคือจิตที่สงบนิ่ง เป็นบาทฐาน
แห่งการพิจารณา ทุกเวลาที่ผ่านไปนั้น จึงเป็น
การปฏิบัติธรรม.....
...แด่วันหนึ่งที่ผ่านมาและวันเวลาที่เหลืออยู่...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม...
...๒๒ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒...

...คือสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา...
...วันเวลาของชีวิตที่ผ่านไปใน
แต่ละวันนั้น ใช้ชีวิตตามปกติวิสัย
ที่เคยเป็นมา เหมือนกับว่าไม่ได้
ทำอะไร ภายนอกนั้นเคลื่อนไหว
ไปตามปกติ พบปะพูดคุยสนทนา
แลกเปลี่ยนกับผู้มาเยี่ยมเยือนทั้งหลาย
เมื่อเขาลากลับไปทุกอย่างก็คืน
สู่ความเป็นปกติ
...เพราะการปฏิบัตินั้นเป็นการทำที่จิต
ไม่ใช่ที่กาย การมีสติและสัมปชัญญะ
ระลึกรู้อยู่ภายใน มีความรู้ตัวทั่วพร้อม
ในสิ่งที่คิดและกิจที่กำลังกระทำอยู่
ไม่ใช่การสร้างรูปแบบภายนอกขึ้นมา
เพื่อให้ผู้อื่นรู้ว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม
มันไม่ใช่การแสดงออกทางกาย
...แต่เป้าหมายของการปฏิบัติธรรม
นั้นคือการพัฒนาที่จิต เปลี่ยนแปลง
ความคิด พัฒนาจิตให้มีคุณธรรมสูงขึ้น
น้อมนำจิตนั้นเข้าสู่ความเป็นกุศล ฝึกฝน
จนให้เกิดความชำนาญ ในกระบวนการ
แห่งความคิดจิตสำนึกทั้งหลาย ด้วยการ
มีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศล ควบคุม
ตนในสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ
ไม่ให้อกุศลกรรมเกิดขึ้นมาได้ในขณะนั้น
...เพราะการเจริญวิปัสสนานั้นดูจาก
ภายนอกแล้ว เหมือนกับว่าไม่ได้ทำ
อะไรเลย เพราะเป็นการกระทำที่จิต
มันไม่มีรูปแบบภายนอกทางกายที่
ตายตัว ว่าต้องมีท่าทางอย่างนั้นอย่างนี้
จึงจะเป็นการปฏิบัติวิปัสสนา มันอยู่ที่จิต
คือการมีสติและสัมปชัญญะ ควบคุมที่จิต ควบคุมความคิดและการกระทำ มันเป็น
การทำภายใน รู้ได้เฉพาะตนเท่านั้นเอง
ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ กำลังคิดอะไรอยู่
และสิ่งที่คิดและที่ทำนั้นเรามีเจตนาอย่างไร เป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่
" ไม่มีใครรู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต "ในสิ่งที่กำลัง
คิดและกำลังกระทำเท่าตัวของเราเอง
ถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะที่สมบูรณ์อยู่
ทุกขณะจิต ทุกเวลาของชีวิตที่ผ่านไป
นั้นคือการได้ปฏิบัติเข้าหากุศลธรรม
น้อมนำชีวิตไปสู่ทิศทางที่ดี จึงเป็นสิ่งที่
ควรคิดและกิจที่ควรทำ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๐ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐...

...ชีวิต..จิต..วิญญาณ
ต่างต้องการดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
แม้นเพียงน้อยนิดก็ยินดี
ทำให้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป
...มนุษย์
เสพสุขอยู่กับความฝัน
จินตนาการไปกับคืนวัน
สร้างฝันเพื่อปลอบใจตนเอง
บางครั้งก็สุขสมหวัง
บางครั้งพลาดพลั้งฝันสลาย
สลับสับเปลี่ยนกันไป
ไม่มีอะไรจริงแท้และแน่นอน
...ฝันไปเถิดเจ้าจงฝัน
ฝันให้ไกล ไปให้ถึงซึ่งความฝัน
อย่าท้อแท้เลิกร้างเสียกลางคัน
จงสานฝันนั้นให้เห็นความเป็นจริง
...เพื่อเป็นรางวัลแก่ชีวิต จิต วิญญาณ....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๘ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘...

๐ ธรรมทาน ๐
...ธรรมทานนี้เลิศกว่าทานทั้งหลาย...
...การแสดงธรรมบ่อยๆ แก่บุคคล
ผู้เงี่ยหูลงรับฟัง นี้เลิศกว่าการพูด
ถ้อยคำอันเป็นที่รัก
...การชักชวนผู้ไม่ศรัทธา ให้ตั้งมั่น
ทรงไว้ ได้ถึงพร้อมด้วยศรัทธา
...ชักชวนผู้ละเมิดศีล ให้ตั้งมั่น
ทรงไว้ ได้ถึงพร้อมด้วยศีล
...ชักชวนผู้ไม่อยากให้ ให้ตั้งมั่น
ทรงไว้ ได้ถึงพร้อมด้วยการปันให้
...ชักชวนผู้มีปัญญาทราม ให้ตั้งมั่น
ทรงไว้ ได้ถึงพร้อมด้วยปัญญา
นี้เลิศกว่าการประพฤติประโยชน์ทั้งหลาย
...จากพระไตรปิฎก ภาษาไทยฉบับหลวง
เล่มที่ ๒๓ “ พลสูตร “ ข้อที่๒๐๙...
...สภาวธรรมเป็นของเฉพาะตน
รู้ได้ด้วยการปฏิบัติ เหมือนดั่งคำ
โบราณท่านกล่าวว่า" สิบปากว่า
ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็น ไม่เท่า
มือคลำ สิบมือคลำ ไม่เท่าทำเอง "
...การเข้าใจในสภาวธรรมเกิดขึ้น
ในจิต มิใช่คิดไปเอง แยกอารมณ์
ความรู้สึกออกจากกัน มีสติตั้งมั่น
ไม่เสื่อมคลาย ทำความเข้าใจใน
สภาวะจิต ว่าความคิดนั้นเกิด
จากสิ่งใด สัญญา อุปาทาน ผัสสะ
แล้วจะพบสภาวธรรมที่แท้จริง
...พฤติกรรมภายนอกไม่สามารถ
บ่งบอกสภาวะภายในได้เสมอไป
สภาวะจิต สภาวธรรมนั้นอยู่ภายใน
เป็นของที่รู้ได้เฉพาะตน...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๖ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๖...

...เมื่อจิตของเราอยู่กับปัจจุบันธรรม
ทุกอย่างรอบกายที่ได้พบเห็นก็จะเป็น
ธรรมะไปหมด โศลกธรรมต่างๆก็จะ
เกิดขึ้นแก่จิต ซึ่งเรียกว่า" อุทานธรรม "
เพราะจิตกำลังพิจารณาอยู่กับปัจจุบันธรรม
ทำให้อกุศลจิตไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้
ก็เพราะใจของเรานั้นเป็นกุศล ความเป็น
มงคลก็ย่อมมีแก่เรา ผู้รักษาธรรม...

... ปีเก่าหรือปีใหม่ ทำอะไรแล้วหรือยัง..?

๐ ไม่มีคำ อวยพร ที่อ่อนหวาน
เนื่องในกาล เวลา ที่มาถึง
มีแต่เพียง ข้อคิด ให้คำนึง
สิ่งที่พึง ครวญคิด พิจารณา

๐ เคยทบทวน นึกคิด กันบ้างไหม
มีอะไร เป็นแก่นแท้ และเนื้อหา
จากอดีต ของกาล ที่ผ่านมา
สร้างคุณค่า ให้ชีวิต แล้วหรือยัง

๐ วันเวลา ผ่านไป คือสมมุติ
ที่ไม่หยุด อย่าได้ ไปมุ่งหวัง
กำหนดนับ บอกยาม ตามกำลัง
ไม่ให้พลั้ง ให้พลาด คาดคะเน

๐ทุกขณะ ของจิต ที่ตื่นอยู่
ระลึกรู้ กายใจ ไม่หันเห
สติมั่น ไม่หวั่นไหว ไม่ซวนเซ
ไม่โลเล ตั้งใจ ทำให้จริง

๐ ทำในสิง ที่ชอบ ประกอบกิจ
ไม่เป็นพิษ เป็นภัย ในทุกสิ่ง
เอาหลักธรรม นำทาง ใช้อ้างอิง
ให้จิตนิ่ง ระลึกรู้ อยู่ทั่วกาย

๐ มีสติ มีธรรม นำชีวิต
รู้ถูกผิด รู้เห็น ในความหมาย
เพราะหนทาง แห่งความดี มีมากมาย
จงขวนขวาย ประกอบกรรม ทำความดี

๐ ให้ชีวิต ของเรานี้ นั้นมีค่า
คุ้มราคา ที่ได้เกิด บนโลกนี้
การได้เกิด เป็นมนุษย์ สุดจะดี
เพราะว่ามี เวลา จะสร้างบุญ

๐ อย่าให้วัน นั้นผ่านไป โดยไร้ค่า
เพียรเสาะหา ความดี มาเกื้อหนุน
สร้างความดี สะสมไว้ ให้เป็นทุน
บุญเกื้อหนุน จะส่งให้ ได้ไปดี....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๔ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔...

...พุทธพจน์ที่พระองค์ทรงตรัสไว้ว่า
" ดูกรภิกษุทั้งหลาย ศีลนี้เองเป็นพื้นฐาน
ให้เกิดสมาธิคือความสงบใจ สมาธิที่
มีศีลเป็นเบื้องต้น เป็นสมาธิที่มีผลมาก
มีอานิสงส์มาก บุคคลผู้มีสมาธิย่อมอยู่
อย่างสงบ เหมือนเรือนที่มีฝาผนัง
มีประตูหน้าต่างปิดเปิดได้เรียบร้อย
มีหลังคาป้องกันลมแดดและฝน
ผู้อยู่ในเรือนเช่นนี้ ฝนตกก็ไม่เปียก
แดดออกก็ไม่ร้อน
...ฉันใด บุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิดีก็ฉันนั้น
ย่อมสงบอยู่ได้ไม่กระวนกระวาย
เมื่อลมแดดและฝน กล่าวคือโลกธรรม
แผดเผา กระพือพัดซัดสาดเข้ามา
ครั้งแล้วครั้งเล่า สมาธิอย่างนี้ย่อมก่อ
ให้เกิดปัญญา ในการฟาดฟันย่ำยี
และเชือดเฉือนกิเลสอาสาวะต่างๆ
ให้เบาบางและหมดสิ้นไป
เหมือนบุคคลผู้มีกำลังจับศาสตรา
อันคมกริบแล้วถางป่าให้โล่งเตียน
ก็ปานกัน "
...นั้นคืออานิสงส์แห่งการฝึกสติ
โดยการรักษาศีล มีศีลเป็นพื้นฐาน
ในการเจริญจิตภาวนา ตามหลัก
ของพระพุทธศาสนาในไตรสิกขา ๓....
...ทบทวนกวีธรรมในยามเช้า...
๐ ยามเย็น น้อมจิต คิดธรรม
น้อมนำ ธรรมมา ใคร่ครวญ
ฝึกจิต ให้คิด ทบทวน
สิ่งควร ที่จะ จดจำ
๐ เตรียมกาย เตรียมจิต คิดทำ
น้อมนำ ทำด้วย สติ
ทำจิต ให้เป็น สมาธิ
ดำริ คือคิด ก่อนทำ
๐ มองงาน ให้แตก แยกงาน
อย่าผ่าน พินิจ คิดซ้ำ
มองงาน มองด้วย หลักธรรม
เพลี่ยงพล้ำ ไม่เกิด แก่เรา
๐ รู้เห็น เข้าใจ ปัญหา
ปัญญา ทำให้ ไม่เขลา
ทำกาย ทำจิต โปร่งเบา
รู้เท่า รู้ทัน อารมณ์
๐ ชีวิต คือการ ทำงาน
ต้องผ่าน ซึ่งการ สะสม
เรียนรู้ สู่โลก สังคม
เหมาะสม กับวัน เวลา
๐ รู้โลก รู้ธรรม นำจิต
พินิจ และหมั่น ศึกษา
เจริญ สติ ภาวนา
ปัญญา เกิดได้ จากธรรม....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๒ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒...

...“ จงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่อย่าได้
มักง่ายในการใช้ชีวิต ” ชีวิตที่เรียบง่าย
นั้นเป็นไปโดยหลักแห่งความพอเพียง
ในการเลี้ยงชีวิต ยังคงทำกิจตามบทบาท
และหน้าที่ของตน มีความอดทน ขยันขันแข็ง
มีระเบียบวินัยของชีวิต เพียงแต่จิตนั้นไม่
ทะเยอทะยานอยาก ฟุ้งเฟ้อไปมากกว่า
กำลังของตนเองที่มีอยู่ ทำให้ชีวิตนั้นมี
ความสงบสุข ไม่ทุกข์กับการดิ้นรนเพื่อ
สนองตอบตัณหาความอยากของตนเอง
...ส่วนการมักง่ายในการใช้ชีวิต นั้นเกิดมา
จากจิตที่เกียจคร้านทอดทิ้งธุระที่ตนนั้นพึง
กระทำ ไม่ยอมทำตามบทบาทและหน้าที่
ของตน ไม่มีความขยันและอดทน เป็นคน
ไม่มีระเบียบวินัยของชีวิต ไม่รู้จักคิด คิดไม่เป็น
เพราะไม่มีวิจารณญาณ ต้องการเพียงตอบ
สนองตัณหาความอยากของตนเอง ขาดซึ่ง
จิตสำนึกต่อส่วนรวม ทำแต่ในสิ่งเป็นประโยชน์
แก่ตนเพียงอย่างเดียว ถ้าตนไม่ได้รับผลประโยชน์
ตอบแทน จะไม่ลงมือกระทำ ไม่สนใจสังคม
รอบข้างว่าจะมีผลกระทบอย่างไร จิตใจมัก
จะคับแคบเห็นแก่ตัว
...คนที่ขี้เกียจมักง่ายนั้น มักจะอ้างว่าตน
เป็นผู้ปล่อยวาง ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
เพราะเขาไม่อยากขวนขวายทำกิจของตน
ที่ต้องพึงกระทำ ดั่งคำครูบาอาจารย์ได้
กล่าวสอนไว้ให้พิจารณา...
...จงอยู่อย่างเรียบง่าย แต่อย่าอยู่อย่างมักง่าย
...จงพยายามปล่อยวาง แต่อย่าได้ทอดทิ้งธุระ
...จงพูดแต่สิ่งที่ดี แต่อย่าดีแต่พูด จงลงมือทำด้วย
...จงอยู่อย่างไร้รูปแบบ แต่อย่าไร้ซึ่งระเบียบวินัย
...เมื่อมีระเบียบวินัยต่อชีวิต กฎกติกาก็ไม่ต้องกำหนด
...ความเจริญในธรรมทั้งหลาย เกิดได้ด้วยกุศลจิต

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๐ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๐...

...บุคคลใดมีนิสัย ขี้เกียจ มักง่าย
ไร้ความคิดสร้างสรรค์ บุคคลผู้นั้น
ยากที่จะพบกับความสำเร็จในชีวิต...
...การอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น เราต้องมี
มนุษย์สัมพันธ์ที่ดีต่อชุมชนและคน
รอบกาย พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
ก่อนที่เราจะร้องขอจากเขานั้น
เราต้องแบ่งปันและให้เขาก่อน
จงเป็นผู้ให้แล้วท่านจะรับการ
ให้ตอบแทน เป็นคำสอนของ
ครูบาอาจารย์
...การมีน้ำใจต่อหมู่คณะนั้นจะทำให้
ท่านได้รับความเกรงใจ สรุปลงได้ใน
หลักธรรมเรื่อง “ พรหมวิหาร ” ซึ่ง
แปลว่าเป็นธรรมอันเป็นเครื่องอยู่
ของพรหม ธรรมอันเป็นหลักประจำใจ
ของผู้ใหญ่ ธรรมที่ผู้ใหญ่ควรประพฤติ
พรหมวิหารนั้นเป็นธรรมที่เกิดขึ้นในใจ
เป็นธรรมที่กระตุ้นให้เกิดการกระทำ
เช่น สงเคราะห์ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น...

...ความร่วมมือร่วมใจ นำไปสู่ความสำเร็จ...

๐ วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
มีหลายสิ่ง ที่ทำ ตามสมัย
ให้เข้ากับ เหตุการณ์ ที่เป็นไป
และทรงไว้ ซึ่งธรรม แห่งสัมมา
๐ มรรคองค์แปด คือทาง ที่วางไว้
ก้าวเดินไป ตามทาง เพื่อค้นหา
ให้รู้จัก ตัวตน คืออัตตา
รู้จักว่า ตัวกู และของกู
๐ รู้อะไร ไม่รู้เท่า เข้าใจจิต
รู้ความคิด น้อมธรรม นำมาสู่
ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เอาเป็นครู
สอนให้รู้ สอนให้ทำ ในกรรมดี
๐ ประสานใจ ประสานชน คนรุ่นใหม่
ให้ร่วมมือ ร่วมใจ ในทุกที่
ให้เกิดความ รักใคร่ สามัคคี
สอนให้มี น้ำใจ ช่วยเหลือกัน
๐ ต้องเลือกธรรม นำมาใช้ ให้เหมาะสม
กับสังคม ที่อาศัย ให้สร้างสรรค์
ให้มีความ เอื้อเฟื้อ และแบ่งปัน
ให้ร่วมกัน ทำความดี เพื่อสังคม
๐ เพราะร่วมมือ ร่วมใจ จึงสำเร็จ
งานจึงเสร็จ ทำไป ได้เหมาะสม
จึงทำให้ มีคนชอบ และชื่นชม
เพราะสังคม เอื้อเฟื้อ ช่วยเหลือกัน...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๘ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔๘...

...ท่ามกลางความหนาวเย็นของค่ำคืน
รู้สึกตัวตื่นขึ้นมารับลมหนาวที่พัดผ่าน
นั่งจิบกาแฟร้อนๆเพื่อผ่อนคลาย
มองดูความเคลื่อนไหวที่มากมาย
ลมหนาวพัดมาต้องกายให้หนาวสั่น
กายนั้นหวั่นไหว แต่ใจนั้นนิ่งสงบ
ทบทวน ใคร่ครวญ พิจารณา อยู่กับธรรม...
...ยามอุษาฟ้าสว่างที่วัดลาดเค้า...
...คือแสงธรรม แสงทอง ที่ส่องมา
เปิดม่านฟ้า ที่มืดมิด ให้สดใส
ปลุกพลัง แรงกาย และแรงใจ
เช้าวันใหม่ ชีวิตใหม่ ต้องก้าวเดิน
...นิ่งสงบ เหมือนหลัก ที่ปักไว้
นิ่งสงบ ภายใน ไม่เก้อเขิน
เจริญสุข เจริญธรรม จิตเพลิดเพลิน
เพราะก้าวเดิน ตามมรรค องค์สัมมา
...ฟ้ากับน้ำ ยามเช้า ช่วยปลุกจิต
ปลุกชีวิต ให้เร่งรีบ แสวงหา
ให้รู้จัก ตัวตน คืออัตตา
ทั้งกิเลส ตัณหา ที่มันมี
...ดูกายใจ กายจิต คิดวิเคราะห์
ดูให้เหมาะ ให้เห็น ในสิ่งนี้
เดินตามทาง ตามมรรค ทุกวิธี
ทำให้มี ทำให้เห็น ความเป็นจริง
...สรรพสิ่ง ล้วนแล้ว เกิดและดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป ในทุกสิ่ง
ตามหลักธรรม นำสร้าง และอ้างอิง
เมื่อจิตนิ่ง ใจสงบ ก็พบธรรม
...ธรรมทั้งหลาย อยู่ที่กาย และที่จิต
เพ่งพินิจ มองให้เห็น ความลึกล้ำ
ไปตามแรง แห่งกุศล ผลของกรรม
สิ่งที่ทำ นั้นเริ่ม จากตัวเรา...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๖ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔๖...

...ธรรมทั้งหลายนั้นไม่มีใครเป็นเจ้าของ
เป็นของที่อยู่คู่กับธรรมชาติ คู่โลกกันมา
เพียงแต่การใช้ภาษาในการสื่อนั้น อาจจะ
แตกต่างกันในสำนวนและลีลา แต่เนื้อหา
และความหมายต่างก็ไปในทิศทางเดียวกัน
คือการสร้างสรรค์ให้โลกนี้สงบและร่มเย็น
ชี้ให้เห็นคุณและโทษของกิเลสทั้งหลาย
เป็นไปเพื่อความจางคลายในทิฏฐิมานะ
อัตตา ตัณหาและอุปาทาน ธรรมนั้นจึง
ไม่ควรมีการสงวนลิขสิทธิ์ยึดถือมาเป็น
ของผู้ใดแต่ผู้เดียว ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่
กับความรู้สึกนึกคิดและจิตสำนึกของ
แต่ละคน ที่จะแสวงหาผลประโยชน์
จากธรรมนั้น
...ชีวิตในแต่ละวัน ต้องพบปะและสื่อสาร
กันกับผู้คนมากมาย แม้นจะหลบหลีก
มาอยู่ในที่ ห่างไกลจากชุมชนแล้วก็ตาม
ก็ยังมีคนพยายามที่จะไปมาหาสู่ ขึ้นมา
เยี่ยมเยือนพบปะพูดคุย ที่อยู่ห่างไกล
ก็ใช้การสื่อสารสมัยใหม่ในยุคไอที
เพื่อที่จะได้คุยกัน โลกและธรรมนั้น
จึงต้องดำเนินไปคู่กัน
...จึงเอาปัจจุบันธรรมมาพิจารณาเป็น
อารมณ์กรรมฐาน พิจารณาสิ่งทั้งหลาย
ที่ได้เห็นให้เป็นธรรมะ พิจารณาให้เห็น
ถึงคุณและโทษ ประโยชน์และมิใช่
ประโยชน์ในสิ่งนั้น พิจารณาลงไปใน
อริยสัจ ๔ให้เห็นปัญหา ให้เห็นที่มา
เห็นที่ดับและทางไปอันได้แก่ ทุกข์
สมุทัย นิโรธ มรรค โดยใช้หลักของ
พระไตรลักษณ์มาเป็นพื้นฐาน เห็นความ
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณา
ให้เห็นและเข้าใจจนเกิดความเบื่อหน่าย
จางคลาย ในทิฏฐิมานะ อัตตา ตัณหา
และอุปาทาน เห็นการเกิดดับของ
โลกธรรมทั้ง ๘ จนจิตจางคลายไม่เข้าไป
ยึดถือในสิ่งนั้น วางจิตเป็นกลางและมอง
ทุกอย่างเป็นธรรมะ แล้วจะเกิดการลดละ
ด้วยสภาวะจิตที่เข้าถึงธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๔ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔๔...

...เตือนตนด้วยพุทธสุภาษิต
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ...
" ภิกษุทั้งหลาย! เราประพฤติพรหมจรรย์นี้
มิใช่เพื่อหลอกลวงคน เพื่อให้คนบ่นถึง
เพื่อผลคือลาภสักการะและชื่อเสียง
เพื่อเป็นเจ้าลัทธิ เพื่อให้คนทั้งหลายรู้จักเรา
ก็หามิได้ แต่ที่จริงแล้ว
เพื่อความสังวรระวัง เพื่อละกิเลส
เพื่อคลายกิเลส และเพื่อดับกิเลสเท่านั้น "
" นยิทํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
ชนกุหนตฺถํ น ชนลปนตฺถํ
น ลาภสกฺการสิโลกานิสํสตฺถํ
น อิติวาทปฺปโมกฺขานิสํสตฺถํ
น อิติ มํ ชโน ชานาตูติ
อถโข อิทํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
สํวรตฺถํ ปหานตฺถํ วิราคตฺถํ นิโรธตฺถนุติ "
...พุทธสุภาษิต พรหมจริยสูตร ๒๑/๒๙...
...ในช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา เพื่อนสหธรรมิก
และญาติโยมได้โทรศัพท์มาอวยพรปีใหม่
และสอบถามสารทุกข์สุกดิบด้วยความ
ห่วงใย ขอบคุณทุกกำลังใจและความ
หวังดีของบรรดาท่านทั้งหลาย
... " ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมา " ตั้งสติ
อยู่ในความไม่ประมาท ไม่หวั่นไหว
ต่อภัยธรรมชาติที่จะเกิดขึ้นทุกสิ่ง
ทุกอย่าง เป็นไปตามกฎของธรรมชาติ
มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ไม่เที่ยงแท้
และแน่นอน อะไรจะเกิด ก็ให้มันเกิด
ขอเพียงเรามีสติและสัมปชัญญะตั้งมั่น
ไม่หวั่นไหว ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี
ทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ที่สุดดีที่สุด
เท่าที่เราจะทำได้ ผลจะเป็นอย่างไร
เป็นเรื่องของวิบากกรรม เมื่อใจเรายอมรับ
ในสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไม่ตื่นตกใจ ใจเราก็ไม่
หวั่นไหว ใจเราก็ไม่เป็นทุกข์ ทุกสิ่ง
ทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนแล้วไปตามกฎ
ของพรไตรลักษณ์คือความเป็น อนิจจัง
ทุกขัง อนัตตา...
...วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง เคลื่อนไหว ในทุกหน
แม้นแต่จิต และใจ ภายในตน
ยังดิ้นรน ไขว่คว้า หาทางไป
...ภายนอกนั้น อาจจะดู ว่าสงบ
แต่ค้นพบ ว่าจิตนั้น ยังหวั่นไหว
กระแสโลก ที่กระทบ จบที่ใจ
จิตหวั่นไหว เพราะว่าใจ ไม่มั่นคง
...จึงตามดู ตามรู้ ดูที่จิต
ดูความคิด ของจิต เมื่อมันหลง
ดูให้เห็น ความเป็นอยู่ แล้วก็ปลง
จิตมั่นคง เมื่อมีธรรม นั้นนำทาง
...ความเคยชิน ที่สะสม มานมนาน
เพราะว่าผ่าน หลายเรื่องราว ในโลกกว้าง
การจะลด การจะเลิก การจะวาง
ทุกสิ่งอย่าง ด้วยสิ่งใหม่ ไปทดแทน
...นั้นคือการ ละลาย พฤติกรรม
ที่เคยทำ จนเกาะกุม เป็นปึกแผ่น
จึงต้องสร้าง สิ่งใหม่ ไปทดแทน
แม้นจะแสน ยากนัก จักต้องทำ
...ทุกอย่างนั้น มีแนวทาง จะแก้ไข
อยู่ที่ใจ ของเรา จะหนุนค้ำ
ยอมแก้ไข ในสิ่ง ที่เคยทำ
พฤติกรรม เก่าเก่า ยอมละวาง
...ยอมลดละ อัตตา และมานะ
ยอมลดละ ทำใจ ให้เปิดกว้าง
โลกทัศน์ ชีวทัศน์ ต้องจัดวาง
เปลี่ยนทุกอย่าง ที่เคยทำ กรรมไม่ดี
...ไม่มีคำ ว่าสาย หากเริ่มต้น
ความหลุดพ้น มีได้ ในทุกที่
เริ่มจากใจ จากจิต คิดให้ดี
ต้องเริ่มที่ ใจของเรา เท่านั้นเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔๒...

...บางครั้งในการบรรยายธรรมนั้น
เราต้องละทิ้งรูปแบบในพยัญชนะ
มาเน้นในเรื่องความหมายความเข้าใจ
ให้มากที่สุด เพื่อให้เกิดความรู้ความ
เข้าใจในธรรมะทั้งหลาย เพื่อให้ฟัง
แบบสบายๆ ไม่เกร็งไม่เคร่งและไม่เครียด
ในการสนทนาธรรม จึงเป็นที่มาของ
คำว่า " ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ " คือ
การถ่ายทอดธรรมะเพื่อให้ง่ายแก่
การเข้าใจโดยไม่ยึดติดในรูปแบบ
ซึ่งทุกอย่างต้องใช้การคิดและการ
พิจารณา ไตร่ตรอง ใคร่ครวญ ทบทวน
อยู่ตลอดเวลา ปรับเข้าหาหลักธรรมะ
เพื่อความเหมาะสม มองทุกสิ่งทุกอย่าง
รอบกายให้เป็นธรรมะ ใช้หลักแห่ง
ความเป็นจริงตามหลักของธรรมชาติ
โดยการลดละซึ่งอัตตาและคติ
ไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาใช้
ในการคิดและวิเคราะห์ แล้วเราจะ
เข้าถึงสภาวะแห่งธรรมะที่แท้จริง...

๐ จากถิ่นฐาน นานมา สู่ป่ากว้าง
ไปตามทาง ที่ใจ นั้นใฝ่หา
ออกเผชิญ ต่อโลก แห่งมายา
แสวงหา แนวทาง เพื่อสร้างธรรม
๐ ผ่านร้อยภู ร้อยป่า ร้อยนาคร
ผ่านขั้นตอน ทดสอบ เพื่อตอกย้ำ
ผ่านเรื่องราว มากมาย ที่ได้ทำ
ผ่านชอกช้ำ และสำเร็จ เสร็จในงาน
๐ ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
ในการสร้าง การสอน เพื่อสืบสาน
ได้เรียนรู้ มากมาย จากอาจารย์
สิ่งที่ท่าน สอนสั่ง ยังฝังใจ
๐ "เมือเสียหนึ่ง อย่าให้ถึง ต้องเสียสอง
เมื่อเสียของ เสียแล้ว จงหาใหม่
เสียอะไร เสียได้ อย่าเสียใจ
เมื่อเสียแล้ว เสียไป ใจอย่าเสีย"
๐ คือคำสอน คำสั่ง ที่ฝังจิต
นำมาคิด ยามจิต นั้นละเหี่ย
ปลุกกายใจ ยามที่ เราอ่อนเพลีย
ไม่ให้เสีย กำลังใจ ในการงาน
๐ มารไม่มี บารมี นั้นไม่เกิด
คือการเปิด โลกทัศน์ ที่อาจหาญ
ชีวิตนี้ อุทิศ แก่การงาน
เพื่อสืบสาน สายธรรม นั้นสืบไป
๐ ในวันนี้ ได้กลับ คืนสู่ถิ่น
สู่แดนดิน ถิ่นที่ เคยอาศัย
มาเพื่อปลุก ศรัทธา ทั้งกายใจ
เพื่อวันใหม่ ข้างหน้า ที่มาเยือน
๐ หยุดทบทวน ใคร่ครวญ สิ่งที่ผ่าน
ทั้งหมู่มิตร บริวาร และผองเพื่อน
ทุกเหตุการณ์ ผ่านมา นั้นช่วยเตือน
มิลืมเลือน มิตรภาพ และไมตรี...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓๐ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔๐...

...รำพึงธรรมเรื่องโยธากัมมัฏฐาน...
...การทำงานทุกอย่างนั้นเป็นการ
ปฏิบัติธรรมไปในตัว เพราะว่าการ
ปฏิบัติธรรมนั้นคือการเจริญกุศลจิต
โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุม
คุ้มครองอยู่ทุกขณะจิต มีความระลึกรู้
และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา
ทั้งในการคิดและการกระทำ ซึ่งคน
ทุกคนนั้นล้วนแล้วแต่มีความคิด
มีสติ และสัมปชัญญะ
...แต่สิ่งที่ขาดไปนั้นก็คือกุศลจิต
ซึ่งเป็นคุณธรรมคุ้มครองจิต ไม่ให้คิด
ไปในทางที่ผิด รู้จักหักห้ามจิตไม่ให้คิด
และทำในสิ่งที่เป็นอกุศล รู้จักวางตน
อยู่ในสัมมาทิฏฐิ
...ซึ่งสิ่งที่ขาดหายไปนั้นเกิดจากพื้นฐาน
ของคุณธรรมที่แตกต่างกันของแต่ละคน
ดั่งคำที่ว่า“ บุคคลแตกต่างด้วยธาตุและ
อินทรีย์ บารมีที่สร้างสมกันมา “
...การเจริญกุศลจิต เจริญสติภาวนา
ก็เพื่อเพิ่มพูนกำลังของบุญกุศล ให้รู้จัก
กายและใจของตน เพื่อให้เห็นคุณ
เห็นโทษเห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์
ของสรรพสิ่งทั้งหลาย ทั้งภายนอกและ
ภายใน ทั้งทางกายและทางจิตของเรา
เพื่อเพิ่มคุณธรรมความละอายและ
เกรงกลัวต่อบาปให้มากขึ้นแก่จิต
ของเรา เพื่อที่จะเข้าไปยับยั้งและ
ข่ม ความต้องการในโลกธรรม
ทั้งหลายอันได้แก่ ลาภ ยศ
สรรเสริญ สุขและความเสื่อม
ในโลกธรรมทั้งหลายอันได้แก่
เสื่อมลาภ เสื่อมยศ คำนินทา
และความทุกข์ ให้รู้จักความ
พอเหมาะพอดีในสิ่งที่ควรจะได้
ไม่หวั่นไหวกับโลกธรรมทั้งแปด
...การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นไปเพื่อความลด
ละ เลิก ในกิเลส ตัณหา อัตตา อุปาทาน
ทั้งหลาย เพื่อความจางคลายของกิเลส
ทั้งหลาย สิ่งนั้นคือเป้าหมายของการ
ปฏิบัติธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๘ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๘...

...ไม่ใช่ภาระที่เราต้องแบกรับ
ไม่ใช่หน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ
แต่เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตและ
กิจที่เรานั้นควรกระทำในขณะนั้น
ทำไปตามบทบาทที่ตนนั้นพึงมี
ทำให้สมบูรณ์เต็มที่ตามสติกำลัง
ความรู้ความสามารถของเรา
เมื่อเราคิดว่ามันไม่ใช่ภาระที่
ต้องแบกรับ มันไม่ใช่ข้อบังคับ
ตามหน้าที่ เราก็จะมีความรู้สึกที่
โปร่ง โล่ง เบา ความเครียดอันเกิด
จากความกังวลใจ ก็จะลดน้อย
ถอยลงที่ละนิดสุขภาพจิตของเรา
ก็จะดีขึ้น " เพียงคุณเปลี่ยนความคิด
ชีวิตคุณก็จะเปลี่ยนไป สิ่งใหม่ๆย่อม
เกิดขึ้นแก่คุณ "
...การดำเนินชีวิตนั้นทุกอย่างเป็นไป
เหมือนเดิมตามปกติที่เคยเป็นมา
แต่ว่าความรู้สึกนึกคิดและจิตสำนึกนั้นเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ทำหน้าที่
ของตนไปตามบทบาทที่พึงมีตามจังหวะ
เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล เป็นไป
เพื่อความเหมาะสม ให้เกิดความพอดี
และพอเพียงในสิ่งที่ต้องคิดและกิจ
ที่ต้องทำ
...เมื่อเราคิดได้และทำได้อย่างนั้น
ความกดดันทั้งหลายก็จะหายไป
กำลังใจก็ย่อมจะกลับมา ความเชื่อมั่น
และศรัทธาในตนเองก็จะเพิ่มขึ้น
เมื่อเรานั้นได้ทำหน้าที่และบทบาท
ของเรานั้นสมบูรณ์แล้ว ซึ่งผลมันจะ
ออกมาอย่างไร มันเป็นเรื่องของ
เหตุและปัจจัยที่เป็นไปในขณะนั้น
สิ่งที่สำคัญจงถามตนเองว่า...
เราทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์
ดีแล้วหรือยัง....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๖ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๖...

...การคิดและพิจารณาธรรมนั้น
จะรู้ว่าสิ่งที่เรารู้และเข้าใจนั้น
ถูกต้องหรือไม่ ก็ต้องใช้การ
สงเคราะห์เข้าหาหลักธรรม
ทุกหมวดหมู่ในธรรมที่คิดว่ารู้
และเข้าใจ เพราะธรรมทั้งหลายนั้น
จะไม่มีการขัดแย้งกัน ธรรมนั้น
จะสงเคราะห์และอนุเคราะห์ซึ่งกัน
และกันในทุกหมวดหมู่ และเมื่อได้
ลองเทียบดูแล้วเกิดความขัดแย้งกัน
ให้หันกลับมาพิจารณาที่ความคิด
ของเราว่ามีความคิดเห็นคลาดเคลื่อน
จากความจริงในจุดไหน มีอะไรเป็น
เหตุและปัจจัยที่ทำให้เรามีความคิดเห็น
เป็นอย่างนั้น อย่าไปวิจารณ์ธรรม
ตีความหมายขยายความในหัวข้อธรรม
เพื่อให้รองรับความคิดเห็นของเรา
จงกลับมาดูที่ความคิดเห็นของเรา
อย่าได้เข้าไปปรับเปลี่ยนหลักธรรม
...หลักธรรมนั้นเป็นสิ่งที่มีอยู่คู่กับ
ธรรมชาติอยู่ก่อนแล้ว แต่ความคิดเห็น
ของเรานั้น เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาใหม่
ซึ่งอาจจะเป็นความรู้และความเข้าใจ
ที่เกิดจากทิฏฐิอัตตา อย่าไปปรับ
หลักธรรมเข้าหาความคิดเห็นของเรา
เพื่อให้รองรับความคิดเห็นของเรา
จงปรับความคิดของเราเข้าหาหลักธรรม
ความรู้ความเห็นทั้งหลายที่สงเคราะห์
เข้าได้กับทุกหมวดหมู่ของหลักธรรม
นั้นคือความคิดเห็นที่ถูกต้องตามหลัก
แห่งธรรม ที่จะนำไปสู่ความรู้และเข้าใจ
ในธรรมที่ยิ่งขึ้นไปในข้อธรรมทั้งหลาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๔ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๔...

...มีหลายคนหลายท่านให้คำแนะนำ
ว่าทำไมไม่รวบรวมบทความและบท
กวีธรรมที่ได้เขียนไว้ พิมพ์ออกเป็น
หนังสือ ออกจำหน่ายเพื่อเป็นการ
หาทุน สำหรับกิจกรรมทางศาสนา
และกิจกรรมเพื่อสังคม ก็ขอน้อมรับ
ในความปรารถนาดีของทุกๆท่าน
ที่ให้คำแนะนำมา ซึ่งได้อธิบายถึง
ที่มาที่ไปของการเขียนบทความ
บทกวีธรรม ที่ได้กระทำมาแล้วนั้น
ว่าเป็นเพียงการบันทึกสภาวธรรม
ของแต่ละช่วงเวลาและช่วงอารมณ์
เป็นเพียงแง่คิดมุมมองของความ
เป็นปัจเจก ซึ่งไม่กล้ารับรองและ
ยืนยันว่าความคิดเห็นนั้น เป็นสิ่ง
ที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ชัดเจนแท้จริง
เป็นเพียงการนำเสนอแง่คิดมุมมอง
ของการปฏิบัติที่ผ่านมา เพื่อให้ได้
คิดพิจารณากัน มันจึงเป็นได้เพียง
สายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมา
แล้วก็จากไป ไร้ซึ่งหลักฐานที่เป็น
ตัวตน
...ดังที่เคยกล่าวไว้เสมอว่าการเขียน
บทความ บทกวีธรรมหรือการบันทึก
ธรรมนั้น ไม่ได้มุ่งหวังจะสอนผู้ใด
แต่ที่ได้ทำลงไปนั้น เพื่อเป็นการ
ทบทวนธรรม ย้ำเตือนและสอน
ตัวเอง ส่วนที่มีผู้เข้ามาอ่าน มาทำ
ความเข้าใจและนำไปปฏิบัติตามนั้น
เป็นผลพลอยได้ เพราะจุดมุ่งหมาย
ของการเขียนบันทึกไว้นั้น เพียงเพื่อ
เตือนตนสอนตน เพราะก่อนที่เรา
จะไปสอนคนอื่นได้นั้น เราต้องรู้
และเข้าใจ ทำได้และเคยทำมาแล้ว
ไม่ใช่ท่องตำราให้จำได้แล้วไป
กล่าวธรรม เพราะการทำเช่นนั้น
มันเหมือนกับนกแก้วนกขุนทอง
จำได้พูดได้ แต่ไม่รู้ความหมาย
และเนื้อหา พระพุทธเจ้าตรัสว่า
เป็นเพียงใบลานเปล่า
...ทุกครั้งที่เขียนบันทึกหรือการ
บรรยายธรรมก็เพื่อเป็นการเตือนย้ำ
และสอนตัวเองทุกครั้ง ไม่ได้หวัง
ว่าคนฟังนั้นจะต้องรู้ จะต้องเข้าใจ
และนำไปปฏิบัติตามหรือไม่ เพราะว่า
ถ้าเรานั้นไปหวังและตั้งใจให้ผู้ฟัง
เข้าใจและปฏิบัติตามนั้น มันเป็นการ
กระทำเพื่อสนองตัณหาคือความ
อยากมี อยากเป็น อยากเห็น อยากได้
และเมื่อมันไม่เป็นไปตามที่ใจของเรา
ปรารถนา มันก็จะพาให้ใจเป็นทุกข์
เพราะตัณหานั้นไม่ได้รับการสนองตอบ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๒ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๒...

...เมื่อน้ำนั้นนิ่งใส ก็จะเห็นสิ่งที่อยู่
ภายในนั้นชัดเจน แต่ถ้าน้ำนั้นยัง
กระเพื่อมอยู่ก็เห็นได้ไม่ชัดเจน
เปรียบกับจิตที่เป็นหนึ่ง หยุดนิ่ง
ย่อมรู้หมด มีอะไรรู้หมด เห็นหมด
เห็นกายเห็นจิตของตนเองได้แล้ว
ก็ย่อมจะรู้และเข้าใจในกายและจิต
ของผู้อื่นเช่นกัน ...
๐ น้อมธรรม นำมา พินิจ
ทำจิต ของเรา ให้ว่าง
เอาธรรม มาเป็น แนวทาง
เพื่อสร้าง ผลงาน กวี
๐ ธรรมะ เกิดขึ้น ในจิต
ลิขิต ตามธรรม นำชี้
เรียบเรียง อักษร วลี
ตามที่ รู้เห็น เข้าใจ
๐ น้อมจิต พินิจ ในธรรม
ดื่มด่ำ ธรรมะ ลื่นไหล
โศลก แห่งธรรม นำไป
รู้ได้ ด้วยธรรม นำพา
๐ ความจำ ใต้จิต สำนึก
ส่วนลึก ถูกปลุก ขึ้นมา
ก่อเกิด กำลัง ศรัทธา
ที่มา ของบท กวี...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๐ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๐...

...การสร้างเหตุและปัจจัยที่ดีในวันนี้
เป็นการชี้หนทางในอนาคตของตน
เป็นเหตุและผลที่จะส่งผลในอนาคต
เป็นการกำหนดอนาคตหนทางที่จะไป
โลกและธรรมนั้นต้องเดินคู่กันไป
เพื่อให้โลกนี้มีคุณธรรม โดยการเริ่ม
กระทำที่จิตใจของเราเป็นเริ่มแรก
จัดระเบียบให้แก่ชีวิตของตนเอง
เสียก่อน ก่อนที่จะไปเรียกร้อง
จัดระเบียบให้แก่สังคมส่วนรวม
เริ่มต้นที่ความคิด เริ่มที่จิตของเราเอง...

๐ เวลา ผ่านไป ไม่หยุด
มนุษย์ ดิ้นรน ขวนขวาย
ตั้งแต่ เกิดมา จนตาย
มุ่งหมาย หาสุข ใส่ตัว
๐ หลงเพลิน ไปตาม กระแส
ผันแปร จนน่า เวียนหัว
เพราะความ หน้ามืด ตามัว
ลืมตัว ลืมตน ลืมตาย
๐ ติดอยู่ กับกิน กามเกียรติ
จนเครียด เพราะความ มุ่งหมาย
อยากให้ อยู่สุข สบาย
จึงกลาย เป็นสร้าง บาปกรรม
๐ ชีวิต จึงไม่ สงบ
ไม่พบ กับสิ่ง ค่าล้ำ
ชีวิต อยู่ห่าง ทางธรรม
เคราะห์กรรม จึงมา เยี่ยมเยือน
๐ ชีวิต จึงมี แต่ทุกข์
ไร้สุข เหมือนไม่ มีเพื่อน
ไร้คน จะมา ปลอบเตือน
เสมือน โดดเดี่ยว เดียวดาย
๐ สังคม นับวัน เสื่อมทราม
หลงตาม จนลืม ความหมาย
วัตถุ เพิ่มขึ้น มากมาย
ที่หาย คือคุณ ความดี
๐ ศีลธรรม กำลัง หดหาย
จางคลาย ไปทุก ถิ่นที่
แก่งแย่ง แข่งขัน ชิงดี
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
๐ สังคม แห่งภาพ มายา
ให้ค่า วัตถุ เท่านั้น
ใครมี ทรัพย์มาก กว่ากัน
ผู้นั้น ได้รับ คำเชิญ
๐ คนดี มีศีล มีธรรม
ไม่นำ มากล่าว สรรเสริญ
คนดี ไม่มี ที่เดิน
ถูกเมิน ว่าโง่ งมงาย
๐ คนดี ถูกเขา เอาเปรียบ
หยามเหยียบ ไร้ซึ่ง ความหมาย
สังคม นับวัน กลับกลาย
มากมาย ด้วยเล่ห์ ลมลวง
๐ ศีลธรรม หากไม่ กลับมา
โลกา นี้น่า เป็นห่วง
เพราะว่า มนุษย์ ทั้งปวง
หลอกลวง คดโกง ฆ่ากัน
๐ ทุกคน จะเห็น แก่ตัว
เมามัว แก่งแย่ง แข่งขัน
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
โลกนั้น คงดับ ลับลง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม....
...๑๘ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๘...

...ชีวิตแต่ละวันที่ผ่านไปเหมือนไม่ได้
ปฏิบัติธรรม เพราะใช้ชีวิตและทำงาน
ตามปกติ ไม่ได้นั่งสมาธิหรือเดินจงกรม
จนมีพระและโยมมาถามว่า...
...ท่านเอาเวลาไหนไปปฏิบัติธรรม..?
ซึ่งได้ตอบเขาเหล่านั้นไปว่า "เอาเวลา
ที่มีสติไปปฏิบัติธรรม เมื่อเรามีสติ
และสัมปชัญญะอยู่กับกาย อยู่กับจิต
อยู่กับความคิด อยู่กับการกระทำ
นั้นแหละคือการปฏิบัติธรรม
...เหมือนดั่งคำของหลวงพ่อพุทธทาส
ที่ท่านกล่าวไว้ว่าการทำงานคือการ
ปฏิบัติธรรม เพราะว่าการมีสติและสัมปชัญญะ คุ้มครองกายและจิต
มีการระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อม
อยู่ตลอดเวลา มีความละอาย
และเกรงกลัวต่อบาปคอยควบคุม
ความคิดและการกระทำ รู้เท่าทัน
ในปัจจุบันธรรม...
๐ วันเวลา ผ่านไป ให้ครวญคิด
ความพลาดผิด ประมาท และพลาดพลั้ง
ขาดสติ ไม่สำรวม ไม่ระวัง
ไม่ยับยั้ง ชั่งใจ ในสิ่งควร
๐ คิดว่าเรื่อง เล็กน้อย จึงปล่อยทิ้ง
แท้ที่จริง สิ่งนั้น มันมีส่วน
เพราะขาดการ ไตร่ตรอง และใคร่ครวญ
ทุกสิ่งล้วน เป็นเหตุ และปัจจัย
๐ กิเลสนั้น มันเกิด ขึ้นที่จิต
จงพินิจ ตรวจดู แล้วแก้ไข
เพ่งให้รู้ ดูให้เห็น ความเป็นไป
ว่าสิ่งไหน เกิดก่อน ให้ถอนวาง
๐ เพราะหลักธรรม แท้จริง อยู่ที่จิต
ควรพินิจ ดูจิต อย่าทิ้งห่าง
ให้รู้จัก ตัวตน ให้ถูกทาง
แล้วละวาง อัตตา เข้าหาธรรม
๐ จงยินดี ในเพศ สมณะ
สภาวะ ของตน ทุกเช้าค่ำ
ก้าวเดินไป ในกรอบ ที่ชอบธรรม
กุศลนำ ทางสุข ให้ทุกคน
๐ ไม่กังวล ยึดถือ คือวิหาร
ธรรมประสาน นำมา ซึ่งเหตุผล
เพราะยึดถือ ยึดติด จิตกังวล
จึงสับสน วุ่นวาย ไม่ละวาง
๐ คิดเท่าไหร่ เท่าไหร่ ก็ไม่รู้
จึงต้องดู ความคิด ด้วยจิตว่าง
เมื่อหยุดคิด จึงจะรู้ สู่เส้นทาง
ก่อนละวาง ต้องรู้ ดูให้จริง
๐ คือหลักธรรม คำสอน แต่ก่อนเก่า
นำมาเล่า ขยาย เป็นหลายสิ่ง
เพื่อบอกเล่า เรื่องราว แห่งความจริง
สรรพสิ่ง คือธรรม ที่นำทาง...
..............................
...คติธรรมหลวงปู่ดุลย์ อตุโล...

" กิเลสทั้งหมดเกิดรวมที่จิต ให้เพ่งมอง
ดูที่จิต อันไหนเกิดก่อน ให้ละอันนั้นก่อน "

" หลักธรรมที่แท้จริงนั้นคือจิต ให้กำหนด
ดูจิต ให้เข้าใจจิตตนเองให้ลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจ
จิตตนเองได้ลึกซึ้งแล้ว นั้นแหละได้แล้ว
ซึ่งหลักธรรม "

" การไม่กังวล การไม่ยึดติด นั่นแหละคือ
วิหารธรรมของนักปฏิบัติ "

" ภิกษุเรา ถ้าปลูกความยินดีในเพศภาวะ
ของตนได้แล้ว ก็จะมีแต่ความสุข เยือกเย็น
ถ้าตนอยู่ในเพศภิกษุ แต่กลับไปยินดีในเพศอื่น
ภาวะอื่น ความทุกข์ก็จะทับถมอยู่ร่ำไป
หยุดกระหาย หยุดแสวงหาได้ นั้นคือ
ภิกษุภาวะโดยแท้ ความเป็นพระนั้น
ยิ่งจน ยิ่งมีความสุข "

" คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิด
จึงรู้ แต่ต้องอาศัยคิด "

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๖ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๖...

...การเดินทางของชีวิตนั้น มันเป็น
เรื่องของกรรมเก่าในอดีตชาติและ
กรรมใหม่ในชาตินี้ที่เราได้กระทำมา
ดั่งที่ได้กล่าวไว้เสมอว่า...
...ไม่ใช่โชคชะตาหรือว่าฟ้าลิขิต
ไม่ใช่นิมิตของสวรรค์หรือพรหมนั้น
ท่านบันดาล แต่สิ่งที่ชีวิตต้องพบพาน
นั้นล้วนเกิดมาจากกรรม...
...กรรมที่เป็นกุศลก็จะส่งผลไปสู่
สิ่งที่ดีงาม ส่วนกรรมที่เป็นอกุศล
ย่อมส่งผลให้ตกต่ำ เมื่อเรายอมรับ
ในเรื่องกฎแห่งกรรม มีความละอาย
และเกรงกลัวต่อบาป เราก็จะไม่สร้าง
กรรมที่เป็นอกุศล ชีวิตก็ย่อมจะพ้น
จากอบายภูมิ....

...ในบางครั้ง ท้อแท้ และเบื่อหน่าย
ความวุ่นวาย ที่ได้ ไปพบเห็น
ความอยากมี อยากได้ และอยากเป็น
สิ่งที่เห็น ล้วนเป็น สิ่งมายา
...อยากจะหลบ ให้ไกล ไปให้พ้น
เบื่อผู้คน เบื่อกิเลส เบื่อปัญหา
และเบื่อความ วุ่นวาย ที่ตามมา
นิพพิทา เบื่อหน่าย ในรูปนาม
...แต่เมื่อมี สติ ระลึกรู้
และตามดู ตามเห็น ไม่มองข้าม
ดูอารมณ์ แล้วพินิจ เฝ้าติดตาม
เห็นรูปนาม เกิดดับ ธรรมดา
...เห็นถึงความ ไม่เที่ยง ของทุกสิ่ง
เห็นความจริง ว่ามันเป็น เช่นนั้นหนา
พระไตรลักษณ์ คือหลัก แห่งธรรมา
เกิดขึ้นมา ตั้งอยู แล้วดับไป
...อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
มันเป็นมา ทุกยุค ทุกสมัย
และก็ยัง สืบต่อ อยู่เรื่อยไป
ต้องฝึกใจ ให้ยอมรับ กับความจริง
...โจทย์คือทุกข์ ให้เรา ได้ศึกษา
ถึงที่มา และที่ไป ในทุกสิ่ง
ค้นหาเหตุ ที่เป็นไป ในความจริง
เห็นในสิ่ง ที่เป็นเหตุ ให้เกิดมา
...เห็นที่เกิด แล้วเข้าใจ ในทุกขัง
อนิจจัง ความไม่เที่ยง คือปัญหา
ไม่สามารถ บังคับได้ อนัตตา
รู้ที่มา เห็นที่ดับ สลับกัน
...เห็นซึ่งทุกข์ สมุทัย และนิโรธ
เห็นทุกข์โทษ เห็นภัย ในสิ่งนั้น
เห็นมรรคา ทางไป ให้แก่มัน
จิตก็พลัน สงบ พบความจริง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๔ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๔...

...ธรรมทั้งหลายเป็นสัจธรรม แต่ที่ไม่เที่ยง
และไม่ใช่ตัวตน คือการปรับใช้ที่ต้องแปร
เปลี่ยนไป เพื่อให้เหมาะสมกับเหตุและ
ปัจจัยที่เห็นและเป็นอยู่ ซึ่งถ้าเราไม่รู้จัก
ปรับใช้ให้เหมาะสมมันก็จะกลายเป็น
" สีลัพตปรามาส " คือการยึดถือในข้อวัตร
ที่เคร่งครัดสุดโต่งจนเกินไป กลายเป็นการ
ยึดถือเพราะอัตตา ซึ่งจะนำมา ซึ่งมานะทิฏฐิ
คือการถือตัวถือตนในโอกาสต่อไป
...พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาของเหตุและผล
ซึ่งจะพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำ ไม่ใช่ศาสนา
ที่เป็นเรื่องของศรัทธา ที่สอนให้เชื่อแต่เพียง
อย่างเดียว ซึ่งมีพระสูตรที่พระพุทธองค์ทรง
แสดงไว้แก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคม
คือ " กาลามสูตร " อันเป็นหลักแห่งความเชื่อ
ไม่ให้เชื่ออย่างงมงาย โดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณา
ให้เห็นจริง ถึงคุณถึงโทษ มีประโยชน์หรือไม่มี
ประโยชน์ ดีหรือไม่ดีก่อนเชื่อ...
...มีหลายหลาก มากมาย หลายความคิด
เพราะต่างจิต ต่างใจ ในทุกที่
เมื่อหลายคน หลายเรื่อง จึงได้มี
ความพอดี พอประมาณ สานสัมพันธ์
...ต้องรู้เขา รู้เรา เอาทุกอย่าง
เป็นแนวทาง มาคิด จิตสร้างสรรค์
ให้สังคม อยู่ด้วย และช่วยกัน
ไม่แบ่งชั้น แบ่งกลุ่ม ให้กลุ้มใจ
...ปริสัญ ญุตา มาเป็นหลัก
คือรู้จัก ชุมชน เริ่มต้นใหม่
รู้บุคคล รู้จักที่ ว่าอย่างไร
ให้เข้าใจ บุคคล ในสังคม
... รู้นิสัย รู้ใจ รู้ความคิด
และรู้จิต รู้ใจ ให้เหมาะสม
ทำในสิ่ง ที่เขาชอบ และชื่นชม
ประสานสม สังคม เป็นหนึ่งเดียว
...ให้เกิดความ ร่วมแรง และร่วมใจ
ให้ทุกคน นั้นได้ มีส่วนเกี่ยว
ให้เกิดความ รักใคร่ และกลมเกลียว
อย่าโดดเดี่ยว เพราะถือตัว และถือตน
...เอาหลักธรรม นำมา ประกอบใช้
และให้ใจ ใฝ่ธรรม ไปทุกหน
ระลึกรู้ ตั้งใจ ไม่กังวล
คือฝึกฝน เอาธรรม มานำทาง
...ธรรมนั้นอยู่ คู่โลก มานานแล้ว
เอาเป็นแนว ให้เห็น เป็นแบบอย่าง
เพื่อฝึกจิต ฝึกใจ ให้ละวาง
ฝึกให้ว่าง จากอัตตา และตัวตน
...รู้จักโลก รู้จักธรรม นำมาใช้
ให้เป็นไป โดยชอบ ในกุศล
รู้จักโลก รู้จักธรรม แล้วทำตน
ให้หลุดพ้น จากโลก ที่วุ่นวาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๒ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๒...

...การดำเนินชีวิตในสังคมมนุษย์
อันกว้างใหญ่นั้น ย่อมจะมีความ
สัมพันธ์ระหว่างบุคคลต่อกัน
เพราะมนุษย์นั้นเป็นสัตว์สังคม
เกี่ยวเนื่องกันตามบทบาทและ
หน้าที่ของแต่ละคนแต่ละสังคม
มีความสัมพันธ์กันตามสายโลหิต
เครือญาติ หน้าที่การงาน การศึกษา
ภาษาและท้องถิ่นที่อาศัย ซึ่งทำให้
คนเราต้องรู้จัก ต้องพบปะกัน
มีความสัมพันธ์กันในแต่ละสถานะ
เป็นเครือญาติพี่น้องกัน หรือเป็น
ครูบาอาจารย์และศิษย์ เป็นเจ้านาย
กับลูกน้อง เป็นผู้ปกครองและ
ผู้อยู่ใต้อำนาจการปกครอง
เป็นพวกพ้องเป็นเพื่อน หรือเป็น
คนรู้จักกัน มีความสัมพันธ์กัน
ในสังคม สมาคม ชมรมต่างๆ
และคำๆหนึ่ง ซึ่งเรามักจะได้ยิน
อยู่เสมอก็คือคำว่า"เป็นเพื่อนกัน"
ซึ่งคำว่าเพื่อนนั้นมีความหมายที่
ยิ่งใหญ่ เพราะหมายถึงกัลยาณมิตร
คือผู้ที่คิดและหวังดีต่อเรา จึงเหมาะ
ที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อน เพราะถ้ามิใช่
" กัลยาณมิตร " แล้ว คงเป็นได้เพียง
" คนรู้จักกัน " หรือ " คนคุ้นเคยกัน "
เป็นได้เพียงเท่านั้น
...เราคงจะเคยได้ยินคำพูดที่ว่า
" มีอะไรให้ผมรับใช้ บอกได้เลย "
หรือ " มีปัญหาอะไรบอกผมได้ "
จากคนที่รู้จักกันอยู่เสมอ ซึ่งมักจะ
เป็นคำพูดในธรรมเนียมปฏิบัติตาม
มารยาทของคนที่พึ่งจะรู้จักกัน
แต่ในความเป็นจริงนั้น เมื่อในยาม
ที่มีปัญหาเกิดขึ้นมาจริงๆแล้ว
มีน้อยมากที่จะพึ่งพาอาศัยได้
ในยามที่เราล้มเหลว ผิดพลาด
หมดอำนาจวาสนาบารมี ไม่มีสมบัติ
ทรัพย์สินฐานะทางสังคมแล้ว
ไม่มีผลประโยชน์ต่อเขาแล้ว
คำพูดที่เขาได้เคยกล่าวไว้ก็
ลืมหายไป ดั่งคำโบราณที่กล่าว
ไว้ว่า....
"เมื่อมั่งมี มิตรมากมาย มุ่งหมายมอง
เมื่อมัวหมอง มิตรมอง เหมือนหมูหมา
เมื่อมอดม้วย มิตรเมิน ไม่มองมา
แม้นมวลมิตร หมูหมา ไม่มามอง"
...แต่ในวิกฤตนั้นย่อมมีโอกาส ในยาม
ที่เรายากไร้หมดอำนาจวาสนาบารมี
มีความผิดพลาดและล้มเหลว เป็นช่วง
เวลาแห่งการพิสูจน์มิตรแท้ พิสูจน์
คำว่าเพื่อน ว่าจะมีใครบ้างที่ยังยืน
เคียงข้างไม่ทอดทิ้งเรา คอยช่วยเหลือ
และปลอบขวัญให้กำลังใจเรา จะมีใคร
สักกี่คนที่ยังเหลืออยู่และเหมาะสม
กับคำว่า " เพื่อน "...

...ทุกอย่างเริ่มต้นที่จิต....
...เรียงร้อย ถ้อยคำ นำกล่าว
เรื่องราว ชีวิต เขียนไว้
เหตุการณ์ ที่ได้ ผ่านไป
แก้ไข ให้ได้ ใจความ
... ใคร่ครวญ ทบทวน นึกคิด
ถูกผิด อย่าได้ มองข้าม
เฝ้าดู เฝ้ารู้ เฝ้าตาม
ทุกยาม สติ ต้องมี
... สติ ระลึก นึกรู้
ตามอยู่ กับกาย ใจนี้
สติ ที่ฝึก มาดี
บ่งชี้ ในสิ่ง ที่ทำ
... หิระ และโอต-ตัปปะ
ธรรมะ มีค่า เลิศล้ำ
เป็นสิ่ง ที่ควร กระทำ
ตอกย้ำ ถึงความ เป็นคน
... ยอมรับ ในสิ่ง พลาดผิด
ค้นคิด หาซึ่ง เหตุผล
อย่าคิด เข้าข้าง ฝ่ายตน
ฝึกค้น เป็นกลาง วางใจ
...วางใจ นั้นให้ เป็นกลาง
ทุกอย่าง นั้นควร คิดใหม่
ปรับเปลี่ยน ความคิด ภายใน
เปลี่ยนใจ มองโลก แง่ดี
...อย่าโทษ ผู้อื่น ว่าผิด
มองจิต มองกาย เรานี้
ยอมรับ ในสิ่ง ที่มี
ชั่วดี อยู่ที่ เราทำ
...ทุกอย่าง ล้วนเกิด จากจิต
อย่าให้ ความคิด ใฝ่ต่ำ
กิเลส ตัณหา ครอบงำ
จะนำ ไปสู่ อบาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๐ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๐...

...ธรรมทั้งหลายเป็นสัจธรรม แต่ที่ไม่เที่ยง
และไม่ใช่ตัวตน คือการปรับใช้ที่ต้องแปร
เปลี่ยนไป เพื่อให้เหมาะสมกับเหตุและ
ปัจจัยที่เห็นและเป็นอยู่ ซึ่งถ้าเราไม่รู้จัก
ปรับใช้ให้เหมาะสมมันก็จะกลายเป็น
" สีลัพตปรามาส " คือการยึดถือในข้อวัตร
ที่เคร่งครัดสุดโต่งจนเกินไป กลายเป็นการ
ยึดถือเพราะอัตตา ซึ่งจะนำมา ซึ่งมานะทิฏฐิ
คือการถือตัวถือตนในโอกาสต่อไป
...พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาของเหตุและผล
ซึ่งจะพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำ ไม่ใช่ศาสนา
ที่เป็นเรื่องของศรัทธา ที่สอนให้เชื่อแต่เพียง
อย่างเดียว ซึ่งมีพระสูตรที่พระพุทธองค์ทรง
แสดงไว้แก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคม
คือ " กาลามสูตร " อันเป็นหลักแห่งความเชื่อ
ไม่ให้เชื่ออย่างงมงาย โดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณา
ให้เห็นจริง ถึงคุณถึงโทษ มีประโยชน์หรือไม่มี
ประโยชน์ ดีหรือไม่ดีก่อนเชื่อ...
...มีหลายหลาก มากมาย หลายความคิด
เพราะต่างจิต ต่างใจ ในทุกที่
เมื่อหลายคน หลายเรื่อง จึงได้มี
ความพอดี พอประมาณ สานสัมพันธ์
...ต้องรู้เขา รู้เรา เอาทุกอย่าง
เป็นแนวทาง มาคิด จิตสร้างสรรค์
ให้สังคม อยู่ด้วย และช่วยกัน
ไม่แบ่งชั้น แบ่งกลุ่ม ให้กลุ้มใจ
...ปริสัญ ญุตา มาเป็นหลัก
คือรู้จัก ชุมชน เริ่มต้นใหม่
รู้บุคคล รู้จักที่ ว่าอย่างไร
ให้เข้าใจ บุคคล ในสังคม
... รู้นิสัย รู้ใจ รู้ความคิด
และรู้จิต รู้ใจ ให้เหมาะสม
ทำในสิ่ง ที่เขาชอบ และชื่นชม
ประสานสม สังคม เป็นหนึ่งเดียว
...ให้เกิดความ ร่วมแรง และร่วมใจ
ให้ทุกคน นั้นได้ มีส่วนเกี่ยว
ให้เกิดความ รักใคร่ และกลมเกลียว
อย่าโดดเดี่ยว เพราะถือตัว และถือตน
...เอาหลักธรรม นำมา ประกอบใช้
และให้ใจ ใฝ่ธรรม ไปทุกหน
ระลึกรู้ ตั้งใจ ไม่กังวล
คือฝึกฝน เอาธรรม มานำทาง
...ธรรมนั้นอยู่ คู่โลก มานานแล้ว
เอาเป็นแนว ให้เห็น เป็นแบบอย่าง
เพื่อฝึกจิต ฝึกใจ ให้ละวาง
ฝึกให้ว่าง จากอัตตา และตัวตน
...รู้จักโลก รู้จักธรรม นำมาใช้
ให้เป็นไป โดยชอบ ในกุศล
รู้จักโลก รู้จักธรรม แล้วทำตน
ให้หลุดพ้น จากโลก ที่วุ่นวาย...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม....
...๘ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๘...

...บุคคลส่วนใหญ่ไปติดยึดในรูปแบบ
จนเกินไป จึงทำให้คิดว่าการปฏิบัติธรรม
นั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก ต้องมีเวลาว่าง
ต้องไม่มีภาระอะไร ต้องไปอยู่วัดถือศีล
นุ่งขาวห่มขาวต้องไปไหว้พระสวดมนต์
เดินจงกรมนั่งสมาธิ จึงจะเป็นการ
ปฏิบัติธรรม ซึ่งเป็นการเข้าใจที่
คลาดเคลื่อน ไม่ถูกต้องไปทั้งหมด
เพราะว่าไปจดจำเอาสิ่งที่ได้รับรู้และ
สิ่งได้เห็นมา โดยไม่ได้พิจารณาและ
ศึกษาว่าการปฏิบัติธรรมนั้นทำได้
อย่างไรบ้าง...

...คนเหมือนกัน แต่ต่างกัน ที่ความคิด
เพราะว่าจิต พื้นฐาน นั้นแตกต่าง
และมีจุด เริ่มต้น คนละทาง
เกิดช่องว่าง ระหว่างจิต คิดต่างกัน
...ในความเห็น นั้นอาจ จะแตกต่าง
แต่มีทาง ที่จะร่วม สมานฉันท์
แสวงหา ซึ่งจุดร่วม มารวมกัน
จุดต่างนั้น สงวนไว้ ไม่ล้ำกัน
...ควรอ่อนน้อม ถ่อมตน ให้คนรัก
ควรรู้จัก การผูกจิต คิดสร้างสรรค์
ความร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมแบ่งปัน
สิ่งเหล่านั้น จะผูกมิตร และจิตใจ
...คนโบราณ กล่าวไว้ ให้น่าคิด
คนจะงาม งามที่จิต จึงสดใส
คนจะรวย ก็รวยที่ มีน้ำใจ
คนจะแก่ ใช่แก่วัย มีปัญญา
...สิ่งเหล่านั้น เราท่าน ต่างก็รู้
พบเห็นอยู่ แต่ไม่คิด ถึงเนื้อหา
เพียงผ่านหู ผ่านใจ และผ่านตา
ไม่นำมา พินิจ และคิดตาม
...คนมากมาย ที่รู้ธรรม และเห็นธรรม
แต่ไม่นำ ปฏิบัติ เพราะมองข้าม
เพียงแต่รู้ เพียงแต่เห็น แต่ไม่ตาม
เกิดคำถาม ว่าทำไม ไม่เจริญ
...ไม่เจริญ ในธรรม เพราะจำได้
รู้กันไป แต่ไม่ทำ ก็เคอะเขิน
รู้ท่วมหัว แต่ทำตัว ไม่เจริญ
เพราะรู้เกิน และรู้มาก จึงยากนาน
...รู้อะไร ก็ไม่สู้ เท่ารู้จิต
รู้ความคิด ทั้งดีชั่ว รู้แก่นสาร
รู้จังหวะ รู้เวลา รู้เหตุการณ์
รู้ด้วยญาณ นิมิต จิตถึงธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๖ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๖...

...โพชฌงค์ ๗ (องค์ปัญญาตรัสรู้)
อันประกอบด้วย..
๑.สติ...การระลึกรู้
๒.ธัมมวิจยะ...การเลือกเฟ้นธรรม
๓.วิริยะ...ความเพียรพยายาม
๔.ปิติ...ความเอิบอิ่ม
๕.ปัสสัทธิ...ความสงบอิ่มใจ
๖.สมาธิ...ความตั้งใจมั่น
๗.อุเบกขา...วางเฉยอย่างมีสติกำกับ
....สติ....
๐ สติระลึกรู้ การตั้งอยู่ของกายใจ
สิ่งที่ได้ทำไป จงครวญใคร่ระลึกตาม
ถูกผิดคิดรอบคอบ สิ่งใดชอบจึงทำการ
เตือนตนตลอดกาล ให้ชำนาญอย่าหลงลืม...
....ธัมมวิจยะ....
๐ ธัมมวิจยะ เลือกธรรมะให้เหมาะสม
อย่าตามค่านิยม ของสังคมที่เห่อกัน
เหมาะสมกับจริต และดวงจิตศรัทธามั่น
ก้าวหน้าทุกคืนวัน ธรรมะนั้นเหมาะกับเรา...
....วิริยะ....
๐ ความเพียรวิริยะ ไม่ปล่อยปละศรัทธามั่น
ทำอยู่ทุกคืนวัน ศรัทธามั่นเร่งความเพียร
เพียรชอบประกอบกิจ อย่าให้จิตนั้นผิดเพี้ยน
ศึกษาและเล่าเรียน ให้แนบเนียนเพียรใฝ่ดี...
.....ปีติ.....
๐ เมื่อจิตนั้นสงบ ก็จะพบกับปิติ
เกิดจากสมาธิ และดำริกุศลธรรม
เอิบอิ่มในอารมณ์ ได้ชื่นชมบุญหนุนนำ
สดชื่นในทางธรรม กุศลกรรมนำทางดี...
.....ปัสสัทธิ....
๐ ผ่านพ้นจากปิติ ปัสสัทธิย่อมตามมา
อิ่มใจสุขอุรา มีธัมมาคุ้มครองใจ
อิ่มใจในความสุข ไม่มีทุกข์จิตแจ่มใส
นิ่งอยู่ ณ ภายใน เอิบอิ่มใจในธัมมา...
.....สมาธิ.....
๐ เอิบอิ่มแล้วสงบ ก็จะพบสมาธิ
จิตนั้นหยุดดำริ มีสติคุ้มกายา
ตั้งมั่นไม่หวั่นไหว สงบในจิตวิญญา
สติเป็นสัมมา จะนำพาไม่ผิดทาง...
....อุเบกขา....
๐ จิตมีอุเบกขา หยุดไขว้คว้าแล้ววางเฉย
สติไม่ละเลย เพราะวางเฉยด้วยปัญญา
วางเฉยละปรุงแต่ง จิตไม่แกว่งแสวงหา
รู้เห็นด้วยปัญญา องค์ธัมมาสัมโพชฌงค์...
...แด่การพิจารณาโพชฌงค์ ๗ องค์ปัญญาตรัสรู้...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๔ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๔...

...ในการที่จะเผยแผ่ธรรมะนั้น
เราต้องศึกษาทำความเข้าใจกับ
ชุมชนที่เราอยู่อาศัยและชุมชนที่
เราจะไป อย่าได้เข้าไปทำลายลบล้าง
ความเชื่อหรือประเพณีที่เขาเคยมี
เคยกระทำมาในทันทีอย่างที่สุภาษิต
โบราณที่ท่านว่า..." อย่าหักด้ามพร้า
ด้วยหัวเข่า "เพราะเราจะได้รับ
การต่อต้านและความรู้สึกที่เป็น
อคติจากชุมชนนั้นๆ
...เราต้องสร้างความคุ้นเคย ความศรัทธาให้เขาเชื่อถือและยอมรับ
ในตัวเราเสียก่อน พยายามสอดแทรกธรรมะเข้าไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว
ว่ากำลังถูกสอน ซึ่งต้องใช้ความ
อดทนและความพยายามในการ
กระทำเป็นอย่างสูง...
...ถนนแห่งชีวิต...
...ถนน...
คือเส้นทางที่นำไปสู่จุดหมาย
มีอยู่มากมายหลายเส้นทาง
ให้คุณเลือกใช้ในการเดินทาง
มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจเลือก
ว่าคุณจะใช้เส้นทางไหนในการเดินทาง
เพราะทุกอย่างนั้นมันขึ้นอยู่กับใจคุณ
...ถนน...
แต่ละสายนั้นแตกต่างกัน
ตรงบ้างโค้งบ้างกว้างบ้างแคบบ้าง
สภาพสองข้างทางนั้นแตกต่างกัน
อยู่ที่เรานั้นจะเก็บเกี่ยวเรื่องราว
นำมาบอกเล่าเป็นตำนานของการเดินทาง
ทุกก้าวย่างอย่าให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
...ถนน....
คือเส้นทางแห่งชีวิต
ที่คุณลิขิตชีวิตให้ก้าวเดิน
ซึ่งคุณนั้นสามารถจะเลือกเดินได้
อย่าให้ผู้อื่นมากำหนดอนาคตของคุณ
อย่าเอาชีวิตไปผูกติดกับความคิดของผู้อื่น
จงมีความศรัทธาและเชื่อมั่นในตัวของคุณเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒ ธันวาคม ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๒...

...ก่อนที่จะให้บุคคลอื่นมาศรัทธา
ในตัวของเรานั้น จงมองย้อนกลับ
มาที่ตัวของเรา ว่าตัวของเรานั้น
มีอะไรที่จะให้บุคคลอื่นเขาศรัทธา
แล้วหรือไม่และเรานั้นศรัทธาในตัว
ของเราแล้วหรือยัง มีอะไรบ้างที่เรา
ได้สร้างไว้กระทำไว้ ให้เป็นอนุสรณ์
เตือนใจ ให้คนรุ่นหลังระลึกถึงคุณงาม
ความดีในสิ่งที่เรานั้นได้ทำไว้และ
สังคมทั่วไปยอมรับศรัทธาในสิ่งนั้น
ไม่ใช่การคิดเข้าข้างตนเองว่าสิ่งที่
เราได้ทำไปนั้นมันมีคุณค่า แต่สังคม
ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ตัดสินในสิ่งนั้น...
...ในส่วนลึกของจิตของทุกคนนั้น
ล้วนแต่อยากจะเป็นคนดี อยากจะทำ
ความดี แต่คนส่วนใหญ่ได้แต่คิด
แต่ไม่กล้าที่จะทำ เพราะว่าขาด
ความมั่นใจและความศรัทธาใน
ตนเอง จึงต้องให้มองย้อนกลับไป
ว่าในชีวิตที่ผ่านมานั้น มีอะไรบ้าง
ที่เราได้ทำลงไปและสิ่งนั้นมันเป็น
ความภาคภูมิใจของเรา เมื่อเราได้
คิดถึงสิ่งนั้นครั้งใดทำให้ใจเรามี
ความสุขและมีความภาคภูมิใจ
สิ่งที่คิดนั้นคือการปลุกศรัทธา
ความเชื่อมั่นให้กับตัวเรา...

...เพียงแสงเทียนที่ส่องทาง...

๐ เป็นเพียงเทียน แท่งหนึ่ง ซึ่งส่องแสง
ไม่คิดแข่ง เทียบเคียง พระอาทิตย์
แสงสว่าง เพียงรำไร อยู่น้อยนิด
แด่มวลมิตร ระหว่างทาง ที่ย่างเดิน

๐ เพราะศรัทธา เชื่อมั่น จึงฟันฝ่า
มอบให้มา จากใจ ไม่ห่างเหิน
กวีธรรม นำใจ ให้เพลิดเพลิน
ขอชวนเชิญ มาร่วมสร้าง เส้นทางธรรม

๐ หนึ่งแรงเทียน แสงนั้น อาจจะน้อย
แต่ถ้าร้อย แรงเทียน มีค่าล้ำ
มาร่วมจิต ร่วมคิด และร่วมทำ
กุศลกรรม ให้ชีวิต มีทิศทาง

๐ ความร่วมมือ ร่วมแรง และร่วมใจ
จะทำให้ โลกมี แสงสว่าง
ลบความมืด ความคิด ที่ผิดทาง
เป็นแบบอย่าง ให้เห็น เป็นของจริง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐...

...เมื่อไหร่ที่เราคิดว่า การปฏิบัติธรรมนั้น
ทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราบริสุทธิ์ขึ้น
ขณะนั้นเรากำลังหลงทาง หลงตัวเอง
เพราะมันกำลังก่อเกิดอัตตา มานะทิฐิ
การถือตัวถือตน โดยเราไม่รู้ตัวขึ้นมา
ทุกขณะ นานวันไปมันจะมีมากขึ้น
ยากที่จะแก้ไขได้...
...คนโง่เขลา
จะร่อนเร่ไปแห่งใด
จะดิ้นรนไปถึงไหน
จะแสวงหาสิ่งใด
จะทะยายอยากไปทำไม
...คนโง่เขลา
หลงพอใจกับการเดินทาง
แสวงหาหนทางในโลกีย์สุข
หลงติดกับทุกข์แห่งภาพมายา
...ฉันคือคนโง่เขลา
ที่ผ่านมานั้นฉันหลงทาง
พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหา
ใจนั้นอ่อนแอและอ่อนไหว
ฉันจึงได้เป็นอยู่เช่นนี้
...ฉันคือคนโง่เขลา
เป็นคนโง่เขลาที่ดื้อรั้น
เป็นคนโง่ที่อวดฉลาด
จึงสูญเสียโอกาสอันดีไป
...แต่คงจะไม่สาย
ที่จะปรับปรุงแก้ไข
พรุ่งนี้ ฉันคงจะเห็นความโง่เขลา
ในจิตใจของฉันเพิ่มขึ้น...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘...

...เมื่อไหร่ที่เราคิดว่า การปฏิบัติธรรมนั้น
ทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราบริสุทธิ์ขึ้น
ขณะนั้นเรากำลังหลงทาง หลงตัวเอง
เพราะมันกำลังก่อเกิดอัตตา มานะทิฐิ
การถือตัวถือตน โดยเราไม่รู้ตัวขึ้นมาทุกขณะ
นานวันไปมันจะมีมากขึ้น ยากที่จะแก้ไขได้...
...คนโง่เขลา
จะร่อนเร่ไปแห่งใด
จะดิ้นรนไปถึงไหน
จะแสวงหาสิ่งใด
จะทะยายอยากไปทำไม
...คนโง่เขลา
หลงพอใจกับการเดินทาง
แสวงหาหนทางในโลกีย์สุข
หลงติดกับทุกข์แห่งภาพมายา
...ฉันคือคนโง่เขลา
ที่ผ่านมานั้นฉันหลงทาง
พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหา
ใจนั้นอ่อนแอและอ่อนไหว
ฉันจึงได้เป็นอยู่เช่นนี้
...ฉันคือคนโง่เขลา
เป็นคนโง่เขลาที่ดื้อรั้น
เป็นคนโง่ที่อวดฉลาด
จึงสูญเสียโอกาสอันดีไป
...แต่คงจะไม่สาย
ที่จะปรับปรุงแก้ไข
พรุ่งนี้ ฉันคงจะเห็นความโง่เขลา
ในจิตใจของฉันเพิ่มขึ้น...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
......๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...