:059:บทกวีบทนี้เกิดจากแรงบันดาลใจ ที่ได้อ่านบทกวีของ " นิรนาม "ที่ท่านผู้การเสือได้นำมาลงไว้ในภาค๑๗(หลักธรรม) ซึ่งท่านได้ระบุไว้ว่าคงจะถูกใจข้าพเจ้าและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ...ขอบคุณผู้การเสือเป็นอย่างมาก...และขออนุญาติท่าน "นิรนาม"ไว้ ณ. ที่นี้ด้วย ที่จะขอเขียนบทกวีต่อจากบทที่ท่านผู้การได้โพสมา
:059:สักวันหนึ่ง...
สักวันหนึ่ง คงถึง ซึ่งความหวัง
สักวันหนึ่ง คงเป็นดั่ง ที่มุ่งหมาย
สักวันหนึ่ง หากชีวิต ไม่วางวาย
สักวันหนึ่ง ฝันจะกลาย เป็นความจริง
ดอกไม้งาม น้ำใจ ในหมู่มิตร
บานสะพรั่ง ปลุกจิต สรรพสิ่ง
ให้หมู่ชน ทั้งหลาย ได้แอบอิง
คนจังจริง ชายหญิง จะกลับมา
แผ่นดินนี้ จะมีสุข พ้นทุกข์เข็ญ
โลกร่มเย็น ดั่งใจ ที่ใฝ่หา
เพราะศีลธรรม นั้นหวล กลับคืนมา
ช่วยโลกา พ้นวินาส เพราะขาดธรรม
คือ ความหวัง ตั้งไว้ ในหนุ่มสาว
คือ เรื่องราว ปลุกใจ ไม่ใฝ่ต่ำ
คือ ความดี ความชอบ ประกอบกรรม
คือ แสงธรรม ส่องสว่าง ทางชีวี
ฝาก หนุ่มสาว ที่ใจ นั้นใฝ่หา
ฝาก พระธรรม นำพา ให้สุขศรี
ฝาก พระสงฆ์ ทรงไว้ ซึ่งความดี
ฝาก ไมตรี น้ำใจ ไม่เสื่อมคลาย
(สักวันหนึ่ง ดอกไม้งาม บานสะพรั่ง
สักวันหนึ่ง คนจริงจัง จะหลากหลาย
สักวันหนึ่ง คนดีดี ทั้งหญิงชาย
จะมีมา มากมาย ทั่วแผ่นดิน)
บทกวี นี้เป็นของ " นิรนาม"
จึงเขียนตาม เพราะชอบ ในงานศิลป์
"ท่านผู้การ" นำมา ให้ยลยิน
ใช่หยามหมิ่น ที่เขียนต่อ...ขออภัย...
เพราะความคิด จิตหมาย นั้นคล้ายกัน
จึงสืบสาย สานฝัน อันยิ่งใหญ่
หวังเห็นโลก สีทอง ผ่องอำไพ
คุณธรรม กลับมาใหญ่ ในแผ่นดิน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
:054:ขอมอบบทกวีนี้เพื่อเป็นขวัญกำลังใจแด่ผู้ใฝ่ในธรรมทั้งหลาย
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๖ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๔.๕๖ น. ณ กุฏิน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
