ผู้มีทุกข์นั่นแหละ จึงมีความเพลิดเพลิน
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระอัญชนวัน เขตเมืองสาเกต
ครั้งนั้น เมื่อราตรีปฐมยามสิ้นไปแล้ว กกุธเทวบุตร เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค
ได้กราบทูลว่า
ข้าแต่ภิกษุ พระองค์ไม่มีทุกข์บ้างหรือ ความเพลิดเพลินไม่มีบ้างหรือ
ความเบื่อหน่ายไม่ครอบงำพระองค์ผู้ประทับนั่งแต่พระองค์เดียวบ้างหรือ ฯ
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ดูกรท่านผู้อันคนบูชา เราไม่มีทุกข์เลย และความเพลิดเพลินก็ไม่มี
อนึ่ง ความเบื่อหน่าย ก็ไม่ครอบงำเราผู้นั่งแต่ผู้เดียว ฯ
กกุธเทวบุตรกราบทูลว่า
ข้าแต่ภิกษุ ทำไมพระองค์จึงไม่มีทุกข์ ทำไมความเพลิดเพลินจึงไม่มี
ทำไมความเบื่อหน่าย จึงไม่ครอบงำพระองค์ผู้นั่งแต่ผู้เดียว ฯ
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ผู้มีทุกข์นั่นแหละ จึงมีความเพลิดเพลิน ผู้มีความเพลิดเพลินนั่นแหละ
จึงมีทุกข์ ภิกษุย่อมเป็นผู้ไม่มีความเพลิดเพลินไม่มีทุกข์ ท่านจงรู้อย่าง
นี้เถิด ผู้มีอายุ ฯ
กกุธเทวบุตรกราบทูลว่า
นานหนอ ข้าพระองค์จึงพบเห็นภิกษุ ผู้เป็นพราหมณ์ดับรอบแล้ว
ไม่มีความเพลิดเพลิน ไม่มีทุกข์ ข้ามพ้นเครื่องข้องในโลกแล้ว ฯ
สรุปในพระสูตรนี้
มีทุกข์ เพราะมีความเพลิดเพลินเป็นสาเหตุ(สมุทัย)
เมื่อไม่มีความเพลิดเพลิน ก็ไม่มีทุกข์
การดับทุกข์ ก็คือการดับเหตุแห่งทุกข์
- - - - - - - - - -
ทุกข์ คือ สิ่งที่ต้อง กำหนดรู้
สมุทัย คือ สิ่งที่ต้อง ละ
นิโรธ คือ สิ่งที่ต้อง ทำให้ได้,ถึง
มรรค คือ วิถีทางที่ต้อง นำมาปฏิบัติ
คำย่อ " รู้ ละ ทำ ทาง "
