ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๓
หยุดพักการทำงานเมื่อใกล้เพล กลับที่พักมาหากาแฟน้ำชาฉัน
เปิดดูความเคลื่อนไหวในเว็บบอร์ดวัดบางพระ ใจคิดถึงบทกวีธรรมะที่เคยเขียนไว้
นั่งทบทวนแก้ไขการใช้ภาษาใหม่ จึงขอฝากไว้...อุทานธรรม...ในเที่ยงวัน...
ยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสม
จิตนั้นย่อมเข้าไม่ถึงธรรม
จึงยากที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจได้
อดทนรอให้เขาพร้อม จึงกล่าวธรรม....
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อใจของคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุด
แต่จิตของมนุษย์
สิ้นสุดได้...ถ้ารู้จักพอ....
ก้าวเดินไปข้างหน้า
อย่าได้หวั่นต่ออุปสรรคและปัญหา
การเดินทางนั้นยังไม่สิ้นสุด
ตราบที่เรายังมีลมหายใจ.....ฝันให้ไกล ไปให้ถึง ซึ่งความฝัน....
ชีวิตที่กำเนิดมา
ทุกเวลาที่ผ่านไปนั้น
คือตำนานและบทเรียนของชีวิต
ที่เราลิขิตและเลือกที่จะเดิน
ไม่ใช่โชคชะตา
ไม่ใช่ฟ้่าลิขิต
ไม่ใช่นิมิตแห่งสวรรค์
ไม่ใช่พรหมนั้นบันดาล
แต่สิ่งที่ประสพพบพาน
ล้วนเกิดแต่กรรมที่ทำมา
เมื่อใจเรายอมรับ
กับอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามา
สิ่งนั้นก็ไม่อาจทำให้เราทุกข์ได้
หรือเมื่อยามที่เราสุขสมหวัง
ก็ไม่อาจทำให้เราหลงระเริง
เพราะเราเข้าใจในชีวิต
ที่ถูกลิขิตไว้ในกฏพระไตรลักษณ์
ชีวิตเดินอยู่บนหลัก...อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา....
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๓ เวลา ๑๒.๑๑ น. ณ ศาลาน้อย ริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
