ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๗...  (อ่าน 250 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๗...

...ธรรมชาติของชีวิตนั้นไม่ได้สับสน
วุ่นวายหรือลึกลับสลับซับซ้อนอย่าง
ที่คิด มันเกิดจากจิตของเราที่คล้อย
ตามโลกธรรม ๘ อันได้แก่ สุข-ทุกข์
มีลาภ-เสื่อมลาภ มียศ-เสื่อมยศ
สรรเสริญ-นินทา
...การแสวงหาเพื่อให้ได้มาและการ
กลัวว่าจะสูญเสียไป การยึดถือมั่นหมาย
ในความเป็นตัวกูและของกู จึงทำให้
ชีวิตนั้นแปรเปลี่ยนไปตามกระแสโลก
มีความทุกข์โศกเมื่อไม่ได้ตามที่ใจ
นั้นปรารถนา คิดว่ามันเป็นปัญหา
เป็นอุปสรรคของชีวิต
...แต่ถ้าจิตนั้นเข้าใจและทำได้ในความ
พอดีและพอเพียง ชีวิตมันก็จะเรียบง่าย
ไม่สับสนและวุ่นวาย อยู่อย่างพอเพียง
เพราะว่าใจนั้นเพียงพอ...

๐ วันเวลา ผ่านไป ไม่หวนกลับ
เกิดแล้วดับ สลับกัน นั้นเสมอ
มีเรื่องราว มากมาย ให้เจอะเจอ
อย่าพลั้งเผลอ มีสติ แล้วตริตรอง
๐ ดีหรือชั่ว นั้นรู้ อยู่แก่จิต
ถูกหรือผิด จำไว้ ในสมอง
ให้ถูกต้อง ตามธรรม ตามครรลอง
อะไรถูก อะไรต้อง จงตรองดู
๐ มีสติ อยู่กับกาย เฝ้าดูจิต
ควรพินิจ ศึกษา หาความรู้
มีตัวอย่าง มากมาย ให้เป็นครู
ให้เรารู้ กายจิต คิดก่อนทำ
๐ จะไม่พลาด ไม่พลั้ง เพราะยั้งคิด
ไม่เผลอจิต ปล่อยใจ ให้ถลำ
ให้โมหะ อัตตา เข้าครอบงำ
ประกอบกรรม ทำบาป ที่หยาบคาย
๐ มีสติ เตือนตน จึงพ้นผิด
มีความคิด คุณธรรม นำจุดหมาย
มีศรัทธา แต่ไม่เชื่อ อย่างงมงาย
มีจุดหมาย จุดยืน ที่แน่นอน
๐ ยึดถือหลัก พรหมวิหาร ประการสี่
มีเมตตา ไมตรี ไม่หลอกหลอน
กรุณา ปราณี ตามขั้นตอน
มุทิตา โอนอ่อน เมื่อทำดี
๐ อุเบกขา นั้นมา เป็นสุดท้าย
ไม่คาดหมาย ทำไป ตามหน้าที่
ไม่หวังสิ่ง ตอบแทน เมื่อทำดี
อุเบกขา เมื่อหน้าที่ เราสมบูรณ์
๐ พรหมวิหาร คือฐาน แห่งพุทธะ
ในทสะ บารมี มิเสื่อมสูญ
ยิ่งให้มาก ยิ่งได้มา ทวีคูณ
จะเพิ่มพูน บุญกุศล ให้ตนเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๕ ธันวาคม ๒๕๖๔...