...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๙...
...ย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอ ให้ระลึกถึง
ธรรมะที่พระพุทธองค์ตรัสสอนว่า
เป็นเครื่องกระทำให้เป็นสมณะ
๑.พึงศึกษาว่า เราทั้งหลายจักประกอบ
ด้วย หิริ ความละลายต่อความชั่ว
โอตตัปปะ ความเกรงกลัวต่อความชั่ว
๒.พึงศึกษาว่า เราจักมีกายสมาจาร
คือความประพฤติทางกายที่บริสุทธิ์
ที่ตื้น ที่เปิดเผย ไม่เป็นช่อง ประกอบ
ด้วยความสำรวม ทั้งจะไม่ยกตนข่มท่าน
ด้วยข้อนั้น
๓.พึงศึกษาว่า เราจักมี วจีสมาจาร คือ
ประพฤติทางวาจา ได้แก่คำพูดที่บริสุทธิ์
๔.พึงศึกษาว่า เราจักมี มโนสมาจาร
คือความประพฤติทางใจ คือความคิด
อันบริสุทธิ์
๕.พึงศึกษาว่า เราจักมี อาชีวะ คือความ
เลี้ยงชีพบริสุทธิ์
๖.พึงศึกษาว่า เราจักมีอินทรีย์สังวร
ความสำรวมอินทรีย์ คือสำรวม ตา หู
จมูก ลิ้น กาย ใจ
๗.พึงศึกษาว่า เราจักมีความรู้ประมาณ
ในการบริโภคอาหาร
๘.พึงศึกษาว่า เราจักประกอบธรรม
ของผู้ที่ตื่นอยู่ คือไม่เห็นแก่การ
หลับนอนมากนัก
๙.พึงศึกษาว่า เราจักประกอบสติ
คือความระลึกได้และสัมปชัญญะ
คือความรู้ตัวทั่วพร้อมในอิริยาบถใหญ่
อิริยาบถน้อยทั้งหลาย
๑๐.พึงศึกษาว่า เราจักปฏิบัติคอยชำระ
จิตของตนออกจากนิวรณ์ คือกิเลส
เป็นเครื่องกั้นจิตทั้งหลาย
๑๑.พึงศึกษาว่า เราจักปฏิบัติทำสมาธิ
คือความรวมจิต เข้ามาตั้งมั่นอยู่ใน
อารมณ์เดียว ซึ่งเป็นอารมณ์ของสมาธิ
จนถึงสมาธิขั้นสูง
๑๒.พึงศึกษาว่า เราจักปฏิบัติอบรมจิต
ให้เกิดปัญญาญาณ คือปัญญาหยั่งรู้
เข้าถึงสัจจะ คือความจริงขึ้นไปโดยลำดับ
...นี่คือธรรมะที่พระพุทธองค์ทรงตรัส
สอนแก่พระภิกษุทั้งหลาย ว่าเป็น
เครื่องกระทำให้เป็นสมณะ ซึ่งควร
หมั่นคิดและพิจารณากาย วาจา จิต
ของเราอยู่เสมอ เพื่อความเป็นสมณะ
ในพระพุทธศาสนา...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๗ ธันวาคม ๒๕๖๔...
