กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => ธรรมะ => ข้อความที่เริ่มโดย: ธรรมะรักโข ที่ 13 พ.ย. 2552, 10:30:59
-
ธรรมชาติของใจนี้มันฝึกกันได้ เอามาใช้ประโยชน์ได้ เปรียบได้กับต้นไม้ในป่า ถ้าปล่อยทิ้งไว้ตามธรรมชาติของมัน เราก็จะเอามันมาสร้างบ้านไม่ได้ จะเอามาทำแผ่นกระดานก็ไม่ได้ หรือทำอะไรอย่างอื่นที่จะใช้สร้างบ้านก็ไม่ได้ แต่ถ้าช่างไม้ผ่านมาต้องการไม้ไปสร้างบ้าน เขาก็จะมองหาต้นไม้ในป่านี้ และตัดต้นในป่านี้เอาไปใช้ประโยชน์ ไม่ช้าเขาก็สร้างบ้านเสร็จเรียบร้อย
การปฏิบัติภาวนาและการพัฒนาจิตก็คล้ายกันอย่างนี้ ก็ต้องเอาใจที่ยังไม่ได้ฝึกเหมือนไม้ในป่านี่แหละ มาฝึกมัน จนมันละเอียดประณีตขึ้น รู้ขึ้น และว่องไวขึ้น ทุกอย่างมันเป็นไปตามภาวะธรรมชาติของมัน เมื่อเรารู้จักธรรมชาติ เข้าใจธรรมชาติ เราก็เปลี่ยนมันได้ ทิ้งมันก็ได้ ปล่อยมันไปก็ได้ แล้วเราก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไป ด้วยความปรารถดี..ธรรมะรักโข :085:
-
อาชาไชยชั้นดี หากยังไม่ได้ออกวิ่ง คงไม่ต่างกับม้าธรรมดา...ขอบคุณค่ะท่านพี่
-
การฝึกจิตไม่ใช่เรื่องยากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้เวลาในการฝึกเพราะเราปล่อยจิตให้ฟุ้งซ่านมาตลอด การจะบังคับให้จิตนิ่งคิดแต่สิ่งที่เป็นกุศลจิตไม่คิดอะไรที่เป็นอกุศลจิตต้องใช้เวลาปรับตัว เมื่อจิตคิดอะไรที่เป็นอกุศลจิตก้ต้องรีบดับความคิดนั้น เมื่อทำบ่อยๆเราก็จะควบคุมจิตได้ดีขึ้น ซึ่งผมเองก็พยายามฝึกจิตอยู่ ตอนนี้ก็พยายามควบคุมจิต ให้เป็นกุศลจิตตลอด บางทีมีเผลอก็ต้องรีบควบคุมให้ได้ สิ่งที่ยากที่สุดของการฝึกจิตคือเป็นการฝึกที่ไม่มีใครรับรู้นอกจากตัวเอง ทำได้หรือทำไม่ได้ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเอง กริยาท่าทางภายนอกไม่สามารถวัดได้เลย เพราะบางคน นิ่งเฉย ดูสงบ แต่จิตใจกลับฟุ้งซ่านมีแต่เรื่องอกุศลในความคิด บางคนดูธรรมดาทั่วๆไปทำกิจกรรมเป็นปกติดูไม่เคร่งแต่จิตใจมีแต่กุศล จิตเป็นกุศลจิตตลอดเวลา การฝึกจิตจึงต้องใช้เวลาและความพยายามบวกความตั้งใจอย่างสูง วันนี้พวกเราขจัดอกุศลจิตออกไปหรือยังครับ
-
...เพชรที่เจียรไนแล้ว ย่อมงดงามกว่าเพชรดิบ...
...ธรรมมะคือ ธรรมชาติ....
-
อยู่กับธรรมชาติดีกว่าอยู่กับคนครับธรรมชาติสงบร่มเย็นไม่เหมือนคนครับมีหลายประเภททำให้จิตใจเราไม่สงบ