:090:เนื้อเพลงบทนี้แต่งให้แก่ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งสามีของเธอได้เดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ เธอมีความคิดถึงสามีของเธอเป็นอย่างมาก
จนเป็นความทุกข์ใจ กลัวว่าสามีจะไปมีแฟนใหม่ในต่างแดน จนเกิดอาการเครียด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ คิดไปต่างต่างนานา อยากจะให้สามีเธอกลับมาเมืองไทย แต่ติดที่เงื่อนไขสัญญาที่ทำไว้กับบริษัท ไม่สามารถที่จะกลับมาก่อนกำหนดได้ ญาติของเธอจึงได้พามาหาพระอาจารย์
โดยคิดแบบคนพื้นบ้าน ว่าโดนของ โดนคุณไสย์ จึงพามาให้พระรักษา แต่จากการที่ได้สนทนาโดยใช้หลักจิตวิทยาอย่างสูง จึงได้รู้ถึงเหตุที่เป็นเช่นนั้น เพราะเกิดจากคนรอบข้างที่ไม่หวังดี(ชอบเห็นความขัดแย้ง ทะเลาะวิวาท ความฉิบหายของผู้อื่นเป็นเรื่องสนุก มันในอารมณ์)
มาพูดให้เธอเกิดความหวาดระแวง แคลงใจในสามีของเธอ อยู่บ่อยๆ จนทำให้ธอคล้อยตามไป คิดว่าเรื่องที่เขามาพูดให้ฟังนั้น มันเป็นเรื่องจริง จนเป็นการย้ำทำย้ำคิด จิตหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา (อาการใกล้จะเป็นโรคประสาท) จึงต้องใช้หลักธรรมะเข้ามาประยุกค์ใช้ ในการพูดคุยทำความเข้าใจ อธิบายให้เธอเข้าใจในปัญหาที่เกิดขึ้น ว่ามันมีที่มาที่ไปเป็นอย่างไร จนเธอเข้าใจในปัญหาของชีวิตที่เป็นอยู่ คลายความกังวลใจลงไปได้ ช่วยให้เธอสบายใจขึ้น....จึงได้เป็นที่มาของบทเพลง...เพลงนี้...แทนความห่วงใย...
:090:แทนความห่วงใย
ขอเรียงร้อย ถ้อยคำ ลำนำรัก
เพลงนี้จัก แทนใจ ส่งไปหา
ให้ถึงคน อยู่ไกล ใช่ร้างลา
ตัวขวัญตา อยู่หลัง นั้นยังคอย
เธออยู่หน แห่งใด ใจห่วงหา
โปรดเมตตา คนรอ ท้อถดถอย
คำสัญญา จากใจ ใช่เลื่อนลอย
จงอย่าปล่อย ให้เพ้อ เก้อลำพัง
ขอฝากเพลง ลอยลม ช่วยห่มขวัญ
จากคืนวัน ฝันสวย ด้วยความหวัง
ขอวอนพี่ เมตตา อย่าชิงชัง
จงคืนรัง เถิดหนา น้องอาวรณ์
เมื่อยามไกล ไหวหวั่น ไม่กลั้นได้
หยดน้ำตา รินใหล ลงเปื้อนหมอน
ทุกเช้าค่ำ ร่ำไห้ ใจรอนรอน
จะกินนอน ร้อนรุ่ม ไฟสุมทรวง
ขอฝากเพลง ผ่านฟ้า ไปหาพี่
โอ้คนดี อยู่ไหน รู้ไหมหวง
บทเพลงเอย จงดลจิต อย่าคิดลวง
เพราะพุ่มพวง รอพี่ นี้คนเดียว....
___________________________________________________________________________________
:059:บทเพลงนี้แต่งให้เพื่อเป็นกำลังใจผู้หญิงที่อยู่ห่างไกลกับคนที่รัก แทนความรู้สึกของเธอทั้งหลาย
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เวลา ๑๐.๐๔ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
___________________________________________________________________________________
