:059:สายลม...
พัดผ่านมาในยามเช้า
ต้นไผ่ไหวเอนไปตามกระแสลม
ลมพัดรุนแรงเพิ่มกำลังขึ้น
ไผ่เอนลู่ลมเกือบถึงพื้นดิน
กิ่งมะม่วงป่าพลันหักลง
ต้นไผ่ยังเอนไหวลู่ลม...
:059:แสงแดด.....
จากความอบอุ่นเริ่มแผดร้อน
สาดส่องลงมากระทบกาย
แผดเผาให้แสบร้อนไปทั่วร่าง
ชีวิตกลางแจ้งไร้ที่มุงบัง
หลายคนดีใจเอาผ้าออกมาตาก...
:059:ภูเขา....
ตั้งเด่นเป็นตระง่านดูเด่นชัด
อุดมไปด้วยแมกไม้นานาพันธ์
เป็นซุปเปอร์มาเก็ตของชาวบ้าน
เพราะมีอาหารอุดมสมบูรณ์
คนเก็บของป่าบ่นดังแว่วมา
"ขึ้นยากจังเลย..เขาสูงมากเลย"
:059:สายน้ำ....
เพิ่มปริมาณขึ้นทุกขณะ
สูงขึ้นมาจนเกือบถึงตลิ่ง
สายน้ำไหลเชี่ยวกราดรุนแรงขึ้น
ขยะเศษไม้และขอนไม้ลอยตามน้ำมา
เรือหาปลาจอดสงบนิ่งอยู่ริมฝั่ง
คนปลูกผักริมแม่น้ำต่างยินดี...
:069:สายลม...แสงแดด...ภูเขา...สายน้ำ
ล้วนแล้วถูกมองว่าไม่มีความพอดี
ทั้งที่มันเป็นอยู่เช่นนี้มานมนาน
เป็นไปตามฤดูกาลของเวลา
เวียนวนมาเป็นวัฏจักร
...อนิจจา..ตามไม่พอดีในใจคน.....
:054:แด่สายลม แสงแดด ภูเขาและสายน้ำที่สอนธรรม
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๙.๕๔ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
