ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๓...  (อ่าน 1949 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๓...

...ปัญหาที่มักจะเจอในการประพฤติ
ปฏิบัติธรรม ก็คือความคาดหวังผลของ
การปฏิบัติโดยเร็วไว เพราะผู้ปฏิบัติ
ส่วนมากนั้น มักจะทำกันลัดขั้นตอน
เพราะความใจร้อน อยากจะเห็นผล
โดยเร็วไว การปฏิบัติจึงไม่เป็นไป
ตามขั้นตอน ตามหลักไตรสิกขาคือ
ศีล สมาธิ ปัญญา ส่วนใหญ่จะไปเน้น
ที่สติเพื่อให้เกิดสมาธิโดยเร็วไว้
มักจะข้ามเรื่องศีลไป ซึ่งสิ่งนั้นคือ
อันตรายของนักปฏิบัติ เพราะศีลนั้น
คือบาทฐานของความเป็นสัมมาสติ
....เจตนาของการรักษาศีลนั้นก็เพื่อการ
เจริญสติ มีการสำรวมอินทรีย์ บุคคลผู้ที่
จะรักษาศีลได้นั้น ต้องมีสติอยู่กับกาย
และจิต ดูความคิด ดูการกระทำ ไม่ก้าว
ล่วงล้ำข้อห้ามทั้งหลาย มีความละอาย
และเกรงกลัวต่อการประพฤติผิดทั้งใน
ที่ลับและในที่แจ้ง
...การกระทำอย่างนั้นก่อให้เกิดคุณธรรม
ประจำจิต คือการมีหิริและโอตตัปปะ
สิ่งที่ได้จากการรักษาศีลก็คือการมีสติ
และการมีคุณธรรม เมื่อเข้าสู่การภาวนา
เพื่อให้เกิดสมาธิ สติที่ใช้ในการภาวนานั้น
คือสัมมาสติ
...สมาธิที่เกิดขึ้นจึงเป็นสัมมาสมาธิ
เพราะเกิดจากสติที่เป็นสัมมา ปัญหา
ของการเจริญภาวนาที่ไม่ได้ผ่านการ
รักษาศีลนั้น ก็คือการก่อให้เกิดอัตตา
มานะ การยกตัว ถือตัวถือตน สำคัญตน
ว่าเราดีกว่าผู้อื่น เก่งกว่าผู้อื่น วิเศษกว่า
ผู้อื่น หลงตัวเอง สบประมาทลบหลู่
ครูบาอาจารย์ยกตนขึ้นเทียบท่าน
เป็นผู้ว่ายากสอนยาก ก่อให้เกิดอกุศล
ทางกายกรรม วจีกรรมและมโนกรรม
ต่อครูบาอาจารย์และเพื่อนนักปฏิบัติ
เพราะขาดซึ่งคุณธรรม

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...