...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙๗...
...เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสม
จิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม
จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้
อดทนรอให้เขามีความพร้อม
จึงกล่าวธรรม...
...ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
...กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุด
แต่จิตของมนุษย์
สิ้นสุดได้ ถ้ารู้จักพอ...
...ชีวิตคือการเดินทาง
ทุกย่างก้าวที่เราเดินผ่าน
คือตำนานของชีวิต
ที่เราลิขิตขึ้นมาเอง
ไม่ใช่โชคชะตา ไม่ใช่ฟ้าลิขิต
ไม่ใช่นิมิตแห่งสรวงสวรรค์
ไม่ใช่เทพหรือพรหมนั้นบันดาล
แต่สิ่งที่ชีวิตต้องประสพพบพาน
ล้วนแล้วเกิดมาจากกรรม...
...เมื่อใจเรายอมรับ
ในอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามา
มันก็ไม่อาจทำให้เราทุกข์
หรือเมื่อในยามที่เราสุขสมหวัง
ก็ไม่อาจทำให้เราหลงระเริง
เพราะเราเข้าใจในชีวิต
ที่ถูกลิขิตบนเส้นทางพระไตรลักษณ์
เดินอยู่บนหลัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
สิ่งที่นำมาและติดตัวไปได้
สิ่งนั้นไซร้คือกรรมที่ทำมา...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...