คนเราโดยส่วนมากจะมีจิตไจเมตตาต่อสัตว์ทั้งหลายและคนอื่น เรียกว่ามีจิตเป็นกุศล แต่ลืมนึกถึงตัวเองที่จิตไปดีไจ หรือเสียไจ กับคนและสัตว์เหล่านั้นจนจิตไม่เป็นปกติ ดิ้นรนกับความทุกข์เมื่อเขามีถัย มีสุขเมื่อเขามีสุข ทำไห้เราหวั่นไหวต่อโลกธรรม คนเช่นนี้น่าสงสารเป็นอย่างมาก ลองหันมาดูจิตของเราแล้วจะน่าสงสารมากกว่าสิ่งเหล่าอื่น แท้ที่จริงตัวเรานี่แหละน่าสงสาร สงสารที่จิตหวั่นไหว ยินดี ยินร้ายกับโลกธรรมมากจนเกินไป ลองคิดดูนะ