กราบมนัสการพระอาจารย์ที่เคารพ มีเรื่องจะสารภาพครับ
คือกรรมฐานที่ผมฝึก ผมฝึกทุกวัน ฝึกมาหลายเดือนแล้วครับ ประมาณตั้งแต่เข้าพรรษาปีที่แล้ว ใช้เวลาและความเพียรทุกวัน
แรกๆฝึกก็ไม่ได้คิดอะไรหลอกครับ ฝึกเพื่อให้จิตสงบ โดยได้คำแนะนำจากพี่ท่านนึง
การฝึกเริ่มแรก ผมฝึกด้านสมถะครับ
โดยนั่งภาวนาพุทธโธ หายใจ-เข้าออก แล้วก็เพ่งไปที่ตัวเอง แล้วก็ แยกตัวเองออกเป็นธาตุ 4 ให้มันสลายตัวกลืนกินไปกับธรรมชาติ
แล้วก็มาจับคำภาวนากับลมหายใจเข้าออกใหม่ โดยไม่ได้สนใจในรูปขันธ์ จิตจับอยู่ที่ คำภาวนากับลมหายใจเข้าออก
หายเข้าลึกๆๆ -หายใจออกยาวๆๆๆ จนคำภาวนาหายจิตจับอยู่แค่ลมหายใจเข้าออกเท่านั้น รู้สึกเริ่มสงบ แล้วเกิดความสุขแล้วเหมือนมีแสงสว่าง เป็นความสุขแบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต สักพักสติก็กลับมาดูลมหาย-ใจเข้าออกอีก ก็จะทรงอยู่ในอารมณ์นั้น โดยแรกๆ ก็แป๊ปเดียวหายไป บางวันก็นานหน่อย
บางวันก็นั่งๆ เหมือนตัวหมุนติ้วๆๆๆๆ บางวันก็เกิดขนลุก บางวันนั่งเสร็จมีน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ หรือมีความสุข ซึ่งแต่ละครั้งก็จะเกิดบ้างไม่เกิดบ้างต่างกันไปแต่ละวันครับ
ผมก็พยายามฝึกไปเลื่อยๆๆ ทุกๆวัน จนนั่งไปเลื่อยๆ จิตทิ้งดิ่ง แทบจะไม่รับรู้อะไรเลยมีแต่ดวงแสงสว่าง ร่างกายหายไป ทุกอย่างนิ่งไปหมด ไม่ได้ยินเสียง ลมหายใจแทบจะไม่รู้สึกว่าหายใจเข้าออกเพราะเบามากๆๆ สักพัก ก็ตกใจมาดูลมหายใจเข้าออกใหม่โดยไม่ได้สนใจองค์ภาวนาแต่แรก ก็กลับไปสู่ระดับปกติอีกครั้งก็พยามฝึกไปทุกๆวันนะครับ ฝึกไปสักระยะ
ก็เลยมาเปิดเวปดู แล้วก็มานั่งอ่านว่า อ่ออาการแบบนี้คือระดับนี้ คราวนี้พออ่านไปกลับไปทำใหม่มันทำไม่ได้และอะครับ ก็เลยพยามลืมๆ กลับไปเริ่มฝึกใหม่โดยไม่ได้สนใจในสิ่งทีอ่านมา
ปัญหาก็คือว่าหลังๆผมฝึกไปสักระยะ ก็นึกถึงอารมณ์แห่งความสงบนั้นที่ทรงได้ แล้วเอาอารมณ์ระหว่างนั้นไปท่องกับคาถา เอาไปอธิฐานบ้างไปหลงอยู่ในผลหรือสิ่งที่เกิดขึ้นจนไปยึดติดมัน
จนหลังๆ มันเริ่มมีความหึกเหิมอยู่ในใจ ยิ่งฝึกยิ่งอยากได้ ก็เลยยิ่งไปอ่านด้านปฏิหารก็ยิ่งฝึกยิ่งอยากได้อีก จนหลังๆ ฝึกและเครียด
เพราะนอนไม่ได้นอนครับฝึกทั้งวันทั้งคืน จิตเริ่มฟุ่งซ่านไปหมด พอจะคิดอะไรดีๆคิดถึงพระคิดถึงบุญก็ต้องมีคำไม่ดีโผล่มาก็ยังไปยึดติดไปเครียดปล่อยวางไม่ได้ฟุ้งซ่านไปหมด
และก็มีอาการที่ผมเคยกราบเรียนบอกพระอาจารย์ไปอะครับ จนยิ่งแย่ๆๆ ขึ้นทุกวัน สุขภาพร่างกายทรุดโทรมไม่ได้นอนเครียด จิตฟุ่งซ่านส่ายไปมาคุมไม่อยู่ นี่คือผมกำลังหลงทางใช่ใหมครับ
เพราะไปหวังผลในปฏิหารมากเกินไป (นี่คืออาการที่เป็นอยู่ครับช่วงหลังๆ) กราบมนัสการพระอาจารย์ที่คอยสอนเตือนและชี้ทางให้ครับ บางสิ่งผมอธิบายในการพิมไม่ได้อะครับ เพราะไม่รู้จะพิมยังไงดีอะครับ เพราะผมไม่ชำนาญทางหลักภาษาบาลี
ตอนนี้พยายามละสมถะลงครับ อยากไปทางวิปัสสนา จะเป็นผลดีกับตัวเองหรือป่าวครับ
กราบขอบพระคุณมากครับ สิ่งใดที่อธิบายผิดพลาดหรือไม่ถูกต้อง ก็ขออภัยด้วยนะครับ ด้วยความเคารพอย่างสูง
