กระดานสนทนาวัดบางพระ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

ขอบคุณครับ
คิดถึงคุณยายเหมือนกัน ท่านเสียไปนานแล้ว
รออ่านอยู่ครับ
รบกวนช่วยบอกสถานที่ด้วยนะครับ

ปล...เห็นไม๊ ตอนนั้นยังผอมมาก ขนาดขี่คอเพื่อนได้สบาย

                                                                                                                                                                                                

ขอขอบคุณทั้งสองท่านครับที่นมาเล่าสู่กันฟัง............. ................

มีใครนั้งสมาธิแล้วมีอาการของขี้นบางครับ
แล้วจะทำอย่างไรให้ในการนั้งสมาธิของเราของไม่ขี้น
เพราะว่าผมนั้งสมาธิครั้งไหนที่ไม่มีเรื่องในหัวของจะขี้นทุกทีเลยครับ
ขนาดทำงานอยู่นั้งมองรูปหลวงพ่อเปิ่นของเราก็ขึ้นเลยครับช่วยตอบทีนะครับผู้รู้ขอบคุณล่วงหน้าครับ
nueng nana

ระหว่างที่รอท่านsaken6009 เขียนเรื่องใหม่ (ถ้ามีภาพประกอบด้วยก็ยิ่งดีนะครับ)
ผมขออนุญาตนำเสนอเรื่องผีๆไปก่อนนะครับ

เรื่อง เพื่อนรักมารอรับ

    วิรัตน์เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะว่าอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เมื่อเราทั้งสองเรียนจบ ป.4 แล้ว ผมก็ไปเรียนต่อชั้นมัธยม ที่ตัวจังหวัดแบบไปเช้าเย็นกลับหมู่บ้านที่ผมกับวิรัตน์ถือกำเนิดเกิดมานั้นอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ 4 กิโลเมตร ส่วน วิรัตน์นั้น ไม่ได้เรียนต่อ  เพราะฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนัก และเขาเป็นลูกชายคนโต มีน้องสาวอีก 2 คน     เขาจึงต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน  ผมกับวิรัตน์เป็นเพื่อนสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ เมื่อเห็นผมก็ต้องเห็นวิรัตน์ จนชาวบ้านเขาบอกว่า เรานั้นเหมือน “ผีกับโลงศพ

      พอผมเรียนจบชั้นมัธยมแล้วผมก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเรียนต่อและหางานทำ ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ผมกับวิรัตน์ต้องห่างเหินกันไปโดยปริยาย  ปีหนึ่งผมได้ลาพักร้อนเป็นเวลาสิบวัน ผมเดินทางกลับบ้าน ตอนนั้นเราสองคนกำลังเป็นหนุ่มเต็มตัว จึงเที่ยวกันสะบัดช่อไปเลย แต่อย่างว่า พวกหนุ่มบ้านนอกอย่างผม ก็เที่ยวได้แค่งานวัดเท่านั้น แต่เราก็สนุกกันมาก   ก่อนผมจะกลับกรุงเทพฯสองวันก็สังเกตว่า วิรัตน์ดูเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ พอถามก็ได้คำตอบว่า
“เบื่อชีวิต”แถมพูดเป็นนัยๆ อีกว่า“มึงมาคราวหน้าอาจจะไม่เจอกูแล้ว ก็ได้” “เฮ้ย พูดอะไรอย่างงั้น ไม่เจอ แล้วมึงจะไปไหนวะ”   วิรัตน์ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มเฉยๆ ซึ่งผม ก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ  

        3 เดือนเต็มๆ หลังจากนั้นที่ผมไม่ได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ซึ่งปกติผมจะกลับ        ทุกสิ้นเดือนวันหนึ่ง ผมรู้สึกว่าจิตใจร้อนรุ่มมาก อยากจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ซึ่งผมไม่เคย  รู้สึกอย่างนี้มาก่อน ผมจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน แต่เนื่องจากมันเป็นเวลาเย็นมากแล้ว กว่าจะกลับไปถึงบ้านจึงดึกพอสมควร  

        ผมลงรถเมล์ประจำทาง กรุงเทพ-นครปฐม ที่หน้าวัดธรรมศาลาเอาเมื่อ    3 ทุ่มกว่า บริเวณหน้าวัด เงียบและวังเวงผมต้องเดินผ่านวัดและผ่านป่าช้าไป เพราะบ้านผมอยู่หลังวัดออกไปอีก 1 ก.ม. แหม... ป่าช้าวัดบ้านนอก ท่านผู้อ่านก็รู้อยู่ว่ามันน่ากลัวและวังเวงขนาดไหน สายลมพัดโชยมา ทำให้ใบไม้สั่นพลิ้ว ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรงก่อนก้าวออกเดิน

     เรื่องผีนั้นไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่เนื่องจากผมเคยเป็นเด็กวัดที่นี่มาก่อน ความกลัวผีก็เลยลดลงผมเดินมาเรื่อยๆ จนเข้ามาถึงบริเวณวัด ทางด้านขวามือของผมมีต้นมะพลับสูงใหญ่ต้นหนึ่งใบของมันหนาดก    เป็นเงาครึ้ม พอผมเดินเข้ามาใกล้ มีร่างผู้ชายในชุดสีดำ ก้าวออกมาจากใต้ต้นไม้ต้นนั้น ผมหยุดเดินทันที ไม่ได้คิดถึงเรื่องผี แต่ผมกลัวว่าจะเป็นคนที่มาดักทำร้าย   และปล้นทรัพย์สินของผม ถึงแม้ในตัวผมจะมีแค่นาฬิกาเรือนละไม่กี่ร้อย และเงินสดในกระเป๋าแค่ 300 บาท แต่ผมก็เสียดาย            “ทำ..ไม...มา..จน...ดึก...เชียว?”   เสียงแหบแห้งร้องทักมาจากร่างนั้น “เฮ้ย...นั่นมึงเหรอไอ้รัตน์    ใช่หรือเปล่าวะ” ผมร้องถามออกไป  “ฮึ...ฮึ กูเอง กูมารอรับมึง”  เสียงแหบๆ ของมันบอก ผมดีใจมากที่มีเพื่อนร่วมทาง     จึงรีบเดินเข้าไปหา แต่เขากลับเดินหนีผมไป พร้อมกับมีเสียงหมาวัดหอนเป็นช่วงๆ “มึงรู้ได้ยังไงว่ากูจะมาวันนี้” ผมถามวิรัตน์ เขาไม่ตอบ แต่พูด  ขึ้นมาอย่างช้าๆ ว่า “รีบๆ เดิน...เข้า...เถอะ มัน..ดึก...แล้ว

 ด้วยความดีใจที่เพื่อนมารับ   ผมจึงรีบเดินเพื่อให้ทันมัน แต่ก็ไม่ทันสักที เราอยู่ห่างกันประมาณ 20 เมตรได้ หมาวัดยังหอนรับกันอยู่เป็นทอดๆ วิรัตน์ทำปากจุ๊ๆ ดุหมา พวกมันเลิกหอนและวิ่งหนี เปิดตูดไปแน่บ  “เฮ้ย เดินช้าๆ หน่อยสิวะ กูเดิน ไม่ทัน”    ผมบอกเขา แต่เขาก็ยังไม่ยอมรอ ทิ้งระยะห่างไว้เท่าๆ เดิม ส่วนผมนั้น เดินไปก็บ่นไป และถามอะไรกับเขาหลายๆ อย่าง แต่เขาก็ไม่ยอมตอบ  ได้แต่เดินไปอย่างเงียบๆจนเราสองคนเดินมาถึงทางแยกเข้าบ้านผม วิรัตน์ก็เดินเลยไป ซึ่งตามปกติแล้ว เขาจะมานอนคุยกับผมที่บ้านทุกครั้ง      ที่ผมกลับมา

     “อ้าว เฮ้ย คืนนี้ไม่นอนด้วยกันเหรอ”   ผมถามวิรัตน์ “ไม่หรอก...เอ็งนอนเถอะ”โฮ่งๆ หมาที่บ้านมันเห่าเสียงดัง        ผมจึงหันไปดุหมาและหันกลับมาทางวิรัตน์ แต่ไม่มีแล้ว ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ทำไมถึงเร็วนัก“ทำไมกลับมาดึกๆดื่นๆ ไม่กลัวอะไรเลยเหรอ”พ่อแม่ผมถามคำแรก เมื่อเห็นหน้า “จะกลัวอะไร ก็ไอ้รัตน์มันคอยไปรับผม”  พ่อกับแม่มองหน้ากัน และบอกว่า  “ไอ้รัตน์น่ะ มันตายไป 7 วันแล้ว เพิ่งเผาศพมันไปเมื่อวานนี้เอง แล้วมันจะไปรับเอ็งได้ยังไง ฮึ”    ผมตกใจมากับคำพูดของพ่อ  และเถียงไปว่า  “ไม่จริงมั้ง ก็ผมกับมันยังเดินคุยกันมาอยู่เลยนี่นา” พ่อบอกว่า วิรัตน์ถูกลูกผู้ใหญ่บ้านยิงตาย เกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง คนยิงก็หนีไป    ยังจับตัวไม่ได้เลย “วิญญาณของมันคงจะเป็นห่วงเอ็งมาก รู้ว่าเอ็งจะมา เลยไปรอรับน่ะสิ”นี่ก็แสดงว่า ผมเดินมากับวิญญาณของเพื่อนน่ะซีครับ มิน่าล่ะ หมาถึงได้หอน มาตลอดทาง   ขอให้ดวงวิญญาณของเพื่อน   ไปสู่สุคติเถิด เพื่อนคนนี้จะหมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้  

ป.เจริญรักษ์

จากนิตรสาร คู่สร้างคู่สม
http://www.koosangkoosom.com/ghost_view.php?gid=&id=2

ขออนุญาตแถมอีกเรื่องครับ

สจ๊วตเฟอะฟะปะทะผีเฮี้ยน
                                    ผีสิงคโปร์ (อีกครั้ง)


       เมื่อประมาณ 5-6 เดือนที่ผ่านมา ผมมีโอกาสเปลี่ยนงานใหม่มาทำกับธนาคารสัญชาติอเมริกันที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของโลกที่ประเทศสิงคโปร์ซึ่งถือได้ว่าเป็นงานที่ค่อนข้างท้าทายความสามารถเป็นอย่างยิ่งเพราะนอกจากจะต้องอยู่ทำงานประจำที่ประเทศนี้แล้ว ยังต้องเรียนรู้ผลิตภัณฑ์ รวมทั้งกฎระเบียบทางการเงินการธนาคารต่างๆ เพิ่มเติมอีกมากมายเพื่อสอบเอาใบอนุญาตสำหรับการเป็นที่ปรึกษาทางการเงินและการลงทุนจากรัฐบาลของประเทศนี้ ทำให้ผมมีความกดดันและเครียดค่อนข้างมากจนไม่มีเวลาเขียนเล่าประสบการณ์ต่างๆ ที่ยังคงประสบพบเจออยู่อย่างต่อเนื่องให้ท่านผู้อ่านได้อ่านกันเลย จึงขอถือโอกาสกราบขอโทษมา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ

       อันที่จริง ในเบื้องต้นผมได้รับการบรรจุเข้าทำงานที่สาขาของธนาคารในประเทศไทยครับ แต่บังเอิญว่าช่วงอาทิตย์สุดท้ายก่อนเริ่มงาน ผมได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกับนายใหญ่ประจำภูมิภาคเอเชียใต้ ที่เดินทางมาเยี่ยมสาขาพอดีและได้เล่าถึงประสบการณ์ต่างๆ ในการทำงานของผมให้ฟังซึ่งไม่ทราบว่าแกคิดอย่างไร แต่วันถัดมาก็มีคำสั่งให้ผมไปทำงานประจำที่สิงคโปร์แทน

       การที่ผมต้องย้ายมาทำงานที่ใหม่อย่างกะทันหันทำให้ผมไม่มีเวลาเตรียมตัวมากนัก...นอกจากจะต้องปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสภาพการทำงานในประเทศไทยแล้ว ผมยังต้องหาอพาร์ทเมนต์อยู่ให้ได้ภายในระยะเวลาเพียง 2 อาทิตย์หลังจากมาถึงสิงคโปร์ ไม่เช่นนั้นผมจะต้องออกค่าที่พัก ซึ่งเป็นโรงแรมหรูระดับ 5 ดาวเอง (ธนาคารออกสตางค์ค่าที่พักให้ ในช่วง 2 อาทิตย์แรกเท่านั้นครับ)

       เหตุผลประการหลังนี่เองที่ทำให้ผมต้องใช้บริการจากบริษัทนายหน้าหาบ้านเช่าและต้องรีบตัดสินใจเช่าอพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่ง  ซึ่งคิดว่าดีที่สุดโดยต้องยอมจ่ายค่าเช่าแพงเป็นพิเศษเนื่องจากอยู่ในโครงการคอนโดมิเนียมขนาดใหญ่ที่เพิ่งสร้างเสร็จแถมยังตั้งอยู่ริมทะเลรวมทั้งยังอยู่ใกล้ที่ทำงาน ทำให้การเดินทางไปมาค่อนข้างสะดวกมาก

       เจ้าหน้าที่ของบริษัทนายหน้าที่ผมว่าจ้างได้เล่าให้ฟังว่าที่จริงคอนโดมิเนียมแห่งนี้ได้เริ่มโครงการมาตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว แต่เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจโลกกำลังมีปัญหา รวมทั้งเจ้าของโครงการมีปัญหากับเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลสิงคโปร์ เพราะว่าผู้รับเหมาก่อสร้างได้ลักลอบนำเอาแรงงานต่างด้าวจากประเทศจีนเข้ามาทำงานอย่างผิดกฎหมายและไม่เข้มงวดด้านความปลอดภัยจึงทำให้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับคนงานบ่อยครั้ง ส่งผลให้โครงการต้องหยุดชะงักไปนานหลายปี ต่อมาเมื่อเศรษฐกิจโลกเริ่มฟื้นตัวจึงมีนายทุนรายใหม่เข้ามาดำเนินการก่อสร้างจากโครงสร้างเดิมที่ถูกปล่อยร้างไว้ต่อจนแล้วเสร็จ

       อันที่จริงช่วงแรกที่ย้ายเข้ามา การก่อสร้างยังไม่แล้วเสร็จดีด้วยซ้ำไป แต่เนื่องจากผมมีความจำเป็นดังที่ได้กล่าวไว้แล้วทำให้ไม่มีทางเลือก ต้องทนอยู่กับฝุ่นละอองสีขาวเล็กๆ ที่จับอยู่ตามพื้น ผนัง ประตู หน้าต่างและเฟอร์นิเจอร์เต็มไปหมด นี่ยังไม่นับรวมเสียงดังรบกวนจากการก่อสร้างอีกนะครับ แต่โชคดีอยู่บ้างที่ผมต้องเริ่มเข้าทำงานตั้งแต่เช้าประมาณ 8 โมง กว่าจะเลิกก็เกือบ 2 ทุ่มแล้วเลยไม่ค่อยต้องทนรำคาญกับสิ่งรบกวนเหล่านี้มากนัก

       อาทิตย์แรกกับการใช้ชีวิตที่อพาร์ทเมนต์ใหม่ผ่านไปด้วยดี แต่พอย่างเข้าอาทิตย์ที่สองเท่านั้นเองเหตุการณ์ที่ผมไม่อยากพบเจอก็ตามมาหลอกหลอนผมจนได้

       มันเป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่มของคืนวันหนึ่ง ผมเดินทางกลับถึงบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย...แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องพบกับความแปลกใจ เพราะที่พื้นห้องปรากฏรอยเท้าเล็กๆ ขนาดเท่าๆ รอยเท้าเด็กรวมทั้งเส้นผมของผู้หญิงเต็มไปหมด และที่โต๊ะอาหารยังมีคราบสีดำซึ่งมองแล้วเหมือนรอยนิ้วมือคนอีกด้วย

       วินาทีแรกนั้นไม่ได้คิดเป็นอื่นนอกจากห้องของผมถูกโจรกรรม ผมรีบเดินเข้าไปดูในห้องน้ำซึ่งมีหน้าต่างเปิดออกไปด้านนอกได้ เพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนงานก่อสร้างแอบปีนเข้ามาเพื่อขโมยสิ่งของมีค่าที่ผมทิ้งเอาไว้

       แล้วก็เป็นจริง ที่ขอบกระจกของหน้าต่างห้องน้ำมีรอยเท้าเล็กๆ เหมือนรอยเท้าเด็ก 2-3 รอยปรากฏอยู่อย่างชัดเจน ผมเดินเข้าไปพิจารณารอยเท้านั้นใกล้ๆ แต่แล้วกลับฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่า... หน้าต่างห้องน้ำของอพาร์ทเมนต์นี้มันไม่มีระเบียงด้านนอกตัวหน้าต่างเองก็เปิดแง้มได้แค่นิดเดียว...และชั้นที่ผมอยู่นี้คือชั้น 4

       เจ้าของรอยเท้าปริศนานี่ปีนเข้ามาจากทางไหนกัน?

       ผมขนลุกซู่...สลัดความคิดนี้ออกจากหัวอย่างรวดเร็ว...เริ่มตรวจสอบของมีค่า ปรากฏว่าไม่มีอะไรสูญหายเลยครับ ทุกอย่างยังคงวางอยู่ที่เดิม ตำแหน่งเดิม...เป็นไปได้หรือไม่ว่าโจรมันอาจจะแอบเข้ามาตอนที่ผมกลับมาถึงห้องพอดี พอได้ยินเสียงผมไขกุญแจลูกบิดประตูเลยรีบเผ่นหนีไปโดยยังไม่ได้แตะต้องทรัพย์สิน?

       คืนนั้นผมล็อกประตูหน้าต่างอย่างแน่นหนาก่อนเข้านอนด้วยความวิตกว่าโจรมันจะกลับมาอีก...แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

       วันรุ่งขึ้นผมดำเนินการแจ้งให้ทางนิติบุคคลของอาคารทราบว่าสงสัยห้องของผมจะถูกบุกรุก และขอให้ทางนั้นนำเอาภาพที่บันทึกไว้ทางกล้องวงจรปิดมาดูว่ามีใครเข้ามาในอพาร์ทเมนต์ตอนช่วงที่ผมไม่อยู่หรือไม่ ซึ่งต่อมาไม่นาน ทางนิติบุคคลติดต่อกลับมาเพื่อยืนยันว่าได้ดูภาพวิดีโอจากกล้องวงจรปิดย้อนหลังไป 3 วันแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เลย

       คืนถัดมาผมเข้านอนด้วยความกังวล อพาร์ทเมนต์นี้ยังไม่ได้ติดตั้งโทรศัพท์ ส่วนโทรศัพท์มือถือก็มีแค่เครื่องที่นำมาจากประเทศไทย พยายามปลอบใจตัวเองว่าประเทศนี้มีชื่อเสียงด้านความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินสูง มีบทลงโทษทางกฎหมายที่รุนแรง คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงหรอก...

       แล้วผมก็ถูกปลุกขึ้นกลางดึกด้วยเสียงกึกกักนอกห้องนอน มันเหมือนมีใครกำลังเดินไปมาพร้อมกับบ่นพึมพำเบาๆ มันเป็นเสียงเล็กๆ คล้ายเสียงของเด็กผู้หญิง ผมเหลือบมองดูนาฬิกา... ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณตี 3 แล้ว

       สักพักผมได้ยินเสียงลูกบิดประตูห้องนอนที่ล็อกอยู่ถูกบิด เหมือนกับมีคนกำลังพยายามจะเปิดมันออก...ผมเอื้อมมือไปคว้ามีดทำครัวที่เตรียมไว้ป้องกันตัวมาถือด้วยมืออันสั่นเทา กระแอมเสียงดัง พร้อมกับเปิดไฟหัวเตียงเพื่อเตือนผู้บุกรุกว่า มีคนอยู่ในห้องนี้นะ

       มันได้ผลครับ เสียงบิดลูกบิดหยุดลงทันที แต่สักพักกลับมีเสียงอื่นดังขึ้นแทน...คราวนี้เป็นเสียงคล้ายๆ กับใครกำลังเอาเล็บครูดไปบนผนังประตู...มันดังครืดๆ หลายครั้งก่อนจะเงียบลงไปในที่สุด

       ผมรอจนกระทั่งรุ่งเช้าจึงค่อยเปิดประตูห้องนอนออกมาดู เตรียมใจไว้ล่วงหน้าว่าทรัพย์สินด้านนอกคงถูกรื้อค้นและโจรกรรมไปหมดแน่ๆ แต่แล้วกลับต้องแปลกใจเพราะทุกอย่างยังคงอยู่ครบตรงตำแหน่งเดิมของมัน

       แต่ภาพเบื้องหน้าโดยเฉพาะที่พื้นห้องนี่สิครับ...ปรากฏรอยเท้าเล็กๆ ย่ำทั่วไปหมด เส้นผมยาวร่วงเป็นกระจุกอยู่ตรงประตูทางเข้าอพาร์ทเมนต์ซึ่งยังคงปิดสนิท ไม่มีร่องรอยของการถูกงัดแงะแต่อย่างใด

       เมื่อหันกลับมาที่ประตูห้องนอน...ปรากฏคราบสีดำยาวเป็นทางที่เหมือนถูกลากจากด้านบนลงมาด้านล่าง 2 รอย มันเป็นรอยนิ้วมือเล็กๆ เหมือนรอยที่ปรากฏบนโต๊ะอาหารเมื่อวันก่อน ตรงลูกบิดประตูห้องก็มีรอยดำนี้เช่นเดียวกัน...วินาทีนั้นผมตระหนักแล้วว่า สิ่งที่ผมพบเห็นเบื้องหน้าไม่ใช่ผลงานของโจรแน่ๆ

       ทำไมผมจึงต้องพบกับเหตุการณ์เช่นนี้อยู่เสมอๆ หนอ? (โดยเฉพาะประเทศนี้ มาเมื่อไหร่เป็นต้องเจอ) แล้วนี่ผมจะทำอย่างไรดี? จะขนข้าวขนของย้ายหนีก็ไม่ได้ สัญญาเช่าอพาร์ทเมนต์ยังเหลืออีกตั้ง 2 ปี

       นับเป็นโชคดีอยู่บ้างที่วันนั้นเป็นวันเสาร์ ผมจึงมีเวลาเดินทางไปหาเพื่อนที่เพิ่งมาเปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่สิงคโปร์ (ชื่อร้าน “คอฟฟี่สตาร์บายดาว” ครับ ร้านเดียวกับ “คอฟฟี่บีนส์บายดาว” ที่เมืองไทย ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ให้คนไทยที่อาศัยที่นี่ลองไปกินกันดู ร้านอยู่ตรงศูนย์การค้า Wisma Atria บนถนน Orchard อาหารและขนมเค้กอร่อยมากครับ) เลยเล่าประสบการณ์น่ากลัวที่เพิ่งพบมาสดๆ ร้อนๆ ให้ฟัง...

       เธอนิ่งไปสักพักแล้วล้วงกระเป๋าถือหยิบขวดน้ำเล็กๆ ออกมา พร้อมกับพูดว่า

       “นี่เป็นขวดน้ำมนต์ที่ได้มาจากวัดพระแก้ว พี่ลองเอาไปพรมดูให้ทั่วห้องนะคะ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น”

       จริงสินะ การที่ต้องเดินทางมายังประเทศนี้อย่างรีบร้อน ทำให้ไม่มีเวลาเตรียมตัวที่ดีพอ พระที่พ่อกับแม่ให้ไว้ก็ไม่ได้นำติดตัวมาด้วย...ผมลืมเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างไรกัน...ผมกล่าวขอบคุณเธอ แล้วรีบนำขวดน้ำมนต์กลับมาที่อพาร์ทเมนต์ด้วยความดีใจ

       เมื่อมาถึงอพาร์ทเมนต์ สิ่งแรกที่ทำก็คือตั้งจิตอธิษฐานขออาราธนาอำนาจแห่งองค์พระแก้วมรกตจงช่วยคุ้มครองผมให้แคล้วคลาดจากเรื่องเลวร้ายนี้ ก่อนที่จะเทน้ำมนต์จากขวดใส่มือแล้วพรมที่ศีรษะ หน้าและชโลมไปทั่วตัว แล้วเทอีกส่วนหนึ่งมาประพรมทั่วพื้นห้องโดยไม่ลืมที่จะพรมที่หน้าประตูทางเข้า ประตูห้องนอนและหน้าต่างทุกๆ บานจนกระทั่งน้ำมนต์หายไปเกือบครึ่งขวด

       ที่น่าแปลกก็คือ ระหว่างที่ประพรมน้ำมนต์อยู่นั้นผมมีอาการขนลุกซู่ มือและเท้าเย็นเฉียบ รู้สึกเหมือนกับมีกระแสลมพัดวูบผ่านตัวไปหลายครั้ง

       แน่นอนว่าคืนนั้นผมเข้านอนด้วยความสบายใจ นับว่าเป็น การนอนหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายๆ วัน ที่ผ่านมาไม่มีเสียงหรือสิ่งใดมารบกวนตอนกลางดึกแม้แต่น้อย

       ตื่นเช้าด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เปิดประตูห้องนอนออกมาด้วยความสุข ไม่มีร่องรอยที่ผู้มาเยือนยามวิกาลทิ้งไว้บนพื้นด้านนอกหรือที่ประตูหน้าต่างอีกต่อไป ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า เพราะฝุ่นขาวๆ ที่เคยจับอยู่ทั่วห้องก็พลอยหายไปด้วย

       ผมเปิดประตูออกไปด้านนอกอพาร์ทเมนต์เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่พัดมาจากริมทะเลแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่า....

       หน้าทางเข้ามีเส้นผมของผู้หญิงตกอยู่เกลื่อนกลาดพร้อมรอยมือสีดำเปรอะเปื้อนเต็มประตูไปหมด...

       ใช่แล้วครับ...ผมลืมพรมน้ำมนต์ด้านนอกห้อง

       ทุกวันนี้...ถึงแม้เหตุการณ์เหล่านั้นจะผ่านมานานหลายเดือนแล้วแต่ผมก็ยังไม่ทราบ (และไม่อยากจะทราบ) อยู่ดีครับว่า รอยมือ รอยเท้าและเส้นผมเหล่านั้นเป็นของใคร มาจากไหน เพราะถือว่าผมได้อยู่อย่างสงบแล้ว ถึงแม้ว่าในบางครั้งจะยังคงมีเสียงดังกึกกักๆ รวมทั้งมีเส้นผมยาวๆ ตกอยู่ด้านนอกอพาร์ทเมนต์บ้างก็ตาม

       เรื่องแปลกๆ ที่ผมพบในช่วงที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ยังไม่หมดแค่นี้นะครับ นี่เฉพาะที่อพาร์ทเมนต์ ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องที่ทำงานเลย เอาไว้เมื่อมีเวลามากขึ้น ผมจะรีบนำมาเสนออีก หวังว่าท่านผู้อ่านคงจะยังไม่เบื่อเสียก่อนนะครับ
 

                                           ...ปีกทองแท้…


ที่มา
http://www.koosangkoosom.com/mag_past_view.php?id=210

ขอขอบคุณมากๆคะ ที่นำเรื่องผีๆมาให้อ่านคะ อ่านแล้วไม่กล้าเดินออกนอกห้องเลยคะ

ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เพราะผีเวลาไปไหนมาไหนเค้าไม่ต้องใช้กุญแจ(ล้อเล่น) ถ้าเราดีหรือมีของดีเค้าก็ไม่กล้ามารบกวนหรอก(มั้ง)
=========================

ดีน๊ะที่อ่านตอนกลางวัน