กระดานสนทนาวัดบางพระ

 :059:รอวันเวลาแห่งพันธนาการจะหลุดพ้น....
คำมั่นและสัญญาที่เราต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่ให้สมบูรณ์
เพื่อไม่ให้ค้างคาใจแล้วเราจะจากไปอย่างมีความสุข
ไม่ต้องกังวลใจต่อเหตุการณ์ในอดีต"อะนากุลาจะกัมมันตา"
การทำงานไม่คั่งค้างเป็นมงคลของชีวิต
การกลับคืนสู่สามัญนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก.....
วันเวลาที่ผ่านพ้นไปนั้นทำให้เราต้องพบปะเจอะเจอผู้คนมากมาย
สักการะนั้นมันเป็นโลกธรรมที่ละเอียดอ่อนซึมลึกในความรู้สึกของผู้คน
มันผูกมัดเป็นภาระแห่งวิถีของชีวิตที่คอยฉุดดึงไว้ไม่ให้เราจากไป
จงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง....
แล้วก้าวเดินไปสู่ความใฝ่ฝันตามความปรารถนาของตัวเรา
"ฝันให้ไกล..ไปให้ถึง"ทุกสิ่งไม่เกินความพยายามของมนุษย์
วันเวลาของชีวิตเหลืออยู่อีกไม่มากแล้ว
ขอจงเร่งความเพียรพยายามทำความฝันนั้นให้เป็นจริงโดยเร็วไว
อย่าปล่อยวันเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
ไม่มีใครช่วยเราได้......นอกจากตัวของเราเอง....
สำหรับเรื่องนี้...ผู้อื่นเป็นได้เพียงกำลังใจเท่านั้น
การก้าวไปสู่ความใฝ่ฝันนั้นต้องกระทำด้วยตัวเราเอง
ไม่มีอะไรจีรังและยั่งยืน...
สุขใดไหนอื่นหรือจะเท่าสุขจากพระธรรมขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า...
 :054:แด่การเดินทางตามความใฝ่ฝันที่ตั้งไว้
               เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี
                 รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๑๐.๒๓ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย

กราบนมัสการครับ...
ถึงคนเราจะมีฝันแม้จะอยู่ไม่ไกล.. แต่พยายามเท่าไรก็ไปไม่ถึงสักที
บางครั้งมันเหนื่อยเหลือเกินที่จะทำความฝันนั้นให้เป็นจริง
เพราะความท้อมันเข้ามาแทรก
แต่ถึงอย่างไรก็ต้องทำต่อไป..เพราะภาระมันเยอะเหลือเกิน

โอ้ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ

มีเกิดแก่เจ็บตายคล้ายๆ กัน

แต่สิ่งที่มีไม่เหมือนคือความฝัน

อยู่ที่ใครจะล่ามันให้อยู่มือ...

กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ

กราบนมัสการค่ะ...   
ไม่มีใครช่วยเราได้......นอกจากตัวของเราเอง....
ถ้าคนเรามั่วแต่หวังพึ่งคนอื่นตลอดเวลา สุดท้ายแล้วเราก้อคงไม่ถึงฝั่งฝันสักที
เชื่อคะว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั้น"  สักวันมันต้องมีวันของเรา