ลงไปช่วยงานโยธากรรมฐาน....
ปั๊มพระ สร้างศาลาหอพระ เกือบทั้งวัน
ทำงานไปดูกายดูจิตของเราในขณะที่ทำงาน
พยายามทรงไว้ซึ่งกุศลจิต คิดถึงแต่เรื่องที่ดี
ตัดความคิดอกุศลที่เกิดขึ้นให้ดับไปอย่างรวดเร็ว
ทำให้เอิบอิ่มและเพลิดเพลินในการทำงาน
ตอนเย็นโยมจากกรุงเทพฯแวะมาเยี่ยมวัด
คุยธุระและสนทนาธรรมะกันจนเป็นที่เข้าใจ
ในสิ่งที่ญาติโยมสงสัยและค้างคาใจในการปฏิบัติธรรม
โยมมีศรัทธาปวารณาขอเป็นเจ้าภาพร่วมในกฐินสามัคคี
เพื่อนจากกรุงเทพฯโทรมาสนทนาธรรมเกี่ยวกับการปฏิบัติ
เห็นการพัฒนาทางจิตทางความคิดของเพื่อนที่เปลี่ยนแปลงไป
การรู้ การเข้าใจและสามารถนำธรรมะไปใช้ในชีวิตประจำวัน
โดยสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติกับครอบครัวและผู้ร่วมงาน
ตามที่เคยบอกเขาไปว่าการปฏิบัติธรรมนั้นไร้รูปแบบแต่ไม่ไร้สาระ
ธรรมะอยู่ที่ใจไม่ใชการแสดงออก อยู่ที่การมีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายคุ้มครองจิต
สนทนาธรรมกันทางโทรศัพท์กันเป็นเวลานานพอสมควร
ทุกครั้งที่ได้กล่าวธรรมและสนทนาธรรมอารมณ์ปิติจะเกิดขึ้นเสมอ
ธรรมที่รู้ที่เข้าใจจะหลั่งใหลพรั่งพรูออกมาตามสภาวะธรรมที่ทรงอยู่
อารมณ์ปิติทำให้จิตตื่นกายตื่นไม่มีนิวรณ์เพราะอยู่ในอารมณ์สมาธิ
นั่งดูกายดูจิตพิจารณาธรรมจนเวลาผ่านไปจนใกล้จะสว่าง
ออกจากอารมณ์สมาธิเขียนบท...สัมโมทนียกถาให้พระที่ท่านขอมา
นอนดูกายดูจิตพิจารณาธรรมจนหลับไปกับอารมณ์กรรมฐาน....
:054:แด่อารมณ์ปิติในธรรมที่นำมาสู่การตื่นของกายและจิต
เชื่อมั่นและศรัทธาในธรรมะของพระพุทธองค์
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-กลุ่มยุทธธรรมสัญจร
๘ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๐๙.๒๐ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
