กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: Chaiwat Prasurin ที่ 16 ต.ค. 2552, 06:27:57
-
ในโลกกลมๆใบนี้ มีเรื่องราวมากมาย ที่ต้องนำกลับมาคบคิดกันใหม่
เหตุผลก็เพราะ คนเรามักจะหลงลืมความเป็นจริง ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน
คล้อยหลัง ก็กลายเป็นอดีต หากมุ่งไปข้างหน้า ก็กลายเป็นอนาคต
แต่เรา กลับหลงลืม ปัจจุบัน
ว่าเรา กำลังทำอะไร?
ว่าเรา ทำแล้วได้อะไร?
ว่าเรา อยู่กับอะไร?
ว่าเรา อยู่เพื่อใคร?
และอีกมากมาย ที่เราหลงลืม ที่จะให้คำตอบกับตัวเรา
ยกตัวอย่าง เช่น
เรามีคนที่เรารัก แต่กลับลืม คนที่รักเรา
เรามีค]นที่คอยเตือนเรา แต่กลับลืม ที่จะเตือนตัวเรา
และอีกมากมาย ที่เราหลงลืม ที่จะบอกใครต่อใคร
และหากว่าเราๆ ท่านๆ มีคำตอบ
ก็ลองหาเหตุผล ให้ตัวเราดู
แล้วจะรู้และเข้าใจ
ว่าทำไม
ความเป็นจริง ยิ่งกว่านิยาย
(http://img169.imageshack.us/img169/1715/1001320e.jpg)
-
ถ้าชีวิตจริงดั่งนิยาย ผมขอให้ชีวิตผมเป็นนิยายน้ำเน่าของไทยน่ะครับ เพราะตอนจบจะHappy Ending ไม่อยากให้ชีวิตเหมือนนิยายจีนหรือฝรั่งครับ เพราะบางทีพระเอกอาจตายตอนจบอ่ะครับ
-
อันนี้เห็นด้วยครับ....
.... เรามักจะลืมสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว ลืมที่จะดูแลพ่อแม่ แต่ไปดูแลห่วงใยผู้อื่นมากกว่า.....
......บางสิ่งที่ควรลืม แต่เราก็ไปยึดติดอยู่กับมัน อย่างอาลัยอาวรณ์.....
....บางสิ่งที่ควรจำ แต่เรากลับลืมเลือนมันไป...
-
[bgcolor=#58ff00] สิ่งอื่นอาจจะเปลี่ยนแปลงเราได้
แต่เราจะเริ่มต้นและลงท้าย
ด้วยครอบครัวของเราเสมอ[/bgcolor]
-
ลืมอะไรก็ลืมได้
แต่อย่าลืมรักตัวเอง และ ครอบครัว
แม้ความจริงยิ่งกว่านิยาย
แต่ชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย
เมื่อเวลาผ่าน หากละเลย หลงลืมทำสิ่งดี ๆ อยู่กับความเคยชิน
เราอาจเรียกเวลา ของความรัก และ ครอบครัวที่สมบูรณ์ กลับคืนไม่ได้
ขอบคุณสำหรับบทความด้วยค่ะ :054:
(http://img12.imageshack.us/img12/6355/232385bfutkb3ltt.gif)
-
ในอ้อมกอดของขุนเขา....
ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...
ณ.จุดหนึ่งแห่งกาลเวลา...
ฉันถามตัวเองว่า...
แสวงหาซึี่งสิ่งใด...
หยุดคิด...
และทบทวนดูใหม่...
ว่าความหวังที่ตั้งไว้...
นั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว...
อุทานธรรม ณ ถ้ำไทรย้อย อ.อ่าวลึก จ.กระบี่ ๑๑ กันยายน ๒๕๓๔
รวี สัจจะ-สมณะชายขอบ