กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ, กฎแห่งกรรม และ ประสบการณ์วิญญาณ => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 28 ก.ย. 2553, 09:21:24
-
(http://img843.imageshack.us/img843/1157/s1035626.jpg)
ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๒๘ กันยายน ๒๕๕๓
.....รอยทาง.....
ตื่นเช้าตามเวลาปกติ ไหวัพระสวดมนต์ทำวัตรเช้า นั่งสมาธิเจริญจิตภาวนา แผ่เมตตา
จนได้เวลาจึงลงไปทำทำกิจของสงฆ์ในภาคเช้า เสร็จแล้วกลับขึ้นที่พัก เอาเข็มสักมาผ่าใหม่แต่งใหม่
นั่งแต่งเข็มจนถึงเที่ยง จึงหยุดพักฉันกาแฟ ท่องหนังสือคำบุพรกิจปวารณา จนถึงบ่ายสองกว่าๆจึงพัก
มาแต่งเข็มสักต่อจนถึงเย็น จึงลงไปทำกิจไหว้พระสวดมนต์ทำวัตรเย็น เสร็จแล้วกลับมาปฏิบัติต่อที่บน
ศาลาที่พักจนถึงเวลาประมาณเที่ยงคืน จึงหยุดพักมานั่งเขียนแปลน เขียนแผนผัง สถานที่ปฏิบัติธรรม
ที่จะไปสร้างใหม่หลังออกพรรษา ซึ่งทีมงานเพื่อนๆสมัยเรียนมัธยมกำลังจัดหาสถานที่อยู่ พวกเขารวม
ทุนลงขันกันซื้อถวาย ใช้เนื้อที่ประมาณ ๕ ไร่ และอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯและเขตปริมณฑลจนเกินไป
เดินทางไปกลับได้ภายในวันเดียว เพราะพวกเพื่อนๆนั้นตอนนี้หันมาสนใจในเรื่องการปฏิบัติธรรมกันมาก
พวกเขาจึงอยากจะนิมนต์ให้มาอยู่ใกล้ๆกัน โดยจะรวมตัวกันสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรมถวายและพวกเขา
จะได้มีสถานที่ปฏิบัติธรรมส่วนตัวกัน เพราะทุกคนนั้นถึงจุดของความอิ่มตัวในทางโลก จึงหันมาสนใจใน
ทางธรรมกัน โดยมีตัวเรานั้นเป็นตัวเชื่อมประสานระหว่างเพื่อนๆ ตั้งแต่สมัยประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย
เพื่อนๆสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และมิตรสหายในทางธรรมทั้งหลาย สร้างไว้เพื่อเป็นที่ปฏิบัติธรรมและเป็นที่
พบปะพูดคุยกัน ซึ่งถ้าเป็นสมัยก่อนนั้นจะนัดกันไปเที่ยวไปกินเหล้าเฮอาสังสรรค์ แต่ปัจจุบันนัดเจอกันเพื่อ
สนทนาทางธรรม กินน้ำชากาแฟ พูดคุยแลกเปลี่ยน ปลื้มปิติดีใจที่เพื่อนๆทั้งหลายได้ปรับเปลี่ยนความคิด
เข้าใจชีวิตและรู้จักคำว่าพอเพียง...
.....รอยธรรม.....
" ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วจึงปล่อย " การที่จะให้ผู้อื่นมาศรัทธาในตัวเรานั้น
มันอยู่ที่การกระทำ การปฏิบัติของตัวเรา คือเราต้องทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง เป็นแนวทางให้เขาเห็น ในการอยู่
การเป็นของตัวเรา และตัวเราต้องมีความมุ่งมั่นพากเพียร คือทำให้จริงไม่ทอดทิ้งธุระ ทำให้เห็นผลของสิ่งที่ทำ
ก่อนที่จะให้ผู้อื่นมาศรัทธาในตัวของเรานั้น ตัวเราเองต้องมีความศรัทธาในตัวของเราเองเีสียก่อน ศรัทธาในสิ่ง
ที่เราคิดและเราทำ ศรัทธาในกุศลทั้งหลายที่เราได้กระทำมา จึงจะไม่เป็นการลวงโลก ไม่เป็นการหลอกตนเอง
และหลอกลวงผู้อื่น การสอนธรรมะนั้นต้องเริ่มที่การกระทำที่ตัวเราก่อน ทำเป็นตัวอย่างให้เขาสนใจว่าทำได้
อย่างไร ให้เขาเข้ามาหาเรา มาถามเรา อย่าเอาธรรมะไปยัดเหยียดให้เขา อย่าเอาธรรมะไปเร่ขาย เพราะมันจะ
ได้ผลตอบรับนั้นน้อยมาก รอให้เขามีความอยาก เขามีความสนใจ เราจึงจะถ่ายทอดธรรมะให้เขา เพราะว่าใจ
ของเขานั้นมีความพร้อมและเปิดรับธรรมะแล้ว ซึ่งจะได้ผลการตอบรับและการปฏิบัติตามที่ดีกว่า ไม่เสียเวลา
ในการที่จะเผยแผ่ธรรมะ เหมือนดั่งที่เคยเขียนโฉลกธรรมไว้ว่า..." เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสม จิตย่อมไม่
เข้าถึงธรรม จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้ อดทนรอให้เขาพร้อม จึงกล่าวธรรม " และโฉลกธรรมอีกบทหนึ่ง
ที่เขียนไว้ว่า..." ตราบใดที่ยังมีหนทางไป ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่เมื่อคุณชอกช้ำ พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ "
การเรียนรู้ของแต่ละคนนั้น แตกต่างกันโดยอุปนิสัยและวิบากกรรมของแต่ละคน จะให้เสมอกันนั้นมิได้ แล้วแต่วาสนา
และบารมีของแต่ละคน คำพูด คำสอน การกระทำที่เหมือนกัน แต่ความรู้ ความเข้าใจ การตีความหมายอาจจะแตกต่างกัน
อยู่ที่ภูมิธรรมและภูมิปัญญาของแต่ละคนแต่ละท่าน อย่าได้คาดหวังในการกระทำจนเกินไป เพียงแต่ทำหน้าที่ของเรานั้น
ให้สมบูรณ์ ให้ครบถ้วน เต็มกำลังความรู้ ความสามารถของเราก็เพียงพอ เพื่อธรรม เพื่อวินัยเป็นไปโดยสภาวะแห่งธรรม...
.....รอยกวี.....
คนไร้ราก ร่อนเร่ พเนจร
ไร้ถิ่นฐาน ถาวร อยู่อาศัย
เพราะเกิดมา มีกรรม จึงทำใจ
ร่อนเร่ไป ตามหน้าที่ เพราะมีกรรม
เคยคิดหยุด ปักหลัก อยากพักบ้าง
หยุดการสร้าง การสอน ที่ซ้ำซ้ำ
ปลีกวิเวก ภาวนา ศึกษาธรรม
แต่ว่ากรรม ยังไม่หมด ต้องอดทน
ฝันไว้ไกล ยังไม่ถึง ซึ่งที่ฝัน
เพราะสิ่งนั้น เปลี่ยนไป ในทุกหน
ต้องพบปะ มากมาย หลายผู้คน
ต้องคิดค้น สงเคราะห์ ให้เหมาะงาน
จึงทำใจ ทำจิต คิดแบบใหม่
มาฝึกใจ ฝึกจิต คิดประสาน
เอาธรรมะ มาใช้ ในการงาน
ให้เป็นการ เจริญจิต ภาวนา
มีสติ ระลึกรู้ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย กับการ แสวงหา
พึ่งพอใจ ในสิ่ง ที่ได้มา
เอาตัณหา ละตัณหา ตั้งหน้าทำ
ทำหน้าที่ ของตน ตามบทบาท
ไม่ประมาท พาใจ ให้ตกต่ำ
ให้กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำ
เจริญธรรม เจริญจิต ด้วยคิดดี
การเดินทาง นั้นยัง ไม่สิ้นสุด
ยังไม่หยุด หายใจ ไม่ถึงที่
ยังให้เรา ได้สร้าง บารมี
ทำความดี ต่อไป ให้มันเต็ม.....
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๘ กันยายน ๒๕๕๓ เวลา ๐๙.๕๓ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
-
กราบมนัสการพระอาจารย์ที่เคารพ :054:
กราบขอบพระคุณเรื่องราว รอยทาง รอยธรรม รอยกวี คำสอน :054:
ศิษย์ขอนอบน้อมใว้เป็นแนวทางต่อไป :054:
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับผม วันนี้ตื่นแต่เช้า อากาศสดชื่น อ่านบทความแล้วรู้สึกสบายทั้งกายและใจ
ถึงทำได้ไม่ทั้งหมดขอแค่คิดถึงวันละนิดจิตก็สบายแล้วอิอิ ทำอะไรเหนื่อยๆกลุ้มๆมาทั้งวันแต่ถ้านึกถึงธรรมสั๊กข้อนึง
ได้ปุ๊บรู้สึกใจเย็นขึ้นมากๆเลยและก็ทำให้มีสติทำงานนั้นๆต่ออย่างสบายใจ กราบขอบพระคุณพระอาจารย์เป็นอย่างสูงคับที่คอยแนะนำแนวทางคอย เตือนสติไม่ให้หลงไปกับสิ่งต่างๆรอบตัวเรา :054: :054: :054:
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ขอบพระคุณมากครับ
มีสติ ระลึกรู้ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย กับการ แสวงหา
พึ่งพอใจ ในสิ่ง ที่ได้มา
เอาตัณหา ละตัณหา ตั้งหน้าทำ
ทำหน้าที่ ของตน ตามบทบาท
ไม่ประมาท พาใจ ให้ตกต่ำ
ให้กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำ
เจริญธรรม เจริญจิต ด้วยคิดดี
การเดินทาง นั้นยัง ไม่สิ้นสุด
ยังไม่หยุด หายใจ ไม่ถึงที่
ยังให้เรา ได้สร้าง บารมี
ทำความดี ต่อไป ให้มันเต็ม.....
-
" ตราบใดที่ยังมีหนทางไป ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่เมื่อคุณชอกช้ำ พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ "
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ขอบพระคุณที่เมตตาสอนครับ
-
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่เมื่อคุณชอกช้ำ พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ อ่านประโยคนี้แล้วย้อนมองดูตัวเอง คิดว่าตัวเองโชคดีที่เคยล้มเหลวครับ เพราะถ้าไม่ล้มเหลวก็คงยังมัวเมาในทางที่ผิดอยู่แน่นอนครับ
-
จึงทำใจ ทำจิต คิดแบบใหม่
ให้เป็นการ เจริญจิต ภาวนา
มีสติ ระลึกรู้ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย กับการ แสวงหา
มาฝึกใจ ฝึกจิต คิดประสาน
เอาธรรมะ มาใช้ ในการงาน
พึ่งพอใจ ในสิ่ง ที่ได้มา
เอาตัณหา ละตัณหา ตั้งหน้าทำ
ทำหน้าที่ ของตน ตามบทบาท
ไม่ประมาท พาใจ ให้ตกต่ำ
ให้กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำ
เจริญธรรม เจริญจิต ด้วยคิดดี
กราบนมัสการพระอาจารย์และกราบขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
จะนำคำสั่งสอนของพระอาจารย์ไปใช้ในชีวิตประจำวัน
และปฏิบัติธรรมตามขั้นตอนที่พระอาจารย์ชี้แนะค่ะ
กราบขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับจะปฏิบัติตามคำสอนครับ
-
กราบนมัสการขอรับพระคุณเจ้า กราบขอบพระคุณขอรับในคำสอนขอรับ
-
กราบนมัสการหลวงพ่อครับ
ทางมุกดาหารฝนตกหรือเปล่าครับหลวงพ่อ.