กระดานสนทนาวัดบางพระ

หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 05 มิ.ย. 2554, 08:33:00

หัวข้อ: ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
เริ่มหัวข้อโดย: รวี สัจจะ... ที่ 05 มิ.ย. 2554, 08:33:00
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๕ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.........ในสังคมที่แสนจะวุ่นวาย การแก่งแย่งแข่งขัน การเอารัดเอาเปรียบกัน
การแสวงหาประโยชน์ให้แก่ตนเอง ล้วนเกิดจากเหตุผลของความไม่เพียงพอ
สาเหตุแห่งการไม่เพียงพอนั้น ก็เพราะว่าเกิดจากการไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น
กับคนที่มีมากกว่า อยากจะมีอยากจะได้ให้เท่ากับเขาหรือมีมากได้มากกว่าเขา
และคนที่มีมากแล้วก็ยังอยากจะมีให้มากยิ่งๆขึ้นไปอีก เพราะใจของคนเหล่านั้น
ไม่รู้จักคำว่า " พอ " มันจึงนำมาซึ่งการแก่งแย่งแข่งขัน เอารัดเอาเปรียบกัน
เพื่อให้ได้มาซึ่งประโยชน์ของตน จึงต้องดิ้นรนขวนขวายกันไปไม่มีวันหยุด
เพราะเขาคิดว่าชีวิตของเขานั้นยังไม่ประสพกับความสำเร็จดั่งที่เขาตั้งใจไว้
" ความสำเร็จของชีวิต อยู่ที่จิตคิดว่าพอ " คือพอเพียงและพอใจในสิ่งที่มี
และในสิ่งที่เป็น พึงพอใจในอัตภาพของคนเอง ชีวิตที่เหลือคือทำหน้าที่ของตน
ไปจนสิ้นอายุขัย ความสุขความสบายใจก็จะเกิดขึ้นแก่เขาเหล่านั้น เพราว่าใจมัน
บอกว่า  " พอแล้ว " .....
.....ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖.....
...เมื่อใด  ที่ใจพอ         จะไม่ก่อ   ซึ่งปัญหา
ดิ้นรน    และไขว่คว้า      ให้ได้มา    ให้ได้มี
พอใจ    และพอเพียง     ในการเลี้ยง   ชีวิตนี้
พอใจ    ในที่มี              เพียงเท่านี้   ก็สุขใจ
ใจสุข     ใจสงบ            ก็จะพบ    กับสิ่งใหม่
ชีวิต    แปรเปลี่ยนไป      เพราะว่าใจ   นั้นเพียงพอ
ความทุกข์  ความกังวล     ก็หลุดพ้น    ไม่มีต่อ
เพราะใจ  นั้นเพียงพอ      จึงไม่ก่อ    ความวุ่นวาย
ลาภยศ    และสรรเสริญ    ถ้าหลงเพลิน  จะเสียหาย
ดิ้นรน     จนวันตาย         เพราะมุ่งหมาย  ให้มันมี
สุขทุกข์   ของคู่กัน         เป็นอย่างนั้น    ในโลกนี้
ลาภยศ    ที่เคยมี           มีวันที่   จะเสื่อมไป
คำชม    คำสรรเสริญ        ที่เคยเพลิน   พึงพอใจ
นินทา    ว่ากันไป            เปลี่ยนแปลงได้  ทุกคืนวัน
...นี้คือ    โลกธรรม          เป็นกฏกรรม  เสมอฉันท์
เป็นอยู่    ของคู่กัน           เป็นอย่างนั้น  ตลอดมา
เมื่อไหร่   ใจนั้นพอ          จะไม่ก่อ  ซึ่งปัญหา
มานะ      และอัตตา        และตัณหา  จะจางลง
ชีวิต     จะพบสุข            ไม่ไปทุกข์  เพราะความหลง
ทุกอย่าง  จะจบลง            ถ้าหากปลง  ให้ใจพอ....
..........ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.........
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร-คนรอนแรม..
๕ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๓๓ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
หัวข้อ: ตอบ: ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
เริ่มหัวข้อโดย: ทรงกลด ที่ 05 มิ.ย. 2554, 07:33:40
กราบนมัสการท่านพระอาจารย์ :054:

เมื่อก่อนเงินเดือนหมื่นนึงก็อยู่ได้ ตอนหลังเงินเดือนเป็นแสนก็ไม่พอ :069:
ถ้ารู้จัก"พอ" มันก็พอนะ :092:
หัวข้อ: ตอบ: ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
เริ่มหัวข้อโดย: derbyrock ที่ 05 มิ.ย. 2554, 08:39:29
" ความสำเร็จของชีวิต อยู่ที่จิตคิดว่าพอ "
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ประโยตสั้นๆแต่ถ้าผมทำได้ชีวิตคงสุขได้มากขึ้นครับ
หัวข้อ: ตอบ: ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
เริ่มหัวข้อโดย: saken6009 ที่ 05 มิ.ย. 2554, 10:15:14
ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
                                             
กราบนมัสการ พระอาจารย์ มา ณ.ที่นี้ด้วยครับ :054: :054:  รักษาดูแลสุขภาพด้วยนะครับ :054: :054:
   
กราบขอบพระคุณ สำหรับ บทความ บทกวี อันทรงคุณค่ายิ่งที่นำมาให้พี่น้องศิษย์วัดบางพระได้อ่านครับ
                                                                                                                                                                                                         
(ขออนุญาตเข้ามาอ่าน เพื่อเป็นความรู้ ขอบพระคุณมากครับ) :054: :054:
หัวข้อ: ตอบ: ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๖
เริ่มหัวข้อโดย: โบตั๋นสีขาว ที่ 06 มิ.ย. 2554, 06:52:05
กราบนมัสการพระอาจารย์คะ ขอบพระคุณ สำหรับ บทความ บทกวี บทกาพย์ บทกลอน คะ :090: :054: :090: