ฤดูกาลแห่งพรรษาผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว
รู้สึกธรรมดากับวันเวลาที่ผ่านไปเพราะว่าใจเราไม่ได้มีความกังวล
สมัยเมื่อแรกบวชนั้น เรายังทำใจไม่ได้ ไม่เข้าใจธรรม ไม่มีธรรมเป็นเครื่องอยู่
พอถึงฤดูเข้าพรรษา ใจเรามันเร้าร้อน มีความกังวลกับวันเวลา
นั่งนับวัน นับคืน ดูปฏิทิน อยากจะให้ถึงวันออกพรรษาเร็วๆ
เพื่อจะได้เดินทางท่องเทียวเปลี่ยนสถานที่ ไปหาครูบาอาจารย์ต่างๆ
แต่เมื่อรู้ เมื่อเข้าใจ ความรู้สึกเช่นนั้นก็หายไป ใจก็สบาย ไม่กังวล ไม่รุ่มร้อน
มีบ้างในบางครั้งที่จิตเกิดปลิโพธถึงหมู่คณะ ถึงการงาน ถึงกาลเดินทาง
แต่เราสามารถตัดอารมณ์เหล่านั้นได้เร็วขึ้นไม่ปล่อยให้มันอยู่นาน
เพราะจิตได้ผ่านการฝึกฝนอบรมควบคุมมามากขึ้น
ทำให้รู้ภาระและหน้าที่ว่าเวลานี้เราควรจะทำอะไรและคิดอะไรในตอนนี้
เพราะบางอย่างนั้นเราคิดปรุงแต่งไป ก็ทำไม่ได้ในตอนนี้
จังหวะ เวลา โอกาศ สถานที่ และบุคคลมันยังไม่พร้อม
เหตุและปัจจัยยังไม่เอื้ออำนวย คิดไปก็เสียเวลาเปล่า
เอาสมองมาคิดอยู่กับปัจจุบันธรรมสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ดีกว่า
ถามตัวเองเสมอว่า......
วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลา
และคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่
เพื่อไม่ให้เราหลงกับวัยและเวลา
ชีวิตที่เหลืออยู่จะได้เร่งสร้างคุณค่าให้กับชีวิต
แม้นเพียงสักน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไร
ไม่ได้หวังว่าจะต้องได้ในชาตินี้หรือชาติหน้า
เพียงแต่ตั้งใจว่าจะทำเรื่อยๆไป ถึงเมื่อไหร่ไปเมื่อนั้น
จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเองเหมือนที่เคยผ่านมา
เพราะว่าจะทำให้เกิดอาการเกร็ง เพราะไปเคร่งแล้วมันจะเครียด....
:059:ขอบคุณลมหายใจที่ยังมีอยู่และขอบคุณกาลเวลาที่ให้โอกาศ
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-กลุ่มยุทธธรรมสัญจร
๒ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๒๓.๑๖ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
