ใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่คนเดียว....
กำหนดสติเจริญภาวนาเพื่อให้จิตสงบ
แล้วยกจิตขึ้นทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านมา
ในเวลาสิบวันที่ผ่านพ้นไปว่าเราได้ทำอะไร คิดอะไรไว้บ้าง
ไล่เรียงมาที่ละวันพอระลึกนึกได้ก็จดบันทึกไว้ที่ละวัน
ทำอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ตื่นนอนมา จนหลับไป
ขอโอกาศพระที่อยู่ด้วยกันไม่ลงไปศาลา
ไม่ได้ทำวัตรเช้าและวัตรเย็นเพราะอารมณ์กำลังต่อเนื่อง
กลัวว่าถ้าทิ้งไปคงยากที่จะฟื้นขึ้นมาใหม่ เลยตัดใจหยุดทำกิจหนึ่งวัน
การที่จะฟื้นความทรงจำเรื่องอารมณ์ความคิดนั้นเป็นเรื่องยากมาก
เพราะมันเป็นเรื่องภายในใจเป็นนามธรรม ไม่ใช่พฤติกรรมภายนอก
มันไม่มีหลักฐานและไม่มีพยานที่จะมายืนยันว่าเราได้คิดอะไรไปบ้าง
จะถามใครปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะมันเป็นความรู้สึกภายในของเราคนเดียว
จึงต้องใช้สมาธิ ทำจิตให้นิ่ง ให้โปร่งโล่งเบา แล้วย้อนจิตกลับไปสู่วันเวลาดังกล่าว
ใช้การอธิษฐานจิต ต้องทำจิตให้ว่างจากการปรุงแต่ง จับเอาความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้น
และต้องบันทึกไว้ในความทรงจำ เพื่อที่จะนำมาเขียนเป็นตัวอักษร
ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้ด้วยหลักธรรม....
:059:ขอบคุณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ทำให้ได้ฝึกจิตได้ทบทวน
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-กลุ่มยุทธธรรมสัญจร
๓ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๐๑.๑๖ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
