ทรมานใจกับการไม่รักพ่อแม่...เรื่องที่หลายคนกำลังเผชิญ
ถ้าคุณเป็นคนหนึ่ง ซึ่งสงสัยอยู่ว่าอกตัญญูไหมที่ไม่รักพ่อ? เนรคุณไหมที่เกลียดแม่? ผิดไหมถ้ารักพ่อมากกว่าแม่? บาปไหมที่ดีใจเมื่อรู้ว่าแม่กำลังจะตาย?
วันนี้เรามาดูกันว่าจะสบายใจขึ้นได้อย่างไร หรือดีกว่านั้นคือเปลี่ยนใจตัวเองได้ด้วยวิธีไหน
ก่อนอื่นให้มองตามจริงว่าความรู้สึกเป็นสิ่งที่บังคับไม่ได้ คนเรามีหูตาอยู่อย่างนี้ ถ้ากระทบเข้าภาพแย่ๆ เสียงแย่ๆ ความรู้สึกก็ต้องแย่ตาม มิใช่วิสัยที่จะสั่งห้ามใจไม่ให้แย่ไปด้วย
ฉะนั้น ถ้าตัดคำว่าพ่อ
ตัดคำว่าแม่ออกไป เหลือแต่ความกระทบกระทั่งระหว่างคนกับคน ก็อย่าแปลกใจถ้าจะมีอารมณ์ต่อกัน
เป็นความขัดเคืองบ้าง ความโกรธบ้าง ความแหนงหน่ายไม่อยากรักบ้าง หรือกระทั่งความชิงชัง รังเกียจเดียดฉันท์บ้าง
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับใครแล้วรักกันนั้นง่าย แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะรักคนให้ทุกข์ให้โทษกับเราถ่ายเดียว!
ถ้าจะกล่าวโทษ ก็ต้องโทษธรรมชาติที่บีบให้คนเราต้องอยู่ร่วมกัน กระทบกระทั่งได้ เกิดความขัดเคืองได้ สะสมความรู้สึกไม่ดีต่อกันได้ ไม่ยอมให้เราเกิดเอง โตเอง สบายเอง
มิฉะนั้นก็คงเลือกได้ตามอิสระ เห็นใครอยู่ในฐานะอะไร ควรรักเขามากน้อยแค่ไหน
ขณะเดียวกัน ก็ไม่ใช่ความผิดของสังคม ที่คนส่วนใหญ่พากันชื่นชม รำลึกนึกถึงพระคุณของพ่อแม่ ถึงขนาดที่เกือบทุกชาติทุกภาษา จัดให้มีวันพ่อ วันแม่ เป็นประจำทุกปี
สะท้อนให้เห็นว่าโลกของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงนั้น เขามองกันว่าพ่อแม่เป็นผู้มีบุญคุณยิ่งใหญ่ ขนาดสมควรที่จะไม่ลืมจัดวันพิเศษเพื่อบูชาพวกท่าน
พ่อแม่มีชีวิตต่อได้ถ้าไม่มีคุณ แต่คุณมีชีวิตขึ้นมาไม่ได้ถ้าขาดพ่อแม่!
กล่าวแบบรวบรัด ถ้าจะถามว่าใครเป็นคนกำหนดให้ต้องนึกถึงบุญคุณพ่อแม่ ก็ต้องตอบว่าธรรมชาตินั่นแหละที่กำหนด และฝังไว้ในสำนึกว่าการรู้คุณพ่อแม่เป็นคุณสมบัติของผู้มีใจสูง
คนเราจะทราบว่าตนมีใจสูงหรือใจต่ำ ก็ดูง่ายๆว่าจำได้หรือเปล่าว่าพ่อแม่สำคัญแค่ไหน
ถึงตรงนี้สรุปได้สั้นๆว่า อย่ารู้สึกผิดถ้าไม่รักพ่อแม่ แต่จะแย่มากถ้าไม่คิดตอบแทนบุญคุณพวกท่านเลย!
ต่อให้เป็นโจรชั่ว เมื่อได้รับพระราชทานอภัยโทษประหารจากองค์ราชา ก็ยังสำนึกคุณ ทุ่มกายถวายชีวิตรับใช้องค์ราชาได้ แม้ต่อมาภายหลังจะถูกกดขี่ข่มเหงอย่างไรก็ก้มหน้าก้มตายอมรับ
เพราะจดจำอยู่ว่ามีชีวิตต่อก็ด้วยพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อม
แล้วใครจะอ้างได้เต็มปากเล่า ว่าตัวเองย่ำแย่แค่ไหน เกินกว่าจะทำใจรับพ่อแม่อย่างไร จึงนึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ไม่ออก ที่ให้ชีวิตมาทั้งชีวิตตั้งแต่แรก
เห็นได้ชัดเจนว่ายิ่งกว่าพระราชาประทานชีวิตแก่นักโทษประหารไม่รู้กี่ร้อยเท่า
หาค่าของชีวิตให้เจอ แล้วคุณจะได้ตระหนักว่า คุณมีชีวิตขึ้นมาหาค่าของชีวิตไม่ได้ ถ้าปราศจากพ่อแม่
เมื่อเห็นค่าของพ่อแม่ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะตอบแทนอย่างไร อย่างน้อยก็รู้จักความหมายของคำว่า "กตัญญู" ให้ได้ก่อน
ความกตัญญูเป็นอาการของใจที่มีความสามารถรู้คุณคน ทราบว่าใครมีอุปการคุณต่อเราไว้อย่างไร กล่าวโดยย่นย่อที่สุดคือนึกออก บอกถูก และทำไว้ในใจว่าผู้นั้นผู้นี้ มีบุญคุณกับเราไว้เมื่อครั้งไหน
ถ้ากตัญญูเป็น ก็เหมือนจุดพลุ จุดชนวนให้เกิด "กตเวที" ตามมาเอง เพราะความมีใจสูงของมนุษย์ ย่อมเกิดแรงดันให้อยากตอบแทนคุณ โดยไม่ต้องมีใครเอาหอกดาบมาบังคับ
สำหรับคนเกลียดพ่อแม่ แค่มีแก่ใจ ทำความเข้าใจที่มาที่ไปของพ่อแม่ ให้อภัยในความร้ายกาจของพวกท่านได้ ก็นับว่าปรับใจเข้ากับความประเสริฐแบบมนุษย์ อันเป็นธาตุแท้ของคุณได้แล้ว
สำหรับคนรักพ่อแม่ไม่เท่ากัน แค่มีแก่ใจ นึกสงสารท่านที่ได้รับความรักจากเราน้อยกว่าอีกท่าน เห็นค่าว่าครึ่งหนึ่งที่ประกอบขึ้นเป็นเรา ได้มาจากท่าน หาใช่รับเต็มตัวมาจากฝ่ายไหน
ก็จะก่อให้เกิดกำลังใจในการคิดตอบแทนท่าน ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอีกท่านหนึ่ง ความคิดอยากตอบแทนเท่าๆกัน จะค่อยๆปรับความรู้สึกรักไม่ให้ทิ้งระดับห่างจากกันเกินไปนัก
สำหรับคนรักพ่อแม่มากอยู่แล้ว ควรมีแก่ใจ ดูตามจริงว่าพวกท่านมีที่พึ่งให้ตนเองหรือยัง ในทางพุทธ หากชักชวนโดยละม่อม ให้พวกท่านมีใจยินดี ตั้งมั่นในการให้ทาน รักษาศีล
ปลูกศรัทธาในสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไว้หยั่งรากลึกมั่นคงพอ จะนับเป็นการตอบแทนอย่างแท้จริง สมน้ำสมเนื้อ เพราะพวกท่านจะมีหลักประกันให้ตนเองได้ไปดี ไปสว่าง ตลอดจนไปถึงที่สุดทุกข์ได้เป็นแน่แท้
อย่าเค้นใจให้รักพ่อแม่ เพราะจะเหนื่อยเปล่า และยิ่งทรมานใจขึ้น แต่เข้าใจเพื่อเห็นค่าพ่อแม่ แล้ววันหนึ่งจะเข้าถึงความรู้สึกที่ถูกต้อง เป็นสุขที่ได้เป็นมนุษย์เต็มตัว สมเกียรติภูมิกัน
ที่มา : ธรรมะใกล้ตัวฉบับ Lite ฉบับวันที่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๓ (ดังตฤณ)
ขอบคุณที่มา เว็บบอร์ด พลังจิต
เรื่อง การสร้างบุญกุศลด้วยการดูแลพ่อแม่...ขณะมีชีวิตอยู่
การสร้างบุญกุศลให้กับพ่อแม่ยามแก่เฒ่า คือ การทำความดีให้กับพ่อแม่ เช่น ดูเอาใจใส่เมื่อพ่อแม่ยามแก่เฒ่า ผู้สูงอายุ โดยการหาซื้ออาหารมาให้ท่านทาน ดูแลให้การช่วยเหลือพาไปรักษาพยาบาล นั่งคุยกับท่านยามท่านเหงาในวันหยุดสัปดาห์ การพาท่านไปกราบไหว้พระ ตามวัดต่างๆใกล้ๆบ้าน ถือเป็นบุญกุศลอย่างหนึ่งที่ลูกๆ สามารถกระทำได้ เพื่อตอบสนองบุญคุณ ที่ท่านได้อุปการะเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เยาว์วัย สิ่งนี่แหละทำให้ท่านมีจิตยินดีอันเป็นกุศลจิต และเป็นความทรงจำของท่านทีดีๆ ในปั้นปลายชีวิตของท่าน สำหรับเวลาที่เหลือในขณะท่านมีชีวิตอยู่ก่อนท่านจะจากลูกๆไป....ก่อนที่ลูกๆ จะไม่มีโอกาสสร้างความดีให้กับท่าน
เมื่อเราในขณะมีหน้าที่เป็นลูก และมีหน้าทีประกอบอาชีพทำงาน แสวงหาเงินนำมาเพ่อเลี้ยงดูบุตรและครอบครัว ไหนงานสังคม ในช่วงนี้เอง จะอ้างว่า ลูก ไม่มีเวลาดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า มีงานรัดตัว ไม่ว่าง มีอีกหลายๆ คน ยังอ้างว่า ยังไม่มีเวลาว่าง แต่มันอาจสายเกินไป เมื่อเวลานั้นมาถึง....จะหมดโอกาสดูแล...
การทำบุญ สร้างกุศลดูแลพ่อแม่ เป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่มหาศาล ท่านถือเป็นพระในบ้าน ไฉน.....เราทั้งหลาย จึงขาดการเอาใจใส่ดูแล.....ในสังคมปัจจุบัน เป็นสังคมพุทธศาสนา มีความเมตตากรุณาต่อพ่อแม่ ผู้มีอุปการะคุณ .....แต่ไฉน...ลูกทีมีพ่อแม่ ยังบกพร่อง ต่อการดูแลพ่อแม่และปล่อยให้พ่อแม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว..... ขาดความอบอุ่น.... ขาดการเอาใจใส่ดูแล.....
ปัญหานี้ ในสังคมปัจจุบัน .....สามารถพบเห็นได้บ่อยๆ.....
สิ่งที่ได้พบเห็น..การขาดเอาใจใส่พ่อแม่..มุ่งแต่เอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่...ไม่เคารพผู้มีพระคุณ...ถือเป็นการสร้างบาปให้แก่ตนเอง....
การแก้ไขปัญหานี้ อยู่ที่จิตสำนึกแต่ละบุคคล ที่ถูกขาดการอบรม ศีลธรรม จริยธรรม เหตุผลที่โรงเรียนชาวพุทธ ได้ถูกยกเลิกการเรียนการสอนศีลธรรม จริยธรรม วัฒนธรรมทางพุทธ โดยปัจจุบันมีแนวคิดนำพระมาสอนในโรงเรียนเพียงไม่กี่ชั่วโมง ต่อเดือน ต่อปี แล้วเด็กนักเรียน ผู้จะเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้า ก็บกพร่องเรื่อง ศีลธรรม วัฒนธรรม จริยธรรม รวมทั้งการห้ามการลงโทษตีเด็กนักเรียน นี่คือ มิใช่วิถีวัฒนธรรมไทย ดังสุภาษิต " รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี " คือการป้องปราบ มิให้เด็กกระทำความผิดอีก
ปัญหานี้ย่อมนำไปสู่การขาดเอกลักษณ์ของเยาวชนรุ่นใหม่ ที่อ้างว่านับถือพุทธศาสนาแต่เพียงปาก!!!
ขอบคุณที่มา หนังสือ..พระในบ้าน http://www.vithi.com/menu04-11-01.htm
