ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๔...  (อ่าน 212 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๔...

...มีหลายคนหลายท่านให้คำแนะนำ
ว่าทำไมไม่รวบรวมบทความและบท
กวีธรรมที่ได้เขียนไว้ พิมพ์ออกเป็น
หนังสือ ออกจำหน่ายเพื่อเป็นการ
หาทุน สำหรับกิจกรรมทางศาสนา
และกิจกรรมเพื่อสังคม ก็ขอน้อมรับ
ในความปรารถนาดีของทุกๆท่าน
ที่ให้คำแนะนำมา ซึ่งได้อธิบายถึง
ที่มาที่ไปของการเขียนบทความ
บทกวีธรรม ที่ได้กระทำมาแล้วนั้น
ว่าเป็นเพียงการบันทึกสภาวธรรม
ของแต่ละช่วงเวลาและช่วงอารมณ์
เป็นเพียงแง่คิดมุมมองของความ
เป็นปัจเจก ซึ่งไม่กล้ารับรองและ
ยืนยันว่าความคิดเห็นนั้น เป็นสิ่ง
ที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ชัดเจนแท้จริง
เป็นเพียงการนำเสนอแง่คิดมุมมอง
ของการปฏิบัติที่ผ่านมา เพื่อให้ได้
คิดพิจารณากัน มันจึงเป็นได้เพียง
สายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมา
แล้วก็จากไป ไร้ซึ่งหลักฐานที่เป็น
ตัวตน
...ดังที่เคยกล่าวไว้เสมอว่าการเขียน
บทความ บทกวีธรรมหรือการบันทึก
ธรรมนั้น ไม่ได้มุ่งหวังจะสอนผู้ใด
แต่ที่ได้ทำลงไปนั้น เพื่อเป็นการ
ทบทวนธรรม ย้ำเตือนและสอน
ตัวเอง ส่วนที่มีผู้เข้ามาอ่าน มาทำ
ความเข้าใจและนำไปปฏิบัติตามนั้น
เป็นผลพลอยได้ เพราะจุดมุ่งหมาย
ของการเขียนบันทึกไว้นั้น เพียงเพื่อ
เตือนตนสอนตน เพราะก่อนที่เรา
จะไปสอนคนอื่นได้นั้น เราต้องรู้
และเข้าใจ ทำได้และเคยทำมาแล้ว
ไม่ใช่ท่องตำราให้จำได้แล้วไป
กล่าวธรรม เพราะการทำเช่นนั้น
มันเหมือนกับนกแก้วนกขุนทอง
จำได้พูดได้ แต่ไม่รู้ความหมาย
และเนื้อหา พระพุทธเจ้าตรัสว่า
เป็นเพียงใบลานเปล่า
...ทุกครั้งที่เขียนบันทึกหรือการ
บรรยายธรรมก็เพื่อเป็นการเตือนย้ำ
และสอนตัวเองทุกครั้ง ไม่ได้หวัง
ว่าคนฟังนั้นจะต้องรู้ จะต้องเข้าใจ
และนำไปปฏิบัติตามหรือไม่ เพราะว่า
ถ้าเรานั้นไปหวังและตั้งใจให้ผู้ฟัง
เข้าใจและปฏิบัติตามนั้น มันเป็นการ
กระทำเพื่อสนองตัณหาคือความ
อยากมี อยากเป็น อยากเห็น อยากได้
และเมื่อมันไม่เป็นไปตามที่ใจของเรา
ปรารถนา มันก็จะพาให้ใจเป็นทุกข์
เพราะตัณหานั้นไม่ได้รับการสนองตอบ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๒ ธันวาคม ๒๕๖๔...