เช้านี้ฝนตกหนัก ได้หยุดพักนั่งทบทวน
ครุ่นคิดและใคร่ครวญ นึกย้อนทวนที่ผ่านมา
จากเด็กจนเติบใหญ่ เข้าสู่วัยการศึกษา
หัดเรียนเขียนกอกา จนมหาวิทยาลัย
เรียนรู้ทีละนิด เติมความคิดชีวิตใหม่
อ่านจำจนเข้าใจ และถามไถ่เมื่อใคร่รู้
ใคร่ครวญและวิเคราะห์ อันไหนเหมาะลองทำดู
ทุกอย่างนั้นคือครู สอนให้รู้เป็นบทเรียน
เคยเดินในทางผิด ใช้ชีวิตที่ผิดเพี้ยน
นักเลงคราบนักเรียน เกือบจวนเจียนคุกตะราง
เขาว่าเป็นมาเฟียร์ เพราะเข้าเคลียร์ได้ทุกอย่าง
ชีวิตจึงหลงทาง เดินก้าวย่างเส้นทางทางโจร
ข่มขู่และรีดไถ ใครไม่ให้ก็ต้องโดน
ระเบิดเอาไปโยน เพราะเป็นโจรอันธพาล
สร้างกรรมและทำชั่ว หลงเมามัวมานมนาน
นั้นคือประสพการณ์ ที่ก้าวผ่านเมื่อนานมา
วันหนึ่งจึงได้คิด รู้ถูกผิดและปัญหา
บุญเก่านั้นนำพา จึงได้มาสู่ทางธรรม
ทางธรรมนำชีวิต ปลุกดวงจิตที่มืดดำ
ให้รู้ซึ่งบาปกรรม สิ่งที่ทำที่แล้วมา
ตั้งตนเป็นคนใหม่ และตั้งใจจะศึกษา
ธรรมะองค์สัมมา พัฒนาจิตกายใจ
นำมาปฏิบัติ ให้รู้ชัดความเป็นไป
ชีวิตคืออะไร และทำไมต้องเกิดมา
เรียนรู้ปฏิบัติ และฝึกหัดภาวนา
สติและปัญญา ไตรสิกขาพยายาม
แบบอย่างครูอาจารย์ แต่ละท่านให้เดินตาม
สู่ธรรมที่งดงาม ก้าวเดินตามครูอาจารย์
เดินตามเส้นทางธรรม กุศลนำให้พ้นผ่าน
นั่นคือประสพการณ์ จึงเล่าขานให้ท่านฟัง....
:054:ขอบคุณสายฝนในยามเช้าที่ทำให้เราไม่ได้ออกบิณฑบาตร
:054:ขอบคุณบุญกุศลที่ได้กระทำมา
:054:ขอบคุณกาลเวลาที่สอนให้รู้ซึ่งบทเรียน
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๙ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๖.๑๖ น. ณ กุฏิน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
