:053:ฝากฟ้าคอยห่มใจ....โอบคนไกลให้หายหนาว
อย่าท้อต่อเรื่องราว....ที่ปวดร้าวให้ผ่อนคลาย
ฝากดินโอบกอดไว้....เป็นแรงใจเคียงข้างกาย
โดดเดี่ยวและเดียวดาย...ห่างสหายที่เคยมี
ฝากลมที่พัดผ่าน...จงสมานมิตรไมตรี
บรรเลงบทกวี....ปลอบชีวีกล่อมดวงใจ
ฝากดาวสกาวผ่อง...ดาวช่วยส่องให้สดใส
เรื่องร้ายให้หายไป...ชีวิตใหม่จงรื่นรมย์
หนทางที่กางกั้น...ทางสายนั้นอย่าโศกตรม
รอวันขวัญภิรมย์...ได้ชื่นชมซึ่งความงาม
ขวัญเอยจงพักผ่อน..ที่ร้าวรอนอย่าลุกลาม
ขวัญเจ้าพยายาม...จงเดินตามความฝันไป
ฝันไว้ไปให้ถึง...ให้พบซึ่งวันสดใส
ฝันเอยจงอำไพ...ส่งแรงใจ...ให้ฝันดี..
:059:ปลอบใจคนไกลบ้าน ที่ทำงานอยู่แดนไกล
ด้วยความปรารถนาดี
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร-คนรอนแรม
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๒๓.๕๔ น. ณ กุฏิน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย