บทที่ ๑....
...ชีวิตคือการเดินทาง
เพื่อสร้างกุศลกรรม สั่งสมบารมี
ด้วยจิตสำนึกแห่งคุณธรรม
ปรารถนาไปถึงซึ่งความพ้นทุกข์
ฝันไว้ไกลและต้องไปให้ถึง
ไม่ว่าจะใช้เวลาเดินทางกี่ภพกี่ชาติก็ตาม
จะพยายามก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง
สั่งสมกำลังบารมีให้มีอินทรีย์แก่กล้า
ความหวังที่ตั้งไว้....คงไม่ไกลเกินจริง...
บทที่ ๒...
...ไปในที่ที่เขาต้องการให้ไป
พักอาศัยแล้วใจเป็นสุข
ใจไม่ทุกข์ ทุกอย่างย่อมสบาย
ขอให้สถานที่นั้น มีความเจริญในธรรม
งอกงามเพิ่มพูนก็เป็นบุญของเราแล้ว....
บทที่ ๓...
...รู้จริง เห็นจริง
แต่สิ่งที่รู้ที่เห็นอาจะไม่จริง
อย่ารีบเชื่อในสิ่งที่เห็น
เพราะอาจจะเป็นสิ่งที่นำมาซึ่งความงมงาย...
บทที่ ๔...
...เชื่อทันที เรียกว่างมงาย
ถ้าปฏิเสธทันที่ เรียกว่าขาดประโยชน์
ควรพิจารณา ไตร่ตรอง ให้รอบคอบ
ควรจะทดลองพิสูจน์ฝึกฝนที่ใจตน
ให้เกิดความกระจ่างชัดขึ้นด้วยใจตน
แล้วจึงจะเชื่อหรือจะปฏิเสธ...
บทที่ ๕...
...อย่าใช้ความรู้สึกนึกคิดจิตปรุงแต่งตัณหาของเรา
ไปยัดเยียดหรือผูกมัดผู้อื่น ให้สนองตอบความต้องการของเรา
เพราะเราไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใคร เรามีแต่หน้าที่เท่านั้น
หน้าที่ของคนชี้ทางหรือคนนำทาง
การก้าวย่างและก้าวเดินมันเป็นหน้าที่ของเขา
เขาคือผู้กำหนดอนาคตของเขาเอง
เราคือผู้ชี้ทาง แนะนำและให้คำปรึกษา
ส่วนเขาจะทำตามหรือไม่นั้น มันเป็นเรื่องของเขา
เราทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์แล้ว...
บทที่ ๖...
...เมื่อหยุดคิดปรุงแต่งและวางทุกสิ่งลงได้
ทั้งสิ่งที่รู้และสิ่งที่ถูกรู้ทั้งปวง
สัจจธรรมความจริงแท้ก็จะปรากฏขึ้นมาให้รู้เอง
ในความโปร่งในความว่างในความนิ่งจะมองเห็นทุกสิ่งอย่างชัดเจนชัดเจน
อุปมาเหมือนน้ำที่ขุ่นไปด้วยโคลนตมและกระเพื่อม
เราย่อมมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำได้ชัดเจน
แต่ถ้าทำให้น้ำนั้นมันนิ่ง โคลนตมตกตระกอน
เราย่อมมองเห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำนั้นได้ชัดเจน
ฉันใดก็ฉันนั้น จิตของเราเหมือนกัน
ต้องทำให้มันนิ่ง ให้มันโปร่ง ให้มันโล่ง ให้มันใส
แล้วเราก็จะเห็นอะไรที่เป็นสัจจธรรม...
:059:แด่อารมณ์ธรรมที่นำเอาข้อคิดที่ผ่านมา ยกขึ้นมาพิจารณาทบทวน
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-กลุ่มยุทธธรรมสัญจร
๑๗ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๑๗.๕๓ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
