กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ, กฎแห่งกรรม และ ประสบการณ์วิญญาณ => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ => ข้อความที่เริ่มโดย: cartoon_2 ที่ 26 พ.ย. 2555, 01:13:41
-
ผมเขียนไป 2-3 กระทู้ ได้พูดถึงการเห็นเกิดดับของรูปและนาม บางคนที่อ่านมากก็สามารถอธิบายให้ฟังได้อย่างชัดเจน บางคนอ่านตำรานั้นตำรานี่ ก็จำเอาว่า เมื่อเราเห็นเกิดดับของรูปและนามและต้องยอมรับว่ามันเป็นธรรมชาติ แต่การยอมรับนั้นมันมาจากการเรียน การอ่าน ยังไม่ใช่การยอมรับของจิต ที่เห็นและยอมรับในในสภาพที่เรามองเห็น หรือที่เราได้สังเกตุดู การมองดูจิตของเราในเรื่องของนามจนเราเห็นจนเกิดการยอมรับ เมื่อเราเกิดอารมณืโลภ ความรู้สึกของเรา เราจะรู้สึกอยากได้ อยากได้ของคนอื่น อยากได้มากกว่าคนอื่น เป็นต้น หากเรามีสติ สติเป็นตัวสำคัญที่จะทำให้เราได้วิเคราะห์มองสภาวธรรมที่เกิดขึ้น รู้ว่าเกิดความอยากได้ รู้การปรุงแต่งจากความอยากที่เกิดขึ้นอย่างมากมาย
รู้เท่าทัน ก็คือการเห็นจิตที่มันติดใน โลภ โกรธ หลง ดูจนเข้าใจในสภาวะที่เกิดขึ้น จนจิตยอมรับมัน เห็นการเกิดดับเป็นจริง การปล่อยวางจะเกิดขึ้น การมองดูจิต ดูสังขาร ดูผลกระทบที่เกิดจากอายตนะทั้ง 6 อันประกอบด้วย หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นทวารที่ให้จิตสัมผัสกับอารมณ์ภายนอก
การรู้เท่าทันตัวเราต้องมีสติ หลายท่านที่ปฏิบัติอาจจะใช้ว่า การรู้ปัจจุบันขณะ นั่นคือการไม่พยายามไปปรุงแต่งจนทำให้เกิดทุกข์มากมาย และต้องมองเห็นเกิดดับได้อย่างชัดเจน