กระดานสนทนาวัดบางพระ

ขออภัยที่นำมาลงช้าครับ พอดีติดงานนิดหน่อย


ขอนำภาพหลวงปู่ขึ้นก่อนครับ





ภาพที่เหลือขอติดไว้ก่อนนะครับ พอดีมีธุระเดี๋ยวจะรีบกลับมาอัพใหม่ครับ

เป็นงานศิลป์ที่แกะจากกาบอ่อนของลูกมะพร้าว สร้างสรรค์งานโดย
คุณลุงรัชช์ เศรษฐบุตร ศิลปินหัตถกรรมครับ
ผมเลยนำไปให้พระอาจารย์ที่เคารพนับถือ ทำการเบิกเนตรให้ครับ

สั่งทำ “ตะกรุด” ขายนักท่องเที่ยว ?


“ธีระ” ตั้งปลัด วธ.เป็นประธานศึกษาการผลิตตะกรุดต้นแบบสินค้าวัฒนธรรม “อ.อ๊อด” เกจิตะกรุดหนุนเป็นเครื่องราง แต่ต้องปลุกเสก แนะสร้างความเข้าใจนักท่องเที่ยว หวั่นต่างชาตินำไปห้อยข้อเท้า ฝ่ายองค์กรชาวพุทธรุมต้าน จวกทำประชาชนงมงายไสยศาสตร์ ชี้ของดีหลายอย่างที่น่าจะทำเป็นสินค้าที่ระลึกได้

ธีระ สลักเพชร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม  กล่าวว่า จากที่ตนได้มอบหมายให้กรมศิลปากรไปศึกษาข้อดี ข้อเสีย เรื่องการผลิตลูกปัด ตะกรุดลงลายไทยเป็นสินค้าทางวัฒนธรรมเพื่อขายให้นักท่องเที่ยวชาวต่างชาตินั้น เป็นแนวคิดที่เกิดตั้งแต่ตนเป็น ครม.วัฒนธรรมเงา ซึ่งมีโอกาสไปดูงานในประเทศตุรกี และกรีซ และพบดวงตาสีฟ้า (บลูอายส์) ซึ่งเป็นสินค้าที่ระลึกยอดนิยม จึงมีแนวคิดว่าประเทศไทยน่าจะมีสินค้าวัฒนธรรมที่เป็นสากลขายให้กับนักท่องเที่ยวบ้าง ดังนั้น เมื่อเข้ามารับตำแหน่ง รมว.วัฒนธรรม จึงมอบหมายให้ นาย เกรียงไกร สัมปัชชลิต อธิบดีกรมศิลปากร ไปศึกษาแนวทางการออกแบบลายไทยลูกปัด และตะกรุด
       
สำหรับความคืบหน้าขณะนี้คือจะทำการตั้งคณะกรรมการเพื่อให้ศึกษาการพัฒนาสินค้าวัฒนธรรม โดยมี นายวีระ โรจน์พจนรัตน์ ปลัดกระทรวงวัฒนธรรม เป็นประธาน โดยคณะกรรมการชุดนี้จะทำหน้าที่พิจารณาแนวทางการผลิตสินค้าวัฒนธรรมในเชิงการค้าพาณิชย์ เพื่อเสริมสร้างรายได้ให้แต่ละชุมชนโดยในเบื้องต้นจะมีลูกปัด และตะกรุดเป็นเครื่องประดับต้นแบบ ซึ่งแนวทางต่อไปจะให้วัฒนธรรมจังหวัด 75 จังหวัดทั่วประเทศเสนอสินค้าวัฒนธรรมเด่นๆ ในแต่ละท้องถิ่นเพื่อให้คณะกรรมการชุดดังกล่าวคัดเลือกและพัฒนาเป็นสินค้าวัฒนธรรมต่อไป
       
“ตะกรุดที่คิดขึ้นจะทำเป็นเครื่องประดับไม่ได้อิงกับการปลุกเสกแต่อย่างใด อาจจะต้องลงลายไทยเพื่อความสวยงาม ผมจะทำจริงๆ จะเริ่มจริงจังหลังจากคณะกรรมการฯ ได้ข้อสรุปและคัดเลือกสินค้าแล้ว” นายธีระ กล่าว
       
พระปลัดอิทธิพล ปธานิโก หรือ พระอาจารย์อ๊อด วัดสายไหม อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี เกจิชื่อดังด้านตะกรุด กล่าวว่า ขอสนับสนุนแนวคิดที่จะมีการผลักดันให้ ตะกรุด เป็นสินค้าทางวัฒนธรรม ของนายธีระ สลักเพชร รมว.วัฒนธรรม เพราะตะกรุดมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ โดยคนไทยเชื่อว่าตะกรุดเป็นเครื่องราง เกิดจากการปลุกเสกของผู้มีอาคม ผู้ทรงศีล อาทิ พระสงฆ์ จึงเชื่อในเรื่องของพุทธคุณ จะสามารถคุ้มครองผู้ที่ครอบครอง สร้างเมตตามหานิยม แคล้วคลาด ใช้ในการค้าขาย ซึ่งตะกรุดมีไว้ใช้แขวนที่เอว หรือแขวนที่คอ ส่วนวัสดุที่นำมาจัดสร้างมีตั้งแต่กระดูก หนังกลอง โลหะ

สำหรับการนำตะกรุดไปเป็นสินค้าทางวัฒนธรรม อยากจะฝากว่า ตะกรุดเป็นเครื่องรางของขลัง การทำเป็นสินค้าทางวัฒนธรรมและไม่มีการปลุกเสก เห็นว่าไม่เหมาะสม เนื่องจากเกรงว่าเมื่อต่างชาติใช้เป็นเครื่องประดับ จะนำไปห้อยข้อเท้ามากกว่านำไปแขวนคอ ดังนั้น หากจะมีการจัดทำขึ้นมาจริง ควรที่จะมีการปลุกเสก และอธิบายให้ชาวต่างชาติเข้าใจว่า ตะกรุด คือเครื่องรางของขลังของคนไทย ที่จะนำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่ และควรสวมใส่อย่างเหมาะสมด้วย โดยผู้ชายใช้แขวนคอ หรือแขวนเอว ส่วนผู้หญิงใช้พกไว้ในกระเป๋า เพื่อเป็นการป้องกันการลบหลู่ วัตถุมงคลที่ชาวพุทธนับถือ
       
“ตอนนี้ชาวต่างชาติรู้จักตะกรุดมากขึ้น ซึ่งแต่ละวันมีชาวต่างชาติ อาทิ ฮ่องกง มาเลเซีย สิงคโปร์ เข้ามาบูชาตะกรุดกับอาตมาเป็นจำนวนมาก ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะมีภรรยาเป็นคนไทย จึงได้อธิบายถึง พุทธคุณของตะกรุดให้ชาวต่างชาติเข้าใจ ซึ่งขณะนี้ อาตมาได้จัดสร้างตะกรุด และมีผู้นำไปบูชาแล้วถึง 2 ล้านดอก”

เลขาธิการเครือข่ายองค์กรภาคประชาชนพิทักษ์ชาติ ศาสน์ กษัตริย์ กล่าวว่า เป็นความคิดที่ผิด เพราะหากต้องการให้คนสนใจพระพุทธศาสนา มีสิ่งอื่นอีกมากที่สามารถสร้างขึ้นมาเป็นของที่ระลึกได้ เช่น พระพุทธรูป พระกริ่ง มากกว่าที่จะทำของที่มีความเชื่อส่วนใหญ่ไปในทางไสยศาสตร์อย่างตะกรุด ดังนั้น กระทรวงวัฒนธรรมควรทบทวนความคิดดังกล่าว เพราะจะเป็นการสร้างความเข้าใจผิด และมอมเมาประชาชน ทั้งนี้การสร้างตะกรุดเป็นความเชื่อของผู้ที่นับถือศาสนาพุทธ แต่ไม่ควรที่จะมีการนนำเสนอในระดับรัฐบาล และมีงบประมาณรองรับแบบนี้ เพราะถือว่าไม่มีความเหมาะสม
ข้อมูลอ้างอิงจาก เวปไซต์ไทยทอล์คดอทคอม

 

ไปเจอมาจากเวปเพื่อนบ้านครับ
พึ่งเคยเห็นเหมือนกันครับ
รอยสักยันต์ ท่านพ่อพระยาพิชัยดาบหัก
วีรชนแห่งเมืองอุตรดิถท์ ครับ

ขออภัยด้วยครับที่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมา 2 วัน
พอดีการ์ดความจำมีปัญหานิดหน่อย




























ใครกันหนอ........... 

นำมาเผยแพร่ให้พี่ๆน้องได้อ่านกันครับ อีกหนึ่งศาสตร์ที่อยู่กับการสักยันต์มาช้านาน

เรื่อง : จักรพันธุ์ กังวาฬ

นิตยสาร สารคดี: ฉบับที่ ๒๑๙ เดือนพฤษภาคม ๒๕๔๖

ปล.คัดลอกมาบางส่วนแล้วกันนะครับ บางคนอาจจะอ่านไม่ไหวเพราะยาวมาก

"วิชาดาบอาทมาฏเป็นของสมเด็จพระนเรศวรฯ เป็นวิชาที่รวดเร็ว รุนแรง และอันตรายมาก คนที่จะหัดได้ต้องมีจรรยาบรรณ ห้ามไปทะเลาะเบาะแว้งกับใคร เพราะอาจตีเขาตาย โดยเฉพาะวิชาตัดข้อตัดเอ็น ซึ่งเป็นวิชาสูงสุดของอาทมาฏ คือไม่มีการฟันดาบ แต่มุ่งฟันข้อต่อของร่างกาย"ครูมาโนทย์ บุญญมัด--ครูฝึกประจำสำนักกล่าว
      ในยุคคอมพิวเตอร์ที่คนยิงกันตายเกลื่อนเมืองเช่นปัจจุบัน การที่คนกลุ่มหนึ่งคร่ำเคร่งฝึกวิชาดาบย่อมเป็นเรื่องน่าสนใจ ที่สำคัญ วิชาดาบที่พวกเขาเชื่อกันว่าเป็นวิชาโบราณ สืบทอดมาจากแผ่นดินสมเด็จพระนเรศวรมหาราชนั้นจะเป็นอย่างไร...

ประวัติของผู้ก่อตั้ง

กล่าวได้ว่า สำนักดาบอาทมาฏนเรศวรกำเนิดขึ้นได้ เพราะการโคจรมาพบกันของคนสองคน คืออาจารย์ชาติชาย อัชนันท์ และครูมาโนทย์ บุญญมัด เรื่องราวของสำนักดาบแห่งนี้คงไม่สมบูรณ์ หากขาดบันทึกประวัติของบุคคลทั้งสอง
      แม้อาจารย์ชาติชายได้ชื่อว่าเป็นผู้ก่อตั้งสำนัก และเป็นเจ้าของสถานที่ แต่ต้นตำรับวิชาดาบอาทมาฏคือครูมาโนทย์ ผู้เกิดและเติบโตในจังหวัดพิษณุโลก --เมืองเดียวกับที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงพระราชสมภพ และภายหลังจากที่พระองค์เสด็จกลับ มาจากการเป็นตัวประกัน ของพระเจ้าบุเรงนองที่ประเทศพม่า ก็เสด็จมาครองเมืองนี้ในฐานะพระมหาอุปราช
      "ผมเกิดที่จังหวัดพิษณุโลก"ครูมาโนทย์เริ่มต้นเล่าสู่วงสนทนา เขาเป็นคนผิวคล้ำ ปีนี้อายุได้ ๔๔ ปี ตัวไม่ใหญ่แต่คล่องแคล่วแข็งแรง"สมัยเด็กๆ ผมป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด ลุงที่มีความรู้ด้านโหราศาสตร์ ได้แนะนำให้เอาผมไปถวายเป็นลูกบุญธรรม ของท่านเจ้าคุณวรญาณมุนี ซึ่งเป็นรองเจ้าอาวาสวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ หรือที่เรียกว่าวัดใหญ่ คือเอาไปให้พระเลี้ยง ผมได้เข้าไปอาศัยอยู่ในวัด ตั้งแต่นั้นมาก็หายป่วย ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลอีกเลย"
      ครูมาโนทย์เล่าถึงที่มาของการเริ่มฝึกวิชาดาบว่า"ผมชอบดาบมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ในงานวัดจะมีขายพวกดาบพลาสติก ผมก็ชอบซื้อแต่ดาบอยู่อย่างงั้น หัดฟันเล่นๆ ไปๆ มาๆ ก็มีคนมาสอนดาบให้ ผมมีโอกาศได้เรียนกับครูดาบหลายท่าน ตั้งแต่ก่อนเรียนดาบสายกรมพละในโรงเรียนอีก"
      "แล้วครูผมแต่ละท่านจะมาแปลกๆ บางท่านตกรถไฟมา ไม่มีข้าวกิน มาขอกินข้าว ผมก็เอาข้าวให้กิน เช่นครูธำรงค์ ไม่ยอมบอกนามสกุล บอกแต่ว่ามาจากสำนักดาบพุธไธสวรรค์ มากินนอนและฝึกดาบอยู่กับผมถึง ๓ ปีก็ยังไม่รู้นามสกุลของท่านเลย จนกระทั่งท่านจากไป อีกท่านหนึ่งบอกแต่ชื่อสำนัก แต่ไม่ยอมบอกชื่อตัวท่าน ผมจึงเรียกท่านว่าครูมาตลอด ท่านบอกแต่เพียงเป็นหนึ่งในสี่ศิษย์เอกของท่านปรมาจารย์อารีย์ ผู้ก่อตั้งสำนักดาบศรีอยุธย์ ที่จังหวัดเชียงใหม่ นอกจากนั้นยังมีอีกสองท่านที่ไม่ยอมบอกสำนัก แต่ละท่านได้สั่งสอนผมท่านละหนึ่งปีบ้าง สองปีบ้าง สามปีบ้าง"    
ครูมาโนทย์กล่าวว่า แม้ตัวเขาเรียนวิชาดาบมาหลายสำนักแล้ว แต่เมื่อได้เห็นวิชาดาบของครูต่างถิ่นท่านหนึ่ง ก็ถึงกับตื่นเต้นและฉงนสนเท่ห์ นี่คือจุดเริ่มต้นที่เขาได้รู้จักวิชาดาบอาทมาฏ
      "ตอนนั้นผมอายุสิบกว่าปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมที่โรงเรียนพุทธชินราช และเป็นครูฝึกดาบสายพุทไธสวรรค์ให้กับนักเรียนรุ่นน้อง ก็ได้ข่าวว่ามีครูดาบฝีมือดีจากทางเหนือมาสอนอยู่ที่โรงเรียนเซนต์นิโคลัส เมื่อได้ไปดูท่านฝึกซ้อมแล้วรู้สึกเป็นเรื่องที่แปลกมาก ครูท่านนั้นอายุประมาณ ๔๐ กว่า ท่านใช้วิชาดาบสองมือ ที่สำคัญคือท่านเป็นคนขาเป๋ แต่พอฟันดาบท่านมีความรวดเร็วมาก คู่ฝึกซ้อมที่เป็นคนขาดีจะรับก็รับไม่ทัน หนีก็หนีไม่พ้น จะฟันก็ตามท่านไม่ทัน แล้วท่าดาบของท่านก็แปลกๆ มีการยกแข้งยกขา เหินตัว มีการกระโดด การฉาก ผิดกับวิชาสำนักอื่นที่ผมเรียนมา ซึ่งส่วนมากจะวิ่งตรง ถอยตรง"
      "ผมจึงไปฝากตัวเป็นศิษย์ ได้ทราบว่าท่านชื่อครูสุริยา และวิชาดาบสองมือที่ท่านใช้เรียกว่าวิชาดาบอาทมาฏ ผมเรียนดาบกับท่านอยู่สามปี ฝึกซ้อมทั้งกลางวันกลางคืน ระหว่างนั้นครูสุริยาได้เล่าประวัติของวิชาดาบอาทมาฏให้ฟังว่า เดิมวิชานี้เป็นส่วนหนึ่งของตำราพิชัยสงครามซึ่งถูกฉีกออกก่อนสงครามเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งแรก นำไปเก็บรักษาไว้ทางภาคเหนือ แล้วส่งมอบให้กับสมเด็จพระนเรศวรฯ เมื่อพระองค์เสด็จกลับจากเป็นตัวประกันที่พม่า มาครองเมืองพิษณุโลก สมเด็จพระนเรศวรฯได้ใช้วิชานี้ฝึกสอนผู้คนที่ซ่องสุมไว้ เข้าป่าเข้ารกฝึกกัน โดยพระองค์และพระเอกาทศรศทรงเป็นครูฝึกเอง เพื่อเตรียมพร้อมทำสงครามกับพม่า"
      ครูมาโนทย์เล่าต่อว่า"คนที่จะเป็นทหารของสมเด็จพระนเรศวรฯได้ต้องเป็นคนที่มีฝีมือ ครูสุริยายังเล่าว่า กองทหารที่ใช้วิชาดาบอาทมาฏ ก็คือกองอาทมาฏ ทหารของกองนี้ยังเป็นคนรักษาเท้าช้างในยามสงคราม ซึ่งเป็นหน้าที่สำคัญมาก เพราะถ้าช้างทรงเจ็บ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่อยู่ข้างบนจะตกที่นั่งลำบาก ดูตอนที่สมเด็จพระนเรศวรฯ ทำยุทธหัตถีกับพระมหาอุปราชาแห่งพม่า มีแต่คนคุมเท้าช้างเท่านั้นที่ตามทัน ที่ครูเล่ามีเท่านี้"    
เรื่องเล่าของครูสุริยาจากความทรงจำของครูมาโนทย์นี่เอง เป็นที่มาของความเชื่อและคำกล่าวที่ว่า ดาบอาทมาฏเป็นวิชาของสมเด็จพระนเรศวรฯ
      ครูมาโนทย์เล่าว่า เขาเรียนดาบอาทมาฏอยู่ ๓ ปีจึงสำเร็จวิชา ประจวบกับจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายในปี ๒๕๒๑ จึงลาครูสุริยาเข้ามาศึกษาต่อมหาวิทยาลัยรามคำแหงที่กรุงเทพฯ แต่เมื่อกลับไปเยี่ยมบ้านอีกครั้ง ก็ไม่พบครูสุริยาแล้ว
      "ครูสุริยาได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ตั้งแต่นั้นมาผมไม่ได้พบท่านอีกเลย"
      ขณะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยรามคำแหง ครูมาโนทย์ได้เข้าชมรมกีฬาต่อสู้ป้องกันตัว สำนักดาบเจ้ารามฯ หนึ่งปีต่อมาก็ได้เป็นครูฝึกของสำนัก
      "ผมเป็นครูฝึกสำนักดาบเจ้ารามฯ ถึงปี ๒๕๓๘ แต่ไม่เคยนำวิชาดาบอาทมาฏออกมาเผยแพร่เลย เพราะสำนักดาบเจ้ารามฯ มีวิชาดาบของตนเองอยู่แล้ว การนำวิชาอื่นมาสอนเป็นการไม่บังควร และที่สำคัญ วิชาดาบอาทมาฏเป็นวิชาที่อันตรายมาก ถ้าคนสำมะเลเทเมา หรือคนเกกมะเหรกเกเรเอาวิชานี้ไปใช้ คนอื่นจะเดือดร้อน คนฝึกต้องมีคุณธรรมสูง ผมจึงเก็บวิชานี้ไว้กว่า ๒๐ ปี โดยไม่ได้เผยแพร่ กระทั่งปลายปี ๒๕๓๘ อาจารย์ชาติชาย อัชนันท์ ได้ติดต่อเข้ามาเพื่อขอศึกษาวิชานี้ อาจารย์ชาติชายเป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย ปรมาจารย์มวยไชยา ส่วนผมเคยศึกษามวยไชยาจากครูทองหล่อ ยาและ ซึ่งเป็นศิษย์ของปรมาจารย์เขตร จึงถือว่า อาจารย์ชาติชายเป็นรุ่นพี่ทางสายมวย อีกทั้งผมลองสืบประวัติดู พบว่าเป็นคนดี ผมใช้เวลาตรึกตรองอยู่เป็นเดือน จึงตกลงใจถ่ายทอดวิชาดาบอาทมาฏให้อาจารย์ชาติชาย"
      คนที่ไม่รู้จักอาจคิดว่าอาจารย์ชาติชาย อัชนันท์ เป็นนายตำรวจหรือทหาร มากกว่าสถานภาพที่แท้จริง คือเป็นนักธุรกิจด้านโรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ เพราะชายวัย ๔๕ ที่จบการศึกษาระดับปริญญาเอกด้านกฏหมายการคลังและภาษีจากประเทศฝรั่งเศสผู้นี้ เป็นคนร่างใหญ่แข็งแรง ท่วงท่าองอาจผึ่งผาย บุคลลิคลักษณะเช่นนี้ หล่อหลอมมาจากเป็นผู้เคยผ่านการศึกษาศิลปะการต่อสู้นานาชนิด ได้ฝึกซ้อมออกกำลังกายอยู่สม่ำเสมอ อาจารย์ชาติชายเริ่มเรียนยูโดตั้งแต่อายุสิบกว่าปี ขณะเป็นนักเรียนโรงเรียนอัญสัมชัญ บางรัก ต่อมาได้เรียนวิชามวยไทยสายปรมาจารย์กิมเส็ง ทวีสิทธิ์ แล้วไปฝากตัวเป็นศิษย์เรียนมวยไชยากับปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย ศึกษาวิชาดาบและกระบี่กระบองจากอาจารย์สมัย เมศะมาน แห่งสำนักดาบพุทธไธสวรรค์, อาจารย์จำนงค์ บำเพ็ญทรัพย์(ปู่เส็ง) แห่งสำนักดาบบ้านช่างหล่อ เรียนดาบศรีอยุธฯ จากอาจารย์วัลลภิศ สดประเสริฐ เรียนดาบศรีไตรรัตน์ที่เปิดสอนภายในโรงเรียน ทั้งยังศึกษาวิชาการต่อสู้ต่างประเทศอีกหลายแขนง เช่นเรียนเทควันโด้จนได้สายดำ จากอาจารย์คิม เมียง ซู ชาวเกาหลี เรียนมวยจีนของสำนักมวยจีนเสียวลิ้มยี่ และเรียนวิชามวยจีนตระกูลหยางกับอาจารย์คันศร งามพึงพิศ
      "ปี ๒๕๒๖ ผมกลับจากฝรั่งเศสมาเยี่ยมบ้าน ได้มีโอกาศเรียนมวยไชยาเพิ่มเติมกับครูทองหล่อ ยาและ หรือครูทอง เชื้อไชยา ศิษย์เอกคนหนึ่งของท่านปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย ครูทองมีลูกศิษย์คนหนึ่ง คือครูแปลงซึ่งสนิทกับผม ช่วงปี ๒๕๓๘ มีอยู่วันหนึ่งครูแปลงก็รำดาบท่าคลุมไตรภพให้ดู ตอนนั้นผมก็ เอ๊ะ! ดาบอะไร ไม่เคยเห็น ครูแปลงเล่าให้ฟังว่า เขาเรียนวิชาดาบนี้มาจากครูคนหนึ่ง ซึ่งเก่งมาก ก็คือครูมาโนทย์ ผมก็เลยให้ครูแปลงไปตาม"อาจารย์ชาติชายเล่า
      "พบกันครั้งแรกเป็นการพูดคุยแนะนำตัว อีกวันหนึ่งครูแปลงไม่มาด้วย พอครูมาโนทย์มาถึงบ้านผม ผมถือดาบหวาย พี่โนทย์ถือดาบหวาย ผมก็ตีแกเลย หวดเลย พอหวดปุ๊บเขาก็หวดแขนผม เจ็บ หวดอีกทีเขาก็หวดโดนผมอีก ผมบอกหวดหลายทีแล้วนะ ชักโมโห ก็ไล่ตี เขาก็ยิ้มหัวเราะแบบสบายๆ พอผมหวดไปแรงๆ เขาก็ใช้ลูกไม้สะท้อนบ้าง คลื่นกระทบฝั่งบ้าง เล่นผมซะน่วมเลย วันนั้นเขาทำให้ผมเจ็บตัว แต่ยังไม่ยอมสอนวิชา แล้วเขาก็หายไปตั้งนาน จริงๆ เขาไปสืบประวัติว่าผมเป็นคนยังไง ผมต้องไปตามหาเขา ขอให้สอนวิชาให้"
      "ผมเรียนวิชาดาบมาหลายสำนัก พอมาเห็นวิชาดาบอาทมาฏ ผมรู้เลยว่าเป็นวิชาดาบที่ดี เพราะมีทั้งแม่ไม้และลูกไม้ที่แตกออกได้เป็นร้อยๆ พันๆ ท่า แต่ละท่าก็มีชื่อแบบโบราณ แล้วผมเคยเรียนมาว่า โดยทั่วๆ ไปของที่ดีจะมีคำสรุป หรือแก่นของมัน อย่างมวยผมก็เข้าใจถึงแก่น เช่น ป้องปัดปิดเปิด ทุ่มทับจับหัก อย่างดาบอาทมาฏก็มีแก่นวิชาของมัน เช่น ท่าฟันคือท่ารับ ท่ารับคือท่าฟัน แล้วการการ์ดดาบ การรับใน วางขา การลดดาบปัดป้องวนเป็นวง พร้อมรุกรับในเวลาเดียวกัน มันคือเหลี่ยมเดียวกับมวยไชยาที่ผมเรียนมา"
      อาจารย์ชาติชายฝึกวิชาดาบอาทมาฏกับครูมาโนทย์ทั้งกลางวันกลางคืนเป็นแรมปี ยิ่งเรียนก็ยิ่งประจักษ์ถึงอานุภาพของวิชานี้ จึงตัดสินใจก่อตั้งสำนักดาบขึ้น เพื่อหวังเผยแพร่และอนุรักษ์วิชาดาบอาทมาฏไม่ให้สูญหาย
      จนถึงปัจจุบันอาจารย์ชาติชายและครูมาโนทย์เปิดสำนักสอนดาบได้ปีกว่าแล้ว และหากมองย้อนกลับไป กล่าวได้ว่า เพราะ"ท่าคลุมไตรภพ" ซึ่งเป็นหนึ่งในสามท่าแม่ไม้หลักของวิชาดาบอาทมาฏ ที่ดึงดูดใจอาจารย์ชาติชายตั้งแต่แรกเห็น คือจุดเริ่มต้นของการก่อตั้งสำนักดาบอาทมาฏนเรศวร

หัวใจของวิชา การฝึกฝน  และ เคล็ดวิชา

หัวใจของวิชาก็คือ  ท่าฟันคือท่ารับ ท่ารับคือท่าฟัน ท่ารุกคือท่ารับ ท่ารับก็คือท่ารุก เขาฟันเราไม่รับ เขารับเราไม่ฟัน จะฟันต่อเมื่อเขาไม่รับ จะรับต่อเมื่อหลบหลีกไม่พ้น

การฝึกฝนขั้นต้นคือการฝึกตีเป้าและก็ต้องฝึกควงพลอง ๔ ท่าหลัก คือท่าแข่งแสงสูรย์ พิรุณร้องไห้ นารายณ์ทรงจักร และไอยราฟาดงวง เพื่อฝึกกำลังข้อ แขน และเพื่อให้ส่วนต่างๆ ของร่างกายเคลื่อนไหวอย่างกลมกลืน ไม่สะดุด เพราะระหว่างการควงพลองจะต้องมีการหมุนตัว เอี้ยวตัว เอี้ยวไหล

ซึ่งจะเป็นพื้นฐานในการใช้ท่าการ์ด และท่าเท้า ๔ ทิศ ฉาก ๘ แฉกต่อไป เมื่อผู้ฝึกมีพื้นฐานแน่นแล้ว ก็เริ่มฝึกท่าการ์ด แม่ไม้สามท่า ฝึกท่าเท้า เมื่อชำนาญก็ฝึกท่ารำ และกลยุทธกลศึกในที่สุด

แม่ไม้สามท่า คือท่าที่ทุกคนเห็นว่าวาดดาบเป็นรูปเลขแปดนั่นเอง

"ท่าคลุมไตรภพ" วาดดาบประสานเป็นวงรูปเลขแปดอาระบิคแนวตั้ง อย่างต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า
"ตลบสิงขร" ดาบซ้ายขวาวาดวนในระดับเอวเป็นวงรูปเลขแปดอาระบิคในแนวนอน
"ย้อนฟองสมุทร" ดาบทั้งสองข้างวาดเป็นรูปเลขแปดอาระบิคแนวตั้ง ทว่าต่างจากท่า"คลุมไตรภพ"ตรงที่ ในท่านี้ดาบทั้งสองมือวาดเป็นเลขแปดสองตัวต่อกันจากล่างขึ้นบน ขณะวาดดาบก็มีการโล้ตัวไปข้างหน้าและหลังด้วย

ไม้รำสิบสองท่า เป็นท่าที่ต่อเนื่องจากแม่ไม้ทั้งสาม วนเวียนออกจากศูนย์กลางต่อเนื่องไม่สิ้นสุด

ได้แก่ ท่าไม้รำเสือลากหาง ฟันเงื้อสีดา หงษ์ปีกหัก ท่ายักษ์พระรามแผลงศร เชิญเทียนตัดเทียน มอญส่องกล้อง ลับหอกลับดาบ ช้างประสานงา กาล้วงไส้ พญาครุฑยุดนาค เรียงหมอน และท่าสอดสร้อยมาลา
(ไม่บอกรายละเอียดแล้วกันนะครับ)

ไม้ตาย เป็นวิชาลับที่โหดเหี้ยมสอนให้กับเฉพาะศิษย์ที่เชื่อใจได้เท่านั้น
คือวิชาตัดข้อตัดเอ็น ๒๗ ท่า กับวิชาหนุมานเชิญธง ๔๘ ท่า วิชานี้จะใช้ในเวลาถูกรุม คือต้องต่อสู้กับคนจำนวนมาก ตั้งแต่ ๓ คน ๕ คน กระทั่ง ๑๐ หรือ ๒๐ คนก็สู้ได้"

ขอบคุณข้อมูลจากนิตยสาร สารคดีครับ

"เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา จงเลือกเอา ส่วนดี เขามีอยู่
เป็นประโยชน์ ต่อโลกบ้าง ยังน่าดู ส่วนที่เลว อย่าไปรู้ ของเขาเลย
จะหาคน มีดี เพียงด้านเดียว อย่ามัวเที่ยว มองหาเลย สหายเอ๋ย
เหมือนเที่ยวหา หนวดเต่า ตายเปล่าเอย ฝึกให้เคย มองแต่ดี มีคุณจริง"
คำสอนของท่านพุทธทาสภิกขุ
ที่มา ได้รับจากฟอเวิดเมล์ครับ

ขออณุญาตินะครับ
หลายๆท่านอาจจะสงสัยว่า
รูปแบบของวัดบางพระเรานั้นการวางยันต์จะออกมาเป็นรูปแบบใด
ตามที่เคยกล่าวไว้ว่า การวางยันต์ของทางวัดบางพระกรณีที่
พระอาจารย์ท่านสักให้เอง(โดยมิได้ขอ) จะออกมาในรูปลักษณ์แบบนี้ครับ(เป็นรูปหน้าเสือ)



ขออณุญาติหลวงพี่ท่านเจ้าของแผ่นหลังนะครับ
ฝีเข็มของหลวงพี่พันครับ
เครดิตรูปภาพจากเวปไซต์สักยันต์ดอทคอมครับ

โบราณจารย์ ส่วนอารมณ์ของฌาณ จะเป็นไปในขั้นตอนของ อานาปานสติ ตามที่ได้กล่าวมาแล้วในข้างต้น ให้มีความรู้ใกล้เคียงกับการกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ดังนี้
@ เมื่อหายใจ เข้า ให้กำหนดคำภาวนาในกองกสิณ นั้นๆ เช่น....... “เตโช“
@ เมื่อหายใจ ออก ให้กำหนดคำภาวนาในกองกสิณ นั้นๆ เช่น...... “กสิณัง“
....... การกำหนดภาพนิมิตของกสิณเบื้องต้น
............โบราณจารย์ ให้ดู เปลวไฟ ที่จุดไฟจากตะเกียง หรือเทียนไข ท่านหมายเอาส่วนกลางของเปลวไฟนั้น.... หากเป็นกองไฟควรที่จะคัดกระดาษให้เป็นช่องกลมเส้นผ่าศูนย์กลาง ประมาณ ๓ นิ้ว วางไว้ระหว่าง ตากับ องค์กสิณไฟนั้น เป็นการกำหนดรูปทรงที่เหมาะกับ เพื่อง่ายกับความจำหรือสีที่มีความคล้ายคลึงกัน ตามแต่สถานกาล ที่ธุดงค์ไป เช่นดวงพระอาทิตย์ยามเช้า และพลบค่ำ ที่มีสีแดงเพลิง หรือดอกไม้ ใบไม้ หิน ที่มีสีแดงก็อนุโลมใช้แทนกันได้
............ให้ลืมตามองแล้วกำหนดจำภาพ กสิณไฟนั้น เมื่อมีความมั่นใจได้ก็ให้หลับตา กำหนดภาพให้ติดตาติดใจนั้นต่อไป ในระยะแรกๆภาพจะไม่ทรงตัว ภาพกสิณในใจนั้นหายไปให้ท่านลืมตามองในองค์กสิณนั้นใหม่ อีกครั้ง
............ปฏิภาคนิมิต ( หมายถึง กลับกัน ไป/มา ) ในระยะแรกๆนิมิตของกสิณไฟจะกลับกันไป/มา คือปรากฏแล้วหายไป แล้วปรากฏขึ้นมาใหม่
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ขณิกสมาธิ
............อุคคหนิมิต (หมายถึง ขั้นอุกฤต หรือมั่นคงแน่นอนนั้นเอง ) นิมิตของกสิณไฟจะมั่นคง
ระหว่างทรงอารมณ์
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ อุปจารสมาธิ
............ภาพกสิณของกสิณไฟในนิมิต จะเปลี่ยนแปลงไปตามลำดับของฌาณไป
๑.เมื่อกำลังในทรงตัวในฌาณที่๑ ภาพกสิณไฟ ทรงตัวดีแล้วภาพสินนั้นจะเปลี่ยนไป
............ฌาณที่ ๑ หยาบ ภาพกสิณไฟจากอาการเลื่อนไหว จนเห็นเป็น ไฟหนาทึบเป็นลูกกลมขนาดที่ เจาะรู
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๑ หยาบ
............ฌาณที่ ๑ กลาง ภาพกสิณไฟ จะเป็น จนเห็นเป็น ลูกกลมขนาดที่ เจาะรูสีขาวผิวนอกเงาวาวเริ่มโปร่งใสบ้าง
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๑ กลาง
............ฌาณที่ ๑ ละเอียด ภาพกสิณไฟ จะเป็น จนเห็นเป็น ลูกกลมขนาดที่ เจาะรู โปร่งใสคล้ายแก้วทึบ
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๑ ละเอียด
๒.เมื่อกำลังในทรงตัวในฌาณที่๒ภาพกสิณไฟ ทรงตัวดีแล้วภาพกสิณนั้นจะเปลี่ยนไป
............ฌาณที่ ๒ หยาบ ภาพกสิณไฟ จะเป็น แก้วทึบ เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๒ ส่วนใน ๔ ส่วนผิวนอกเงาวาวเล็กน้อย
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๒ หยาบ
............ฌาณที่ ๒ กลาง ภาพกสิณไฟ จะเป็น แก้วทึบเทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๒ ส่วนใน ๔ ส่วนผิวนอกเงาวาวมากขึ้น
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๒ กลาง
............ฌาณที่ ๒ ละเอียด ภาพกสิณไฟ จะเป็น แก้วทึบเทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๒ ส่วนใน ๔ ส่วน ผิวนอกเงาวาวมากสุด
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๒ ละเอียด
๓.เมื่อกำลังในทรงตัวใน ฌาณที่ ๓ ภาพกสิณไฟ ทรงตัวดีแล้ว ภาพสินนั้นจะเปลี่ยนไป
............ฌาณที่ ๓ หยาบ ภาพกสิณไฟ จะเป็น แก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๓ ส่วนใน ๔ ส่วน ภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกเล็กน้อย หรือ ๑ ส่วนใน ๓ ส่วน ผิวนอกเงาวาวเล็กน้อย
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๓ หยาบ
............ฌาณที่ ๓ กลาง ภาพกสิณไฟ จะเป็นแก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๓ ส่วนใน ๔ ส่วน ภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกปานกลางหรือ ๒ ส่วนใน ๓ ส่วน ผิวนอกเงาวาวมากขึ้น
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๓ กลาง
............ฌาณที่ ๓ ละเอียด ภาพกสิณไฟ จะเป็นแก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๓ ส่วนใน ๔ ส่วน ภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกมากสุด หรือ ๓ ส่วนใน ๓ ส่วน ผิวนอกเงาวาวมากสุด
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๓ ละเอียด

๔.เมื่อกำลังในทรงตัวใน ฌาณที่ ๔ ภาพกสิณไฟทรงตัวดีแล้ว ภาพสินนั้นจะเปลี่ยนไป
............ฌาณที่ ๔ หยาบ ภาพกสิณไฟ จะเป็น แก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๔ ส่วนใน ๔ ส่วน ภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกทั้งองค์กสิณ มีการส่องสว่างจากจาภายในออกมาภายนอก ๑ ใน ๓ ส่วน ผิวนอกเงาวาวเล็กน้อย
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๔หยาบ
............ฌาณที่ ๔ กลาง ภาพกสิณไฟ จะเป็นแก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๔ ส่วนใน ๔ ส่วน ภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกทั้งองค์กสิณ มีการส่องสว่างจากจาภายในออกมาภายนอก ๒ ใน ๓ ส่วน ผิวนอกเงาวาวมากขึ้น
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๔ กลาง
............ฌาณที่ ๔ ละเอียด ภาพกสิณไฟ จะเป็นแก้วโปร่งใสมาก เทียบกับการมองด้วยสายตาสามารถมองผ่านมีความใส ๔ ส่วนใน ๔ ส่วนภายในองค์กสิณไฟ ก็จะมีความเป็นประกายพรึกทั้งองค์กสิณ มีการส่องสว่างจากจาภายในออกมาภายนอก ๓ ใน ๓ ส่วนผิวนอกเงาวาวมาก
............ประดุจโหลแก้วผิวบางทรงกลม ใส่เพชรเจียรนัยแล้วเม็ดเล็ก เท่าเม็ดทราย ที่สามารถเรืองแสงสว่างใสได้ ใส่ไว้จนเต็มองค์กสิณนั้นเอง
- อารมณ์ฌานในอานาปานสติ มักอยู่ที่ ฌาณที่ ๔ ละเอียด
............เมื่อท่านสามารถที่จะทรงอารมณ์ฌาณในอานาปานสติ + กสิณ ...จนมมีความคล่องตัวตามลำดับฌาณ ลำดับกสิณแล้ว ควรที่จะเข้าสลับฌาณ สลับกสิณ จนคล่องตัว
............จากนั้นก็นำผลของฌาณในอนาปานสติ+กสิน มาเป็นกำลังในวิปัสสนาญาณ จนเกิดปัญญาว่า กสิณถึงจะเป็นสิ่งดีในฝ่ายกุศล แต่ก็หาความเที่ยงแท้แน่นอนไม่ได้ มีความเกิดในเบื้องต้น เปลี่ยนแปรงในทามกลาง ในที่สุดก็เสื่อมสลายไป เป็นธรรมดา
............กายสังขารของเราก็เช่นกันหาความเที่ยงแท้แน่นอนมิได้ ดังความเปลี่ยนแปรงของกสิน ก็ความทุกข์ทั้งหลายที่เป็นส่วนหนึ่งให้เราต้องเกิดทุกข์ได้แก่
๑) รูปราคา....เห็นรูป แล้วตั้งอุปทานว่า รูปนั้นเป็นของเรา มีในเรา จึงเป็นทุกข์
๒) อรูปราคา...ไม่มีของจริงให้เห็นรูป แต่ยึดติดในการปรุงแต่งว่าเป็นรูปในใจ หรือนิมิต แล้วตั้งอุปทานว่า อรูปนั้นเป็นของเรา มีในเรา จึงเป็นทุกข์
............ดังนี้หารเรายังคงยึดติดทั้ง รูป ทั้งอรูป ย่อมก่อให้เกิดภพชาติ ด้วยหวังต้องการใน ความเป็น รูป และ อรูปว่าเป็นของเรา
............เราย่อมเวียนตายเวียนเกินในภพภูมิทั้งสี่ ได้แก่ อบายภูมิ มนุษยโลก เทวะโลก พรหมโลก อย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเป็นเช่นนั้น เราจะขอเพียงเพื่อ อยู่เพื่อ อาศัยทั้งรูปทั้งอรูป ชั่วคราว เมื่อหมดหน้าที่ของการเป็นมนุษย์ในชาตินี้ เมื่อใดขอไป “ พระนิพพาน “ เมื่อนั้น 
“””””””””””””””””””””””””””””””””””
ขอขอบคุณข้อมูลอ้างอิงจาก เวปไซต์แพนทาวน์ดอทคอมนะครับ
หวังว่าคงเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่สนใจได้ไม่มากก็น้อยครับ

อีกไม่กี่ชม.ผมก็จะออกเดินทางไปวัดบางพระเพื่อไปร่วมงานครบรอบวันคล้ายวันเกิดของพระเดชพระคุณ
หลวงปู่เปิ่น บูรพาจารย์ผู้เป็นที่เคารพบูชาของศิษย์อยู่เสมอ (คงได้เจอกับพี่ๆน้องๆสมาชิกเวปบอร์ดหลายๆท่าน)
เลยนำภาพวัตถุมงคลของหลวงปู่บางส่วนที่ผมเก็บสะสมไว้ มาให้ชมกันบ้างครับ
ขออารธนาบารมีของหลวงปู่หิ่มและหลวงปู่เปิ่นคุ้มครองศิษย์วัดบางพระทุกท่านครับผม



ภาพวัตถุมงคลบางส่วนครับ เดี๋ยวที่เหลือคงต้องทยอยๆลง

ภาคต่อครับ หุๆ ไปกราบนมัสการหลวงปู่ทวด องค์ใหญ่ที่สุดในโลก
ที่วัดห้วยมงคล จ.ประจวบคีรีขันธ์ครับ เป็นวัดที่ใหญ่มากๆแต่ก็เข้าไปลึกพอสมควรเลยครับ



ผู้คนมากมาย แม้แต่ฝรั่งมังค่า ยังอึ้ง!!! กับความใหญ่โตขององค์หลวงปู่ครับ 


ปิดทองและกราบขอพรรูปหล่อองค์เล็กของหลวงปู่ที่อยู่ด้านข้างขององค์ใหญ่ครับ




บรรยากาศของวัดครับ


กราบนมัสการหลวงปู่บนหลังช้างมงคลทั้งสองเชือกครับ ชื่อพลายมงคล กับพลายเจริญ
มีการลอดท้องช้างเพื่อความเป็นสิริมงคลด้วยครับ 


ช้างสองเชือกแกะจากไม้มงคลหลายชนิดแล้วนำมาประกบติดกันเป็นตัวช้างครับ สวยงามมากๆ งาทองเสียด้วย


กราบหลวงปู่เพื่อความเป็นสิริมงคล


ร่วมทำบุญกับพลายเจริญครับ


ความหมายของคำว่า "วัตถุมงคล" ครับ ลองอ่านกันดู อิอิ


แวะเติมน้ำมันเลยเอาซะหน่อย 


ออกจากหัวหิน มาเพชรบุรีครับ วัดใหญ่สุวรรณาราม


วัดใหญ่สุวรรณารามเป็นวัดที่มีอายุเก่าแก่มากครับ คาดว่าสร้างขึ้นในสมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี
แล้วได้ทำการบูรณะมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันครับ


ธรรมมาสน์เก่าแก่สมัยอยุธยาครับ


สํญลักษณ์นี้คืออะไรใครทราบบ้างครับ 


กราบพระก่อนเข้าโบสถ์ครับ


 


พระรัตนตรัยคือที่พึ่งสูงสุดของเรา


กราบหลวงพ่อพระประธานในพระอุโบสถครับ


สมเด็จพระสังฆราชแตงโม (ทอง) ผู้บูรณะวัดนี้มาตั้งแต่สมัยอยุธยาครับ
และสันนิษฐานว่าเป็นที่มาของชื่อวัดด้วยครับ เพราะสุวรรณตรงกับชื่อของท่านคือ "ทอง" ครับ
เหตุที่ได้ชื่อว่าสมเด็จเจ้าแตงโม เพราะตอนเด็กๆท่านเป็นเด็กวัดลงไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆ ได้เห็นเปลือก
แตงโมลอยน้ำมา เลยคว้ามาแล้วดำลงไปกัดกินด้วยความหิวโหยครับ เพื่อนๆเลยพากันเรียกล้อท่านว่า
"แตงโม" ตั้งแต่บัดนั้น......


ทวารบาลครับ


จุดเด่นของวัดนี้ครับ ภาพจิตรกรรมฝาผนังพระอุโบสถ ฝีมือช่างสมัยอยุธยาแท้ๆครับ
ลงสีด้วยสีฝุ่นแบบโบราณ มีความอ่อนช้อยสวยงามมากๆครับ


ขอแบบ ขลังๆ ซักนิดนะ^ ^


ภาพนายทวารบาลบนบานประตูพระอุโบสถครับ สวยงามมากๆเป็นอีกจุดเด่นของที่นี่ครับ


ดูแล้วดูมีมนต์ขลังมากๆครับ

ก็จบลงแล้วครับ สำหรับlong weekend ของผมกับครอบครัว ขอบคุณพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน
ที่ติดตามชมมาตั้งแต่ภาคแรกนะครับ ขอบคุณมากครับ
               ด้วยความเคารพ            
            ศิษย์วัดบางพระชั้นปลายแถว นายหลังแดง ก๊อตคุง

มาต่อกันเลยครับ พอดีเมื่อวานโพสแล้วง่วงมากเลยต้องขอตัวไปนอนก่อนหุๆ 

ภาพบรรยากาศยามเช้าตรู่ของวัดบางพระเราครับ หลวงพี่รูปต่างๆท่านก็กำลังออกบิณฑบาตกันอยู่เลยครับ



ฟ้ายังไม่สว่างเท่าไหร่เลย


ถ่ายรูปอยู่ เจอพี่โด่ง ศิษย์หลวงพี่ญา เดินมาถามผม
"น้องๆเอาเต่าไหม ผมจับได้สามตัว" ก็เลยทำบุญซื้อเขามาหมดเลยครับ 


พระอาทิตย์กำลังขึ้นที่ริมแม่น้ำครับ


กำลังจะปล่อยเต่า เจอเจ้าตัวนี้พอดี เลยพึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้เขานิยมปล่อยกบ สะเดาะเคราะห์กันด้วย


เอาใจแก๊งวานรครับ




กราบนมัสการรูปหล่อ หลวงปู่เปิ่นครับ




วันนี้พ่อปู่ท่านมีคนนำบุหรี่มาถวายแล้วนะครับ ^  ^


เจ้าหมาน้อยแสนรู้ เห็นผมเดินอยู่รีบวิ่งเข้ามาคลอเคลียเลยครับ น่ารักมากๆ


คุณลุงท่านนี้ตื่นมากวาดวัดแต่เช้าเลยครับ อนุโมทนาสาธุด้วยนะครับผม

ก็คงหมดแล้วครับสำหรับรูปบรรยากาศควันหลง วันงานอุปสมบทพี่เก่ง สิบทัศน์หรือหลวงพี่เก่งของเรา
เดี๋ยวกระทู้หน้าจะนำรูปที่ไปเที่ยวที่เพชรบุรี มาฝากกันนะครับพี่ๆน้องๆทุกท่าน 

"หลวงพ่อขัน อินทปัญโญ" วัดนกกระจาบ ต.วัดนก อ.บางบาล จ.พระนครศรีอยุธยา ถือเป็นพระเกจิอาจารย์รุ่นเก่าแห่งอำเภอบางบาล มีชื่อเสียงโด่งดังมากในเรื่องวิทยาคม วัตถุมงคลของท่านที่ได้รับความนิยมมีหลายชนิด อาทิ เชือกคาดเอว เสื้อยันต์ ผ้ายันต์ ส่วนของพระเครื่องที่นิยม ได้แก่ เหรียญเสมาหูเชื่อม ปี 2480 มีเนื้อเงิน และทองแดง เหรียญหล่อก้นแมลงสาบ เนื้อสัมฤทธิ์ เป็นต้น

อัตโนประวัติ หลวงพ่อขัน อินทปัญโญ เกิดในสกุล คงสุขี เมื่อปี พ.ศ.2415 ตรงกับขึ้น 8 ค่ำ เดือน 8 ปีวอก ที่ ต.วัดยม อ.บางบาล จ.พระนครศรีอยุธยา โยมบิดา-มารดา ชื่อ นายชื่น และนางส่วน คงสุขี เป็นบุตรชายคนโตในจำนวนพี่น้อง 4 คน ในปีที่ ด.ช.ขัน ถือกำเนิด ครอบครัวมีฐานะดีขึ้น ทำกิจการงานประสบผลสำเร็จ ทำให้โยมบิดา-มารดา รักใคร่เอ็นดูบุตรชายคนโตยิ่ง

เมื่ออายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ ได้เข้าพิธีอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ที่วัดวังตะโก จ.พระนครศรีอยุธยา ตรงกับ พ.ศ.2435 โดยมีพระพุทธวิหารโสภณ (อ่ำ) เป็นพระกรรมวาจาจารย์ ส่วนนามพระอุปัชฌาย์ ไม่ทราบชัด ได้รับฉายาว่า "อินทปัญโญ"
 
ภายหลังอุปสมบทได้อยู่จำพรรษา 3 พรรษา ท่านออกธุดงค์ ปฏิบัติธรรมะ ศึกษาเพิ่มเติมจากพระธุดงค์ที่อยู่ในป่าลึก เมื่อท่านเดินทางกลับ ปรากฏว่า วัดญาณเสนว่างสมภาร ชาวบ้านพร้อมใจกันนิมนต์ท่านไปเป็นสมภารได้ 3 พรรษา และย้ายมาอยู่จำพรรษาวัดนกกระจาบ และที่วัดนกกระจาบนี้เอง ชื่อเสียงของท่านโด่งดังขจรขจายไปทั่ว การปฏิบัติและปฏิปทาของท่าน น่าเลื่อมใสเคร่งในธรรมวินัย ไม่สะสมทรัพย์สมบัติ ยึดสันโดษ หลวงพ่อขัน ได้มีโอกาสไปกราบและขอฝากตัวเป็นศิษย์กับหลวงพ่ออ่ำ วัดวงฆ้อง และยังเป็นศิษย์ของหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า จนมีโอกาสได้รู้จักและคุ้นเคยกับกรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ เป็นอย่างดี ในฐานะศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน

หลวงพ่อขัน เป็นพระเกจิอาจารย์ที่ชาวอยุธยาและจังหวัดใกล้เคียงให้ความเคารพนับถือมาก ใครได้สักยันต์กับท่านและทำตามข้อกำหนดของท่าน จะมีแต่ปลอดภัยแคล้วคลาดอยู่ยงคงกระพัน จนได้รับการกล่าวขวัญจากชาวกรุงศรีอยุธยาว่า "ใครที่สักยันต์และบูชาเหรียญของหลวงพ่อขัน จะถูกฟันถูกตีก็ไม่ต้องกลัว"

ครั้นหนึ่ง ลูกศิษย์ของหลวงพ่อขัน ถูกนักเลงถิ่นอื่นดักทำร้ายทุบตี แต่ปรากฏว่า ตีเท่าไรก็ไม่แตก ไม่เจ็บ ไม่บอบช้ำ สร้างความประหลาดใจให้กับนักเลงถิ่นอื่นเป็นอย่างยิ่ง เหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้ลูกศิษย์ของหลวงพ่อขัน นิยมให้หลวงพ่อสักยันต์บ้าง ลงกระหม่อมบ้าง ปรากฏในทางคงกระพันชาตรีเป็นเยี่ยม

หลวงพ่อขัน เป็นพระที่เคร่งครัดในพระธรรมวินัยชอบเดินธุดงค์ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานตามป่าดงยึดสันโดษ ไม่สะสมทรัพย์ ทำให้มีสาธุชนให้ความเลื่อมใสศรัทธามาก
สำหรับวัตถุนิยมของหลวงพ่อขันที่ได้รับความนิยมสูง คือ เหรียญรูปตัวท่าน เป็นเหรียญเสมานั่งเต็มองค์ ด้านล่างมีข้อความว่า "พระอาจารย์ขัน" หูเชื่อม เป็นเหรียญที่สวยงามและมีราคาเช่าบูชากันแพงมาก

ด้านวัตถุมงคลเนื้อดินเผาที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นที่โด่งดังทั่วไป คือ พระเนื้อดินเผาพิมพ์แซยิดและพิมพ์นางพญาฐานผ้าทิพย์ โดยไม่ทราบปีที่สร้างแน่นอนเช่นเดียวกับวัตถุมงคลอื่นๆ ยกเว้นเหรียญรุ่นแรกรุ่นเดียวที่ทราบ เพราะบนเหรียญรุ่นแรกนี้ จะมีระบุปีที่สร้างแน่นอน คือ พ.ศ.2407 แต่มีหลักฐานที่บันทึกไว้ว่าสร้างในช่วงเดียวกันกับเหรียญรุ่นแรก พระดินเผานี้ เป็นพระที่มีพุทธศิลป์สวยงามมาก มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

หลวงพ่อขัน เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรกับพุทธศาสนิกชนทั่วไป กระทั่งถึงปี พ.ศ.2486 ท่านได้มรณภาพลงอย่างสงบด้วยสติสัมปชัญญะที่ครบบริบูรณ์ สิริอายุได้ 72 ปี พรรษาที่ 52

ขอบคุณข้อมูลอ้างอิงจาก เวปไซต์มติชน ดอทคอมครับ
 
ปล หายไปนานเลยผม ช่วงนี้ติดเรียนน่ะครับ วันนี้ว่างๆเลยนำเรื่องราวดีๆมาโพสให้พี่ๆน้องๆ
ได้อ่านกัน หวังว่าคงยังไม่เบื่อกันนะครับ
 

ท่านเป็นพระที่คนพื้นที่เคารพนับถือมากๆครับ สำหรับพระอาจารย์ทองดีท่านนี้
ท่านเป็นพระอุปฌาช์และเป็นอาจารย์ของคุณปู่ของผมครับ


เหรียญนี้เป็นเหรียญยอดนิยมของท่านครับ (เครดิตรูปและข้อมูลจากเวปไซต์ siam amulet ครับ)

เหรียญหลวงปู่บุตร วัดใหม่บางปลากด ออกในพิธีเดียวกันครับ



ด้านหลังครับ (เหรียญหลวงปู่บุตรจะออกสองวัดครับ วัดแรกคือวัดบางปลากด
นิยมมากราคาค่อนข้างแพงครับ ส่วนอีกวัดคือออกวัดบางด้วน ราคาเบากว่า
ที่ออกที่วัดบางปลากดมาก แต่หลวงปู่บุตรท่านเสกเหมือนกันครับ)

นอกจากพระเหรียญ ยังมีพระกริ่ง และพระเนื้อผงด้วยครับ
พระเนื้อผงนั้นมีหลายพิมพ์หลายแบบมากๆ เนื้อหาและมวลสาร
เท่าที่ฟังจากปากของคุณปู่ผม(ท่านเป็นคนตำมวลสารและช่วยกดพิมพ์พระ) ท่านยืนยันว่ามีส่วนผสมของ
สมเด็จวัดระฆังนำมาตำป่นอยู่ด้วยครับ และผสมด้วยผงเกษรดอกไม้108 และ
ผงวิเศษต่างๆของท่านอาจารย์ทองดีที่ท่านเก็บรวบรวมไว้ครับ พระชุดนี้
ปู่บอกว่า "ซื้อไม่ขาย ขอไม่ให้" ครับ ถึงเวลาพระอาจารย์ทองดี
ท่านจะแจกเองครับ ไม่มีการคิดมูลค่าแต่อย่างใด ตอนปลุกเสกพระชุดนี้เสร็จใหม่ๆ มีคนนำไปลองยิง
จ่อระยะเผาขนแต่ยิงไม่ออกครับ พระจึงหมดจากวัดไปอย่างรวดเร็ว


พระผงสมเด็จอรหัง วัดบางด้วน (เป็นพิมพ์ที่หายากและได้รับความนิยมสูงสุด มีการปลอมแปลงครับ)


ด้านหลังครับ พระสมเด็จอรหังองค์นี้ เป็นองค์ที่ผมติดตัวบ่อยที่สุดครับ เป็นองค์ประธานของสายสร้อย
ที่คล้องคออยู่ ประสบการณ์ด้านแคล้วคลาดสูงมากครับ

รายละเอียดของพระชุดนี้ครับ
!!!!! เหรียญพระสมุห์ทองดี สุวรรณโชติ !!!!!
เนื้อทองแดง กะไหล่ วัดบางด้วนนอก พศ.2493
สุดยอดเหรียญที่คนท้องที่หวงและหายากสุดดดดๆ
ประสบการณ์สูง...แคล้วคลาด....คงกระพันชาตรี....
พุทธาภิเษกพิธีใหญ่มาก เกจิที่มาร่วมพิธี
- หลวงปู่เผือก วัดกิ่งแก้ว,
- หลวงปู่บุตร วัดใหญ่บางปลากด,
- หลวงพ่ออยู่ วัดบางหัวเสือ,
- หลวงพ่อยุ้ย วัดเปร็ง,
หลวงพ่อทองดี วัดบางด้วนนอก ฯลฯ
หลวงพ่อทองดี สุวรรณโชติ ท่านเป็นลูกศิษย์
"หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค จ.อยุธยา "(ประวัติจากหนังสือ วัดบางด้วนนอก )
เรื่องเขี้ยวเรื่องงาหายห่วงร่วมด้วย ครับเรื่องสุนัขกัดไม่เข้านี่
เป็นที่แน่นอนและชัดเจนสำหรับคนในพื้นที่มากๆครับ

ปล พบเจอที่ไหนอย่าพลาดกันนะครับ ราคาไม่ถือว่าสูงมากเท่าไหร่ แต่พุทธคุณนั้นเชื่อถือได้แน่นอนครับผม

ไม่ได้ไปกราบหลวงปู่แย้มท่านนานพอสมควร เลยขอนำรูปเหรียญของท่าน
มาลงให้หายคิดถึงไปพลางๆก่อนนะครับ 


ด้านหน้าครับ เป็นรูปหลวงปู่แย้ม

ด้านหลังเป็นรูปหลวงปู่เต๋ พระเถระผู้ได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพเจ้าแห่งดอนตูม

เหรียญนี้เป็นเหรียญของวัดสามง่ามเหรียญแรกที่ผมมีครับ ตอนไปกราบหลวงปู่แย้มท่านครั้งแรก
ก็ได้เช่าเหรียญนี้มา เป็นเนื้ออัลปาก้า หลวงปู่แย้มท่านก็เมตตาจารอักขระให้ทั่วเหรียญเลย
กราบขอบพระคุณในความเมตตาของหลวงปู่มา ณ ที่นี้ด้วยครับ

กราบนมัสการหลวงปู่ มา ณ ที่นี้ด้วยความเคารพยิ่งครับ

   หลวงปู่ยิ้มสิริโชติ เป็นคนดี ศรีอยุธยา เลือดคุ้งน้ำเจ้าเจ็ด?นามเดิม ยิ้ม กระจ่าง เป็นบุตรนายอ่วม นางสุด กระจ่าง ท่านเกิดที่ตำบลเจ้าเจ็ดอำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เกิดที่บ้านสาลี หมู่ที่ ๑ ตำบลบ้านแถว อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เกิดเมื่อวันเสาร์ที่ ๑๕ พฤษภาคม ๒๔๑๘
 (จันทรคติ วันเสาร์ -- ค่ำ เดือน ? ปีกุน จ.ศ. ๑๒๓๗ ) มีพี่น้องร่วมบิดา มารดารวม ๓ คน คือ
 ๑. นายจ่าง กระจ่าง
 ๒. พระครูพรหมวิหารคุณ (ยิ้ม สิริโชติ)
 ๓. นายโชติ กระจ่าง
 โยมที่บ้านมีอาชีพทางกสิกรรม ทำไร่ ทำนาบรรพชาเป็นสามเณรมาตั้งแต่อายุได้ ๑๒ ขวบ พ.ศ. ๒๔๓๐ อุปสมบท เมื่ออายุครบ ๒๐ ปี พ.ศ. ๒๔๓๘ ณ พัทธสีมา วัดเจ้าเจ็ดนอก มีพระอาจารย์สิน วัดโพธิ์ เป็นอุปัชฌาย์ พระอาจารย์จาดเป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระอาจารย์สุ่มเป็นพระอนุสาวนาจารย์ เมื่อบวชแล้วได้ศึกษาพระธรรมวินัย ขนบธรรมเนียมประเพณีทางศาสนา ศึกษาพระคัมภีร์เจ็ดตำนาน สิบสองตำนาน เขียนอักขระเลขยันต์ ลบผงศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ จากพระอุปัชฌาย์ ครูบาอาจารย์ ผู้สืบสานวิชาอาคมมาตั้งแต่ครั้งกรุงเก่า?คือพระอาจารย์จาด และพระอาจารย์จีน สำนักวัดเจ้าเจ็ดใน ( พระอาจารย์จีน เป็นพระอาจารย์สอนอักขร สมัยให้กับ หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ในครั้งนั้นด้วย ) พออายุ ๑๘ ปี ก็ย้ายไปศึกษาที่วัดกระโดงทอง ภายใต้การปกครองของหลวงพ่อบุญมี สำเร็จยันต์นะ ปัดตลอด และสามารถเขียนยันต์ผงทะลุแผ่นกระดานชนวนได้อย่างอัศจรรย์ ต่อมาได้เป็นเจ้าอาวาสวัดเจ้าเจ็ดใน ต่อจากพระอุปฌาย์ ปั้น ในสมัยนั้นวัดเจ้าเจ็ดใน ได้แบ่งออกเป็น ๓ คณะ โดยมีหลวงปู่ยิ้ม เป็นเจ้าคณะเหนือ หลวงปู่โฉม เป็นเจ้าคณะใต้ และหลวงปู่คำ เป็นเจ้าคณะตะวันออก และหลวงปู่ยิ้มยังเป็นเจ้าคณะตำบลเจ้าเจ็ด เป็นพระครูกรรมการศึกษาและเป็นพระอุปัชฌาย์ เมื่อ พ.ศ.๒๔๗๘ ได้รับพระราชทานสมณะศักดิ์ เป็น พระครูพรหมวิหารคุณ พ.ศ. ๒๔๙๓ เป็นเจ้าคณะอำเภอบางซ้าย มรณภาพด้วยโรคชรา เมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๔๙๙ รวมอายุได้ ๘๒ ปี ครั้งเมือหลวงปู่ยิ้ม ยังมีชีวิตอยู่ท่านเป็นพระที่อุดมด้วย ศีลลาจารวัตร ตลอดชีวิตของหลวงปู่ เป็นพระที่อารมณ์เย็น เคร่งครัด แต่มีเมตตาธรรมสูง พูดน้อย และมีผู้คนไปกราบนมัสการหาสู่ท่านมิได้ขาด พระเกจิอาจารย์ดังแห่งกรุงศรีอยุธยา, ยุคสงครามโลกครั้งที่สอง และสงครามอินโดจีน หลวงปู่ยิ้ม มีพระสหธรรมมิกที่ร่วม ครู-อุปัชฌาย์ อาจารย์องค์เดียวกันในยุคนั้นคือ หลวงพ่อจงวัดหน้าต่างนอก ซึ่งมีอายุมากกว่าหลวงปู่ยิ้ม ๓ ปี อีกรูปหนึ่งคือ หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ซึ่งเกิดปีเดียวกับหลวงปู่ยิ้ม
 มีญาติโยมที่เป็นนักเลงสมัยนั้นได้ตั้งสมญานามให้ดูน่ากลัวว่า   
? สามเสือแห่งกรุงเก่า ?



หลวงปู่ยิ้ม วัดเจ้าเจ็ดใน จ. พระนครศรีอยุธยา เป็นอาจารย์ร่วมสมัยเดียวกับ หลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก และหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ท่านจึงเป็นพระอาจารย์อาวุโส มรณภาพเมื่อปี ๒๔๙๙ (อายุ ๘๑ ปี) หลังหลวงพ่อปาน ๑๘ ปี ( ๒๔๙๙ - ๒๔๘๑ ) แต่ก่อนหลวงพ่อจงราว ๘ ปี ( ๒๔๙๙ ? ๒๕๐๗ ) วัดของท่านเหล่านี้อยู่ไม่ไกลกันนัก ท่านเป็นสหธรรมมิก และคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จนชาวอยุธยาเรียกกันติดปากว่า
 
 ? พระหมอหลวงพ่อปาน เกจิอาจารย์หลวงพ่อจง เมตตาไหลหลง หลวงพ่อยิ้ม?
 หลวงพ่อทั้ง ๓ มีความสนิทสนมกลมเกลียวกันยิ่งนัก ต่างคนต่างผลัดไปมาหาสู่ต่อวิชา ซึ่งกันและกันที่วัดของแต่ละองค์ ครั้งละหลายๆ วันชาวกรุงเก่าที่รู้ซึ้ง จึงกระซิบต่อๆ กันว่า พระเครื่องของทั้ง ๓ องค์นี้พุทธคุณขลังเหมือนกัน ทั้งเมตตามหานิยม แคล้วคลาดและคงกระพันชาตรี เมื่อต่างองค์ต่างสร้างพระเครื่องฯ เพื่อสืบทอดพระศาสนาต่างก็มานั่งปรกพุทธาภิเษก แทบทุกๆครั้งไป?.. เหตุการณ์สำคัญ อธิเช่นการปลุกเสกทราย และขึ้นเครื่องบินโปรยลงสถานที่สำคัญๆ ในประเทศไทย เมื่อครั้งสมัยสงครามอินโดจีนฯ ช่วง พ.ศ. ๒๔๘๕ ฝรั่งเศสที่ต้องการจะยึดดินแดนของไทยเป็นประเทศใน อานานิคม มีผลร้ายแรง พอๆ กับ สงครามโลกครั้งที่สองเมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๕ ซึ่งเป็นเรื่องของความสามัคคี เพื่อให้สถาบันชาติอยู่ได้ สถาบันศาสนาอยู่ได้ และสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่ได้ และสืบต่อพระศาสนา ให้มีความเจริญรุ่งเรืองสืบไป.
 
 หลวงปู่ยิ้มวาจาสิทธิ์
 จากการที่หมั่นสวดมนต์ภาวนา ให้ทาน รักษาศีล และเจริญพระกรรมฐานภาวนา ตลอดจนสั่งสอนให้คนทำความดีเป็นนิตย์ หล่อหลอมให้ภิกษุชราพุทธบุตรรูปหนึ่ง มีวาจาสิทธิ์ดุจเทพเจ้าฯ ทั้งให้พร? เสกน้ำพระพุทธมนต์ รักษาโรค เป็นที่ประจักษ์ตาแก่ชาวบ้านใกล้ และไกล หลวงปู่ไม่ชอบคนมุสา... คนดื่มน้ำเมา... คนกาเม? คนฆ่าสัตว์ตัดชีวิต? คนลักขโมย? (คนที่ชอบละเมิดศีลห้า) และคนที่ งอมืองอเท้า ขี้เกียจทำกิน? หลวงปู่ยิ้มท่านมีวาจาสิทธิ์ พูดคำไหนเป็นคำนั้นไม่พูดมาก พูดแต่สิ่งที่ดี ๆ เมื่อสั่งสอนครั้ง สองครั้งยังไม่เลิกละ หลวงปู่ก็จะเปรยๆ พอให้ศิษย์ใกล้ชิดได้ยินว่า
 
 ? พวกนี้มันบัวใต้น้ำ? ชี้ทางสวรรค์ให้เดินไม่ยอมเดิน ?
( เป็นการชี้ให้เห็นว่าประตูสู่สวรรค์ก็คือศีลห้านั่นเอง ) และในไม่ช้าบุคคลดังกล่าวข้างต้นนี้ก็มีอันเป็นไปในที่สุด ?? ย่างเข้าสู่วัยชรา ทุกสรรพสิ่งที่เกิดมานานแล้วก็ร่วงโรยไปในที่สุด หลวงปู่ยิ้มละสังขารไปด้วยอาการอันงบ เมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๔๙๙ (วันจันทร์ แรม ๑๒ ค่ำ เดือน ๑๐ ปีวอก จ.ศ. ๑๓๑๘ ) รวมสิริอายุได้ ๘๑ ปี ๖๑ พรรษา


? เหลือไว้แต่คุณความดี? รูปปั้น? ภาพถ่าย ?วัตถุมงคล?ให้ได้ระลึกถึง?.. ล่วงมา-กว่า ๕๐ ปี ? 

   ทั้งศิษย์ใกล้ และไกล? ในประเทศ และต่างประเทศ ชาวอำเภอเสนา อำเภอบางซ้าย ลูกหลานเจ้าเจ็ดฯ จ.พระนครศรีอยุธยา ตลอดจนชนรุ่นหลังที่ให้การเคารพนับถือ ขอรำลึกในคุณงามความดีของหลวงปู่ ท่านฯ ตราบนานเท่านาน?.. หลวงปู่ยิ้มท่านได้สร้างพระเครื่องวัตถุมงคล ตั้งแต่ปี ๒๔๗๕ มีชื่อทางด้านพระงบน้ำอ้อยเนื้อดินเผา และพระพิมพ์เนื้อดินเผาพิมพ์ต่างๆ ซึ่งให้ผลทางด้านเมตตา แคล้วคลาด คงกระพันฯโดยวัตถุมงคลต่างๆ สร้างไว้เพื่อเป็นที่ระลึก แก่ผู้ร่วมบำเพ็ญกุศล ในการปฏิบัติบูชา อามิสบูชา บูรณปฏิสังขรณ์วัด ทำนุบำรุงศาสนา และสานต่อ หรือสืบทอดอายุพระพุทธศาสนาให้แก่ชนรุ่นหลังหรือเพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ เป็น พุทธานุสติ ธรรมมานุสติ และสังฆานุสติ มิได้สร้างไว้เพื่อหลงงมงายในอิทธิปาฏิหาริย์ อิทธิปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากจิตศรัทธา เกิดจากสัจจะธรรม, กรรม คือการกระทำ ของผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ??
 หลวงปู่ยิ้มท่านได้สร้างวัตถุมงคล ตั้งแต่ปี ๒๔๗๕ มีชื่อทางด้านพระงบน้ำอ้อยเนื้อดินเผา และพระพิมพ์เนื้อดินเผาพิมพ์ต่างๆ ซึ่งให้ผลทางด้านโชคลาภ เมตตา แคล้วคลาด และคงกระพันฯโดยวัตถุมงคลต่างๆ สร้างไว้เพื่อเป็นที่ระลึก แก่ผู้ร่วมบำเพ็ญกุศล ในการปฏิบัติบูชา อามิสบูชา บูรณปฏิสังขรณ์วัด ทำนุบำรุงศาสนา และสานต่อ หรือสืบทอดอายุพระพุทธศาสนาให้แก่ชนรุ่นหลังหรือเพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ เป็น พุทธานุสติ ธรรมมานุสติ และสังฆานุสติ มิได้สร้างไว้เพื่อหลงงมงายในอิทธิปาฏิหาริย์ อิทธิปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากจิตศรัทธา เกิดจากสัจจะธรรม, กรรม คือการกระทำ ของผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ??
 พระเครื่องของหลวงปู่ยิ้มที่รู้จักกันดีก็คือ พระงบน้ำอ้อย ทั้งพิมพ์ใหญ่ พิมพ์กลาง และพิมพ์เล็ก เนื้อพระเป็นดินเผาสีหม้อใหม่ เนื้อดินแบบเดียวกับของหลวงพ่อปาน แห่งวัดบางนมโค ส่วนพระเครื่องที่ท่านสร้างนอกจากพระงบน้ำอ้อย แล้วยังมีพระสมเด็จฯ พิมพ์ปรกโพธิ์ พระสมเด็จฯ พิมพ์รัศมี พระร่วงทรงยืนประทานพร พระพุทธทรงเดินลีลา พระพุทธชินราช พระพิมพ์ขุนแผน พระโคนสมอ พระกลีบบัว พระนางพญาพิมพ์ฐานบัว พิมพ์แขนอ่อน พิมพ์หยดน้ำพระหลวงพ่อโต พระพุทธทรงหนุมาน (หันซ้าย-ขวา และเศียรโต) พระปิตตา และนางกวัก ซึ่งเป็นพระเนื้อดินเผาสีหม้อสีหม้อใหม่สีน้ำตาลอิฐ, สีขาวนวล, เนื้อสีเทาอมน้ำตาล, สีเทาอมเขียว, เนื้อเขียวมอยแบบเนื้อผ่านไฟ ซึ่งเป็นพระยุคแรกๆ บางองค์จะทาทับด้วยสีบรอนซ์ทอง หรือสีบรอนซ์เงิน (ให้ดูสวยงาม ) ด้านหลังองค์พระจะมีรอยเสี้ยนไม้กระดาน เนื้อพระจะมีดินทรายละเอียดปนอยู่ มีอายุการสร้างไม่ต่ำกว่า ๕๐ปี ซึ่งพระเครื่องส่วนใหญ่จะสร้างเป็นแบบลักษณะพระกรุเก่าสมัยสุโขทัย กำแพงเพชร หรือพระกรุสมัยต่างๆ ที่มีอายุมากกว่า ๒๐๐ปี หรือว่ามีลักษณะแบบพระโบราณจารย์ เช่นงบน้ำอ้อยของหลวงพ่อเนียม วัดน้อย พระชินราช และพระพิมพ์ขุนแผนหลวงพ่อโหน่ง วัดคลองมะดัน พระสมเด็จพิมพ์รัศมีของหลวงปู่จีน พระสมเด็จพิมพ์รัศมีของหลวงปู่ศุขวัดปากคลองมะขามเฒ่า หรือ พระสมเด็จวัดเกศไชโยของสมเด็จพระพุทธาจารย์โตฯ ที่มีอายุการสร้างประมาณไม่ต่ำกว่า ๑๕๐ปี เมื่อเอ่ยถามถึงหลวงปู่ยิ้ม สมภารวัดเจ้าเจ็ด ด้วยศรัทธาที่เปี่ยมล้นในจริยาวัตรของหลวงปู่ยิ้ม แห่งวัดเจ้าเจ็ด ท่านสร้างพระพิมพ์เนื้อดินเผา ด้วยความตั้งใจที่จะสืบอายุพระศาสนา ความตั้งใจของท่านนั้นจะสร้างให้ครบพระธรรมขันธ์ คือ ๘๔,๐๐๐ องค์ การแกะแม่พิมพ์ แกะจากหินลับมีด ( ลักษณะหินลับมีดโกนของพระ ) โดยมีลูกศิษย์ผู้ใกล้ชิดเป็นผู้แกะให้ และให้พระ, เณร, ลูกศิษย์ใกล้ชิด และเด็กวัดฯ ช่วยกันผสม กดพิมพ์- แกะพิมพ์ และเผาตามพิธีการของท่าน ซึ่งกล่าวกันว่าท่าน ได้แรงบัลดาลใจมาจาก การสร้างพระเครื่องเนื้อดินเผา พระกรุสมัยต่างๆ และจากพระโบราณจารย์ต่างๆ และพระเครื่องของท่านบางพิมพ์สร้างล้อพิมพ์ของวัดบางนมโค, มีบางท่านเล่าว่าพระพิมพ์ทรงสัตว์ของหลวงปู่ยิ้มนั้นช่างที่แกะแม่พิมพ์ของวัดเจ้าเจ็ดได้ขอต่อวิชา จากช่างที่แกะแม่พิมพ์ของวัดบางนมโค โดยค่าครูสำหรับการต่อวิชาแกะแม่พิมพ์เป็นเงิน ๑บาทในสมัยนั้นฯ

    ยังมีพิมพ์พระสมเด็จฯ ของหลวงปู่ยิ้ม ซึ่งพระพิมพ์ของท่านจะมีเอกลักษณ์ เพราะมีการแกะแม่พิมพ์ขึ้นมาใหม่ทั้งหมดและด้านหลังพระพิมพ์จะมีรอยปาดลักษณะเสี้ยนไม้โดยมีดินขุยปู ข้าวก้นบาตร และเถ้าขี้ธูปที่บูชาพระประธานในโบสถ์ ผงวิเศษที่ท่านลบ และสรรพสิ่งอันเป็นมงคลที่ท่านรวบรวมมา ท่านได้ใช้มูลดินของกรุงศรีอยุธยา ท่านสร้างพระพิมพ์เนื้อดินซึ่งเกิดจากแม่ธาตุทั้งสี่มาประชุมหรือผสมรวมกัน คือธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม และธาตุไฟ ซึ่งใช้องค์ประกอบของดินขุยปูหรือดินปากรูปูเป็นหลักมาผสม และทำการปลุกเสกตามวิธีของท่าน? โดยมีความเชื่อกันตั้งแต่โบราณแล้วว่าดินขุยปู มีสรรพคุณทางด้านเมตตามหานิยมเป็นอย่างสูง จากการสังเกตของคนโบราณที่ปูตัวผู้ จะขุดดินในรูแล้วอมเอาออกมาพ่นคายไว้ที่ปากรูปู พอปูตัวเมียเดินผ่านมาก็จะเดินเข้าไปในรูของปูตัวผู้เพื่อวางไข่ ความเป็นคนช่างสังเกตของคนโบราณ ที่บางครั้งรูปูรูเดียวมีปูสาวๆลงไปกันมาก การเก็บดินขุยปูนั้นมิใช่ว่า จะเก็บเอามาหมดทุกรู แต่จะต้องดูรูที่มีลักษณะขุยเป็นพู ซึ่งเป็นรูของปูตัวผู้ และก็มีทั้งปูหนุ่มเสน่ห์แรง หรือว่าปูขี้โรค ในความหมายทางชีววิทยานั้น การสืบสานเผ่าพันธุ์ ของปูนา ธรรมชาติได้สรรสร้างให้ ปูตัวผู้ เป็นผู้เตรียมรูรังสำหรับวางไข่ และการอมดินในรูออกมาคายไว้ที่ปากรูนั้น ปูตัวผู้ก็จะคายเอาฮอร์โมนเพศ ซึ่งมีผลทางชีวเคมี ที่สามารถ ส่งกลิ่นไปในน้ำให้ปูตัวเมียที่มีไข่แก่พร้อมในการเจริญพันธ์ ตามกลิ่นเข้ามาในรูของปูหนุ่มเพื่อวางไข่ ธรรมชาติจะคัดเลือกและออกแบบเอาไว้อย่างลงตัว ให้ปูหนุ่มที่แข็งแรงจะมีฮอร์โมน ที่มีกลิ่นแรงและสามารถกระจายออกไปได้ไกล เพื่อให้ปูตัวที่แข็งแรงและสมบูรณ์ เป็นผู้ทำหน้าที่อันทรงเกียรตินี้ ในทำนองเดียวกัน พวกปูขี้โรค ปูก้ามลีบ หรือปูหน้าปลาจวดก็จะมีกลิ่นที่แผ่ว ปูตัวเมียเดินผ่านเลยไปหมด เราเองยังนึกทึ่งในความแยบคายของธรรมชาติ และความช่างสังเกตของคนโบราณ คนสมัยใหม่อาจจะหาว่าคนสมัยก่อนว่างมากจึงมีเวลาสังเกตพฤติกรรมของปู แต่ถ้ามามองกันลึกๆแล้ว คนสมัยก่อนท่านละเมียดละมัยในการดำเนินชีวิตที่ทำงานก็คือท้องไร่ท้องนา และท่านก็รอบรู้แบบสุดๆ ในงานที่ท่านทำละเอียด ละออไปทุกส่วน คนสมัยนี้ประมาทไม่ได้ทีเดียว ท้องนาเป็นสิบๆไร่ ท่านก็รู้หมดว่าตรงไหนมีอะไร คนสมัยนี้กะอีแค่ออฟฟิตแคบๆ ก็ยังไม่สามารถควบคุมจัดการได้ ยังมีตำนานเล่าอีกว่าผู้ที่นำดินขุยปูขนาด ๑ ปี๊บมาถวาย หลวงปู่ฯ ท่านจะให้เงินเป็นค่าตอบแทน ๑ สลึงในสมัยนั้นเอาหละครับมาว่ากันถึงพระพิมพ์เนื้อดินที่หลวงปู่สร้างเอาไว้ ในสมัยนั้นก่อนปี ๒๕๐๐ คนไทยเรานิยมพระกรุ พระเก่า โดยเฉพาะพระเนื้อชิน หรือพระปิดตามหาอุตม์ พระเครื่องที่สร้างโดยพระสงฆ์จึงไม่ค่อยได้รับความนิยม เท่าที่ควร ส่วนมากถ้าองค์ไหนมีวิชาอาคม ก็นิยมจะสักยันต์ หรือเป็นประเภทเครื่องรางของขลังกันเลย หลวงปู่ยิ้มท่านสร้างพระเครื่องมากมาย เพื่อแจกลูกศิษย์ลูกหา ทั้งญาติ-โยม หญิง-ชาย รวมถึงเด็ก และเพื่อบรรจุลงกรุในพระเจดีย์ บรรจุใต้พระประธาน และตามเพดานโบสถ์ หรือสถานที่ๆ ที่คนมากราบไหว้แม้แต่หิ้งบูชาของท่านเอง ท่านจะคัดพระพิมพ์ที่สวยๆ พิมพ์ต่างๆ โดยเฉพาะพิมพ์สมเด็จปรกโพธิ์ ติดไว้กับแผงไม้ ( ๑.๒ เมตร x ๒.๔ เมตร ) ไว้ที่หิ้งบูชาในกุฏิของท่าน ( ชาวบ้านจึงเรียกพระพิมพ์ว่า พระสมเด็จพิมพ์ปรกโพธิ์ติดแผง ) ท่านกราบไหว้ทุกๆ วัน-คืน เป็นพุทธานุสติฯ กรรมฐานของท่าน (เป็นธุดงค์กรรมฐานนุสติที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้บำเพ็ญเพียรใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ฯ, สมเด็จฯปรกโพธิ์ฯ ) และการสร้างพระพิมพ์ของท่านนั้นก็ใช้แม่พิมพ์แกะขึ้นเอง จากนั้นก็กดพิมพ์และก็เผาให้สุกโดยนำพระเครื่องใส่ลงในบาตรพระ และสุมไฟไปเรื่อยๆ จนดินสุกได้ที่ ทำให้เกิดมีการสร้างพระเครื่องได้จำนวนมาก ในตอนนั้นยังขาดผู้คนสนใจ และมีผู้สงสัยในการสร้างพระเครื่องของท่านว่าจะมีพุทธคุณหรือไม่ เพราะเห็นว่าพระเครื่องมีจำนวนมากมายก่ายกอง คาดว่าท่านคงนึกรำคาญ จึงเอาผ้าเช็ดหน้า มาขอดเป็นปม แล้วโยนลงไว้ที่พื้น ให้ผู้ที่สงสัยใช้ปืนยิง ปรากฏว่ายิงไม่ออก จากนั้นจึงไม่มีใครกล้าถามท่านอีก
 หลังจากที่หลวงปู่ท่านละสังขารไปแล้ว พระเครื่องที่ได้บรรจุเอาไว้ในกรุได้ครบตามประสงค์ของท่าน และก็ยังมีส่วนที่เกิน เหลือจากการบรรจุกรุก็ยังมีอยู่เป็นจำนวนมาก ลูกหลานบ้านเจ้าเจ็ด เมื่อจะไปทำงานต่างถิ่นก็จะมาขอ และนำไปบูชาติดตัว บางคนก็ไปเป็นทหาร ออกรบในแนวหน้าหรือเขตพื้นที่สีแดงเกิดมีประสบการณ์ในด้านคุ้มครองป้องกัน ก็ถือว่าเป็นของดีของคนแถวนั้น และเมื่อท่านละสังขารไปนานแล้ว ทางวัดก็ยังมีภาระในเรื่องของค่าไม้ และวัสดุก่อสร้างในการบูรณะถาวรวัตถุ ภายในวัด บรรดาศิษย์และชาวบ้านจึงนำเอาพระเครื่องบางส่วนที่เหลือของท่านนำมาแจกให้กับผู้ที่ร่วมทำบุญช่วยบริจาคสร้างวัด และคนในยุคนั้นไม่รู้เป็นยังไง ชอบลองพระกันเหลือเกิน แบบที่ว่าถ้าไม่แน่จริงก็จะไม่แขวนให้หนักคอเปล่าๆ พอได้รับพระพิมพ์งบน้ำอ้อยมาแล้ว เดินหายไปหลังวัด ในสวนกล้วยเอาไม้กลัดเสียบต้นกล้วยไว้สองอัน แล้วเอาพระพิมพ์งบน้ำอ้อยวางที่ระหว่างไม้กลัด ขอขมาลาโทษต่อท่าน แล้วใช้ปืนคาร์บิน (ปืนยาวของตำรวจสมัยก่อน) ยิงไม่ออกสามนัดเป็นที่อัศจรรย์ พวกไทยมุงและกองเชียร์ ต่างก็ประจักษ์ในความศักดิ์สิทธิ์ของพระเครื่องที่ท่านสร้าง ต่างก็เฮโลกัน เช่าทำบุญเก็บกันเอาไว้กันคนละมากๆ  และก็ขอให้ทุกท่านอย่าได้คิดลองจะเป็นบาปติดตัวไปในภายภาคหน้า เพราะเป็นการลบหลู่ต่อพระพุทธคุณ จะไม่เป็นมงคลแก่ตนเอง เวลาลูกหลานจะไปไกลบ้านก็จะมอบให้ไปบูชาติดตัว มิตร สหายต่างถิ่นแวะเวียนมาเยี่ยมถามถึงของดี ก็จะแจกให้ไปบูชาแบบไม่กลัวเสียเชิงคนเจ้าเจ็ด เพราะเชื่อมั่นในพุทธคุณ และเรื่องราวความศักดิ์สิทธ์ของท่านที่ได้ เล่าขานสืบต่อ กันมา
 พระเครื่องเนื้อดินเผาของท่านจึงกระจายออกไปสู่ส่วนกลาง เป็นจำนวนมากโดยเฉพาะพิมพ์งบน้ำอ้อย ซึ่งมีจำนวนการสร้างมากที่สุด และมีอยู่หลายแม่พิมพ์ ขนาดใกล้เคียงกัน เป็นรูปของพระนั่งหันพระเกศเข้าสู่ศูนย์กลาง ห้าองค์บ้าง หรือ สิบองค์บ้าง บางองค์ที่ผ่านการสัมผัสบูชา ถูกไออุ่น หรือไอเหงื่อก็จะมีสีเข้มขึ้น อายุการสร้างก็ประมาณมากกว่า๕๐ กว่าปีล่วงมาแล้ว คาดว่าอายุไม่หย่อนกว่าพระเครื่องหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค และ เป็นพระเครื่องที่มีวัตถุประสงค์การสร้างที่บริสุทธิ์ และพระเถระผู้สร้างก็บริสุทธิ์ ท่านก็แก่กล้าในวิชาอาคม ทั้งยังมีประสบการณ์เป็นที่เล่าขานกันมาตลอดห้าสิบกว่าปี แนวคิดของหลวงปู่ยิ้มก็คือ ท่านจะสร้างพระเครื่องแบบมากมาย และก็แจกแบบให้ฟรีๆ ท่านแจกให้กับคนทุกเพศ ทุกวัย และยังมีชาวบ้านในสมัยที่โตทันหลวงปู่ยิ้มเล่าให้ฟังว่า ใครที่ถวายขนมครกแก่ท่าน ๓ ฝา คนผู้นั้นก็จะได้รับพระจากท่าน ๑ องค์ ซึ่งเป็นเรื่องหนึ่งที่เป็นกุศโลบายของท่านฯ ท่านต้องการให้มีรูปของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า กระจายไปทั่วดินแดน สุวรรณภูมิ เพราะความเชื่อที่กล่าวกันว่าเมื่อครบปี พ.ศ. ๕๐๐๐ พระศาสนาจะสูญสิ้นไป ผู้ที่สร้างพระเครื่องถวายเป็นพุทธบูชา เพื่อให้เป็นหลักฐานให้คนในยุคปัจจุบัน และอนาคตได้เห็นรูปของพระพุทธองค์ และเกิดการสืบสาวพระศาสนา จนพระศาสนาจะกลับคืนมาอีกครั้งในยุคของพระศรีอาริยะเมตไตร
ขอขอบคุณข้อมูลอ้างอิงจาก เวปไซต์เจ็ดวัดดอทคอมครับผม


รูปพระงบน้ำอ้อยของท่านครับ เจอที่ไหนไม่ควรพลาดครับ จัดเป็นของดีราคาเบาครับ

พระของหลวงปู่ยิ้มนั้น เล่นหากันที่หลักร้อยแก่ๆ เท่านั้นเอง พุทธคุณนั้นดีครอบจักรวาลเลยก็ว่าได้ครับ เคยได้ยิน
คนเฒ่าคนแก่เล่าให้ฟังว่า ถ้าโดนงูกัด เอาพระงบน้ำอ้อยของท่านแปะไว้ที่แผล พระจะดูดพิษงูให้จนทุเลาครับ
สังเกตุได้ง่าย เพราะถ้าทุเลาเมื่อไหร่พระจะหลุดออกมาจากปากแผลเองครับ (คล้ายกับพระหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค
มากๆ เพราะพระหลวงปู่ปานท่านก็ใช้ดูดพิษงูได้เช่นกันครับ) 
เรื่องแคล้วคลาดคงกระพัน พระงบน้ำอ้อยของหลวงปู่ยิ้มท่านก็มีประสบการณ์มากพอสมควรเช่นกันครับ

เคยสงสัยกันบ้างไหมครับว่าทำไมตราแผ่นดินของเรา ถึงได้เป็นรูปพญาครุฑ???
ปักษาเทพองค์นี้มีตำนานความเป็นมา และเกี่ยวข้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์อย่างไร
ทำไมครูบาอาจารย์ตั้งแต่โบราณกาลถึงได้นำเอาพญาครุฑ มาสร้างเป็นเครื่องรางของขลัง
หรือแม้กระทั่งสักเป็นยันต์ติดตัวลงบนผิวหนังของศิษย์!!!!!!!!!!!
มาติดตามชมกันครับ ว่าพญาครุฑนั้น"มีดี และน่านับถือเช่นไร"..............

ตำนานพญาครุฑ

ในตำนานเมืองฟ้าป่าหิมพานต์นั้นมีเรื่องราวของสัตว์ที่มีอิทธิฤทธิ์มากมายหลายชนิดเช่น ราชสีห์ คชสีห์ อันมีลำตัวเป็นสิงห์แต่มีศีรษะเป็นช้าง กินรี กินนรและสัตว์แปลก ๆ อีกมากมาย ในบรรดาสัตว์ทั้งหลายนั้นมีสองอย่างที่นับว่าเป็นเทพเดรัจฉานมีฤทธิ์มากคือ หนึ่งเป็นพญานาคราชจ้าวแห่งบาดาล และอีกหนึ่งคือพญาครุฑจ้าวแห่งเวหา

นาคและครุฑต่างเป็นสัตว์ที่คู่กันตามตำนาน มีเรื่องราวเล่ากันว่าสัตว์กายสิทธิ์ทั้งสองนี้มีบิดาเดี่ยวกันคือมหาฤาษีกัสยปะเทพบิดรแต่คนละแม่โดยพญาครุฑนั้นมีมารดาเป็นภรรยาหลวง ส่วนนาคนั้นมีแม่เป็นภรรยาคนรอง นางทั้งสองนี้ไม่ถูกกันมีเรื่องกันตลอดจนในที่สุดความผิดใจกันนี้ลามไปถึงลูกของตน
ด้วย จึงเป็นเหตุให้นาคและครุฑม่ถูกกันในเวลาต่อมา

พญานาคนั้นมีวิมานอันเป็นทิพย์อยู่ในบาดาล ส่วนครุฑก็มีวิมานทิพย์อยู่ที่เชิงเขาไกรลาส กล่าวว่าองค์พญาครุฑนั้นมีนามว่าท้าวเวนไตย เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ท้าวสุบรรณ มีกายเป็นรัศมีสีทองมีเดชอำนาจมากที่สุดในหมู่ครุฑทั้งหลายอาศัยเกาะอยู่ตามต้นงิ้ว อาศัยผลงิ้วและน้ำดอกไม้จากต้นงิ้วเป็นอาหารทิพย์ ลูกพญาครุฑจะโตขึ้นนับเวลาอายุเป็นข้างขึ้นข้างแรมตามจันทรคติ เติบโตด้วยบุญกุศลที่เคยทำมา หากลูกครุฑตนใดที่มีบุญญาธิการมามาก อำนาจบุญจะบันดาลให้เกิดผลงิ้วทิพย์และน้ำหวานจากดอกไม้มาบำเรอลูกครุฑตนนั้น ๆ และลูกครุฑตนดังกล่าวจะจำเริญวัยได้อย่างรวดเร็ว

ครุฑเป็นสัตว์กึ่งโอปปาติกะ หรือกึ่งพวกกายทิพย์คล้ายชาวลับแลและพวกพญานาคอยู่อีกมิติหนึ่งจากโลกของเรา ผู้ที่จะสามารถพบเห็นครุฑได้ต้องเคยมีบุญร่วมกับพวกเขามาจึงสามารถรับรู้ถึงกันและกันได้ เหมือนกับผู้ที่สามารถติดต่อกับพญานาคได้ก็เช่นกันล้วนต้องเป็นผู้ที่มีวาสนาต่อกันมาตั้งแต่อดีตทั้งนั้นไม่ใช่เรื่องสาธารณะที่จะรู้กันได้ทั่วไปเช่นเรื่องสามัญ

เรื่องของครุฑเป็นเรื่องราวที่มีความอัศจรรย์โลดโผนยิ่งกว่าเรื่องราวของพญานาคเสียด้วยซ้ำไป แต่คนทั่วไปไม่ค่อยรู้กันเพราะไม่ได้ศึกษาและอาจไม่ค่อยสนใจเท่าใดนัก ความเป็นจริงแล้วเรื่องครุฑเป็นเรื่องที่น่าศึกษามาก เพราะทางฮินดูเขานับถือครุฑว่าเป็นเทพเจ้าสำคัญพระองค์หนึ่ง แม้ในทางไทยเราเอง ทางไสยศาสตร์ก็ให้ความนับถือเกี่ยวกับครุฑนี้มาก ดูอย่างตราแผ่นดินเองก็มีรูปลักษณะเป็นครุฑ จึงน่าสนใจว่า ?ครุฑ? นั้นคงมีอานุภาพบางอย่างและน่าจะเป็นสิ่งที่มีอยู่จริงในอีกมิติหนึ่งเช่นเดียวกันกับพญานาค ถ้าท่านเชื่อว่าพญานาคมีจริง พญาครุฑก็ย่อมมีจริงเช่นกัน

พลังอำนาจที่เทียบเท่า พระผู้เป็นเจ้า

อำนาจของพญาครุฑนั้นท่านว่าลึกลับมากนัก ในตำนานของฮินดูกล่าวว่าตั้งแต่แรกเกิดมานั้นพญาครุฑก็มีรัศมีกายที่สว่างไสวเป็นที่
อัศจรรย์ ส่อให้รู้ว่าเป็นผู้ที่มีบุญญาธิการ มีอานุภาพเป็นอเนกอนันต์ มีฤทธิ์วิชาผาดโผนพิสดารทั้งนี้มีเรื่องกล่าวไว้อีกว่าครั้งหนึ่งพญาครุฑเคยลองฤทธิ์
กับองค์พระนารายณ์มหาเทพหนึ่งในสามของทางศาสนาพราหมณ์ การรบกันนั้นเป็นที่เลื่องลือไปทั้งสามโลกธาตุ พญาครุฑสามารถต่อสู้ด้วยความสามารถ รบกันไปเท่าใดก็หาแพ้ชนะกันไม่ จนในที่สุดพระนารายณ์และพญาครุฑจึงตกลงกันว่าขอให้เสมอกันในการรบระหว่างเราและท่าน พระนารายณ์อนุญาตให้พญาครุฑสามารถอยู่เหนือเศียรตนได้ และพญาครุฑก็นอบน้อมโดยการยินยอมให้พระนารายณ์สามารถนำตนเป็นพาหนะไปยังสถานที่ต่าง ๆ ได้เช่นกัน

จึงถือกันในหมู่ครูบาอาจารย์กันต่โบราณว่า ?พญาครุฑ? เป็นเทพเดรัจฉานที่มีอานุภาพอิทธิฤทธิ์เทียบเท่าพระผู้เป็นเจ้าอย่างพระนารายณ์ อานุภาพของครุฑจึงเป็นที่อัศจรรย์ของทั่วโลกธาตุ นอกจากนี้ยังมีประวัติอีกว่ารพระอินทร์เองก็เคยลองฤทธิ์กับพญาครุฑใช้วัชระฟาดพญาครุฑ แต่องค์พญาครุฑเป็นกายสิทธิ์หาได้เป็นอันตรายแต่อย่างใดไม่ พระอินทร์พยายามอยู่หลายทางก็ไม่สามารถทำอันตรายแก่องค์ครุฑได้ จนพระอินทร์มีความเคารพในอานุภาพของพญาครุฑว่ามีฤทธิ์เดชเทียบเท่าพระผู้เป็นเจ้าจริงในที่สุดพญาครุฑจึงได้สลัดขนตนเองออกมาหนึ่งเส้นให้แก่พระอินทร์เพื่อเป็นเกียรติแก่พระอินทร์ด้วยเช่นกัน

จะเห็นได้ว่าตามตำนานที่กล่าวมา ?พญาครุฑ? เป็นเทพเดรัจฉานที่มีฤทธิ์ที่ไม่ธรรมดา ๆ เลยมีอานภาพมาก ด้วยเหตุนี้ครูบาอาจารย์ที่รู้จักศาสตร์ของครุฑเป็นอย่างดีจึงนำเอาสัญลักษณ์เกี่ยวกับครุฑ รูปครุฑต่าง ๆ มาทำสมาธิบูชาเพื่อให้เกิดอิทธิพลังงานอันลี้ลับ ทั้งนี้เพื่อการปกป้องคุ้มครองบ้าง เพื่อความเจริญรุ่งเรืองบ้าง ดังที่เราจะได้เล่าให้ท่านทราบต่อไป

สัญลักษณ์ครุฑ สัญลักษณ์แห่งแผ่นดิน

โดยสรุปจากตำนานแล้วครุฑคือสัตว์หิมพานต์อย่างหนึ่ง แต่ไม่ใช่สัตว์สามัญธรรมดา เพราะพยาครุฑเป็นสัตว์กึ่งเทพ เรียกว่า ?เทพเดรัจฉาน? ซึ่งมีอำนาจเทียบเท่าพระผู้เป็นเจ้าเป็นพาหนะของพระนารายณ์อย่างหนึ่งในเมืองไทยเรานับถือว่าพระมหากษัตริย์เป็นสมมติเทพ เป็นองค์นารายณ์อวตารจึงมีการใช้ธงรูปครุฑ และมีครุฑเป็นสัญลักษณ์ประจำแผ่นดิน สามารถพบเห็นรูปครุฑได้จากเอกสารต่าง ๆ ของทางราชการ และนับว่าเอกสารเหล่านั้นเป็นเอกสารศักดิ์สิทธิ์ หากราชการผู้ที่ทำหน้าที่ผู้ใดมีความสุจริตจงรักภักดีต่อแผ่นดิน องค์พระมหากษัตริย์ และหน้าที่ของตน องค์พญาครุฑก็จะส่งพลังปกป้องให้มีความสุข ความเจริญในหน้าที่

นอกจากนี้ยังมีเกร็ดความเชื่อว่าหากที่ใดมีอาถรรพ์แรงท่านให้นำเอาตราครุฑไปติดจะทำให้อาถรรพ์นั้นเสื่อมสลายไปในที่สุด ตราครุฑล้างอาถรรพ์ได้จึงเป็นที่เชื่อถือกันมาตลอดและได้รับความเคารพบูชาว่าเป็นของสูง เสมือนหนึ่งตัวแทนแห่งองค์พระประมุข ผู้ใดมีสัญลักษณ์ครุฑ รูปครุฑบูชาไว้ย่อมได้อานิสงส์มาก อาทิ มีความเจริญแก่ตัวเองและครอบครัวเป็นต้น ดังนี้แล้วครุฑจึงเป็นของสูงที่เราควรรู้ควรบูชาอย่างหนึ่ง

คนโบราณมีความเชื่อสืบกันมาว่า ?ครุฑ? นั้นเป็นสัญลักษณ์แห่งความเจริญรุ่งเรือง มหาอำนาจ อย่างเด็กผู้ใดที่เกิดมาแล้วมีลักษณะปากคล้ายพญาครุฑท่านว่าคนผู้นั้นจะเป็นผู้มีบุญ
ญาธิการมาเกิด ภายภาคหน้าจะได้เป็นใหญ่เป็นโต สมเด็จเจ้าแตงโม พระสังฆราชพระองค์หนึ่งท่านก็มีลักษณะปากดังครุฑปรากฏว่าเป็นผู้มีปัญญาดี และได้เป็นสมเด็จพระสังฆราชในที่สุด เรื่องครุฑนี้คนโบราณจึงเชื่อถือกันมาก แม้เครื่องรางที่เกี่ยวกับครุฑก็เป็นเครื่องรางที่มีความหมายมีอานุภาพโดดเด่นหลายประการดังจะได้กล่าวต่อไป

พญาครุฑเครื่องหมายแห่งสิทธิอำนาจและความเป็นมงคล

ครุฑนั้นเป็นเครื่องหมายของทางราชการอยู่แล้ว เอกสารทางราชการฉบับใด ๆ ก็ล้วนต้องมีเครื่องหมายพญาครุฑประทับอยู่ด้วยกันทั้งสิ้น แสดงให้เห็นว่าเป็นเครื่องสำคัญเป็นตราแผ่นดิน เป็นตราของเจ้าฟ้ามหากษัตริย์ เชื่อว่าหากข้าราชการผู้ใดให้ความเคารพนับถือในองค์พญาครุฑ และซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ของตนเอง ข้าราชการผู้นั้นจะมีความสุขความเจริญทั้งชีวิตและหน้าที่การงานสืบไป คุณไสย์อันตรายใด ๆ ก็ไม่สามารถทำอันตรายได้เพราะเครื่องหมายของพญาครุฑนี่สำคัญมากผู้ที่รู้เขาจะไม่ข้ามไม่เหยียบย่ำ ไม่นำไว้ที่ปลายเท้าเลยเพราะเป็นของสูง ของศักดิ์สิทธิ์ หากเคารพนับถือให้ดีอำนาจพญาครุฑที่มีอยู่ในเอกสารราชการจะคุ้มครองผู้นั้นไม่ให้มีวันอับจน แต่คนสมัยนี้ไม่ใคร่เชื่อถือกันเท่าใดนัก เรื่องพญาครุฑจึงดูล้าสมัยไปเสีย ไม่เหมือนในสมัยก่อนที่ไหนว่ากันว่าผีแรง ผีเฮี้ยน เอาตราพญาครุฑไปติดไว้ความอาถรรพ์ของสถานที่นั้น ๆ ก็จะหายไปในทันที



อำนาจพญาครุฑ

สิทธิอำนาจพญาครุฑสัตว์กายสิทธิ์ที่ไม่มีผู้ใดสามารถฆ่าให้ตายได้มีอายุยืนเสมือนว่า
เป็นอมตะนั้น นับเป็นเรื่องลี้ลับที่ผู้รู้พยายามค้นคว้า และเสาะหาที่มาแห่งพลังอำนาจดังกล่าว จนเกิดการสร้างเครื่องรางต่าง ๆ ขึ้น อำนาจพญาครุฑสามารถจำแนกได้ถึง ๘ ประการ โดยนับเอาอำนาจหลัก ๆ ได้ดังนี้คือ

๑. เป็นมหาอำนาจอันยิ่งใหญ่ เป็นสิทธิอำนาจอันเฉียบขาด

๒. สามารถลบล้างอาถรรพ์และคุณไสย์ทั้งปวง ภูติผีปิศาจกลัวไม่กล้าเข้าใกล้

๓. เป็นสื่อนำความเจริญรุ่งเรือง ยศถาบรรดาศักดิ์มาสู่ชีวิตหน้าที่การงาน

๔. ปกป้องคุ้มครอง ป้องกันภัยเป็นคงกระพัน

๕. เป็นเมตตามหานิยม

๖. นำความร่มเย็นเป็นสุขมาให้

๗. ทำมาค้าขายดีเป็นสื่อนำโชคลาภนานาประการ

๘. สัตว์ร้าย เขี้ยวงาสารพัด งูเงี้ยวเขี้ยวขอ อสรพิษไม่กล้ากล้ำกรายเข้าใกล้ เพราะเกรงตบะบารมีขององค์พญาครุฑเป็นที่สุด

อำนาจพญาครุฑยังมีมากกว่านี้อีกมาก แล้วแต่ท่านใดจะรู้จักใช้ ในตำราทางไสยเวทพุทธาคมมีทั้งการใช้ยันต์ครุฑให้ผลดีในทางคงกระพันชาตรี มีนะพญาครุฑใช้ลงตบเข้าหน้าผากเป็นคงกระพันชาตรีกันเขี้ยวงาอสรพิษได้ ทั้งนะพญาครุฑนี้เมื่อประสิทธิ์ลงไปยังตัวคนผู้ใดแล้วยังสามารถทรหดอดทน เดินไกลไม่เหนื่อย เป็นวิชาตัวเบาชั้นยอด และเป็นเมตตามหานิยมชั้นสูงอีกด้วย ยังมีคาถาพญาครุฑซึ่งเมื่อกล่าวพระคาถานี้งูพิษรวมไปจนถึงตะขาบแมงป่องและสัตว์ร้ายต่าง ๆ ทั้งหลายจะหลบหนีไปสิ้นโดยพระคาถาพญาครุฑท่านว่าดังนี้

?โอมพญาครุฑจะเห็นผล หลีกไปให้พ้น พญาหนจะเดินทาง เคาะงอ เคาะงอ?

ก่อนว่าพระคาถานี้ให้นมัสการพระรัตนตรัยเสียก่อนด้วยนะโม ๓ จบและท่องพระคาถานี้ก่อนออกเดินทางตั้งสติส่งจิตไปถึงพญาครุฑจะปลอดภัยทุกประการ

สักการะให้ถูกวิธี
การบูชาพญาครุฑประกอบกับพยาปักษาชาติอันมีฤทธิ์ทั้งหลายนั้น ท่านให้สักการะคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จากนั้นให้ตั้งจิตระลึกถึงพญาครุฑท่าน ด้วยการทำสมาธิภาวนาเป็นสื่อถึงองค์พญาครุฑว่า ?ครุฑโธ? จนจิตสงบหรือระลึกชื่อ พญาวายุภักษ์ หรือ ท่องคำว่า ?การะวิโก? อันเป็นคาถาหัวใจพญาการเวกก็ว่าได้ จากนั้นเมื่อเห็นว่าจิตสงบลงบังเกิดเสียงนกร้องระงม จากบริเวณที่มีนกอยู่ใกล้ ๆ จนบางครั้งอาจมีนกมาบินเวียนวนอยู่เป็นทักษิณาวัตรอย่างน่าอัศจรรย์ หรือมีฝูงนกมาทานอาหารที่เราเซ่นไหว้ อาการเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเป็นศุภมงคลอย่างประเสริฐแล้ว สื่อให้เห็นว่าจิตเราพิธีกรรมเราที่ตั้งถึงองค์พญาครุฑและเหล่าพญาปักษาชาติทั้งหลาย
อันมีฤทธิ์นั้นท่านรับรู้แล้ว และท่านทั้งหลายจะช่วยเหลือเราอย่างสุดวามสามารถโดยตลอด

พญานกกับสมถกรรมฐาน
พญานกอย่างพญาครุฑ พญาวายุภักษ์ พญาครุฑ หรือเอกสารที่มีสัญลักษณ์ของพญาครุฑอยู่เพียงเท่านี้ก็เท่ากับว่าท่านมีความเคารพเป็
นการบูชาพญาครุฑอย่างหนึ่งไปในตัวและที่สำคัญคือการเคารพต่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ อันเป็นการปฏิบัติบูชาต่อพญาครุฑโดยตรงเชื่อแน่ว่าองค์พญาครุฑที่อยู่ในเครื่องหมายราชการ ย่อมปกปักรักษาท่านอย่างแน่นอน และหากท่านหวังผลอย่างยิ่งในการบูชาก็ลองทำกรรมฐานในข้ออาณาปานสติดูเถิดเชื่อแน่ว่า
ท่านย่อมสามารถส่งจิตถึงองค์พญาครุฑและเหล่าบรรดาเหล่าปักษาชาติทั้งปวงได้แน่นอน

ขอขอบคุณแหล่งข้อมูลจาก http://www.bkkonline.com/scripts/mouth/question.asp?Q=36186 ครับ
พญาครุทในรูปแบบของวัตถุมงคล

ผ้ายันต์พญาครุท ปักดิ้นทองของหลวงหลวงพ่อโอภาสี (รุ่นหลังจากท่านมรณะไปแล้วครับ)
เป็นอีกผืนหนึ่งที่ผมชอบมากๆ หลวงพ่อโอภาสีท่านนี้เป็นหนึ่งในครูบาอาจารย์ของหลวงปู่เปิ่นท่านด้วยครับผม


รูปหล่อพญาครุฑ รุ่นแรกของหลวงปู่ผาด วัดไร่ อ่างทองคับ ช่างแกะแกะพิมพ์ได้สวยด้วยพุทธศิลป์จริงๆครับ 

ประวัติ พระเดชพระคุณพระครูสุภัทรธรรมโสภณ (หลวงพ่อทรง ฉนฺทโสภี ) วัดศาลาดิน ( มอญ )


( โดยพระครู อุปถัมท์ธรรมรังสี วัดไผ่แหลม )



ประวัติ
เดิมชื่อ ทรง วารีรักษ์ เกิดวันอังคารที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2466 บิดาของท่านนามว่า จัน มารดานามว่า กอง วารีรักษ์ เกิดที่บ้านม่วงเตี้ย ตำบลม่วงเตี้ย อำเภอวิเศษชัยชาญ จังหวัดอ่างทอง


หลวงพ่อเรียนจบชั้นประถมปีที่ 6 ที่โรงเรียนวัดยางมณี เมื่ออายุครบ 20 ปี ได้อุปสมบทที่วัดยางมณี เลขที่ ต.ม่วงเตี้ย อ.วิแศษชัยชาย จ.อ่างทองเมื่อวันศุกร์ที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2486 เดือน 5 ปีมะแม


พระอธิการชวน (พระครูสุกิจวิชาญ) เป็นพระอุปัชฌาย์


พระอธิการสุวรรณ วัดไร่ เป็นพระกรรมวาจาจารย์


พระอธิการชั้ว วัดตูม เป็นพระอนุสาวนาจารย์


ตำแหน่งต่าง ๆ ในทางคณะสงฆ์
พ.ศ. 2513 ได้เป็นเจ้าอาวาสวัดศาลาดิน
พ.ศ. 2525 เป็นเจ้าคณะตำบลม่วงเตี้ย
พ.ศ. 2535 ได้รับพระราชทางเป็นพระครูสัญญบัตรชั้นโท ในราชทินนามที่ พระครูสุภัทรธรรมโสภณ
พ.ศ. 2547 เป็นที่ปรึกษาเจ้าคณะตำบลม่วงเตี้ย


ชีวะประวัติ ในวัยเยาว์หลวงพ่อเป็นคนใฝ่รู้ในด้านต่าง ๆ เสมอมา ช่วยบิดาทำมาหากินมาตลอด และมีจิตใจฝักใฝ่ในทางศาสนา ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนจนจบ ป.6 ในสมัยนั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะจบแค่ ป. 4 จึงเป็นการเรียนจบที่สูงสามารถ เป็นครูสอนตามโรงเรียนได้ จนมาถึงวัยครบ 20 ปี หลวงพ่อก็ตั้งใจบวชทดแทนคุณมารดาบิดา แต่ในใจลึกของหลวงพ่อนั้น ตั้งใจศึกษาในด้านพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง ทั้งในด้านธรรมะ ด้านการสวดมนต์ ด้านพุทธาคมพระเวทย์ หลวงพ่อได้ศึกษาพิธีกรรมการปลุกเสกวัตถุมงคลที่จะทำให้เกิดความเข้มขลังแก่ผู้ที่ได้นำไปใช้ในทางสุจริต หลวงพ่อสวดพระปาฎิโมกข์ได้ ซึ่งเป็นบทที่สวดได้ยาก ผู้ที่สวดได้จะต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการเพราะต้องนั่งสวดให้พระฟัง จะเป็นพระผู้ใหญ่ระดับใดก็ต้องนั่งต่ำกว่า ถ้าไม่มีบุญกุศลแล้วจะทำให้ผู้สวดต้องมีอันเป็นไปต่าง ๆ เช่น สึกหาลาเพศ สติวิปลาสได้


หลวงพ่อได้ศึกษาวิทยาคมกับหลวงพ่อดัง ๆ ในยุคนั้น หลายรูปด้วยกัน เช่น การทำเบี้ยแก้ หลวงพ่อได้ศึกษาจากตำราที่สืบทอดของหลวงพ่อพัก วัดโบสถ์ จอมขมังเวทย์ ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องการทำเบี้ยแก้เป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นที่ต้องการหาเช่ากันในปัจจุบันหลวงพ่อได้ศึกษาและเรียนเคล็ดวิชามาเป็นอย่างดีทำให้หลวงพ่อทรงมีความเชี่ยวชาญในการทำเบี้ยแก้ เพราะการทำเบี้ยนั้นไม่ใช่ทำกันง่ายต้องมีกรรมวีธีหลายอย่าง และต้องไปตามหลักวิชาที่ถูกต้องตามโบราณ ส่วนราคาก็สูง ถึงแม้จะเป็นของใหม่ก็ตาม ทำให้คิดได้ว่าราคาจะสูงขึ้นไปอีกอย่างไม่ต้องสงสัย


หลวงพ่อยังได้ศึกษาจากพระอุปัชฌาย์คือ พระครูสุกิจวิชาญ(หลวงพ่อชวน) ที่มีความเชี่ยวชาญการทำเชือกกล้วยคาดเอว ซึ่งเป็นที่เรื่องลือในแถวบ้านย่านนั้น เรื่องไฟไม่ไหม้


ศึกษาจากพระอธิการชั้ว วัดตูม ซึ่งเป็นพระอนุสาวนาจารย์ของหลวงพ่อ เพราะพระอธิการชั้วก็จัดว่ามีความรู้ในวิชาอาคมองค์หนึ่งในพื้นที่ หลวงพ่อก็ได้รับประสิทธิ์ประสาทสรรพวิชาต่าง ๆ


ศึกษาหลวงพ่อนุ่ม วัดนางใน ( ศิษย์หลวงพ่อเดิม วัดหนองโพ ) และหลวงปู่คำ วัดโพธิ์ปล้ำ ที่เป็นเกจิอาจารย์ในอดีตที่ได้สร้างวัตถุมงคลเป็นที่ยอมรับกันในวงการพระเครื่องทั่วไป ซึ่งหลวงพ่อทั้งสององค์คือหลวงพ่อนุ่มและหลวงปู่คำ จะเชี่ยวชาญเรื่องการทำวัตถุมงคลเป็นอย่างมาก เช่น เบี้ยแก้ เหรียญ และอื่น ๆ ผู้ที่ได้รับวัตถุมงคลของท่านแล้วจะเป็นผู้ที่แคล้วคลาดในภยันอันตรายต่าง ๆ หลวงพ่อก็ได้มีโอกาสศึกษาและได้รับคำแนะนำ


และหลวงพ่อยังได้ศึกษาจากฆราวาสที่เก่งในด้านอาคม เวทมนต์ คาถา ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในแถวย่านบ้านนั้น คือ หมอฟู และหมอเปรี้ยว ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันว่าเป็นที่พึ่งของคนชาวบ้านที่ได้รับความเดือนร้อนโดยประการต่าง ๆ เช่น เรื่องโรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ ได้ยินมาว่าฆราวาสที่มีอาคมขนาดนอนกลางวันยังต้องลงมุ้งเพราะกลัวโดนของที่มีผู้ที่มีเวทมนต์ทำแล้วปล่อยมา เมื่อมาโดนเข้าแล้วอาจได้รับอันตรายได้ ซึ่งหลวงพ่อก็ได้รับความรู้ที่แตกฉานในวิชาอาคมต่าง ๆ เป็นอย่างดี


และในภายหลังหลวงพ่อก็ได้นำสรรพวิชาความรู้ที่ได้ศึกษามาจากครูบาอาจารย์ต่าง ๆ เพื่อสร้างวัตถุมงคลในการที่จะเกิดประโยชน์สูงสุดกับผู้ที่บูชา ฉะนั้นวัตถุมงคลของหลวงพ่อจึงมากด้วยพลานุภาพและมีผู้เสาะแสวงหากันเป็นอย่างมากและที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือ ความที่หลวงพ่อเป็นพระที่สมถะ ความเป็นอยู่ของหลวงพ่อจัดว่าอยู่แบบเรียบง่าย มีจิตใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยเมตตาเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งผู้ที่ได้เข้าใกล้หลวงพ่อจะรับรู้ได้ แม้กระทั่งตอนอาพาธหลวงพ่อก็ยังเมตตาให้ลูกสิษย์ลูกหาได้พบตลอด ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ว่าจะ เป็นคนที่ร่ำรวยหรือคนยากจนก็ตามในการที่หลวงพ่อเป็นอุปัชฌาย์ที่มีหน้าที่ต้องบวชของกุลบุตรที่มีวัยครบ 20 ขึ้นปี หลวงพ่อทรงจัดว่ามีผู้ที่ต้องการให้ไปเป็นอุปัชฌาย์มากที่สุด บวชกุลบุตรในจังหวัดอ่างทองและจังหวัดใกล้เคียง จนแทบไม่มีวันหยุดพัก จึงถือได้ว่าหลวงพ่อเกิดมาเพื่ออนุเคราะห์ให้กับคนทั้งหลายอย่างแท้จริง


เปรียบเสมือนเทพเจ้าที่มีแต่คำว่าให้เสมอมา ความเป็นจริงหลวงพ่อนั้นเป็นที่เลื่องลือมานานมาก แต่หลวงพ่อก็ยังถือวัตรปฏิบัติในสมณสารูปอย่างเคร่งครัดไม่เคยเปลี่ยนแปลง ก็ยังเป็นที่พึ่งของคนทั่วไปได้เสมอ จะเห็นได้จากองค์ฟ้าหญิงอุบลรัตน์ฯ ได้เสด็จมาหาหลวงพ่อที่วัด และยังคนที่มีชื่อเสียงมากมายที่เข้ามาสักการะองค์หลวงพ่อ ให้หลวงพ่อได้ช่วยเพื่อช่วยให้มีชีวิตที่ดีขึ้น เพื่อเป็นที่พึ่งทางใจ เพื่อปรึกษาสนทนาธรรมและเพื่อความเป็นศิริมงคลแก่ชีวิตและด้วยที่หลวงพ่อได้เป็นผู้ให้กับคนมากมาย


บางครั้งแทบจะไม่ค่อยได้พักผ่อนอย่างพอเพียงกับผู้ที่มีอายุมากขึ้น ความตรากตรำนั้นทำให้สุขภาพทรุดโทรมและในท้ายที่สุดหลวงพ่อก็ได้มรณภาพด้วยอาการอันสงบ ก่อนที่หลวงพ่อจะมรณภาพ ( พระครูอุปฯ )ได้เคยไปเยี่ยมอาการอาพาธของหลวงพ่อหลวงพ่อมีสีหน้าที่สดใส ไม่มีอาการหวั่นไหวในมรณะภัย และยังสั่งสอนลูกศิษย์ลูกหาไม่ให้เสียใจในการที่ต้องจากไปให้มีความสมัครสมานและสามัคคีกัน จึงถือได้ว่าหลวงพ่อเป็นที่พึ่งของคนทั้งหลายอย่างแท้จริง หลวงพ่อทรง วัดศาลาดิน(มอญ) เป็นเกจิอาจารย์เรืองเวทย์เพียงหนึ่งเดียวของจังหวัดอ่างทอง
วัตถุมงคลของท่านนั้นได้ทำหลายอย่าง แต่ละอย่างเป็นที่ศรัทธาเสาะหาของประชาชนทั่วไป แต่ที่มีความเข้มขลังที่สุด ได้แก่ เหรียญรุ่นแรกหรือที่เรียกกันว่า ?เหรียญบิน? เนื้ออัลปากร้า ในปี พ.ศ.2513 และ เบี้ยแก้ซึ่งเป็นเครื่องรางอันมหัศจรรย์ยิ่งที่บุคคลใดมีไว้แล้วจะมีความปลอดภัยแคล้วคลาดเมตตามหานิยม


หลวงพ่อได้มรณะภาพเมื่อวันที่ 5 เมษายน พ.ศ.2550 ด้วยอาการอันสงบเวลา 22.50 น. สิริอายุ 83 ปี 8 เดือน 64 พรรษา


ผมยกมาไม่ได้ดัดแปลงข้อความอะไรเลย ขยายความนิดเดียว ท่านพระครูบอกว่าให้ผมดัดแปลงได้ แต่ดูๆแล้วภาษาไทยท่านดีกว่าผมเยอะ ผมอย่าไปยุ่งกับท่านจะดีกว่าจะเห็นว่าตามข้างบนนั่นท่านมีอาจารย์ตามลำดับเป็นอย่างนี้


๑) สายหลวงพ่อพัก วัดโบถส์ อันนี้ยืนยันอีกท่าน ว่าหลวงพ่อไม่ทัน หลวงพ่อพัก แต่ได้ตำรามา อันนี้ผมไปสืบอีกสายคือสาย เบ็นอยุธยา เบ็นแนะนำว่าท่านอาจจะศึกษามาจาก หลวงพ่อผ่อน วัดขุมทอง ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมของหลวงพ่อพัก หลวงพ่อเคยบอกผมเองว่า รู้จักคนมีตำราหลวงพ่อพักอยู่ที่โพธิ์ทอง แต่ตายไปซ่ะก่อน เลยติดตามไม่ได้ไม่งั้นผมคงได้เห็นตำราหลวงพ่อพักได้ถ่ายรูปมาอวด


๒) หลวงพ่อ ชวน วัดยางมณึ วัดดั้งเดิมของท่านตอนบวช องค์นี้เก่งมากครับ เขาซื้อตะกรุดโทนเนื้อทองแดงของท่านกัน ถ้าไม่แน่ใจจะตกลงกันว่า เอาไปลองยิง ถ้ายิงไม่ออกก้เป็นตะกรุดหลวงพ่อชวนครับ เรียกว่ามั่นใจถึงขนาดนั้น


๓) หลวงพ่อ ชั้ว วัดตูม (องค์นี้ผมไม่มีข้อมูลท่านเลย จะพยายามหามาน่ะครับ ให้ บันทึกนี้สมบูรณ์ในอรรถรส ให้เห็นภาพของหลวงพ่อทรงที่เรามองไม่เห็น)


๔) หลวงพ่อนุ่ม วัดนางใน ถ้าหลวงพ่อทรงได้วิชาหลวงพ่อเดิมน่าจะมาจากท่านนี้ หลวงพ่อนุ่มเป็นพระอุปัฌาย์ และพระ อาจารย์ของหลวงพ่อ มี วัดม่วงคัน สหธรรมมิก สนิทมากของท่านอีกองค์ ยันต์หลังเหรียญบินของท่าน ก็ ก็อบมาจากยันต์หลังเหรียญของหลวงพ่อนุ่มครับ


๕) หลวงพ่อคำ วัดโพธิ์ปล้ำ องค์นี้เป็นปรมาจารย์ทางเบี้ยแก้ สายอ่างทอง ท่านหนึ่ง ไม่เป็นรองใคร เบี้ยมีเอกลักษณ์ เล่นหาได้ มีหลายขนาด มีประสบการณ์ ถ้าเล่ากัน บันทึกได้หลายเล่ม ผมพึ่งฟัง รุ่นน้องเล่าให้ฟังว่า ไปหาของตามบ้านในวิเศษฯ เจอบ้านหนึ่งมีเบี้ย คนสามีเล่าให้ฟังว่า เมียแกฆ่าตัวตาย โดยปืนลูกซอง (คงจะเอาปืนจอคางแล้วเอานิ้วกระดิกไก) ปรากฎว่าแชะๆครับ นึกขึ้นได้ แกมีเบี้ยหลวงพ่อคำอยู่ในตัว พอเอาเบี้ยออก เปรี้ยง ดับครับ เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครโกหกมาเล่าน่ะครับ พยานยังมีอยู่ เบี้ยหลวงพ่อคำค่อนข้างมีราคา และปริมาณเยอะพอหาได้ แต่หาแท้ๆยากน่ะครับ ที่เล่นกันน่ะ .....สะรู้ตู้ครับ


๖) อาจารย์ฆราวาส หมอฟู


๗) อาจารย์ฆราวาส หมอเปรี้ยว อาจารย์ฆราวาส หมอฟู กับหมอเปรี้ยวนี้ เป็นศิษย์ ของ หมอน้อย ฆราวาสผู้วิเศษ ( ท่านนี้เก่งจริงๆ ) ของวิเศษชัยชาญ มีท่านหนึ่ง เป็นเขยของ อาจารย์หมอน้อย แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าท่านไหน อันนี้เป็นข้อสรุปของหลวงพี่พระครู อุปถัมท์ธรรมรังสี ส่วนอาจารย์องค์อื่นท่านไม่ทราบ จากที่ผมศึกษามาน่าจะมี


๘) หลวงพ่อมุ่ย วัดดอนไร่ องค์นี้สรรพคุณเกินกว่าคำที่จะหามาบรรยาย อันนี้ในมุมมองท่านพระครู หลวงพ่อมุ่ยน่าจะเป็นสหธรรมิกรุ่นพี่ ที่นับถือกันมากกว่า ผมเอาตามท่านว่าก็แล้วกัน เป็นเด็กอย่าไปอวดรู้ผู้ใหญ่ แต่หลวงพ่อทรงบอกผมเองว่า ไปหาบ่อยมาก เหมือนผมไปหาหลวงพ่อทรง เรียกว่า ว่างก็ไป การไปหาบ่อยๆ แล้วมานั่งมองหน้ากันคงไม่น่าใช่ หลวงพ่อมุ่ยท่านคงเอ็นดูพระหนุ่มใหญ่องค์นี้มากพอสมควร เพราะขนาดสร้างเหรียญบินรุ่นแรก ท่านก็มานั่งเป็นประธานให้ หลวงพ่อทรงก็ใฝ่รู้วิชา หลวงพ่อมุ่ยน่าจะแนะนำ"อะไร "มาให้บ้าง อันนี้ผมเคยกราบเรียนถามหลวงพ่อทรงตรงๆว่า หลวงพ่อเรียนอะไรมาจากหลวงพ่อมุ่ยบ้างครับ ท่านว่าแอบเรียนมาบ้าง


๙) หลวงพ่อซวง วัดชีปะขาว องค์นี้เป็นอาจารย์หลวงพ่อเกรียงวัดวังน้ำเย็น เพื่อนสนิทท่าน ทั้ง สามองค์ คือ หลวงพ่อ เกรียง หลวงพ่อทรง หลวงพ่อมี เคยถีบจักรยาน ไปเที่ยวกันไกลๆ ข้ามจังหวัดยังมี สมัยยังหนุ่มโดยนัดมาเจอกัน การถีบไปเที่ยวกันเฉยๆ คงไม่ใช่ แต่ไปเรียนวิชากันมากกว่า เพราะแต่ล่ะท่าน อาคมขลังทั้งนั้น อาจารย์องค์หนึ่งที่น่าจะไปหาคือหลวงพ่อ ซวง นี่เอง


๑๐) หลวงพ่อ ภู (หรือ พู ) วัดดอนรัก หลวงพ่อทรงมีรูปหลวงพ่อพู ใส่กรอบติดที่หัวนอนของท่าน ในที่พักส่วนตัวท่านที่บ้านหลาน คนไม่รัก ไม่นับถือกันคงเอารูปมาไว้หัวนอนน่ะครับ หลวงพ่อพู นี้ ท่านที่เล่นตะกรุดควรทราบว่า ตะกรุดของท่านคือสุดยอดตะกรุดของสยามประเทศดอกหนึ่ง ไม่เป็นรองใครในแผ่นดินไทยนี้เด็ดขาด พกใส่กระเป๋ากางเกงได้ คาดเอวได้ มีทั้งโทนและ คาดเอว เป็นสุดยอดของปรมาจารย์ของอ่างทองท่านหนึ่ง ในยุคหนึ่ง ทั้งตำรวจ ทั้งมือปืน ในอ่างทองต่างคาดตระกรุดของหลวงพ่อพู เพราะประสบการณ์ฉกาจฉกรรณ์มาก อันนี้เขาบอกผมมา หลวงพ่อทรงท่านก็ ดำเนินรอยตามมาในการทำตะกรุด โดย ตะกรุดเอกของท่านก็คือ ตะกรุดมหาจักร และ เทพรัญจวน


๑๑) หลวงพ่อวัดปากน้ำ อาจารย์อีกองค์ของหลวงพ่อเกรียง อันนี้หลวงพ่อเกรียงท่านบอกผมเอง ว่าไปเรียนกับหลวงพ่อวัดปากน้ำ ตอนผมไปขอตะกรุดท่านกับเพื่อน (ตอนนั้นผมไปหาท่านที่วัด วังน้ำเย็น ประมาณ พ.ศ. ๒๕๓๒/๓๔ เสียดายที่ไม่ได้คุยท่านละเอียด และถามท่านถึงหลวงพ่อทรง ไม่งั้นผมคงเจอหลวงพ่อทรงมาก่อนหน้านี้หลายปี ) หลวงพ่อวัดปากน้ำมีบารมีมากขนาดไหน หลวงพ่อเกรียงไปเจออะไรดีๆ คงมาบอกเพื่อนมั่ง นอกจากนั้น หลวงพ่อวัดปากน้ำยังเป็นอาจารย์ของหลวงพ่อผาด วัดไร่ ซึ่งเป็นวัดที่หลวงพ่อทรง เมื่อออกจากวัดยางมณี ก็ไปจำพรรษาอยู่กับหลวงพ่อผาด ถึงประมาณ ๖ ปี ซึ่งหลวงพ่อผาดก็เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อวัดปากน้ำเหมือนกัน มีรูปหล่อขนาดเท่าองค์จริงของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ตั้งบูชาตรงที่ๆท่านรับแขก หลวงพ่อทรงน่าจะศึกษามาด้านนี้บ้าง แต่ศึกษาแบบเสือ ซ่อนเล็บ ไม่คุย ไม่อวด ทำให้พลังจิตท่านสูงยิ่ง


ผมจบประวัติของหลวงพ่อทรงอย่างคร่าวๆ น่ะครับ ท่านอาจจะมองเห็นว่า หลวงพ่อไม่ได้ไปศึกษา วิทยาคมที่ไหนไกลๆ แบบธุดงค์ไป หรือ ไปหาอาจารย์ไกลๆแบบที่เขาเขียนกัน ( เช่นไปหาหลวงพ่อเดิมถึงวัดหนองโพ ) เพราะคณาจารย์แถวอ่างทองลุ่มแม่น้ำน้อย ยุคนั้น เก่งจริงๆ ไม่ว่าพระหรือ ฆราวาส สืบเชื้อสายวิชาของลูกวิเศษชัยชาญ มาตั้งแต่ยุครบกับพม่า เช่นหลวงพ่อพัก วัดโบถส์ หลวงพ่อ นุ่ม วัดนางใน หลวงพ่อ หรุ่ม วัดบางจักร หลวงพ่อพู วัดดอนรัก หลวงพ่อผ่อนวัดขุมทอง ( บุตรบุญธรรมหลวงพ่อพัก ) หลวงพ่อ ชวน วัดยางมณี หลวงพ่อชั้ว วัดตูม หลวงพ่อกลุ่ม วัดฝาง(องค์นี้ก็อิทธิฤทธิ์ สุดยอด มีคนจัดให้เป็นเบอร์หนึ่งด้านอิทธิฤทธิ์ ของวิเศษฯที่เดียว ท่านเป็นศิษย์หลวงพ่อวัดมะขามเฒ่า และเรียนมาอีก ร้อยกว่าอาจารย์!!!! ) หลวงพ่อกร่าย วัดโพธิ์ศรี ฯลฯ ยังมีที่ดังเงียบๆอีกน่ะครับ นอกนั้นยังมีจังหวัดข้างเคียง เช่น สุพรรณบุรี ( หลวงพ่อมุ่ย ) และสิงห์บุรี ( หลวงพ่อซวง ) แสดงให้เห็นว่า หลวงพ่อไม่ต้องไปไหนไกล ถึง อิสาน หรือ เหนือ เพราะอาจารย์เก่งๆ รอบตัวเยอะ แค่ นั่งเรือ หรือ ถีบจักรยานไปก็เหลือเฟือแล้วที่จะศึกษาให้เก่งได้ครับ

ข้อมูลจาก เวปพลังจิต ครับผม

หลวงตาทรง ท่านเป็นพระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอีกรูปหนึ่งที่ได้ละสังขารจากโลกนี้ไป และก็พึ่งทำพิธีพระราชทานเพลิงศพของท่านไปเมื่อวันที่ 18 เมษายน ที่ผ่านมานี้เองครับ
ท่านเป็นพระที่เรียกได้ว่ามีเมตตาต่อศิษย์ทุกคน ไม่เคยเลือกที่รักมักที่ชังโดยแท้ ผมเองเคยไปกราบท่านมาหลายครั้ง
รักและเคารพท่านมากครับ ท่านเป็นครูบาอาจารย์คนแรกที่ผมก้มกราบฝากตัวเป็นศิษย์เลยก็ว่าได้ 
พระเครื่องของท่านท่านตั้งใจทำทุกขั้นตอนครับ ถ้าใครเคยไปกราบท่านคงต้องเคยเห็นท่านจารวัตถุมงคลครับ
เหรียญบางรุ่นเล็กนิดเดียว ท่านก็ยังจารครับ ทุกขั้นตอนทุกอักขระท่านตั้งใจทำเต็มที่
มีครั้งหนึ่งผมไปกราบท่าน ตอนนั้นใกล้เพลแล้ว ท่านนั่งรับแขกอยู่ซึ่งก็คือผมกับครอบครัว ศิษย์ท่านก็มาตามท่านไปฉันเพลครับ
แต่เรียกยังไงท่านก็ไม่ยอมฉัน ท่านพูดมาคำเดียวครับว่า "เขามาไกลทำให้เขาก่อน เรือ่งฉันเอาไว้ทีหลังซิ"
ผมฟังแล้วน้ำตาแทบร่วงครับ ยิ่งตอนนี้ไม่มีหลวงตาแล้ว ยิ่งทำให้คิดถึงท่านมากๆครับ
สุดท้ายขออนุโมทนา และขอให้ดวงวิญญานของหลวงตาไปสู่สุขคติภพอยู่เป็นมิ่งขวัญในใจของศิษย์ตลอดกาลครับผม

เป็นพระเนื้อผงพุทธคุณของ ลป ประเทือง อติกกันโต
อดีตเจ้าอาวาสวัดด่านเจริญชัย เพชรบูรณ์ครับ มีเอกลักษณ์ที่ผมไม่เคยเห็นที่ไหนสร้างเพราะ
แปลกตรงที่ว่า ช่างแกะพิมพ์เล่นแกะให้ท่านถือปืน M16 เสียนี่ ทันสมัยจริงๆ แบบนี้คงเป็นที่ถูกอกถูกใจ
ของทหาร ตำรวจ และหน่วยคอมมานโด เป็นแน่แท้ อิอิอิ


ด้านหน้าครับ เล่นถือปืน M16 กันเลย


ด้านหลังครับโรยผงทอง 

องค์นี้เพื่อนผู้อารีย์ให้ผมมาหนึ่งองค์ นานแล้วครับตั้งแต่สมัยรู้จักกันใหม่ๆ หุๆๆ

เมื่อวานนึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาอย่างประหลาด
หลังจากไม่ได้จับกล้องตัวเก่ง Nikon d70s มาเสียนานนม
คราวนี้เลยทดลองจัดไฟเอง ตั้งขาตั้งกล้องเสียหน่อยแล้วลองถ่ายภาพตะกรุดต่างๆที่ผมสะสมไว้
มาแบ่งให้พี่ๆน้องๆได้ชมกันครับ
ปล ตอนแรกๆผมห่างจากกล้องไปนานกว่าจะปรับ white balance ให้นุ่มนวลสมดุล
ก็เล่นใช้เวลาไปอักโข ภาพที่เหลืองๆหน่อยๆนั่นเป็นเพราะไฟบนเพดานมันเป็นไฟเหลืองนวลครับ
ถึงแม้จะใช้โคมไฟ ฟลูออเรสเซนต์ส่องเน้นๆแทนก็ตาม แต่ก็ยังออกมาแนวเหลืองอมส้มหน่อยๆจนตอนหลังๆ
ก็เริ่มปรับให้ดีขึ้นตามลำดับครับ 


เริ่มกันด้วยตะกรุดโทน หลวงปู่แช่ม วัดดอนยายหอม เป็นตะกรุดที่พ่อผมได้รับ
มาจากคุณตาของผม(พ่อตา) อีกทอดหนึ่งครับ และตะกรุดดอกนี้เป็นตะกรุดดอกแรกในชีวิต
ที่ผมใช้คาดติดเอวมาตั้งแต่อยู่มัธยมต้น 


ตะกรุดชุดพระเจ้าห้าพระองค์ หลวงปู่แม้นวัดหน้าต่างนอก เส้นนี้ผมใช้สมบุกสมบันที่สุด
ชนิดที่ว่าไม่ยอมถอดกระทั่งอาบน้ำ ที่เป็นตะกั่วนั้นเป็นตะกรุดเทพรัญจวน ของวัดศาลาดินครับ
ใช้เสียจนบุบบี้ เนื้อตะกั่วกลายเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว เพราะใช้ไม่ถนอม แถมพ่วงด้วยปลัดขิก
หลวงพ่อโฉม วัดเขาปัฐวี อีกตัวครับ ว่ากันว่ากันเขี้ยวงาชงัดนัก


ชุดนี้ใช้ติดตัวบ่อยที่สุดครับ เรียกว่าชุดบู๊ประจำตัวก็ว่าได้ แหะๆ
ลองเดากันดูครับว่ามีอะไรบ้าง


ตะกรุดโทนพร้อมลูกสะกดทองเหลือง หลวงพ่อสุวรรณ วัดยางครับ ประสบการณ์ลงหนัง
สือพิมพ์มาแล้ว เพราะตำรวจคาดแล้วไปจับคนร้าย โดนยิงเต็มๆไม่เข้าครับ


ตะกรุดชุดสามดอก หลวงพ่อสุวรรณ เช่นกันครับ


ตะกรุดนารายณ์แปลงรูป หลวงปู่กาหลง เขี้ยวแก้วครับ หนาและหนักมากๆดอกนี้


อีกชุดครับ สีดำดอกยาวที่สุด คือตะกรุดโทนของหลวงปู่ผาด วัดไร่ อ่างทองหลวงปู่ผาดท่านนี้
เป็นอาจารย์ของหลวงตาทรง วัดศาลาดิน พระเกจิอาจารย์รูปแรกที่ผมฝากตัวเป็นศิษย์อย่างนับถือ
ที่สุดครับ ดอกสีเงินๆนั้นเป็นตะกรุดหนุมานของวัดบางพระเรานี่เอง ส่วนสีดำดอกเล็ก เป็นตะกรุดแม่ทัพ
ของหลวงพ่อเกาะ วัดท่าสมอ พ่วงด้วยเบี้ยแก้ตัวเล็กๆน่ารักของหลวงพ่อพุฒ วัดกลางบางพระครับ


ตะกรุดมหาระงับ หลวงปู่พูน วัดบ้านแพน ดอกนี้ยาวมากๆครับ
เวลาคาดต้องคาดไว้ข้างหลัง เป็นอีกดอกที่ผมคาดเวลารู้สึกไม่สบายใจและต้องการที่พึ่งในยามยากครับ


ตะกรุดโทนแคล้วคลาด ของหลวงปู่ครูบาชัยวงศ์ษา วัดพระพุทธบาทห้วยต้มครับ ดอกนี้เป็นตะกรุดที่สำหรับสวมที่คอ


ชุดนี้รวมๆครับ ดอกบนสุดคือตะกรุดพญาไม้ทะลุโพรง ดีทางทำมาหากินโชคลาภ
ส่วนดอกอื่นๆส่วนมากจะเป็นของวัดชายนาครับ พี่ชายใจดีท่านหนึ่งเมตตาให้ผมมาหลายดอกเหมือนกัน
ขอขอบพระคุณพี่จากใจจริงครับ ส่วนดอกสีทองๆสองดอกล่างสุด เป็นตะกรุดนะนวลจันทร์ของ อ.ถึง คงทน
อาจารย์สักของผมอีกท่านหนึ่งครับ 


ตะกรุดข้อมือรักชาติ หลวงปู่แย้ม วัดสามง่ามครับ เส้นนี้เช่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปกราบท่านเลย 


ตะกรุดสามห่วงหรือตะกรุดสามหู ของหลวงปู่แย้ม วัดสามง่ามครับ ใช้ติดตัวบ่อยเหมือนกัน
เพราะน้ำหนักเบา เรื่องแคล้วคลาดก็มีให้เห็นบ่อยๆครับ 


ดอกนี้ไม่ทราบที่ครับ คุณพ่อให้ผมมาตั้งแต่อายุ 15 เป็นเนื้อตะกั่วชั้นเดียว น้ำหนักเบาครับปิดทองมาแต่เดิม


ตะกรุดโทนพร้อมสายคาดเอว วัดบึงกระจับ ที่เพชรบูรณ์ครับ คุณปู่ได้มาตอนไปเป็นเจ้าภาพตัดลูกนิมิต ตอนหลัง
ท่านเลยเมตตาให้ผมมา


รวมชุดทางเมตตาครับ ดอกไม่ใหญ่เกินไปนัก แขวนคอกำลังเหมาะเลย


รวมๆครับ รกเสียไม่มี


สุดท้ายแถมของแปลกๆที่หลายๆท่านอาจจะไม่ค่อยคุ้นกันครับ ปลัดหัวชะมด ของหลวงพ่อประเทือง
อติกกันโต อดีตเจ้าอาวาสวัดด่านเจริญชัย จ.เพชรบูรณ์ครับ ท่านเป็นหนึ่งในครูบาอาจารย์ที่ผมเคารพมาก
ตัวนี้ใช้มาค่อนข้างสมบุกสมบันครับ มีเรือ่งแปลกๆอยู่ครั้งหนึ่งผมห้อยปลัดตัวนี้ไว้ที่เอว พอไปกราบหลวงปู่พูน วัดบ้านแพน
ก้าวข้ามธรณีประตูกุติท่านไปแค่ก้าวเดียว เชือกที่ห้อยปลัดหัวชะมดขาดกระจุยครับ พ่อปลัดร่วงลงพื้นเต็มๆจมูกเลยบิ่นไปนิดหน่อย
แต่ยังหล่อเหมือนเดิม อิอิอิ 

ถ้าพี่ๆท่านใดมีเทคนิคการจัดไฟให้ถ่ายรูปออกมาสวยๆอย่างไร ก็แนะนำผมบ้างนะครับ ร้างไปนาน
ต้องฟื้นความจำกันนานเลยทีเดียวแหะๆ

ขออนุญาตพี่ๆทีมงานเวปบอดร์ด นำเอารอยสักสายวัดสาลีโขแท้ๆมาให้
เพื่อนๆพี่ๆน้องๆในบอร์ด ได้รับชมกันนะครับ

พอดีผมนั่งดูอินเตอร์เนต เสิดหาไปเรื่อยๆ จนมาเจอจนได้ครับ
รอยสักสำนักวัดสาลีโขภิตาราม !!!!!!!!!!
ที่ได้ชื่อว่าเป็นสำนักสักที่ต้องดื่มน้ำสาบาน ว่าจะไม่ไปสักต่อที่อื่นเด็ดขาดหลังจากสักที่นี่ครับ!!!!!!!!!


อักขระจะน้อยครับส่วนมากเป็นตัวนะ เสียมาก 


ดูเข้มขลังมากๆครับ ด้านล่างคือหนุมานหางยุ่ง หรือหนุมานวัดสาลีโข ตัวจริงเสียงจริงครับ

การสักของที่นี่ได้ยินว่าเลือกไม่ได้นะครับ ต้องสักตามเสต็ปที่ครูบาอาจารย์วางไว้อย่างเคร่งครัด (ไม่มีการขึ้นทางด่วน หุๆ )
กว่าจะได้เต็มหลัง นี่ใช้เวลาหลายปี นานมากๆครับกว่าจะเต็มหลังหรือได้หนุมานซักตัวหนึ่ง 
สังเกตุที่หางหนุมานครับมีเจ็ดขอด ได้ยินว่าแต่ละขอดจะลงคากระทู้เจ็ดแบกไว้ด้วย หนึ่งแบกต่อหนึ่งขอดครับ
ผิดพลาดประการใด ผมก็ขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
ข้อมูลอ้างอิงจาก XXXXXXลิงค์ดังกล่าวมีการซื้อขายแลกเปลี่ยนวัตถุมงคลXXXXXX ครับ อาจะจะยาวไปนิด เพราะผมเสิดในกูเกิลแล้วเจอโดยบังเอิญครับ ขออภัยด้วย

ขอบพระคุณพี่ๆผู้ดูแลเวปบอร์ดวัดบางพระมากๆครับ
ที่ได้เมตตาส่งของรางวัลมาให้ (ตอนไปไหว้ครูผมก็ไม่ได้ไปรับด้วยตนเองแหะๆ)


ด้านหน้าครับ หลวงปู่ยิ้มดูมีเมตตามากๆ สีอาจจะเพี้ยนนิดนะครับ ตอนถ่ายไม่ได้เช็ก white balance ของกล้อง 


ด้านหลังครับ ลงคาถาทางเมตตามหานิยมโภคทรัพย์ทั้งนั้นเลย

ขอบพระคุณพี่ผู้ดูแลที่ได้เมตตาจัดส่งมาให้ผมนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ

ขอน้อมนบเคารพครู บูชาพ่อปู่ไว้เหนือเศียรเกล้า...............

   ผมว่าพี่ๆน้องๆในบอดร์ดหลายๆคนอาจจะเคยผ่านการครอบครูหรือครอบเศียรกันมาบ้างแล้ว แต่บางท่าน
อาจจะไม่ค่อยเข้าใจนักว่า ครอบทำไม และการครอบเศียรแท้จริงแล้วมาจากอะไร???

   ทีนี้เรามาดูกันดีกว่าครับ ว่าเศียรครูต่างๆที่เรานับถือบูชาท่านอยู่นั้นส่วนมากแล้ว
ทำมากจากอะไร    


แต่ก่อนจะไปอ่านวิธีการทำ เรามาศึกษาถึงเรื่องราวและพิธีการไหว้ครูครอบครูของช่างทำหัวโขนกันก่อนซักนิดนะครับ
   
   ประเพณีความเชื่อซึ่งประชาชนทั้งหลายนับถือเรื่องรามเกียรติ์ว่าเป็นเรื่องศักดิ์สิทธเนื่องจากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเทพเจ้า โดยเฉพาะพระนารายณ์ เมื่อมีการแสดงเรื่องรามเกียรติ์ จึงมีพิธีกรรมและความเชื่อเกี่ยวกับการแสดงโขนและหัวโขนที่สวมใส่ปรากฎสืบมาจนกลายเป็นระเบียบแบบแผนที่ลงตัวสืบมาจนถึงปัจจุบัน
พิธีไหว้ครูช่างหัวโขน
หัวโขน ถือเป็นอุปกรณ์สำคัญในการแสดงโขน เพราะเป็นสิ่งบอกให้รู้ว่าผู้นั้นแสดงเป็นตัวอะไรในเรื่องรามเกียรติ์ ช่างแต่โบราณจึงได้คิดประดิษฐ์หัวโขนขึ้นเพื่อให้ผู้แสดงโขนสวมใส่และงานประดิษฐ์หัวโขนนับถือเป็นศิลปะแขนงหนึ่งในงานช่าง 10 หมู่ ผู้ที่เป็นช่างทำหัวโขนจึงจะต้องผ่านพิธีไหว้ครูและการครอบครูมาก่อน เมื่อประสงค์จะปั้นหน้าครูที่สำคัญ เช่น พระภรตฤาษี พระพิราพ พระคเณศ เป็นต้น แม้จะเป็นผู้ที่มีฝีมือและมีความชำนาญมากเพียงใดก็ตาม ก็จะต้องได้รับการมอบหมายจากครูที่เป็นช่างทำหัวโขน พร้อมทั้งพิธีไหว้ครูโขน-ละครประจำปีก็ได้ตามแต่จะสะดวกหรือโอกาสอำนวยในการไหว้ครูช่างทำหัวโขนจะทำในวันพฤหัสบดีซึ่งถือเป็นวันครู โดยในตอนเช้าจะมีพิธีสงฆ์หรือครูกับศิษฐ์ร่วมกันทำบุญตักบาตรเพื่อุทิศส่วนกุศลให้แก่ครูผู้ล่วงลับไปแล้ว
 
    ลักษณะการตั้งหัวโขนแบบต่าง ๆ ในพิธีไหว้ครู
1.แบบตั้งรวมกับพระพุทธรูป
1.1 แบบ 12 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระอิศวร พระนารายณ์
พระพรหม พระอินทร์ พระขันธกุมาร พระคเณศ พระปรโคธรรพ
พระปัญจสีขร พระภรตฤาษี พระพิราพ พระวิษณุกรรม เทริด
1.2 แบบ 10 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระอิศวร พระนารายณ์
พระขันธกุมาร พระคเณศ พระปรโคนธรรพ พระปัญจสิงขร พระภรตฤาษี พระพิราพ พระวิษณุกรรม เทริด
1.3 แบบ 8 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระอิศวร พระนารายณ์ พระขันธกุมาร พระคเณศ พระปรโคนธรรพ พระปัญจสีขร พระภรตฤาษี พระพิราพ
1.4 แบบ 6 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระอิศวร พระนารายณ์
พระปรโคนธรรพ พระภรตฤาษี พระพิราพ พระวิษณุกรรม
1.5 แบบ 4 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระอิศวร พระนารายณ์
พระภรตฤาษี พระพิราพ
1.6 แบบ 2 หน้า จะมีหัวโขนดังนี้ พระภรตฤาษี พระพิราพ
2.แบบพระพุทธรูปอยู่ต่างหาก
มักจะจัดเป็นชั้นลดหลั่นลงมา
ชั้นสูงสุด เป็นพระมหาเทพทั้งสาม มีพระอิศวรอยู่ตรงกลาง
พระนารายณ์อยู่ด้านขวา พระพรหมอยู่ด้านซ้าย
ชั้นที่สอง เป็นเทพสำคัญ มีพระภรตฤาษี พระฤาษีกไลยโกฎ
พระคเณศ พระปรโคนธรรพ พระปัญจสีขร พระวิษณุกรรม พระอินทร์ พระพิราพ เทพนมเคราะห์ต่าง ๆ
ชั้นที่สาม ด้านขวามี พระราม พระลักษณ์ พระพรต พระสัตรุด พญาวานร วานรสิบแปดมงกุฎ วานรบริวาร
ตรงกลางมี นรสิงห์ เงาะช้างเอราวัณ ชฎา มงกุฎ เครื่องประดับศีรษะต่าง ๆ อาวุธต่าง ๆ ที่ใช้ในการแสดงและสำหรับมอบ
ด้านซ้ายมี อสูรพรหมพงศ์ อสูรพงศ์ อสูรเทพบุตร สัมพันธมิตรกรุงลงกา อสูรบริวาร
หมายเหตุ ด้านซ้าย-ขวานี้ให้ถือเอาทิศด้านหน้าที่บูชาโดยหันหน้าออก



การครอบครู ตามลักษณะทางนาตศาสตร์อย่างแท้จริงครับ
ความเชื่อเกี่ยวกับพิธีครอบ
ในการแสดงโขนละครผู้ฝึกหัดจนสามารถออกแสดงได้แล้วจะต้องผ่านพิธีครอบ โดยในพิธีไหว้ครูโขน-ละครประจำปี ครูจะต้องทำพิธีครอบให้กับศิษย์ หากยังไม่ผ่านพิธีครอบก็จะไม่ออกแสดงโดยเด็ดขาด เพราะหากเกิดเหตุอะไรขึ้นถือว่าผิดครูหรือเป็นเพราะแรงครูในพิธีครอบครูจะนำหัวโขนหน้าพระภรตฤาษี หน้าพระพิราพ และเทริดมโนห์รา ครอบให้ศิษย์ ครูที่จะทำพิธีครอบให้ศิษย์นั้นจะต้องได้รับมอบหมายจากครูเดิมเสียก่อน และจะทำพิธีเองได้ก็ต่อเมือครูเดิมเสียชีวิตไปแล้ว หรือได้รับมอบหมายจากครูเดิมให้ทำครอบแทนเป็นคราว ๆ ไป หากขาดตัวครูที่จะทำการครอบ หรือจะทำพิธีต่อหน้าพาทย์เพลงหน้าพาทย์ชั้นสูง คือเพลงองค์พระพิราพ จะต้องกราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้ทรงเป็นประธานพระราชทานการครอบดังเช่นในรัชกาลปัจจุบัน
พิธีครอบครูนี้ถือเป็นพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์ บริสุทธิ์ และสะอาด ในขณะที่ทำพิธีครอบผู้เป็นศิษย์จะต้องมีความสำรวม แสดงความเคารพ หากแสดงอาการลบหลู่ หรือไม่เชื่อถืออาจเป็นบ้าหรือเสียสติ ซึ่งโบราณเรียกว่า ต้องครู เพชรฉลูกัน (วิษณุกรรม) หรือผิดครู ต้องแรงครู
   


มาชมวิธีการสร้างหัวโขนกันบ้าง
   หัวโขนเป็นเครื่องสวมศีรษะประเภทหนึ่งสำหรับนักเล่นหรือผู้แสดงมหรสพอย่างหนึ่งที่เรียกว่า "โขน" ใช้สวมใส่ในการแสดงแต่ละคราว หัวโขนนี้นอกจากจะใช้สวมศีรษะหรือปิดบังหน้าผู้แสดงโขนแล้ว หัวโขนยังเป็นศิลปวัตถุประเภทประณีตศิลป์ เป็นงานศิลปะที่ได้รับการสร้างขึ้นอย่างวิจิตรประณีต ด้วยกระบวนการช่างแบบไทยประเพณีที่แสดงออกให้ประจักษ์ในภูมิปัญญาและเอกลักษณ์ในงานศิลปะแบบไทยประเพณีประเภทหนึ่ง หัวโขนจึงเป็นศิลปวัตถุ ที่มีรูปลักษณะควรแก่การดูชม และเก็บรักษาไว้เพื่อการชื่นชมในรูปสมบัติและคุณสมบัติในฐานะศิลปกรรมไทยประเพณี
วิธีการและกระบวนการทำหัวโขน โดยวิธีกาอันเป็นไปตามระเบียบวิธีแห่งการช่างทำหัวโขนตามขนบนิยมอันมีมาแต่ก่อน และยังคงถือปฎิบัติการทำหัวโขนของช่างหัวโขนบางคนต่มาจนกระทั่งปัจจุบัน อาจลำดับระเบียบวิธีของวิธีการและกระบวนการทำหัวโขน ให้ทราบดังนี้  
  วัสดุ:
กระดาษสา กระดาษข่อย กระดาษฟาง โดยใช้อย่างใดอย่างหนึ่ง
รักน้ำเกลี้ยง และรักตีลาย
สมุกใบตองแห้ง สมุกใบลาน สมุกถ่านกะลา สมุกใบจาก โดยใช้อย่างใดอย่างหนึ่ง น้ำมันยาง ปูนแดง ชันผง ทองคำเปลว กระจกสี พลอยกระจก หนังวัวแห้ง สีฝุ่น กาว และแป้งเปียก ยางมะเดื่อ ลวดขนาดต่าง ๆ
เครื่องมือ
แม่พิมพ์หินสบู่ ไม้ตีกระยัง ไม้เสนียด ไม้คลึงรัก มีดตัดกระดาษ เพชรตัดกระจก ไม้ตับคีบกระจก กรรไกร เข็มเย็บผ้า และด้าย สิ่วหน้าต่าง ๆ และตุ๊ดตู่ เขียงไม้ แปรงทาสี พู่กันขนาดต่าง ๆ
  
 การเตรียมวัสด ุ: วัสดุที่จะต้องจัดเตรียมขึ้นโดยเฉพาะสำหรับทำเป็นลวดลายต่าง ๆ ประดับตกแต่งหัวโขนแต่ละแบบ ๆ คือ "รักตีลาย" ซึ่งต้องเตรียมทำขึ้นไว้ใช้ให้พอแก่งานเสียก่อน รักตีลาย ประกอบด้วย รักน้ำเกลี้ยง ชัน น้ำมันยาง ผสมเข้าด้วยกัน เอาขึ้นตั้งไฟอ่อน ๆ เคี่ยวไปจนงวดเหนียวพอเหมาะแก่การเอาลงกดในแม่พิมพ์หินทำเป็นลวดลาย เช่น กระจัง เป็นต้น ซึ่งแข็งตัวแล้วไม่เปลี่ยนแปลง รักตีลายนี้เมื่อเคี่ยวได้ที่แล้วเอามาปั้นเป็นแท่งกลมยาวประมาณคืบ 1 ใช้ปูนแดงผสมน้ำทาหุ้มให้ทั่ว ห่อด้วยใบตองให้มิดเก็บไว้ใช้สำรองต่อไป
การเตรียมหุ่น หุ่นในที่นี้คือ "หุ่นหัวโขน" แบบต่าง ๆ ซึ่งจะใช้เป็นต้นแบบสำหรับทำหัวโขน มีดังต่อไปนี้
หุ่นพระ-นาง อย่างปิดหน้า
หุ่นยักษ์โล้น
หุ่นยักษ์ยอด
หุ่นลิงโล้น
หุ่นลิงยอด
หุ่นชฏา-มงกุฎ
หุ่นเบ็ดเตล็ด เช่น หุ่นศีรษะฤาษี หุ่นศีรษะพระคเณศ เป็นต้น
หุ่นต้นแบบ ที่จะได้ใช้กระดาษปิดทับให้ทั่วแล้วถอดออกเป็น "หัวโขน" ซึ่งภายกลวง เพื่อที่จะใช้สวมศีรษะผู้แสดง หุ่นต้นแบบนี้แต่เดิมทำด้วยดินปั้นเผาไฟให้สุก
หุ่นหัวโขนชนิดสวมศีรษะและปิดหน้ามักทำเป็นหุ่นอย่าง "รูปโกลน" มีเค้ารอย ตา จมูก ขมวดผม เป็นต้น แต่พอเป็นเค้า ๆ ไม่ต้องชัดเจนมากนัก ส่วนในหูนั้นละเอาไว้ยังไม่ต้องทำ เอาไว้ต่อเติมภายหลัง
หุ่นหัวชฎา-มงกุฎ ทำเป็นรูปทรงกระบอก ส่วนบนกลึงรัดเป็นชั้น ๆ ขึ้นไปเป็นจอมแล้วละไว้ตรงส่วนเหนือบัวแวง ซึ่งเป็นที่สวมยอดแบบต่าง ๆ เช่น ยอดชัย ยอดบัด ยอดทรงน้ำเต้า เป็นต้น
 

ความเชื่อเกี่ยวกับการเก็บหรือการตั้งหัวโขน
ทั้งในเวลาแสดงและเวลาเก็บรักษาในคลังเก็บเครื่องโขน นิยมแบ่งเก็บเป็นพวกเป็นส่วนสัดไว้ในที่ที่สมควร ไม่ทิ้งเรี่ยราด "หัวโขนหน้ายักษ์ หน้าลิง จะต้องเก็บกันไว้คนละด้านไม่ให้ปะปนกัน"!!!!!
    มีหัวโขนหน้าฤาษีคั่นระหว่างกลาง เคยมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นที่วังจันทรเกษมอันเป็นที่ตั้เงกรมมหรสพเดิม ในรัชกาลที่ 6 และเป็นบริเวณกระทรวงศึกษาธิการในปัจจุบันนี้ ในห้องคลังเครื่องโขนมีตู้กระจกเป็นที่เก็บหัวโขนแบ่งเป็นสองฝ่ายตามแบบอย่าง คราวหนึ่งมีผู้อุตริยกหัวโขนหน้าพระฤาษีซึ่งคั่นไว้ระหว่างหัวโขนฝ่ายยักษ์กับฝ่ายลิงไปไว้ที่อื่น จะด้วยความเจตนาหรือความหลงลืมก็ไม่อาจทราบ วันรุ่งขึ้นปรากฎว่าบานกระจกตู้เก็บหัวโขนแตกละเอียดเกือบหมด หัวโขนบางหัวตกลงมาฉีกขาด กระจัดกระจายบุบสลาย จอนหูหัก เขี้ยวยักษ์หลุด แต่โดยมากจะเป็นหน้าเสนายักษ์กับหน้าลิงสิบแปดมงกุฎ และส่วนมากหัวโขนหน้ายักษ์จะชำรุดมากกว่าหัวโขนหน้าลิง
นอกจากนี้ยังมีข้อห้ามอีกข้อหนึ่ง คือ ห้ามไม่ให้นำหัวโขนตลอดจนเครื่องแต่งตัวโขนมาเก็บรักษาไว้ที่บ้าน ต้องพาไปฝากไว้ที่วัด เพราะถือว่าเป็นของร้อน ห้ามแม้กระทั่งรูปวาดของตัวละครในเรื่องรามเกียรติ์นำมาไว้ในบ้าน แต่ปัจจุบันข้อห้ามเหล่านี้แทบไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เพราะทั้งช่างผู้ประดิษฐ์หัวโขนก็สร้างหัวโขนเก็บไว้ที่บ้าน การทำจำหน่ายก็แพร่หลาย นักแสดงต่าง ๆก็นิยมเก็บเครื่องแต่งกายไว้ที่บ้านเพื่อความสะดวก ฉะนั้นการเก็บหัวโขนไว้ที่บ้านถ้าผู้เก็บรู้จักที่จะเก็บไว้ที่เหมาะสม และผู้ที่เป็นเจ้าของรู้จักปฎิบัติให้ดีก็ให้คุณมากกว่าโทษ

ข้อมูลอ้างอิงจาก  http://members.tripod.com/tyzo_ros/html/pagetakekhon.htm ครับ
เราเป็นคนไทย มีศิลปวัฒนธรรมที่ดีงามและไม่เหมือนชาติใดในโลก หัวโขนและเศียรครูเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมรักและอยากจะเผยแพร่
ให้เป็นที่รู้จักแกสายตาชาวไทย และชาวโลกครับ 
 
 

  

หลายๆคน ยิ่งคนที่สักใหม่ๆและยังไม่ได้ศึกษาอย่างเจาะลึก
และก็เป็นคำถามที่ยอดฮิตของแวดวงการสักยันต์ ว่าหนุมานแบบนั้นดีอย่างไร
แบบนี้ดีอย่างไร แบบไหนเจ๋งที่สุด แบบไหนดีทีสุด สักตัวไหนแรงที่สุด
ลองมาอ่านบทความนี้กันดูครับ

...เหตุใดทำไม "หนุมาน" จีงมีหลายตน........

อันหนุมานเป็นบุตรของ "พระพาย" กับ "นางสวาหะ" มีกำเนิดมาจากเทพอาวุธของพระอิศวร ได้แก่

จักร สังข์ คฑา ตรีศูล หนุมานนั้นมีกายสีเผือก เอกลักษณ์สำคัญอย่างหนึ่งคือ มีเขี้ยวแก้ว กุณฑล ขนเพชร (อย่าคิดทะลึ่งครับ)

สามารถแผลงฤทธิ์ ให้มี 4 หน้า 8 มือ หาวเป็นดาวและเดือน (พระจันทร์)ได้ อยู่ยงคงกระพันชาตรี ถ้าถูกอาวุธตาย พอโดนลมพัดมาถูกร่างกาย

ก็จะฟื้นทันที ทำให้รบกับใครก็ชนะ ทำอะไรก็สำเร็จ อีกทั้งมีเมตตามหาเสน่ห์ อยู่ในตน อาวุธประจำกสยของหนุมานคือ "ตรีเพชร" (สามง่าม)

ในวรรณคดีเรื่อง "รามเกียรติ์" หนุมาน ออกรบเคียงบ่า เคียงไหล่กับ "พระราม" และ "พระลักษณ์" หลายตอน ทั้งอาสาออกรบเข้าประจัญบาน

จนรบชนะ และครองเมือง

พระอาจารย์ในอดีต จึงเอาเหตุการณ์ในตอนต่างๆมาผูกอักขระ เขียนในตำราแบ่งได้เป็น 4 ตอน ตอนละ 3 ตน รวมทั้งหมด 12 ตน

...ตอนแรก..."เริ่มอาสา"

ผูกเป็นหนุมานรูปยืน เรียงกัน 3 ตน วางท่าลักษณะคล้ายๆกัน คือ ท้าวเอว ฟังคำบัญชา ทั้งมือเปล่า และมีอาวุธ

...ตอนสอง..."พร้อมรบ"

ผูกเป็น หนุมานพร้อมรบ ยืนเรียง 3 ตน ถืออาวุธพร้อม

...ตอนสาม..."กำลังรบ"

ถืออาวุธ แผงฤทธิ์ มี 4 กร ในท่าเหาะทยาน โดยเฉพาะ ตนที่ 9 กำลังตะลุมบอน ยกธง มีลูกศรไขว้ตามตัวเต็มไปหมด บู๊ เต็มที่

...ตอนสี่..."รบชนะ"

มีตนที่ขี่เมฆ และ ครองเมือง

หนุมานแต่ละตนนั้น มีคาถาปลุก และคาถาเรียก ต่างกันออกไป ซึ่งในการสักนั้น ถือว่าตนที่ 9 ***นและแรงที่สุด ซึ่งเชื่อกันมาแต่โบราณว่า

ห้ามศิษย์ที่สืบวิชาสักยันต์ ทำการสักยันต์ หนุมานตนที่ 9 ให้ใครผู้หนึ่งผู้ใดซ้ำอีก ส่วนตัวอื่นๆก็แบ่งสักกันไป

(ผู้ที่สนใจรูป หาดูบางส่วนได้ในผ้ายันต์หนุมานพัดโบกของ หลวงพ่อพูล วัดไผ่ล้อม นครปฐม จะมีลายหนุมานเชิญธง

หนุมานถวายแหวน หนุมานออกศึก และหนุมานเชิญธงในตำราพิชัยสงคราม (ตน 9) ครับ
ผมเคยเรียนถาม อาจารย์ผมว่าหนุมาน มีหลายๆตัวนั้นเป็นอย่างไร

ท่านตอบมาว่า "ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่า หนุมาน นั้นมีตัวเดียว เหมือนนายคุงที่มีคนเดียว แต่อาจมีได้หลายสถานะ ถ้านายคุงไปเรียน ก็จะต้องใส่ชุดนักเรียน นายคุงไปทำงานก็ใส่ชุดทำงาน หรือว่านายคุงจะไปพิธีการใหญ่ๆ ก็ต้องแต่งเต็มยศ จึงแตกต่างกันออกไป แต่ถามว่านายคุงคนเดิมไหม ก็เป็นคนเดิมหนุมานไม่ต่างกัน แล้วแต่สถานการณ์เป็นอย่างไร หนุมานก็เป็นไปตามสถานะนั้น"

หนุมานนั้นก็มีหลายชนิดที่นำมาสัก อาทิ หนุมานคลุกฝ่น (เป็นหนังไปแล้วด้วย 55+) หนุมานชุมนุมมนต์ หนุมานแหวกบาดาล หนุมานเชิญธง หนุมานขอรัก(หนุมานทางเมตตาของสายหลวงพ่อประเทือง ) เป็นต้น ซึ่งบทปลุกก็แตกต่างกันไปตามความเหมาะสม

หนุมานนั้นมีคติตามแต่ละสำนักไม่เหมือนกัน บางอาจารย์นั้นเรียงเป็นตัวไปแต่ละตัว บางอาจารย์ก็มิได้เรียงตัว ตามแต่ท่านศึกษามาแบบไหน

สำหรับการลงหนุมานนั้นก็จะมีสูตรลงแต่ละสำนักเช่นกัน อย่างสายท่านอาจารย์ธรรมนูญก็จะมีลงดวงชะตาหนุมาน และสังวาลย์เป็นสามสายเป็นต้น

ทางสายท่านพ่อเที่ยง น่วมมานานั้นท่านก็จะมีตัวลงที่ต่างกันไป เช่นหนุมานสามหน้าแปดกรนั้น แต่ละกรของหนุมานก็ถืออาวุธแต่ละอย่าง ซึ่งอาวุธแต่ละชนิดนั้นก็จะมีคาถากำกับลงคนละตัวกันครับ

วิชาหนุมานของหลวงปู่แล วัดพระทรง

   สำนักที่สักหนุมานได้ขึ้นชื่อและมีชื่อเสียงเรื่องหนุมานมากๆที่เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง คงไม่พ้นสำนักสักของหลวงปู่แล อดีตเจ้าอาวาสแห่งวัดพระทรง จ.เพชรบุรีครับ

ลำดับต่อไปนี้คือวิชาหนุมานของสำนักหลวงปู่แล ที่ท่านทำการสักให้ศิษย์ครับ

"หนุมาน" ของ หลวงปู่แล วัดพระทรง ในลายที่สัก ตัวที่1 ถึง ตัวที่ 7 จะเรียกว่า "ลิงลม"ครับ

ถ้าตนที่ 8 และตนที่ 9 จะ เป็น "หนุมาน" ครับการสัก"ลิงลม" ต้องเรียงลำดับ จาก ตัว 1ไป ถึงตัว 7 ข้ามไม่ได้ครับ แต่ถ้าจะเอา หนุมาน

ตน 8 หรือ 9 ได้เลยครับ โดยไม่ต้องสัก "ลิงลม" ตัว 1 ถึง 7 ก่อนก็ได้ครับ

.....จาการที่เคยอ่านบทสัมภาษณ์ใน

นสพ. คมชัดลึก หลวงปู่ บอกว่า หนุมานตน 8 ต้อง "สัก" เท่านั้นครับ

อีกอย่างครับ เท่าที่ได้ทราบมา หนุมานตน 9(หนุมานเชิญธง ขี่สิงห์ที่เป็นที่คุ้นตากันดีเป็นวิชาดั้งเดิมของหลวงพ่อทองสุข วัดตโนดหลวง )

ของหลวงปู่แล ท่านได้สักไปแล้ว ท่านไม่ได้สักซ้ำ ด้วยความเสียดายของลูกศิษย์และทนการรบเร้าของลูกศิษย์ไม่ไหว หลวงปู่เลยแปลง

หนุมานตน9 จากที่เหยียบสิงห์ เชิญธง เป็น หนุมาน "ดั้นเมฆ" ครับ แต่ไม่ทราบว่าขี่สิงห์หรือเปล่าครับ

ข้อมูลอ้างอิงจาก http://www.suankhlang.com/ipb//index.php?showtopic=139

รูปต่อไปนี้คือรอยสักหนุมาน ของหลวงปู่แล วัดพระทรงครับ


ขออนุญาต นำรูปหลวงปู่ขึ้นก่อนเป็นการบูชาครูครับ






สังเกตุว่า ยันต์หนุมานที่อยู่ตรงกลางจะเหมือนกันหมดครับ เพราะเป็นยันต์หนุมานตัว 8 ที่ศิษย์ของท่านนิยมสักกันมากครับ

ข้อมูลจาก www.http://watprasong.pantown.com/ ครับ



รูปยันต์หนุมานเชิญธง ครับ เป็นหนุมานตัวที่เรียกว่านิยมใช้กันที่สุดของพระเกจิอาจารย์ผู้ศึกษาไสยศาสตร์
เป็นหนุมานที่อยู่ในตำราพิชัยสงครามครับ แม้แต่หลวงปู่หนูวัดทุ่งแหลม ท่านก็สักหนุมานตัวนี้ให้ลูกศิษย์
และเป็นหนุมานตัวที่เป็นเอกลักษณ์ของท่านด้วยครับ หรือแม้แต่สายวัดด่านเจริญชัย หลวงพ่อประเทือง ท่านก็สักหนุมานตัวนี้
ให้ศิษย์ไว้ป้องกันตัวด้วยเช่นกัน หลายๆท่านอาจจะคุ้นตากันดีครับ

ลองเดากันดูครับ ว่ายันต์อะไร
เมื่อวานอยู่บ้านแล้วว่างจัดไม่รุ้จะทำอะไรเลยไปเจ็บตัวมันซะเลย
ที่วัดห้วยขวางครับ
จากตำแหน่ง นี่คงเดากันได้ไม่ยากว่ามันคือขาอ่อนดีๆนี่เอง !!!!
เจ็บนี้อีกยาวววครับพี่น้อง

เอาใจคนชอบของแปลกครับ


ดูแล้วเป็นดินผสมว่านครับ พิมพ์ทรงมันไม่ใช่ลิงหรือหนุมานแบบไทยๆ
แต่มันเป็นคิงคอง คิงคองจริงๆครับพี่น้อง


ด้านหลังครับ
ใครมีข้อมูลเพิ่มเติม ก็ช่วยบอกกันด้วยน้าครับ

หลายๆคนอาจจะไม่เคยเห็นครับ และหลายท่านอาจจะไม่ทราบว่า
มีสักกันด้วย หุๆๆ สักหมึกทองว่าหายากแล้ว นี่ก็หายากเหมือนกันครับ
สักหมึกขาวครับ ฝีเข็มอาจจารย์ณัฐเดช ศิษย์หลวงปู่หลุย วัดราชโยธาครับ
สักด้วยเครือ่งไฟฟ้าครับ
วันก่อนผมไปงานไหว้ครูที่บ้านพ่อทอง เจอศิษย์พ่อชาวสิงคโปร์คนหนึ่ง
มองไกลๆตัวก็เกลี้ยงๆ นึกว่าเค้าสักน้ำมัน พอไปดูใกล้ๆทีไหนได้เต็มตัวครับ " หมึกขาว" ทั้งนั้น





เสือครับ


หนุมานครับ ลายเดียวกันกับศิษย์ที่สักที่วัดราชโยธา


เก้ายอดครับ ด้านล่างลงคาถาปืนแตก


หนุมานทรงสิงห์ และเสือครับ แบบเต็มหลัง


ธนูมือ ครับสักเป็นจักระพระนารายณ์


ต่างชาติเรียกarrow punch หรือธนูมือของคนไทยเราครับ



เส้นชัดๆคมๆของเสือแบบหมึกดำครับ งามไปอีกแบบ ลงให้เปรียบเทียบกับหมึกขาว 

ปัจจุบันอาจารย์ไม่ได้สักทีวัดราชโยธาแล้วครับ ผมเข้าไปวัดก็ไม่ทันได้สักกับท่าน

ปล. รูปที่เห็นเป็นรอยสักของชาวต่างชาตินะครับ  เราคนไทยน่าจะภูมิใจที่การสักเป็นที่ยอมรับและเป็น
ที่ศรัทธาของต่างชาติ แต่คนไทยบางกลุ่มหรือหลายๆคน กลับมองว่าคนที่สักยันต์เป็นนักเลง หรือเป็นคนคุกไปเลยก็มี
เห่อ รูปต่างๆผมเซฟเก็บไว้ในเครือ่งนานแล้วน่ะครับ เป็นหลังของคนต่างชาติครับ 

เหรียญรูปเหมือนมิได้มีแต่พระสงฆ์อริยเจ้าเท่านั้น
ที่สร้างเพื่อให้เป็นเครือ่งเตือนสติ และเป็นขวัญกำลังใจแก่ลูกศิษย์ลูกหา
แต่ฆารวาสก็มีด้วยเช่นกันครับ !!!!! 


เหรียญแรกครับ เหรียญคุณปู่เที่ยงน่วมมานา ท่านเป็นอ.สักยุคเก่าครับ
ท่านเป็นศิษย์หลวงปู่ทอง วัดราชโยธา และยังเป็นอาจารย์ของพ่อทองตลาดพลู อีกด้วยครับ


ด้านหลังครับ
เหรียญนี้เป็นเหรียญที่สร้างแจกตอนงานศพของท่านครับ ไม่ทันท่านตอนมีชีวิต แต่ประสบการณ์
นี่เป็นที่ยอมรับว่าสุดยอดมากๆครับ คงกระพันอย่างที่สุด


รูปของท่านครับ รูปนี้เป็นรูปที่มีการแพร่หลายมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นรูปถ่ายของท่านมาก็ว่าได้ครับ


เหรียญที่ 2 ครับ เหรียญของอ.ฟ้อน ดีสว่าง หรือคุณตาฟ้อนที่ผมเรียกท่านครับ


รูปนี้เป็นรูปเหมือนเนื้อผง ผสมอัถฐิของท่านครับ


รูปถ่ายของท่านครับ สังเกตุว่าจะมีมีดดาบอยู่ในปากของท่าน เป็นรูปที่ท่านใช้มีดดาบแทงเข้าเพดานปากตัวเอง
ขณะทำพิธีประสระเลือด ให้แก่ศิษย์ครับ


เหรียญเจ้าพ่อยี่กอฮง หรือพ่อปู่ยี่กอฮงครับ อากงของนักเสี่ยงโชค ท่านเป็นคนแรกในแผ่นดินสยาม
ที่เป็นผู้ริเริ่มธุรกิจหวย ในเมืองไทยครับ คนที่ชอบเล่นการพนันเสี่ยงโชค มักจะนับถือบูชาท่านแทบทุกคน


ด้านหลังครับ เหรียญพ่อปู่ยี่กอฮงนี่มีการสร้างกันอย่างแพร่หลายครับ มีหลายรุ่นหลายสำนักที่สร้างครับ


สุดท้ายครับเหรียญอาจารย์ป่อง น่วมมานา ลูกชายแท้ๆของปู่เที่ยง ท่านเป็นอาจารย์สักเช่นกันครับ
เอกลักษณ์ของท่านคือ การสักยันต์ด้วยหมึกแดงครับ 


ด้านหลังครับ เป็นเหรียญเนื้อทองแดงออกแบบได้สวยงามมาก


รูปลอยสักยันต์ของลูกศิษย์ อ.ป่องครับ สักหนุมานแปดกรแผลงฤทธิ์ เป็นยันต์เก่าสมัยคุณปู่เที่ยงท่านครับ
แต่ละกรจะถืออาวุธครบมือ เป็นยันต์โบราณที่หาคนสักได้ยากครับ

ปล รูปทั้งหมดมิใช่สมบัติของผมนะครับ เพียงแต่ว่าเคยเซฟเก็บเอาไว้ในเครื่องคอมพ์เฉยๆ เลยอยากจะเผยแพร่
สิ่งดีๆให้พี่ๆน้องๆในเวปบอดร์ด ได้ชมกันครับ
ผิดพลาดประการใด ผมขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยครับ

สี่หูห้าตา ของผมเองครับ เป็นเครือ่งรางที่หาคนสร้างได้ไม่เยอะเท่าไหร่
ส่วนมากจะพบในรูปแบบวัตถุมงคลของทางเหนือครับ

ประวัติของสี่หูห้าตานะครับ
กาลครั้งหนึ่งในสมัยพุทธกาล มีชายหน่มกำพร้าผู้หนึ่ง ฐานะยากจนขัดสนมากแต่ก็ยังมีทำดินทำกินเพียงน้อยนิดไว้สำหรับปลูกข้าว มีอยู่ปีหนึ่งเหมือนว่าฝนฟ้าจะไม่เป็นใจกับชาบหนุ่มมากนัก ต้นข้าวที่ปลูกไว้ แห้งตายมากพอสมควร แต่ก็ยังมีเหลืออยู่บ้าง มีพระอินทร์บนสวรรค์อีกท่านหนึ่งซึ่งมองเห็นชีวิตความเป็นอยู่ ของชายหนุ่มผู้นี้ พระอิทร์ผู้มีศักดิ์คิดลงมาอยากจะช่วยเหลือชายหนุ่มกำพร้า ให้พ้นจากความทุกข์ยาก จึงแปลงร่างมาปรากฎเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ซึ่งมี หู 4 หู มีตาอีก 5 ดวง ซึ่งในโลกมนุษย์ไม่มีสัตว์ประเภทแบบนี้เลยก็ว่าได้ และวัตว์ประหลาดตัวนี้ได้มาทำลายต้นข้าวที่ยังเหลืออีกส่วน บังเอิญชายหนุ่มซึ่งได้มาพบเห็นต้นข้าวของตนที่ถูกทำลาย จึงเกิดความโมโหขึ้นมาทันที คิดจะฆ่าสัตว์ตัวนี้ แต่ก็ไม่มีอาวุธใดและพยายามหาวิธีจะกำจัดให้พ้นๆ ไป แต่ก็ไม่รู้จะทำวิธีการใดอีก ระยะเวลาผ่านไปจนกระทั่ง ชายหนุ่มจับสัตว์ประหลาดนั้นได้จึงพามายังที่พักเป็นกระท่อมหลังเล็กๆ และได้ผูกติดกับต้นเสา พอตกเย็นใกล้ถึงหัวค่ำ ชายหนุ่มก็ได้นำอาหารที่มีอยู่ตามประสาคนจน พอมีพอกินและให้สัตว์ประหลาดตัวนั้น มันไม่ยอมกินอาหารแต่อย่างใดแต่มันทำตัวดูเหมือนว่ากำลังหนาวจัดคงต้องการความอบอุ่นมาก ชายหนุ่มจึงหาฟืนมาก่อไฟให้มัน จนระยะเวลาผ่านไป ชายหนุ่มรู้สึกง่วงนอนมากจึงคิดจะกลับไปนอนพักผ่อน พอหันกลับมาอีกทีเห็นสัตว์ประหลาดตัวนั้นกำลังจับถ่านไฟแดงร้อดจัดกินเข้าไปอย่างไม่รู้สึกร้อนแต่อย่างใด จนกระทั่งชายหนุ่มเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็สว่างพอดีและยังรู้สึก งง อยู่มากที่ได้พบสัตว์ประหลาดตัวนี้ แต่ยังพบความแปลกประหลาดมากไปกว่านั้นอีก ที่ชายหนุ่มนั้นต้องตกตลึงมาก คือสัตว์ตัวนั้นกินถ่านไฟซึ่งไม่เคยพบเจอมาก่อนและยังขับถ่ายออกมาเป็น ทองคำแท้ อีกด้วย ชายหนุ่มกำพร้ายจึงร่ำรวยมาเรื่อยๆ ชายหนุ่มจึงกลับมาทบทวนความคิดอีกครั้ง.....เออ!!!!....ดีนะที่เราไม่ได้ฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนั้น มิเช่นนั้นเราคงไม่มีทรัพย์สมบัติมากมายอย่างนี้ แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มกำพร้าผู้นี้ยังมีความเมตตาอยู่บ้างถึงแม้ต้นข้าวที่ถูกทำร้ายจนเกิดความเสียหายจนโมโหมาก แต่ก็ยังคิดจะละเว้นชีวิตให้สัตว์ตัวนั้น

    นิทานเรื่องนี้ อ้างอิงมาจากเรื่องเล่าของ หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา (ครูบาวงศ์) อยากให้ทุกคนมั่นรักษาศีล ภาวนาให้มากๆ และมีพรหมวิหาร 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ถ้าคนเรายึดถือสิ่งเหล่านี้ได้ชีวิตเราจะพบแต่ความสุขตลอดกาล

หลวงปู่ครูบาเจ้าชัยวงศาท่านเป็นพระที่เรียกว่าเป็นอริยะสงฆ์แห่งล้านนาอีกรูปหนึ่งครับ เป็นพระนักบุญของชาวเขาโดยแท้
ผมเคยไปกราบสังขารของท่านที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม เลยเช่าพี่สี่หูห้าตาองค์นี้กลับมาบ้านด้วยครับ


เป็นสี่หูห้าตาแบบบูชาครับ น้ำหนักเยอะพอสมควรเลย 



รูปวาดลายเส้นสีหูห้าตา ในจินตนาการของจิตกรครับ

ส่วนใหญ่ค่านิยมการสักขาลาย ของหนุ่มๆทางเหนือนี่ค่อนข้างเป็นแฟชั่นยอดฮิตในสมัยนั้น
เพราะถ้าใครไม่มีลายสักที่ขาแล้ว ผู้หญิงเค้าก็จะไม่แลครับ แหะๆๆ
(จะมีแฟนซักคนต้องแลกกับความเจ็บปวดด้วยนะนี่) ^ ^



รูปนี้คือการสักที่พุงครับ จะสักตั้งแตพุงลงไปจนถึงเข่าหรือขาอ่อนครับ (ในสมัยรัชกาลที่ห้า เรียกกลุ่มผู้ที่สักแบบนี้ว่าลาวพุงดำครับ)
ยอมรับในความอึดจริงๆครับ เพราะสักตรงนี้เจ็บมากกกกกกกก


 อันนี้ด้านหลังคับ


อีกรูปครับเกือบถึงหัวเข่าเลย 


รูปนี้ของคุณตาอีกท่านนึงครับ
 

การสักขาลายของทางเหนือ จะแบ่งเป็นหลักๆดังนี้ครับผม สักข่ามคง คือสักให้คงกระพันหนังเหนียว
สักข่ามพิษ คือสักเพื่อป้องกันอันตรายจากสัตว์มีพิษ หรือสัตว์กัดต่อย
สับขาลาย (สักขาลาย) สักเป็นคล้ายๆกับแฟชั่นสมัยนี้ครับ ไม่ได้ลงอักขระคาถาแต่อย่างใด
ไม่ได้มีแต่ผู้ชายที่สักนะครับ แม้แต่ผู้หญิงก็สักด้วย แต่จะสักเน้นไปทางข่ามพิษครับ ผู้หญิงสักไม่เยอะเท่าผู้ชาย 
ทางเหนือนี่วัฒนธรรมการสัก ได้ยินว่าเริ่มจากพวกเงี้ยวครับ ต่อมาก็แพร่กระจายไป ถึงชาวไทยลื้อ ชาวไทยใหญ่(เรียกตัวเองว่าคนไต)
คนเมือง(คือชาวเชียงใหม่นี่แหละครับ) ^ ^
ผิดพลาดประการใด ขอภัยด้วยครับ
ข้อมูลจากหนังสือ ว่าด้วยรอยสักไทยใหญ่ ของผมเอง(เป็นหนังสือของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ครับ) 

เชื่อว่าน้อยคนที่จะเคยเห็นครับ ผมเองก็พึ่งเคยเห็น
ในภาพเป็นคนที่สักเสร็จมาดๆกับหลวงปู่แย้มครับ
วิชาสักของวัดสามง่ามนี่จะเน้นการสักน้ำมันเป็นหลักครับ
คนที่ได้สักกับท่านก็มีน้อยมากๆครับ เรียกว่าสุดยอดจริงๆครับ
ผมละอิจฉาพี่ท่านนี้จริงๆที่ได้สักกับหลวงปู่แย้มท่าน




ปล ดูที่แผ่นหลังครับอาบเลือดเลย เพราะหลวงปู่มือหนักมาก แค่จารกระหม่อมนี่ก็เจ็บเอาเรือ่งแร้ว

ขออนุญาติโพสครับ หลังผมเองครับ มีทั้งดำและแดงผสมกัน
นานๆจะได้ถ่ายหลังตัวเองแบบชัดๆเสียที
ยังเหลืออีกเยอะเลย แหะๆ