กระดานสนทนาวัดบางพระ

          เรื่องการเข้าวัดนี่  มีทัศนคติที่ไม่ค่อยเหมือนกัน
          .......บางคนถามว่า........

          "เข้าวัดแล้วได้อะไร"
          .......บางคนก็ว่า..........
          ไม่ต้องไปเข้าหรอก  เข้าแล้วไม่ได้อะไร
           วัดกับบ้านก็เหมือนกัน
            ถ้าเราเป็นคนดีเสียอย่าง

           ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย และถ้าท่านทั้งหลายจะเข้าวัด
            ก็ต้องรู้ว่าเราจะเข้าเพื่ออะไร จะได้ตอบเขาได้

           อาตมาประมวลอย่างนี้ การเข้าวัดนั้น.......

            ๑. เปลี่ยนสังคม
            ๒. ใช้สังขาร
            ๓. ฝึกสันดาน
            ๔. ประหารกิเลส
            ๕. พบความวิเศษ คือ สติปัญญา

           *เปลี่ยนสังคม  คนเรานี่ถ้าจะทำความดีก็ต้องเข้าสังคมดี จะมาบอกว่าอยู่บ้านได้เท่ากับวัด...ไม่จริง
แต่ถึงแม้จะเข้าวัด ก็เลือกวัดเข้า  ตรงนี้จะให้ผลที่แตกต่างกัน ถ้าอยากสนุกก็ต้องเข้าเธค คลีบ ผับ บาร์....สิ
ถ้าสถานที่นั้นไม่สนุกด้วย บรรยากาศก็ไม่สนุก มันก็ไม่เป็นประโยชน์อะไร
           ดังนั้น สังคมแต่ละอย่าง ให้อารมณ์ให้ประโยชน์แต่ละอย่างไป และสังคมแต่ละอย่างก็ให้ ความดี
ความเลว แตกต่างกันไป การเข้าวัดเป็นการเปลี่ยนสังคม

           *ประการที่สอง ใช้สังขาร สังขารเรานี่มันจะเปลี่ยนอยู่แล้ว เปรียบเสมือนบ้านเก่า เรือนเ่ก่า จิตมันก็
จะออกไปจากตัวเราแล้ว ก็ต้องใช้สังขารให้เป็นประโยชน์ต่อการทำความดี
           งาน"กรรมกร" ทำกันมาตลอดชีวิต เข้าวัดลองทำงาน "กัมมัฏฐาน" ดู
           กรรมกร...ก็งาน  กัมมัฏฐาน....ก็งาน
           แต่กรรมกร งานทางกาย  กัมมัฏฐาน งานทางจิต
           
           ดังนั้นเราจึงใช้สังขาร และเมื่อเข้่าวัดนี่ สังขารใช้มาก ใช้อะไร...ใช้พิจารณา  "วิปัสสนากัมมัฏฐาน"
นี่เขาเรียกว่า "ใช้สังขารให้เป็นประโยชน์"

           *ฝีกสันดาน สันดานที่ไม่ดีนี่มีอยู่แล้ว แล้วก็อารมณ์ไม่ดี กิเลสที่ไม่ดี มีอยู่แล้ว "แขกดีมาปีละหน
สองหน แขกฉิบหายขายตนมาทุกวันๆ" คือความคิดดีๆ และบุญกุศลมาไม่มาก มาปีละสองหน

           แต่ที่ว่า "แขกฉิบหายขายตนมาทุกวันๆ" คือความเกียจคร้าน ความเอาแต่ใจ ความอยากได้ใคร่ดี
ความอิจฉาริษยา นี่มันมาทุกวัน ถ้ามาแล้วมันจะเป็นสันดาน เหมือนสันดอนกลางแม่น้ำ เป็นอันตรายมาก
ดังนั้น ก็เป็นการที่เรียกว่า "ฝีกสันดานเสีย กำจัดสันดอน" อันเป็นกิเลสนอนเนื่อง ที่เขาเรียกว่า "สันดาน"

           *ประหารกิเลส กิเลสอะไรก็แล้วแต่ เมื่อเข้าวัดแล้ว ก็รับฟังคำแนะนำ ประหารเสีย

           แล้วพบความวิเศษ คือ สติปัญญา แต่ว่าความวิเศษนี้ ไม่ใช่เหาะเหินเดินเวลาได้  อย่าไปอยาก
เหาะได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นนก ไปบินทับหัวชาวบ้าน ไปขี้รดหัวชาวบ้านเขา

           อย่าไปอยากดำน้ำได้ ปลามีอยู่แล้ว...ดำน้ำได้
           อย่าไปอยากดำดินได้ ไส้เดือนมีอยู่แล้ว
           อย่างนั้นไม่ใช่วิเศษ ถ้ามีจิตคิดอย่างนั้น ตายไปก็ต้องเป็นอย่างนั้น แต่ว่า ความวิเศษนั้นเกิดขึ้น
ไม่ได้เลย  ถ้าไม่มีความวิสุทธิ คือ ความหมดจดจากกิเลส

           ดังนั้น ปัญญานั่นแหละเป็นเหตุให้พบสิ่งที่วิเศษที่สุดก็คือความวิสุทธิ ได้แก่ ความหมดจดของ
พวกเรา นี่คือ ประโยชน์ของการเข้าวัด

           เพราะฉะนั้น เมื่อท่านทั้งหลายยังไม่อยากเข้าวัด "วัดเลือกคน  คนเลือกวัด" วัดก็เลือกคนเข้า
คนก็เลือกวัดเข้า และเมื่อจะเข้าแล้ว ได้อะไรก็เรียงลำดับ


               เปลี่ยนสังคม  ใช้สังขาร
           ฝึกสันดาน     ประหารกิเลส
           พบความวิเศษ คือสติปัญญา

           ตรงนี้คือ...ประโยชน์ของการเข้าวัด   





   ขอขอบคุณที่มา จาก หนังสือ คติธรรมนำชีวิต  "ชีวิตลิขิตเอง" พระราชวิจิตรปฏิภาณ (พิพิธธรรมสุนทร)
   

          ชีวิตของทุกๆคนที่ผ่านพ้นไปในรอบปีหนึ่งๆ นับว่าเป็นลาภอย่างยิ่ง เมื่อถึงวันเกิดบรรดาผู้ที่นับถือพระพุทธศาสนา
จึงถือเป็นปรารถเหตุทำบุญน้อยหรือมาก เพื่อฉลองอายุที่ผ่านมาและเพื่อความเจริญอายุพร้อมทั้งวรรณ สุข พล ยิ่งขึ้น
ความเจริญอายุ วรรณ สุข พล เป็นพรที่ทุกๆ คนปรารถนา แต่พรเหล่านี้หาได้เกิดขึ้นด้วยลำพังความปรารถนาเท่านั้นไม่
ย่อมเกิดขึ้นจากการทำบุญ ฉะนั้นคนไทยเราส่วนมากจึงยินดีในการทำบุญ และยินดีได้รับพรอนุโมทนาจากพระสงฆ์หรือ
ผู้ใหญ่ และยินดีรับประพรมน้ำพระพุทธมนต์ในที่สุดแห่งการทำบุญถือว่า เป็นสิริมงคล

          พิจารณาดูถึงพฤติกรรมในเรื่องนี้โดยตลอดแล้ว จะเห็นว่าพึงเป็นสิริมงคลจริง เพราะสาระสำคัญของเรื่องนี้ อยู่ที่
ว่าได้ทำบุญแล้วคำอวยพรต่างๆจึงตามมาทีหลังสนับสนุนกันให้จิตใจมีความสุขขึ้ันในปัจจุบันทันที ความสุขอันบริสุทธิ์
นี้แหละคือบุญ  ดังมีพุทธภาิษิตตรัสไว้แปลความว่า "ท่านทั้งหลายอย่ากลัวต่อบุญเลย คำว่าบุญนี้เป็นชื่อแห่งความสุข"
หมายถึงความสุขที่บริสุทธิ์ คือความสุขอันเกิดจากกรรมที่บริสุทธิ์ ซึ่งก็เรียกว่าบุญเช่นเดียวกัน พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้
แปลความว่า "ผู้ที่ได้ทำบุญไว้ บันเทิงเบิกบานเพราะเห็นความบริสุทธิ์แห่งกรรมของตน ผู้ที่ทำบาปไว้อับเศร้า เห็นเพราะ
ความเศร้าหมองแห่งกรรมของตน"

          อันกรรมที่บริสุทธิ์เกิดจากจิตใจที่บริสุทธิ์ เพราะสงบความโลภ โกรธ หลง ประกอบด้วยธรรมมีเมตตากรุณาเป็นต้น
จะเห็นได้จากจิตใจของผู้ที่ทำการบริจาคในการทำบุญต่างๆ ของผู้ที่รักษาศีล และอบรมจิตใจกับปัญญา ใครๆ ที่เคยทำทาน
รักษาศีล และอบรมจิตกับปัญญาดังกล่าว ย่อมจะทราบได้ว่ามีความสุขอย่างไร

          ตรงกันข้ามกับจิตใจที่เร่าร้อนด้วยกิเลสต่างๆ และแม้จะได้อะไรมาด้วยกิเลสมีความสุขตื่นเต้น ลองคิดดูให้ดีแล้ว
จะเห็นว่าเป็นความสุขจอมปลอม เพราะเป็นความสุขของคนที่หลงไปแล้ว เหมือนความสุขของคนที่ถูกเขาหลอกลวงนำไป
ทำร้่ายด้วยหลอกให้ตายใจและดีใจด้วยเครื่องล่ออย่างใดอย่างหนึ่ง คนที่ตายใจเสียเพราะเหตุนี้คือคนที่ประมาทไปแล้ว
ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า "คนประมาทแล้วเหมือนคนตาย" ไม่อาจจะเห็นสัจจะคือความจริงตามธรรมของพระพุทธเจ้า
อาจคัดค้านคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าได้ อย่างที่คิดว่าตนฉลาด ไม่มีอะไรจะช่วยบุคคลประเภทนี้ได้ นอกจากการทำบุญ
เพราะการทำบุญทุกครั้งไปย่ิอมเป็นการฟอกชำระจิตใจให้บริสุทธิ์สะอาดขึ้นทุกที เหมือนอย่างการอาบน้ำชำระร่างกาย
ซึ่งทำให้ร่างกายสะอาดสบาย เมื่อจิตใจมีความสะอาดบริสุทธิ์ขึ้นตามสมควรแล้วจะมองเห็นได้เองว่าความสุขที่บริสุทธิ์
แท้จริงนั้นเกิดจากกรรมที่บริสุทธิ์เท่านั้น จะได้ปัญญาซาบซึ้งถึงคุณพระทั้งสามว่า "ความเกิดขึ้นของพระพุทธะทั้งหลาย
ได้เกิดสุขจริง ความพร้อมเพรียงของสงฆ์คือหมู่ให้เกิดสุขจริง ความเพียรของหมู่ที่่พร้อมเพรียงกันให้เกิดดฃสุขจริง"

          ผู้ที่มีจิตใจดี กรรมและความสุขที่บริสุทธิ์ดังนี้ ชื่อว่าผู้มีบุญ อันได้ทำแล้วในปัจจุบัน เป็นผู้ที่มีความมั่นคงในตนเอง
อย่างที่ใครๆ หรืออะไรจะทำลายมิได้ และจะเจริญพรคือ อายุ วรรณ สุข พล ยิ่งๆ ด้วยเดชบุญ













     ขอขอบคุณที่มา จากหนังสือชีวิตลขิตได้ พระนิพนธ์สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก

          คนเรานั้นเกิดมาแล้วก็โตวันโตคืน แก่วันแก่คืน อายุปีหนึ่ง สองปี สามปี เรื่อยๆไป ไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงสิบปี ยี่สิบ
เป็นหนุ่ม เป็นสาว ร่างกายจิตใจเติบโตเจริญในระยะนี้ จิตใจท่องเที่ยวไปกับอารมณ์ทั้งหลายเต็มที่ บางทีก็ดีใจ บางทีก็
เสียใจ บางทีก็เฉยเมย แต่โลกนี้ไม่เคยทำให้ใครดีใจโดยส่วนเดียว ในทางตรงกันข้ามก็ไม่เคยทำให้ใึครเสียใจ โดยส่่วน
เดียวเหมือนกัน ทั้งก็ไม่เคยทำให้ใครเฉยเมยเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เว้นแต่ท่านผู้มีจิตสูงพ้นจากโลก พระพุทธเจ้าจึงได้
ตรัสไว้ว่า คนนี้มีที่่่ท่องเที่ยวไปของใจ ๑๘ อย่างคือ เรื่องรูปที่ตามองเห็นอยู่ เสียงที่หูได้ิยินอยู่ กลิ่นที่จมูกสูดดมอยู่ รสที่
ลิ้นลิ้มอยู่ สิ่งถูกต้องที่กายถูกต้องอยู่กับเรื่องรูปเสียงเป็่นต้น เหล่านี้ได้ประสบมาแล้วที่ใจเก็บมาคิด เรื่องเหล่านี้รวมเป็น ๖
บางอย่างเย้ายวนให้ดีใจ บางอย่างบดบีบให้เีสียใจ บางอย่างกลับให้เฉยเมย แบ่งออกได้เป็น ๓ ชนิด ดังนี้ จึงรวมเป็น ๑๘
เรียกว่า "มโนปวิจารที่ท่องเที่ยวไปของใจท ๑๘"

          คนหนุ่มสาวสมมุติว่าอายุ ๑๘ ปี กำลังอยู่ในวัยที่มีจิตใจกำลังท่องเที่ยวของใจทั้ง ๑๘ นี้เต็มที่ ถึงที่ดีใจ ก็ดีใจ
เหมือนอย่างว่าน่ารักน่ายินดีทั้งหมด ถึงที่เสียใจ ก็เสียใจเหมือนอย่างว่าทุกอย่างน่าเกลียดน่าชังไปทั้งนั้น ถึงที่เฉยเมย
ก็เฉยเมยไม่สนใจ ด้วยจิตใจกำลังตื่นตัวในเรื่องทั้งหลาย ถ้าขาดสติปัญญารักษาตน รักษาใจอยู่อย่างเพียงพอ ก็น่ากลัว
อันตราย เพราะจะเห็นเป็นจริงจังไปกับเรื่องที่ไม่จริงจังเหล่านั้น แต่ถ้ามีสติปัญญาเพียงพอ ก็จะรักษาใจให้สงบ รักษาตน
ให้สวัสดีได้ ไม่ใช่จำเพาะคนหนุ่มสาวเท่านั้น ถึงคนปูนอื่นทุกปูนอายุก็ต้องพบกับเรื่องที่น่าดีใจเสียใจและที่ทำให้เฉยเมย
เหล่านั้นและจำต้องมีสติปัีญญาเป็นเกราะป้องกันเหมือนกัน

          พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า "ไม่ควรเผลอปัญญาควรตามรักษาสัจจะ ควรพอกพูนการสละ ควรศึกษาสันติ" เพราะถ้า
ไม่เผลอปัญญา พร้อมทั้งสติหมั่นคิดพิจารณาว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง จะรู้ได้ว่าอะไรเป็นจริงที่ควรรักษาไว้ อะไรที่ไม่จริง
เป็นอสัตย์อธรรมก็สละออกไปให้หมดไม่ให้เข้ามาสิงสถิตอยู่ในจิตใจ ดังนี้จึงจะได้สันติ คือ ความสงบของใจ

          คนที่มีจิตใจเร่าร้อนอยู่ด้วย โลภ โกรธ หลง ไม่สงบ เพราะว่ามีผีสิงอยู่ในใจ คือความผูกพันอยู่กับสิ่งอสัตย์อธรรม
ทั้งปวง บิดผัีนครอบงำจิตใจให้วิปริต เหมือนอย่างคนถูกผีสิง ส่วนคนที่มีจิตใจสงบเพราะไม่ยอมให้ ผีอสัตย์สถิตย์อธรรมสิงใจ
ทำการสละออกไปให้เหลือแต่ของจริงแท้เป็นสัตย์เป็นธรรม และรักษาไว้ ด้วยปัญญาที่เลือกเฟ้น แต่ทั้งนี้ก็ต้องไม่เผลอปััญญา












     ขอบคุณที่มาจาก หนังสือชีวิตลิขิตได้ั พระนิพนธ์ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก

          ความเชื่อของคนในโลกนี้ ว่าตายเกิดน่าจะมากกว่าตายสูญมากนัก และเมื่อเชื่อว่าตายเกิด จึงมีคติความเชื่อต่างๆ
ที่เกี่ยวกับเรื่องเกิดอีกมาก เช่น ความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันระหว่างบุคคล ตั้งแต่สองคนขึ้นไป จนถึงกลุ่มใหญ่ในอดีตชาติ
ซึ่งให้ผลสืบมาถึงปัจจุบันชาติ และความเชื่อว่ามีสิ่งหรือเครื่องกำหนดให้เกิดมาเพื่อทำหน้าที่อย่างหนึ่งเป็นต้น ก็เป็นเรื่อง
สืบเนื่องมาจากอดีตนั่นเอง

          แม้ีึความเชื่อในเรื่องอวตารก็แสดงว่ามีอดีต คำว่า อวตาร ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน ให้คำแปลว่า
"การลงมาเกิด การแบ่งภาคมาเกิด" ตามคำแปลหลัง แสดงว่าไม่ได้มาทั้งหมด แต่แบ่งภาค คือ แบ่งส่วนใดส่วนหนึ่ง
มาิิเกิด คือยังมีตัวเดิมอยู่ในที่ของตน สมมุติว่าอยู่สวรรค์ชั้นหนึ่ง ส่วนที่มาเกิดนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตัวเดิม เมื่อสิ้นวาระ
ในโลกนี้แล้ว ก็กลับไปรวมเข้ากับตัวเดิม จะแปลความอย่างนี้หรือจะแปลความว่าแบ่งภาค ก็คือ แบ่งภาค (ส่วน) ของ
เวลา มาเกิด หมายความว่า เวลาของตนในที่นั้น สมมุติว่าสวรรค์ชั้นหนึ่งนั้นยังไม่หมด ยังจะอยู่ต่อไปอีกนาน หรืออยู่ไป
เป็นนิรันดร ตามความเชื่อของบางลัทธิ เช่น พระนารายณ์ของฮินดู แต่แบ่งเวลาส่วนหนึ่งลงมาเกิดในมนุษย์ โดยตัวเิดิม
นั้นแหละลงมาเิกิด ไม่ใช่แบ่งตัวเล็กตัวน้อยลงมา เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ตัวเดิมก็กลับไปยังที่ของตน คำว่าแบ่งภาค จึงยัง
มีปัญหา จนกว่าจะมีผู้รู้มาแสดงให้เชื่อว่าอย่างไรแน่

          คัมภีร์พระพุทธศาสนาแสดงเรื่องนี้ไว้อย่างไร ถ้าจะให้ตอบตามคัมภีร์ ก็ควรจะกล่าวก่อนว่า คัมภีร์ต่างๆ แต่งกัน
หลายยุคหลายสมัย ปรากฏว่ามีคติความเชื่อต่างๆ แทรกเข้ามาเป็นอันมาก แต่ก็ยังไม่พบเรื่องแบ่งภาคมาเกิด เรื่องทำนอง
แบ่งภาคเวลา มีอยู่เรื่องหนึ่งในอรรถกถาธรรมบท ถึงดังนั้นก็ไม่ทิ้งหลักกรรมและความตั้งปรารถนา

          นิทานธรรมบทนั้่นมีความย่อว่า เทพธิดาองค์หนึ่งกำลังชมสวนกับเทพบุตรผู้สามีกับหมู่เทพธิดาทั้งปวง จุติลงมา
เกิดเป็นนางมนุษย์ในขณะนั้น ระลึกชาติได้ จึงตั้งความปรารถนาไปเกิดอยู่กับสามีตามเิดิม และได้ทำบุญกุศลต่างๆ
ถึงแก่กรรมแล้วก็ไปเิกิดในสวนสวรรค์นั้นอีก ขณะที่ไปเกิดนั้นหมู่เทพก็ยังชมสวนกันอยู่ แสดงว่าเวลานานหลายสิบปี
ในมนุษย์เท่ากับครู่หนึ่งของสวรรค์

          เรื่องนี้เข้าทำนองแบ่งภาคแห่งเวลามาเิิกิดอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็กล่าวว่าได้อธิฐานใจตั้งความปรารถนา (นับว่า
เป็นตัณหาอย่างหนึ่ง) และทำบุญกุศลเพื่อให้ไปเกิดเป็นเทพ (นับว่าเป็นกรรมที่เป็นชนกกรรม คือ กรรมที่ให้เกิด) จึงเข้า
หลักพระพุทธพจน์ที่แปลความว่า "ตัณหายังให้คนเกิด โลกคือหมู่สัตว์ย่อมเป็นไปตามกรรม"













  ขอขอบคุณที่มา จากหนังสื่อชีวิตลิขิตได้ พระนิพนธ์ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก

          พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ว่า กรรมมีสองอย่าง คือ ปุราณกรรม ได้แก่ กรรมเก่า และ นวกรรม ได้แก่ กรรมใหม่
และได้ตรัสอธิบายว่า กรรมเก่า ได้แก่ อายตนะ ทั้ง๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ส่วนกรรมใหม๋ก็ได้แก่ การงานที่
ทำ พูด คิด   ด้วยมีเจตนาอยู่ในปัจจุบัน

          ลองคิดว่าทำไมจึงตรัสอายตนะทั้ง๖ว่า เป็นกรรมเก่า ก็เพราะทุกๆคน ได้มาตั้งแต่เกิด คือ เกิดมา ถ้าไม่
พิกลพิการ ก็มีตา มีหู เป็นต้น มาด้วยกันทุกคน และเมื่อมีมาแล้ว ก็ต้องเห็น ก็ต้องได้ยิน ต้องได้กลิ่น ต้องได้รส
ต้องถูกต้อง และต้องคิดบางคราวไม่อยากดูก็ต้องดู ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง แม้ไม่อยากคิดก็ต้องคิด คือว่าจะเลือก
เอาตามใจชอบไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นใครทั้งนั้น ทั้งนี้ เพราะมีตาจนถึงมีใจติดตัวมาแล้ว ทั้ง๖ นี้จึงว่าเป็นกรรมเก่า
ซึ่งทุกๆคน จะต้องเสวยกรรมเก่าของตนคือ ต้องเป็นสุขเป็นทุกข์ไปต่างๆ เพราะตา หู ตลอด ถึงเพราะใจของตนเอง
ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ นอกจากนี้ยังต้องยอมรับความเกิดความเสื่อมอันเกี่ยวกับตาหูของตนอีกด้วย เช่น ถ้าสายตาสั้น
ก็มองเห็นสั้นใกล้ ถ้ายิ่งตาบอดด้วยเลย ก็มองไม่เห็น ต้องทนเป็นคนตาบอดมองไม่เห็นต่อไป เมื่อมีกายก็ต้องยอม
รับทุกๆสิ่งที่มาถูกต้องกาย บางทีก็เป็นที่สบาย บางทีก็ไม่เป็นที่สบาย ถ้าถูกไฟไหม้ หรือถูกอาวุธก็บาดเจ็บ จนถึง
ตายไปก็ได้ ใครๆ คงไม่อยากจะให้มีอะไรมาต้องกายในทำนองนั้น แต่เมื่อกายก่อเกิดมาด้วยกันแล้วก็จำต้องรับ
คิดดูดังนี้จะเห็นว่า เป็นกรรมเก่าจริงๆ ซึ้งติดตัวมาตั้งแต่เกิดจนถึงตายรวมความว่า คือ ตัวของเราเองหรือกายใจของ
เราเองนี้แหละเป็นกรรมเก่า

          คนเรามักกลัวกรรมเก่ากัน แต่ไม่รู้ว่ากรรมเก่าที่กลัวนั้นคืออะไร คิดปั้นเอาว่า คือสิ่งที่มีอำนาจเหนือตนซึ่ง
จะมาให้ทุกข์อย่างแสนสาหัส ความเชื่ออย่างนี้จึงเป็นเหมือนเชื่อในเทพเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นแต่เพียง เปลี่ยนจาก
พูดว่า เทพเจ้ามาว่าเป็นกรรมไปเท่านั้น ตกว่าเชื่อในสิ่งที่ไม่รู้ กลัวในสิ่งที่ไม่รู้ ส่วนพระพุทธเจ้าเมื่อทรงแสดงกรรมเก่า
ก็ทรงชี้ให้ใครๆ เห็นได้ด้วยว่ากรรมเก่าคืออะไร เพราะอายตนะทั้ง๖ เหล่านี้มีอยู่ด้วยกันทุกๆคนแล้ว หากเชื่อ
พระพุทธเจ้า ก็ไม่ต้องไปกลัวกรรมเก่าที่ไหนอีก ถ้าจะกลัวก็ให้กลัว ตา หู ตลอดถึงใจของตนนี่แหละ ที่จะก่อทุกข์
ให้แก่ตน หากขาดสังวร คือ ความระมัดระวัง

          พระพุทธเจ้าได้ตรัสสอนให้สังวร ตา หู ตลอดถึงใจ คือ ให้มีสติระมัดระวังในเวลาที่เห็นอะไร ได้ยินอะไร
ตลอดถึงคิดอะไรต่างๆ เพื่อมิให้สิ่งที่เห็นที่ได้ยินเป็นต้นนั้น มาก่อความชั่วขึ้นในใจ หรือว่าผูกพันใจไว้ให้เป็นทุกข์
เดือดร้อน ถ้ามีสังวรใจอยู่ดังนี้ได้ ก็ไม่ต้องกลัวกรรมเก่า

          ส่วนกรรมใหม่นั้นเห็นได้ชัดอยู่แล้ว และทุกคนจะทำกรรมใหม่ขึ้นได้ก็ด้วยกรรมเก่านั้นแหละ ทั้งทางดีและ
ทางชั่ว เพราะต้องอาศัยตาหูเป็นต้น ทั้งในฐานะเป็นเครื่องมือ ทั้งในฐานะเป็นเหตุก่อเจตนา ถ้ามีความสังวรดีอยู่
ก็จะก่อเจตนาที่เป็นบุญกุศลแต่อย่างเดียว















   ขอบคุณที่มา จากหนังสือ ชีวิตลิขิตได้ พระนิพนธ์ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก

          ชีวิตของคนเรานี้ ผู้ถือทางไสยกล่าวว่ามีพรมลิขิตคือพระพรหมกำหนดเหมือนอย่างเขียนมาเสร็จว่าจะเป็นอย่างไร
แต่ผู้ถือทางพุทธมักใช้ว่ากรรมลิขิต คือกรรมกำหนดมา โดยผลก็เป็นอย่างเดียวกัน คือ มีสิ่งกำหนดให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้
น่าพิจารณาว่าทางพระพุทธศาสนาแสดงไว้จริงๆอย่างไร

          ได้มีพระพุทธภาษิตตรัสไว้ว่า "มา กตเหตุ อย่าถือว่าเพราะเหตุแห่งกรรมที่ได้ทำไว้" คืออย่าถือว่าทุกๆอย่างที่
จะได้รับ มีเพราะเหตุแห่งกรรมที่ได้ทำไว้แล้ว เพราะถ้าถืออย่างนั้นก็จะไม่ต้องทำอะไรขึ้นใหม่ รออยู่เฉยๆอย่างเดียว
เพื่อให้กรรมเก่าสนองผลต่างๆ ขึ้นเอง ถือเอาความดังนี้ก็เท่ากับไม่ให้ถือกรรมลิขิตนั่นเอง

          มีปัญหาว่าถ้าเช่นนั้นพระพุทธศาสนา แสดงเรื่องกรรมไว้ทำไม พิจารณาดูจะตอบได้ว่า แสดงเรื่องกรรมไว้เพื่อ
ให้รู้ว่า กรรมเป็นเหตุให้วิบากคือผลตั้งแต่ให้ถือกำเนิดเกิดมา และติดตามให้ผลต่างๆแก่ชีวิต ทำนองกรรมลิขิตนั้นแหละ
แต่กระบวนของกรรมที่ทำไว้มีสลับซับซ้อนมาก ทั้งเกี่ยวกับเวลาที่กรรมให้ผลและข้อที่สำคัญที่สุดคือ เกี่ยวกับความ
ประพฤติปฏิบัติของแต่ละบุคคลในปัจจุบัน คือทางพระพุทธศาสนาสอนให้ไม่เป็นทาสของกรรมเก่าเช่นเดียวกับให้
ไม่เป็นทาสของตัณหา แต่ให้ละกรรมชั่ว กระทำกรรมดี และ ชำระจิตใจของตนให้บริสุทธิ์สะอาดตามหลักพระโอวาท๓
 หรือกล่าวโดยทั่วไป มีกิจอะไรที่ควรทำก็ทำโดยไม่ต้องนั่งรอนอนรอผลของกรรมเก่าอะไร
ความพิจารณาเพื่อให้รู้กรรมและผลของกรรมนั้น ก็เพื่อให้จิตเกิดอุเบกขา ในเวลาที่เกิดเหตุการณ์เหลือที่จะช่วยแก่ทั้งคนที่เป็นที่รัก
และที่ชัง กับเพื่อจะได้ปฏิบัติตนตามหลักพระโอวาท ๓ ข้อนั้น

          ทั้งคนเรามีจิตใจที่เป็นต้นเดิมของกรรมทุกอย่าง ไม่ว่าเก่าหรือใหม่เพราะจะต้องมีจิตเจตนาขึ้นก่อนแล้วจึงทำกรรมอะไรออกไป
ฉะนั้นจึงสามารถจะทำอธิฐานคือ ตั้งใจว่าจะประสงค์ผลอันใด เมื่อประกอบกรรมให้เหมาะแก่ผลอันนั้น ก็จะได้รับความสำเร็จและจึง
สามารถตอบปัญหาว่า "เราเกิดมาทำไม" ได้อีกว่า "เราเกิดมาตามที่ตั้งใจไว้ว่าจะมาทำ" เป็นอันไม่พ้นไปจากคำตอบที่ว่า "เราเกิดมา
เพื่อสนองตัณหาและกรรมของตนเอง"

          แค่คนดีๆ ย่อมมีอธิฐานใจที่ดี ดังพระโพธิสัตว์ทรงอธิฐานพระหทัยเพื่อบำเพ็ญพระบารมี ความเกิดมาของพระองค์ในชาติทั้งหลาย
จึงเพื่อบำเพ็ญบารมี คือ ความดีต่างๆ ให้บริบูรณ์

          อันที่จริงทุกๆ คนมีสิทธิ์ที่จะถือว่าตนเกิดมาเพื่อบำเพ็ญความดีให้มากขึ้นและสามารถที่จะบำเพ็ญความดีได้















ขอบคุณที่มา จาก หนังสือ ชีวิต ลิขิตได้
พระนิพนธ์ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก

 ไม่ทราบว่าอาการที่รู้สึก เจ็บแปล๊บ ๆ ตรง ยันต์เก้ายอด มีความหมายว่าอย่างไรคะ

 เพราะรู้สึกยิ่งใกล้วันคล้ายวันเกิดหลวงปู่ ก็ยิ่งรู้สึกถี่ขึ้นน่ะค่ะ แต่ไม่ตลอดเวลา

 เคยรู้สึกแบบนี้มาครั้งนึกก็ตอนวันไหว้ครูที่ผ่านมาน่ะค่ะ

 รบกวนท่านผู้รู้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ

                                                                       ขอบคุณมากค่ะ