ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๔ กันยายน ๒๕๕๓
.....รอยทาง.....
พายุฝนผ่านพ้นไป ท้องฟ้าแจ่มใส ทำให้คิดถึงคำโบราณที่ท่านกล่าวไว้ว่า...
"ฟ้่าหลังฝน นั้นย่อมแจ่มใส" ทำกิจวัตรของสงฆ์ตามปกติ ตอนสายคุมเด็กๆฝีพายให้เอาเรือขึ้นจากน้ำ
เพื่อเอามาตกแต่งและตากให้แห้ง เพราะใกล้จะถึงวันแข่งแล้ว อบรมและแนะนำเทคนิคการพาย
ชี้แนะและแก้ไขข้อบกพร่อง เพื่อให้นำไปปรับปรุงใหม่ ตอนใกล้เที่ยงนักศึกษาจาก มหาวิทยาลัย
รามคำแหง มาขอพบเพื่อขอคำแนะนำเรื่องการออกค่ายอาสาพัฒนา และมาสำรวจพื้นที่หาข้อมูล
เพื่อจะนำไปทำโครงการค่ายอาสาพัฒนาของมหาวิทยาลัย พูดคุยสนทนาให้ข้อมูลเกี่ยวกับงาน
ค่ายอาสาพัฒนา เพราะว่าในอดีตสมัยที่เป็นนักศึกษาานั้น ทำกิจกรรมด้านค่ายอาสาพัฒนามาตลอด
ผ่านการออกค่ายอาสาพัฒนามาประมาณ ๓๐ กว่าครั้ง สร้างอาคารเรียน ห้องสมุด สะพาน สนามเด็กเล่น
ศาลาเอนกประสงค์ สถานีอนามัย และสิ่งก่อสร้างอื่นๆมามากมายในท้องถิ่นชนบทที่กันดาร ทั่วทุกภาค
ของประเทศไทย ทำให้มีความรู้ความเข้าใจและมีความชำนาญในเรื่องงานค่ายอาสาพัฒนาชนบทเป็นอย่างดี
วันนี้น้องๆส่งภาพที่เขาตกแต่งเพื่อจะจะนำมาพิมพ์เป็นภาพที่ระลึกมาให้ดู (ตามภาพที่อยู่ด้านบน) ดูแล้วก็บอก
เขาไปว่า..แล้วแต่พวกเขาจะพิจารณาแต่อย่าให้มันดูแล้วไม่เหมาะสมกับสมณะรูปก็พอแล้ว ตอนบ่ายๆลงไปดู
งานก่อสร้าง ตรวจดูโครงสร้างแบบคาน นั่งร้านไม้ค้ำยัน ดูความแข็งแรง เพื่อป้องกันความผิดพลาดเมื่อเทคาน
ซึ่งก็ผ่านไปด้วยดี ตอนเย็นทำกิจวัตรของสงฆ์ตามปกติ
.....รอยธรรม.....
การที่เราได้เจริญสติพิจารณาธรรมอย่างต่อเนื่องนั้น มันจะเกิดสภาวะธรรมลื่นใหล คิดอะไร ทำอะไร
มองอะไรก็เป็นธรรมะไปหมด โศลกธรรมจะเกิดขึ้นในความคิดอย่างต่อเนื่อง ซึ่งบางครั้งก็สามารถที่จะจดบันทึกไว้ทัน
ถ้าอยู่ในสภาวะที่มีอุปกรณ์ กระดาษ ดินสอ ปากกาพร้อม แต่บางครั้งเกิดขึ้นในขณะที่ทำงาน ไม่สามารถทีจะจดบันทึกได้
ก็บเขียนบันทึกที่หลัง บางครั้งเกิดขึ้นแล้วและจำไม่ได้ก็มี อย่างเช่นโศลกธรรมบทนี้...อวดดี ที่ไม่มีดีในตัว อวดเก่งทั้งที่
ไม่มีความเก่งในตัว อวดรู้ ทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรในตัว คนโง่ชอบอวดฉลาด คนขี้ขลาด มักจะอวดความกล้า....หรือบทที่ว่า
...วางใจให้มันมั่งคง ไม่กังวล ไม่สนใจใคร ทำให้เหมือนกับอยู่คนเดียว ภายนอกเคลื่อนไหว ภายในทำใจให้สงบ พิจารณา
ร่างกาย พิจารณาดูจิต มันฟุ้งซ่านไปไหนก็ให้รู้จักมัน รู้เท่าทันกับกิเลส สู้กับกิเลสที่เกิดขึ้นในใจเรา เอาชนะมันให้ได้ เท่านี้ก็
เพียงพอแล้ว สำหรับวันๆหนึ่ง.....ให้รู้อยู่กับปัจจุบัน อดีตล่วงไปแล้วไม่ไปคิดถึง อนาคตที่ยังมาไม่ถึงก็อย่าไปคิดกังวล อยู่กับ
ปัจจุบันธรรม หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ลมหายใจมันสั้นก็รู้ ลมหายใจยาวมันก็รู้ หายใจโปร่งโล่งเบาสบายก็รู้ อยู่กับลมหายใจ
เพียงเท่านั้นก็เพียงพอ ต่อการปฏิบัติธรรม สติและปัญญาจะแก่กล้าขึ้นมาเอง ถ้าเราได้กระทำและฝึกฝนอยู่อย่างสม่ำเสมอ...
เมื่อเราอยู่กับธรรม ธรรมนั้นก็อยู่กับเรา เมื่อเรารักษาธรรม ธรรมนั้นจะรักษาเรา ธรรมะคือตัวเรา ตัวเราคือธรรมะ เพราะธรรมะนั้น
คือธรรมชาติที่เป็นจริงของสรรพสิ่งในโลกนี้...นี่คือตัวอย่างบางบทบางตอนของสภาวะธรรมที่เกิดขึ้น เท่าที่จะจำได้และบันทึกได้
ในแต่ละวัน แต่ละเวลา เมื่อจิตของเราอยู่กับธรรม...
....รอยกวี....
ฝนตกมา ฟ้าครึ้ม และมืดดำ
ฟ้ายามค่ำ ซึมเซา ให้เหงาหงอย
นั่งมองเมฆ บนฟ้า ที่เลื่อนลอย
เหมือนดั่งคอย เวลา ที่ฟ้างาม
ฟ้าหลังฝน ทุกแห่งหน ย่อมสดใส
สิ่งใหม่ใหม่ ตามมา อย่ามองข้าม
เมื่อพินิจ และคิด ใคร่ครวญตาม
ทุกเขตคาม ล้วนเป็น เช่นนั้นเอง
ในโลกนี้ มีด้านมืด และสว่าง
ทุกทุกอย่าง อย่าเอาใจ ไปข่มเหง
ให้รู้จัก ความชั่ว และกลัวเกรง
ตัวเราเอง นั้นรู้ อยู่แก่ใจ
ทำอะไร คิดอะไร ใจนั้นรู้
ถ้าเฝ้าดู ตามจิต คิดแก้ไข
ต้องตามดู รู้เห็น ความเป็นไป
รู้อะไร ไม่สู้ รู้จิตเรา
รู้เรื่องโลก มากมาย ให้ปวดหัว
มารู้ตัว รู้ใจ ไม่โง่เขลา
รู้ภายใจ ทำให้ ใจเราเบา
และบรรเทา ลดทุกข์ ให้สุขใจ
คือรู้กาย รู้จิต ที่คิดอยู่
เพราะตามดู ความคิด จิตตัวใหม่
ตามให้ทัน ดูให้เห็น ความเป็นไป
เราจะได้ รู้เห็น ความเป็นจริง
สัจจธรรม นั้นอยู่ คู่กับโลก
มีสุขโศก คู่กัน สรรพสิ่ง
จงแยกแยะ ให้เห็น ความเป็นจริง
ใจต้องนิ่ง สมาธิ สติมา
รู้อะไร ไม่สู้ รู้กายจิต
รู้ความคิด ด้วยจิต แสวงหา
เป็นหนทาง ที่สร้าง ทางปัญญา
รู้ที่มา รู้ที่ไป ใจสบาย...
........................
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๔ กันยายน ๒๕๕๓ เวลา ๐๖.๒๐ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
