ตามประวัติของพญาเต่าเลือนนั้น โครงเดิมเล่าว่าท่านเป็นสัตว์ที่ต้องการบำเพ็ญเพียรจึงได้ไปบำเพ็ญตบะที่เกาะร้างแห่งหนึ่ง ครั้งวันหนึ่งมีมนุษยืไปติดเกาะด้วยอันใดไม่ทราบและติดกันอยู่หลายวันจนใกล้ตายเพราะอดอาหาร ด้วยความที่พญาเต่าเกิดสงสารและเวทนาจึงได้อธิษฐานจิตว่าขอให้ตนเองได้ตายลงและเสียสละเนื้อของตนเองให้เหล่ามนุษย์ได้กินเพื่อรอดพ้นจากทุกขเวทนานั้นเถิด จากนั้นได้ทิ้งตัวเองลงจากหน้าผาแล้กระแทกกับหิน กระดองแตกตาย ด้วยความดีและความเสียสละดังกล่าวพญาเต่าจึงได้เสวยชาติเป็นพระโพธิสัตว์
โบราณาจารย์ท่านใช้อุปเทห์จากชื่อที่ว่า พญาเต่าเลือนว่า หากใครมีคดีความ โดนคดโกงขึ้นโรงขึ้นศาลล่ะก็ให้นำพญาเต่าเลือนไปฝังไว้ใต้ถุนบ้าน จะชนะคดีความต่างๆ แต่หลังๆมานี่กลับกลายที่จุดใดผมยังศึกษาไม่ถ่องแท้ แต่เคยอ่านมาว่าหลวงพ่อหลิวท่านคิดทำขึ้นมาใช้เป็น พญาเต่าเรือนแทน และใส่หัวใจเป็น นา สัง สิ โม ด้วยเคล็ดที่ว่าเต่ามีความอดทน อายุยืน กินง่าย มาเป็นเคล็ดในการบูชาให้มีความเจริญรุ่งเรืองต่อไป
