รอดตาย หายป่วย ร่ำรวย มีชื่อเสียงอย่างอัศจรรย์
ผู้เล่าเรื่องนี้คือ คุณกมลวรรณ เสนปาน เจ้าของภัตตาคารซันเซ็ท หาดกะรณ ภูเก็ต รายละเอียดของเรื่องมีว่า
เมื่อวันที่ ๒๘ มิถุนายน ๒๕๔๑ คุณกมลวรรณทำบุญสร้างองค์พระที่แกนกลางมหาธรรมกายเจดีย์ บูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ๑ องค์ ยังไม่ได้รับพระของขวัญ
วันที่ ๘ กรกฎาคม มีกัลยาณมิตรชักชวนให้สร้างพระที่แกนกลางบูชาคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำด้วย แต่ยังไม่ทันจัดการโอนเงินไปทำบุญ ต้องประสบอุบัติเหตุรถบัสวิ่งหลบมอเตอร์ไซค์ มาชนตัวคุณกมลวรรณลอยจากรถแล้วตกลงมาข้างถนน มีความรู้สึกเหมือนมีมือของใครมารองรับเอาตัวไว้ จึงไม่ถึงกับศีรษะฟาดพื้น
จากนั้นคุณกมลวรรณได้กลับไปบ้าน พอถึงบ้านก็สลบไม่รู้สึกตัว ทางบ้านนำไปส่งโรงพยาบาล เข้าห้องผู้ป่วยหนัก (ไอ.ซี.ยู) แพทย์ตรวจร่างกายพบว่าสมองบวม โชคดีที่ไม่มากถึงกับจะต้องผ่าตัด
ระหว่างรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ญาติๆ ที่มาเยี่ยมจะคอยกระซิบข้างหูให้ท่องในใจว่า สัมมาอะระหัง คุณกมลวรรณพยายามนึกตามไปตลอดเวลา หลังจากได้สติฟื้นขึ้นมารู้เรื่องแล้ว ยังรู้สึกว่าตนเองเป็นคนโชคดีมากที่ไปสลบที่บ้าน ถ้าสลบในที่เกิดเหตุคงจะต้องตายแน่เพราะตรงบริเวณนั้นเป็นภูเขามีต้นหญ้าสูงๆ ปกคลุมอยู่ ต้องไม่มีคนเห็นเพราะเป็นเวลากลางดึก ราว ๕ ทุ่ม
คุณกมลวรรณคิดว่า ที่รอดชีวิตมาได้คงเป็นเพราะทำบุญใหญ่สร้างองค์พระบูชาคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เมื่อหายดีแล้ว ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้าน ในช่วงนั้นเจ้าหน้าที่ของวัดนำพระของขวัญพระมหาสิริราชธาตุที่ตนเองมีสิทธิ์เป็นเจ้าของมามอบให้ แนะนำให้บูชา และนึกเป็นนิมิตอารมณ์ในการทำสมาธิ จึงได้ปฏิบัติตาม
ขณะนั่งไปได้ประมาณ ๒๐ นาที รู้สึกว่าองค์พระซึ่งนำมานึกเป็นนิมิตที่ศูนย์กลางกาย ซ้อนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับตน แล้วพระมหาสิริราชธาตุที่กลางท้องก็เปลี่ยนเป็นสีขาวใสสว่างมาก ดูเป็นประกายกระจายออกมา ก็นั่งดูภาพที่เกิดขึ้นด้วยความสบายใจ
ขณะนั่งสมาธิได้รับผลดีอยู่นั่นเอง เด็กลูกจ้างในร้านมาเรียก "พี่ๆ ไม่รู้ร้านของเรามีอะไรเกิดขึ้น มาดูซี" คุณกมลวรรณลุกขึ้นเดินออกไปตามเสียงเรียกของเด็ก ก็ต้องแปลกใจเป็นกำลัง ในร้านมีแขกเหรื่อเข้ามารับประทานอาหารแน่นไปหมดทั้งร้าน เด็กเล่าว่าคนแน่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว ปกติร้านจะปิด ๔ ทุ่มครึ่ง แต่วันนี้กระทั่ง ๕ ทุ่มแล้วคนยังแน่นไม่เลิก และทยอยเข้ามากันเรื่อยๆ จนปิดร้านไม่ได้
เดินออกมาดูร้านประเภทเดียวกันแถบนั้น ทุกร้านแขกน้อยมาก บางร้านไม่มีเลย ต่างพากันปิดร้านเงียบไปหมด เป็นเรื่องน่าแปลกใจจะ คิดว่ามีผู้คนเดินทางมาเที่ยวกันมาก ก็ไม่ใช่ เพราะเป็นหน้าฝน เรียกว่าโลว์ซีซั่น ไม่ใคร่มีนักท่องเที่ยวอะไร
คุณกมลวรรณมองเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วนึกสงสัยอยู่ นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก กระทั่งลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "พี่ไปได้คาถาขายของดีมาจากไหน" จึงนึกได้ถึงคำภาวนา สัมมาอะระหัง และพระของขวัญมหาสิริราชธาตุ พระท่านต้องทรงพลานุภาพดึงดูดทรัพย์มากมาย มิฉะนั้นเหตุการณ์ที่ทำให้มีรายได้ดีอย่างนี้ต้องเกิดกับร้านค้าอื่นๆ ด้วย ไม่ใช่เกิดอยู่เพียงร้านเดียว
ต่อมาอีกไม่นาน ยังมีเหตุการณ์ให้น่าพิศวงใจว่า ต้องเป็นอานุภาพของพระมหาสิริราชธาตุอีก เพราะเป็นเรื่องไม่คิดฝันว่าจะเป็นไปได้ ประมาณ ๑๐ วันต่อมา มีคนมาติดต่อขอเช่าห้องสองห้อง ซึ่งติดอยู่กับร้านอาหาร เป็นห้องเพิ่งว่างลงไม่นานมานี้ ที่น่าอัศจรรย์ใจมากคือห้องของคนอื่นก็อยู่ติดกับสองห้องนี้ ประกาศให้เช่าทำนองเดียวกัน เป็นห้องมีขนาดใหญ่กว่า ราคาก็ถูกกว่า ทำไมจึงมาสนใจห้องของคุณกมลวรรณ ไม่สนใจห้องนั้น ยอมมาขอเช่าห้องของคุณกมลวรรณด้วยราคาห้องละ ๕๕๐,๐๐๐ บาท ทั้ง ๒ ห้อง ยังให้ค่าเช่าอีกห้องละ ๔ พันบาทต่อเดือน
ภายในสองสัปดาห์หลังจากรับพระมหาสิริราชธาตุมาแล้ว มีรายได้มากเข้ามาสู่กิจการอย่างไม่คาดคิด นอกจากนั้นยังได้รับชื่อเสียง ทางจังหวัดตั้งคณะกรรมการจัดประกวดร้านอาหาร ได้พิจารณาคัดเลือกให้ร้านอาหารของคุณกมลวรรณ เป็นร้านตัวอย่างที่ขายอาหารมีคุณภาพดี ถูกหลักอนามัย
ส่วนทางกรุงเทพฯ ยังให้รางวัลแก่คุณกมลวรรณเป็นบุคคลดีเด่นประจำปี นับว่าได้รับทั้งเงินและชื่อเสียงเกียรติยศในเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าตัวถึงกับพูดว่า
"เป็นการยากเหลือเกินที่จะไม่ให้เชื่อว่าเป็นอานุภาพบุญศักดิ์สิทธิ์ของพระมหาสิริราชธาตุ ทำใจให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ คุณคิดเหมือนดิฉันหรือเปล่า"
ที่มา
http://www.kalyanamitra.org/anuphap/2/12.htm
