พูดมาแล้วใครๆ ก็ฮา ครั้งแรกเลยผมจำได้ขึ้นใจ
ตอนนั้นบอกตรงๆ เลยครับว่าไปแบบต้องใจและศรัทธา โดยที่ไม่คำนึงถึงตอนกลับ ศึกษาจากเนตว่านั่งรถสายไหนจะถึงวัดบางพระ
พอนั่งรถไปเรื่อยๆๆ ก็บอกกับคนเก็บตังค์ว่า ผมนั่งท่านา พอนั่งไปเรื่อยๆ มองอิกที ถึงในเมืองบอกตรงๆ ครับ
ว่าครั้งแรก ตกใจหมดเลยท่านามาไกลมากๆๆ พอพี่เค้าบอกให้นั่งรถ ดอนตูม ทีนี้สบายเลยละครับถึงที่เลย
พอไปหาอาจารย์ก็ นั่งรอ จนกว่าจะถึง Q ผมก็ค่ำเลยแหละครับ พอสักเสร็จมานั่งรอรถโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะนั่งรถกลับยังไง
พอดีมีพี่สาวคนนึ่ง จะเข้า กทม.เลยได้สอบถามว่าจะไปไหนก็เลยได้นั่งคุยกะพี่สาวคนนั้นถึง สายใต้ พี่สาวคนนั้นใจดีมากๆ ครับ
จ่ายค่ารถให้ด้วยทั้งๆ ที่พึ่งรู้จักกัน ก็ ขอบคุงพี่สาวคนนั้นมากไม่มีพี่ ผมก็ยังไม่รู้จะกลับยังไง
ขอบคุงนะครับที่สละเวลาอ่าน จนจบ