เห็นคนตาย ก็หมายรู้ เดี๋ยวกูด้วย
อีกไม่ช้า ชราป่วย แล้วม้วยสูญ
ศพวางนอน อย่างขอนไม้ คล้ายอิฐปูน
รอขึ้นเผา ให้เอาศูนย์ มานับกาย
เหลือเพียงชื่อ ให้ลือจำ ทำไมเล่า
เขาก็เรา รอขึ้นเขียง เรียงจางหาย
เหมือนกับเรา เฝ้าจดจำ แล้วกลับตาย
ชีพก็วาย กายก็วาง ว่างหมดกัน
ที่สุดท้ายของทุกคน