...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔...
...ยอมรับความจริงว่าในบางครั้งนั้น
สภาพร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้า
จากการเดินทาง จากการทำงาน
และอุปสรรคปัญหาที่ผ่านเข้ามา
แต่ถ้าถามว่าเคยท้อแท้บ้างไหม
ตอบได้เลยว่าไม่เคยที่จะท้อแท้
ถ้ามันหนัก ก็ถอยมาพัก ตั้งหลักใหม่
มองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์
ที่ได้ผ่านมา เพื่อสรุปหาแนวทาง
ที่จะก้าวย่างกลับไปเดินใหม่
สร้างเติมเสริมขวัญและกำลังใจ
ปลุกศรัทธาให้เพิ่มขึ้นมาใหม่
แล้วก้าวเดินไป อย่างมั่นใจและมั่นคง...
..." ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น
แล้วก็ปล่อย " คือการสอนธรรมะแบบ
ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ สอนแบบที่
ไม่ให้เขารู้ว่าเรากำลังสอนธรรมะแก่เขา
เพราะการพูดอย่างเดียวนั้นมันจะได้ผล
น้อยมาก ถ้าเราไม่ได้ทำอย่างที่เราพูด
" ทำให้ดูดีกว่าพูด " เพราะจะเป็นการ
พิสูจน์ในสิ่งที่พูดนั้นว่าทำได้หรือไม่
บางครั้งเราคิดดีเกินไป พูดดีเกินไป
แต่ไม่สามารถที่จะทำได้ ในสิ่งที่คิด
และสิ่งที่พูด เพราะว่าเหตุและปัจจัย
ยังไม่พร้อม จงคิดและพูดในสิ่งที่
สามารถจะทำได้ทันที ในสิ่งที่เหตุ
และปัจจัยมีพร้อม แล้วสิ่งที่เราคิด
และเราพูดก็จะกลายเป็นความจริง
เป็นรูปธรรม เป็นสิ่งที่จับต้องได้...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม...
...๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕...