:054:ว่างเว้นจากการเขียนบทกวีมาหลายวัน เพราะอยู่ระหว่างการเดินทาง
เขียนแต่บทความ และบันทึกการเดินทาง ซึ่งแฝงไว้ด้วยหลักธรรม นำเสนอ
การเขียนบทกวีนั้นบางครั้งเราต้องใช้อารมณ์ จิตวิญญานในงานศิลป์ เพื่อที่จะ
สร้างคำหรือภาษาที่ที่สวยงาม ซึ่งต้องเวลาและอารมณ์ เป็นหลักในการประพันธ์
:059:พักกายพักจิต ทำชีวิตให้สบาย ทั้งภายนอกและภายใน ใจก็พร้อมที่จะทำงาน
:016:มุมมองผ่านช่องหน้าต่าง
ทุกครั้งเมื่อเสร็จจากภาระกิจ......
ก็จะขึ้นมาสู่ศาลาเพื่อนั่งพักผ่อน
บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานเป็นประจำ
จะนั่งมองผ่านช่องหน้าต่าง
ปลดปล่อยความรู้สึกและความคิดไปสู่ท้องฟ้า
มองหมู่เมฆที่เคลื่อนไปมาตามกระแสลม
มองหมู่ดาวบนฟ้าในยามราตรี
ร้อยเรียงเรื่องราวมาเล่าเป็นบทกวี
เป็นการพักผ่อนที่มีความสุขทั้งทางโลกและทางธรรม.......
จะร้อยเรียง เรื่องราว และข่าวสาร
ประสพการณ์ ผ่านตา มาให้เห็น
สอนให้จำ ทำให้ดู อยู่ให้เป็น
ไม่ยากเย็น เกินกว่า พยายาม
มองหมู่เมฆ เคลื่อนคล้อย ลอยบนฟ้า
แล้วแต่ลม นำพา ไม่ไถ่ถาม
ไม่มีสิทธิ์ ร้องขอ หรือต่อความ
เจ้าลอยตาม แรงลม ที่พัดพา
จากกลุ่มน้อย ลอยมา พาประสาน
จึงเกิดการ รวมตัว บนท้องฟ้า
เป็นก้อนใหญ่ เคลื่อนไหว อยู่ไปมา
อีกไม่ช้า ก็จะกลาย เป็นสายฝน
แล้วร่วงหล่น ลงมา สู่เบื้องล่าง
ทุกสิ่งอย่าง ล้วนมี ซึ่งเหตุผล
มีที่มา ที่ไป ใช่วกวน
ไม่เหมือนคน ที่ใจ ไม่แน่นอน
ใจคนนั้น ผันแปร แล้วแต่จิต
เปลี่ยนความคิด จิตใจ ให้ยอกย้อน
ไม่มีความ เที่ยงแท้ และแน่นอน
จิตปลิ้นปล้อน กลับกลอก หลอกเหมือนลิง
เพราะกิเลส ตัณหา พาให้คิด
แปรเปลี่ยนจิต ไปกับ ทุกทุกสิ่ง
ไม่ยอมรับ ความเห็น ที่เป็นจริง
จิตไม่นิ่ง เพราะขาดธรรม จะนำทาง
จิตที่มี คุณธรรม นำความคิด
รู้ถูกผิด ดีชั่ว ทุกสิ่งอย่าง
รู้จักการ ปล่อยปละ และละวาง
ธรรมจะสร้าง จิตสงบ พบความจริง
มีสติ และสัม-ปชัญญะ
จิตก็จะ พบความ สงบนิ่ง
ได้รู้โลก รู้ธรรม ที่เป็นจริง
จิตจะนิ่ง สงบ เมื่อพบธรรม.....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
:054:แด่อารมณ์กวีที่ริมหน้าต่าง
ศรัทธา-ปรารถนาดี
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๗ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๑๐.๔๕ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
