เรื่องที่เล่านี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผม...
ตอนนั้นผมได้เดินทางไปทําธุระแถวทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช พอเสร็จธุระผมก็ตีรถออกไปทาง จ.หวัดตรัง ทางไปตรัง มี สองเส้นทาง
คือสายบายพาสซึ่งจะไกลกว่าเส้นเก่า 30-40 กม.ก็เลยตัดสินใจไปทางเส้นเก่า .
ทางเส้นเก่านั้นไม่ค่อยมีรถวิ่งเท่าไหร่ เพราะหนีไปวิ่งทางใหม่หมด....ตอนนั้นก็ประมาณ บ่ายโมงกว่าๆ...ก็ขับไปก็สังเกตุ้ห็นว่ากลาง
ถนน มีตัวอะไรไม่รู้ส่ายหัวอยู่ไกลๆ พอขับเข้าไปใกล้ที่ไหนได้เป็นแมวซึ่งโดนรถชน แต่ยังไม่ตายและผงกหัวส่ายไปส่ายมาอยู่กลาง
ถนน ไอ้ผมก็เบรคไม่ทัน แต่ใช้บังคับรถให้ขับคร่อมแมวไป....กว่าจะเบรคได้ห่างไปเกื่อบ 200เมตร ก็เลี้ยวรถกลับแล้วมาจอดข้างทาง
และก็ลงไปอุ้มแมวตัวนั้นให้มาหลบอยู่ใต้ต้นไม้ แต่ผมดูแล้วว่าไม่รอดแน่เพราะตัวมันโดนทับจนท้องแบบ กระดูกหัก..ทําไงดีหว่า..
ผมคิดในใจ ไอ้จะขับเอาไปหาหมอ ก็ต้องตีรถกลับไปทุ่งสง มันก็ไกลเกือบ 50-60 กิโล...จะขับไปห้วยยอด ก็ ร่วมหลายสิบโล ...กําลัง
คิดและก็หาน้ำเอามาให้มันกิน พอมันกินได้สักพักมันก็ตาย. ไอ้ผมก็อดสงสารไม่ได้ก็ขุดหลุมฝังแถวๆนั้น..แล้วก็แผ่ส่วนบุญไปให้มัน..
และก็บอกว่า ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เจ้าอย่าเกิดมาเป็นแมวอีกเลย ขอให้เกิดเป็นคน..นะ.
หลังจากฝังเรียบร้อยก็ออกเดินทางต่อ เออลืมไปถนนที่ผมใช้อยู่เป็นเส้นทางเก่าที่เป็นเส้นทางแบบรถสวนกันไป-มา พอขับไปได้
สักพัก ก็สังเกตุเห็นอีกแล้ว....ห่างไปประมาณได้ กิโลกว่าๆตอนนี้เห็นเป็นผู้หญิงขี่มอเตอร์ไซด์ แต่จอดเฉยๆ และมาจอดตรงเส้นที่
ทางที่รถผมวิ่งตรงกลางถนน คือแทนที่จะไปจอดเลนตรงข้าม จอดไม่จอดเปล่า แต่มองทางรถผมที่วิ่งเข้าไปหา แบบว่าไม่กลัวโดนชน ตอนนนั้น
ผมขับอยู่ที่ความเร็ว 120-130กก. เลยทําให้ผมต้องลดความเร็วพร้อมกับเบรครถ แต่ยังไม่ทันถึงผู้หญิงคนนนั้น ......ปู้นๆๆๆๆๆ...
แค่เส้นยาแดงผ่าแปด.............ห่างประมาณแค่คืบ.........รถไฟครับ...ผ่านหน้ารถผมไป แบบว่าเฉียดฉิว........ปู้นๆๆๆๆ.........
มือ ไม้ ขาผมอ่อนไปหมด หัวใจไปอยู่ที่ตาตุ่ม พอรถไฟพ้นออกไป ที่ไหนได้ผู้หญิงที่จอดมอเตอร์ไซด์อยู่ตรงข้ามผม ไม่รู้หายไปไหน
ถ้าไม่ได้ผู้หญิงคนนนั้น ผมก็คงไม่ลดความเร็วรถ และ เบรครถด้วย....ผมก็คงเป็นซากอยู่แถวทางรถไฟนั่นแน่ๆ..
พออารมณ์ตกใจผมหาย ผมก็ลงไปถามหาคนดูแลที่กั้น เมื่อเวลามีรถไฟมา. ก็หาไม่พบ ก็ไปถามคนแถวๆนั้นว่าทําไมไม่มีคนคอยมา
ดูแลที่กั้นเมื่อรถไฟมา....คนแถวนั้นก็บอกว่า สัญญานไฟเสีย และคนที่ประจําจุดนี้ ก็ไม่เคยมาเลย....และก็มีตายกันบ่อยๆตรงจุดนี้
คือโดนรถไฟชน เพราะที่กั้นสัญญานไฟเสีย.
โอ้ววว พ่อแก้วแม่แก้ว....ช่วยลูกช้างแท้ๆ..ที่ไม่ตายก็เพราะผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง.(และแมวที่ผมอุ้มก็เป็นแมวตัวเมียด้วย)
จะเป็นเพราะผีแมว....แปรงร่างเป็นผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า ที่มาช่วยผมให้รอดจากการถูกรถไฟชน.
ก็ขอขอบคุณ ไม่ว่าจะเป็น ผี หรือ แมว ที่มาช่วยชีวิตผม.........ขอบคุณจริงๆครับ และต้องเอามาลงให้เพื่อนๆได้อ่านกัน นี่คือ
ประสบการณ์ของจริงที่เกิดขึ้นกับผม.
