ณ.อำเภอบ้านโป่ง จ.ราชบุรี มีนักเลงโตคนหนึ่งชื่อด้วน เขาเป็นชายหนุ่มที่ไม่ชอบทำงาน ด้วนมักจะคลุกคลีอยู่กับเพื่อนๆที่เป็น
อันธพาลในแต่ละวันมีแต่คอยหาเรื่องชกต่อยกับคนอื่น มีเรื่องตีรันฟันแทงเกือบทุกวัน
พวกชาวบ้านทั้งเอือมระอาทั้งหวาดผวา เพราะบางทีแค่เดินชนหรือเผลอไปมองหน้า ด้วนก็จะไล่เตะไล่ต่อยไม่เว้นแม้แต่เด็กหรือ
ผู้หญิง บางครั้งก็เอาก้อนหินขวางหัวคนเล่นจนเขาหัวร้างค่างแตก
แต่ทว่าวันหนึ่งด้วนนักเลงโตล้มป่วยลง กินยาเท่าใดก็ไม่หาย เมื่อนอนป่วยนานวันเข้า จนเวลาล่วงเลยมาเป็นเดือน ด้วนก็ป่วยหนัก
ใกล้สิ้นลมทุกที
คืนหนึ่งมีหลวงปู่องค์หนึ่ง ซึ่งเป็นพระผู้บำเพ็ญภาวนาจนฌามสมาธิแก่กล้า ท่านได้ถอดจิตท่องเที่ยวผ่านมาเห็นเข้า ท่านจึงนิมิตให้
ด้วนเห็น ด้วยท่านปรารถนาจะโปรดสัตว์ หลวงปู่เอ่ยขึ้นด้วยเมตตาว่า
"เจ้ามีกรรมหนักหนา เมื่อสิ้นลมหายใจแล้วเจ้าจะต้องไปเกิด
เป็นหมูในชาติหน้าเพื่อใช้กรรม ก่อนตายเจ้าจงทำสมาธิให้ได้ ทำจิตให้สงบ จะได้สำนึกถึงความผิดที่เคยก่อกรรมทำเข็ญมา" ด้วนได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกเสียใจ และบังเกิดความสำนึกผิด แต่ทว่าเพราะป่วยหนักจนยกมือไม่ไหว แม้ปรารถนาจะยกมือขึ้นพนมไหว้
หลวงปู่ และเพื่อจะสำรวมจิตขออโหสิกรรม แต่ทว่ามีเรี่ยวแรงพอจะยกมือขึ้นได้เพียงข้างเดียวเท่านั้น
ด้วนยกมือข้างหนึ่งมาไว้กลางอก แล้วก็พยายามยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาพนม แต่ทว่าไม่สามารถยกได้สำเร็จ ด้วนก็สิ้นใจตายไป
เสียก่อน
เมื่อด้วนตายไป ชาวบ้านพากันดีใจยิ่งนัก เดือนหนึ่งผ่านไป ทุกคนพากันลืมเรื่องของด้วนกันไปบ้างแล้ว แต่อยู่มาวันหนึ่งที่บ้าน
ของลุงขาว ก็มีเรื่องตื่นเต้นเกิดขึ้น ชาวบ้านได้พากันแห่ไปที่บ้านลุงขาว เพราะแม่หมูที่ลุงขาวเลี้ยงนั้นได้ออกลูกหมูตัวหนึ่ง ซึ่ง
ลูกหมูตัวนี้ไม่ใช่ลูกหมูธรรมดาๆ เพราะลูกหมูตัวนี้มีขาขวาด้านหน้าเป็นมือคน!!! ขาขวาที่มีลักษณะเหมือนมือคนนั้น คือมีนิ้วทั้ง
ห้านิ้วมีความสั้นยาวแตกต่างกัน จนดูเป็นนิ้วก้อย นิ้วนาง นิ้วกลาง นิ้วชี้ และนิ้วหัวแม่มือของคนไม่ผิดเพี้ยน! แต่ละนิ้วมีเล็บเรียบ
เหมือนนิ้วมือคน
ชาวบ้านพากันร่ำลือฮือฮามากว่าเป็นด้วนมาเกิดเพราะเคยได้ยินพี่น้องของด้วนพูดว่า ก่อนตายด้วนยกมือขึ้นมาที่อกเหมือนจะ
ไหว้พระ แต่ยกได้มือเดียวก็สิ้นใจตายไปก่อน
จากนั้นชาวบ้านก็ลือกันว่า ด้วนมาเกิดเป็นหมู และเรียกลูกหมูว่าไอ้ด้วน ครอบครัวของด้วนอับอายมาก จึงขอซื้อลูกหมูจากลุง
ขาวแล้วนำไปปล่อยไว้ที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งมีสัตว์อยู่หลายชนิดและเป็นเขตอภัยทาน
บรรดาผู้คนที่ไปเที่ยวชมสัตว์ในวัดนี้ ต่างก็มักจะมุงดูลูกหมูที่มีขาเป็นมือคนตัวนั้น และมันมักจะวิ่งหนีคนไปหลบมุมอยู่ไกลๆ
เหมือนอับอายที่ผู้คนมายืนมุงดูตนเช่นนั้น.
เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจให้รู้ว่า...
"เวรกรรมนั้นมีจริง ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว แต่ทว่าสุดท้ายด้วนนั้นก็รู้จักละอายและสำนึกผิด ไม่เหมือนกับใครบางคน
ที่ทำชั่วแล้วไม่รู้จักละอายเกรงกลัวต่อบาปและสำนึกผิดบ้างเลย" ******************************
กระเบนท้องน้ำ********************************
